Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2008

Εμείς οι δυο οι φίλοι…που τρώμε το σταφύλι...

Εμείς οι δυο οι φίλοι…που τρώμε το σταφύλι...
Γνωστή χαζοβιόλα εγώ…γνωστό της πάση…Μυαλό κουκούτσι.Επιμένω η ανόητη να πιστεύω και να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους…Ξέροντας!Ξέροντας ότι μπορεί να μου σκάψουν ένα λάκκο νααα….Επιμένω ακόμα και όταν δικοί μου άνθρωποι άνθρωποι που με αγαπούν και με νοιάζονται μου τονίζουν… δεν μου αρέσει αυτός ο άνθρωπος, πρόσεχε… μην τον εμπιστεύεσαι…Οχιιιι εγώ.…Εκεί… Επιμένω… ανοίγομαι… και δίνω.Όχι ότι έχω και πολλά να δώσω δηλαδή…Αλλά τα θεωρώ σημαντικά αυτά που έχω.Είναι σημαντική η αγάπη που δίνω.Είναι σημαντική η πίστη και η εμπιστοσύνη.Είναι σημαντικό ότι είμαι πάντα εκεί όταν με χρειαστεί κάποιος που πιστεύω για φίλο μου( παραμερίζοντας, και πολλές φορές αγνοώντας σοβαρά δικά μου προβλήματα)Είναι σημαντικό γμτ την τρέλα μου, ότι έχει τη σιγουριά κάποιος ότι μπορεί να μου φόρτωση ακόμα και το πιο σοβαρό το πιο… ανείπωτο μυστικό του, και αυτό θα θαφτεί μαζί μου όταν θα έρθει η ώρα μου να πάω στον άλλο κόσμο.Είναι σημαντικό που δεν κοροϊδεύω… δεν υποκρίνομαι…δεν λέω άλλα και άλλα ενωω..που αφήνω να με γνωρίσουν στο βάθος μου αυτοί που νομίζω ότι το αξίζουν.Είναι σημαντικό που δεν ζηλεύω τις επιτυχίες, την ομορφιά, και τα ταλέντα των φίλων μου, Όχι μόνο δεν τα ζηλεύω, αλλά καμαρώνω, και τα διαλαλώ (εις βάρος του εαυτού μου πολλές φορές)Μπορεί να μπερδεύω το αλάτι με… την ποτάσα…η με… τουμποφλω;-κατά τη γνώμη μιας ‘καλης’ μου «φίλης»…Αλλά…Δεν το ‘έπαιξα’ ποτέ δίκαιος κριτής κανενός, είχα πάντα το θάρρος να βάζω τη μούρη μου απέναντι από τον καθρέφτη και να βλέπω τη δική μου καμπούρα, και να προσπαθώ να βελτιώνω τα όποια στραβά μου…Θεωρώντας ότι δεν είμαι ικανή να κρίνω και να κατακρίνω κανέναν- κάποτε είχα γράψει και είναι κανόνας στη ζωή μου… (Κανένας δεν θα σε κρίνει αν του δώσεις την ευκαιρία να δει τα δικά του λάθη)Δεν πούλησα και δεν φέρθηκα πούστικα ποτέ κανέναν φίλο μου!!!Ναι είμαι αφελής!Ίσως είμαι και χαζή.Και σίγουρα δεν είμαι τόσο όμορφη πια…Και…φάρδυνε ο… κώλος μου…(όχι και… τόσο άσχετο…)Όμως…Αγαπητή μου ‘φιλενάδα’… Την έζησα με αξιοπρέπεια τη ζωή μου.Πάλεψα και εξακολουθώ να παλεύω, για την καθημερινότητα μου μόνη μου!!!ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ!!!Δεν στηρίχτηκα σε θεμέλια κανενός αρσενικού!!Ούτε καν του ίδιου μου του πατέρα, γιατί ο δικός μου πατέρας δεν είχε ούτε σπίτια ούτε μαγαζιά και καταθέσεις να μου τα αφήσει και έτσι να το παίζω εγώ μάγκας και… τάχα μου υπεράνω!!!Και εγώ… ΠΑΝΤΑ μπορούσα να σε κοιτάω στα μάτια χωρίς καμία σκιά στο βλέμμα μου, χωρίς καμία κακία, χωρίς μίσος.Εσύ φιλενάδα μου με αυτά που πίστευες για μένα…( χωρίς ποτέ να έχεις τα @ρχιδια να μου πεις κατάμουτρα, γιατί… αν το έκανες θα σε θαύμαζα και θα σε αγαπούσα ακόμα πιο πολλή) πως μπορούσες και με κοίταγες;;;Πως έτρωγες μαζί μου;Πως έμπαινες στο σπίτι μου;Πως με δεχόσουν στο δικό σου;Πως τολμούσες να λες ότι ήσουν φίλη μου;;;Εγώ ναι έχασα!!Έχασα την εμπιστοσύνη μου πια, ήρθες εσύ σε αυτή την ηλικία να με κάνεις να τρομάζω στη σκέψη μιας νέας φιλίας!!!Εσύ όμως…Έχασες πολύ περισσότερα!!!Αν ήξερες μόνο πόσο με κάνεις να ντρέπομαι… Για σένα!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια: