Μη βγαίνεις...Μη φοράς αυτά τα ρούχα που όλα τα δείχνουν, Να είσαι σεμνή, Μη μιλάς, Μη γελας,Μην περπατας ετσι.Μην κοιτας τους αντρες στα ματια, Γίνε νοικοκυρά
Αυτά θα είναι η προίκα σου, όταν βρεθεί ένα καλό παιδί να σε παντρευτεί.
Έτσι μεγάλωσα, αυτό άκουγα πάντα.
Να βρω ένα... καλό παιδί και να "ανοίξω" σπιτικό.
Από τα δώδεκα μου άρχισαν οι γαμπροί να στέλνουν προξενήτρες και προξενητές.
Άλλος τη μάνα του, άλλος τη θεία του, άλλος... τον περιπτερά.....Δεν φαινόμουν τόσο, ήμουν γυναίκα, μια μικρή δροσερή, όμορφη γυναίκα εξωτερικά.
Η μανούλα βιαζόταν να με ξεφορτωθεί!
Και στα δώδεκα με αρραβώνιασε.
Στις… όποιες αντιρρήσεις μου… ( που για να λέμε την αλήθεια δεν ήταν πολλές- γιατί οπουδήποτε αλλού θα ήταν καλύτερα από κει) Πρόβαλε πάντα το γνωστό νανούρισμα.
Ναι...νανούρισμα.
Είμαστε φτωχοί ποιος θα σε πάρει;
Μην κλωτσάς μια τέτοια τύχη, τα χρόνια περνάνε,{τα ...χρόνια περνάνε! Ήμουν ...12!!!
Δέχτηκα να παίξω το ρόλο της αρραβωνιασμένης, οπως έπαιζα κρυφτό, και τις κουμπάρες με τις φίλες μου.
Όταν δεν άντεχα άλλο το ρόλο της μικροαραβωνιασμένης κατέβηκα από τη σκηνή.
Το τι επακολούθησε με την μανούλα είναι απερίγραπτο, φωνές , ψυχολογικοί εκβιασμοί, του τύπου... εσύ θα με πεθάνεις,Πουτάνα θέλεις να καταντήσεις;
Εμ… βέβαια έτσι που πάς ...Εκεί θα καταλήξεις...Κατάρες και πολλές τέτοιες μητρικές τρυφερότητες.
Το είδα σαν ευκαιρία όλο αυτό να πραγματοποιήσω το Όνειρο μου...
Έτσι κι" αλλιώς το μεγάλο μπάμ έγινε...
Έδωσα εξετάσεις και πέρασα ως εξαιρετικό ταλέντο.
Μπήκα στη δραματική σχολή.
Ήμουν ευτυχισμένη.
Αυτό όμως... Τρέλαινε την μανούλα.
Πως τολμούσα;πως είχα το θράσος να νιώθω ευτυχισμένη, με κάτι που ούτε να διανοηθεί δεν ήθελε;
Η κόρη της θεατρίνα, Δηλαδή…Πουτάνα.
Το έλεγε αυτή... αυτό το κορίτσι δεν θα κατέληγε καλά, και νάτο!
Μόνο ποτέ θα πεθάνει δεν ξέρει, το έλεγε...
Εγώ όμως ζούσα το Όνειρο, διάβαζα ρόλους. Πραγματικούς ρόλους!
Επαιζα ρόλους, αληθινούς!!!
Μαγευόμουν!!! Και μάγευα!!!
Ώσπου... γνώρισα εκείνον!
Τον έρωτα!
Και ώσπου... σε λίγο, μια καρδούλα χτυπούσε παράλληλα με τη δική μου.
Το δίλημμα...
Η εγώ και το θέατρο...
Η το παιδί και εγώ!
Δύσκολη απόφαση...
Βαριά απόφαση...
Ήθελα όμως, την τρυφερότητα που πλημμύριζε και ξεχείλιζε μέσα μου, χωρίς ποτέ να βρει διέξοδο να την προσφέρω,να την βγάλω...να την ακουμπήσω κάπου, και νά ¨ναι για πάντα.
Ήθελα τα χέρια μου να δώσουν το χάδι που δεν πήρα.
Το παιδί μου,και εγώ λοιπόν!!!
Αντίο όνειρα...