Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008

Τι γιαγιά είμαι εγώ...


Καμάρωνα σα γύφτικο σκεπάρνι αυτές τις μέρες.
Την Παρασκευή η εγγονή μου είπε το ποίημα της στο νηπιαγωγείο, πανέμορφη και αγέρωχη μέσα στο λευκό σατέν ριχτό φουστανάκι της ήταν η... Δόξα.
Τη Δευτέρα ο εγγονός μου είπε το δικό του στον παιδικό σταθμό, κανείς δεν καταλάβαινε τι έλεγε, αφού δεν μιλάει καθαρά ακόμα.
Εγώ ούτε που τον έβλεπα καλά καλά, θόλωσαν τα μάτια μου από δάκρυα χαράς συγκίνησης.
Αυτό το παιδί... τόσος κόπος τόσοι αγώνες... χαλάλι του αγοριού μας όλα!!!
Είμαι τώρα ένα παιδάκι
Μα σε λίγο θα με δείτε
που θα γίνω φανταράκι
και θα με χειροκροτείτε.
Θεέ μου έχε τον γερό.
Δεν ξέρω αν θα τον δω φανταρακι (
όχι μάλλον) αλλά...τον φαντάζομαι... και τον καμαρώνω από τώρα.
Μερικές φορές νιώθω ενοχές, γιατί... τι γιαγιά είμαι εγώ που δεν πλέκω ζακετουλες για τα εγγόνια μου, και δαδτελες για την προίκα τους;
εμένα έτσι έκανε η γιαγιά μου, ακόμα έχω τις πλεκτές μαξιλαροθήκες και τα σεμεν που ξεστραβωνόταν για να μου φτιάξει.
Και εγώ; τι κάνω; σερφαρω στο ιντερνετ, ούτε ένα παραμύθι της προκοπής δεν ξέρω να τους πω, αυτά που τους λέω τα κατεβάζω αυτοστιγμης απ το κεφάλι μου, και αν μου το ξαναζητήσουν δεν το θυμάμαι καλά καλά.
Εντάξει, η γιαγιάδες της γενιάς μου δεν είμαστε σαν τις δικές μας, αλλά... να βλέπω και τις άλλες συνομήλικες μου, ε... είναι πιο... γιαγιάδες από μένα, εγώ είμαι εντελώς άχρηστη σε ότι αφορά τα τυπικά, μόνο αγκαλιές χάδια και παιχνίδια τα χορταίνω, έστω κι έτσι όμως.... κάτι θα θυμούνται από μένα νομίζω.
Δεν θα δείξω στην εγγονή μου τσιγκελάκι, (όχι ότι δεν ξέρω, αλλά τα βαριέμαι θανάσιμα όλα αυτά( αλλά μακιγιάζ και ιντερνετ, θα τις διδάξω (αν διδάσκετε) τον τρόπο να είναι θηλυκό.
Όχι δεν είμαι μια γιαγιά με την κλασική έννοια του όρου, δεν ξέρω καν αν θα το ήθελα αυτό...

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα γιαγιά! Ηρθε η άλλη γιαγιά η γειτόνισσα, η Λένα, να συστηθεί και να πεί γειά. Δίπλα μένω και όπως εσύ δεν είμαι συμβατική με βελονάκι και ένα πόδι στον τάφο. Μαγειρεύω όμως, μ' αρέσει έτσι έφερα κουλουράκια νηστίσιμα. Βάλε εσύ το μπρίκι.

Δακρύζεις για τα εγγόνια σου και χαίρομαι. Που νοιώθεις περηφάνια για τα τοσοδούλικα. Ξέρεις όχι μόνο σε αγαπούν αλλά παντα θα σε έχουν στη καρδιά τους γιατί τα διαφορετικά πάντα τα κουβαλάμε μέσα μας, ελεύθερα τ' αφήνουμε να μας κυριεύουν τη ψυχή.
Καλώς σε βρήκα

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Έτοιμος ο καφές Λενιώ μου, καλωσόρισες γειτόνισσα!!!

Δεν θέλω να σε ακούω να μιλάς για τάφους και τέτοιες μα.....ες, είσαι τόσο νέα εσύ... τόσο ζωντανή, τόσο γεμάτη ενέργεια και ζωή...

Όχι δεν θέλω να σε ακούω να μιλάς έτσι!!!

Πεντανοστιμα τα κουλουράκια σου, μα πιο πολύ η παρέα σου! Σε ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Ποτέ μου δεν ασχολήθηκα με θανάτους και ταφόπλακες πρίν την εγχείρηση που έκανα πέρυσι και τις υποδείξεις των γιατρών, τι πρέπει να κάνω αν θέλω να ζήσω ΚΑΛΑ.
Εξ ού και ο φόβος

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Εγώ... πότε θα γίνω γιαγιά, μου λέτε;...
:-)

Καλώς σε βρίσκω... μα εντελώς τυχαία και ολύ χαίρομαι

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές