Γεννήθηκα την άνοιξη. Λουλουδιαστή η πρώτη ανάσα μου.
Είναι ο τόπος μου, είναι ο χρόνος μου.
Η άνοιξη. η κάθε άνοιξη. Τόσα χρόνια τώρα. Τόσες άνοιξες.
Και ακόμα η ίδια ηδονή με συναρπάζει.Κυλιέμαι σε πλαγιές με φρέσκο στάρι.
Κατρακυλώ,βυθίζομαι, χάνομαι,σε πέλαγα από κόκκινες παπαρούνες,
τις αγκαλιάζω και γίνομαι ένα μαζί τους.
Μου τρυπάει ακόμα τα ρουθούνια η ζεστή, γλυκόπικρη μυρωδιά των φυτών του καπνού.
Ο ιδρώτας αντρών και γυναικών,που σκυμμένοι με στοργή πάνω τους,
προσεχτικά μη σπάσει φυλλαράκι,τα ξεριζώνουν από το φυτώριο για να τα φυτέψουν στο χωράφι.
Τα τραγούδια, και τα τιτιβίσματα, τα κρυφά ερωτικά βλέμματα, των αγοριών και των κοριτσιών,μυστικές υποσχέσεις.
Τα παιδιά που παίζουν ανέμελα παραπέρα, και κάθε τόσο κουβαλάνε νερό,
να πιουν οι κατακόκκινοι από τον ήλιο εργάτες.
Τα άλογα και τα κάρα παραπέρα...(που τώρα αντικαταστάθηκαν από τα τρακτέρ)
Οι πασχαλιές σε κάθε αυλή,που όλες μαζί κάνουν ένα χωριό να μοσχοβολάει.
Ο κατιφές και το γεράνι. και η τσουκνίδα, που φυτρώνει σε κάθε φράχτη,σε κάθε αυλή.
Μέχρι και τα γαϊδουράγκαθα, και τα φιδόχορτα, ακόμα κι αυτά μου λείψανε.
Η μυρωδιά τις μέντας. τα βατόμουρα.που ακόμα σκαρφαλώνω να μαζέψω.
Και... Αυτό, το πιο αγαπημένο όλων,ο μοβ κρίνος,αυτό το λουλούδι έχει μια περίεργη σχέση μαζί μου, με πονάει και με λιγώνει.χρόνια είχα να το δω,
Και τώρα το συναντώ ξανά σε κάθε αυλή σχεδόν (ζήτησα και μου έφερε μια γειτόνισσα πολλές ρίζες, τις φύτεψα πρόχειρα λίγο πριν φύγω για το ταξίδι),
τώρα που γύρισα θα τις φυτέψω κανονικά.
Και άλλα πολλά λουλούδια που κάθε μέρα φυτεύω, και που έδωσαν χρώμα και ζωή, στο πολλά χρόνια εγκαταλελειμμένο σπίτι.
Το σπίτι των παιδικών μου χρόνων.
Αυτή είναι η δική μου άνοιξη.
Κάθε άνοιξη.
Χρόνια, τόσα πολλά τώρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου