Αντε βρέ...Καλά στέφανα.

Περνούσαν οι μέρες και οι νύχτες, εκεί που κρυμμένη από όλους και όλα,θλιβερά, μονότονα, με χρόνο για πολύ σκέψη. Σκέψη για το μέλλον, όχι το δικό μου,εγώ θα είχα το παιδί μου.
Με πόναγε βέβαια που εγκατέλειψα της σπουδές μου, αλλά το να γίνω μάνα ήταν για μένα πιο σημαντικό ακόμα και από αυτο, την πιο μεγάλη αγάπη της ζωης μου, το θέατρο.
Ούτε με ένοιαζε το...ποιος θα με πάρει με ένα παιδί, και μάλιστα εκτός γάμου, και...(χεσμένους τους είχα όλους όσους θα λέγανε, να.. κοίτα αυτήν, έκανε παιδί χωρίς να είναι παντρεμένη, ποιος ξέρει τι πουτάνα είναι.θα ξέρει άραγε και ποιανού είναι το παιδί; Γιατί αν ήξερε, θα τον έπαιρνε κιόλας) Το παιδί όμως;
Τι χρώσταγε να πληρώσει όλη αυτή τη σκληρότητα;
Αφού... η ¨έντιμη¨ και θεάρεστη κοινωνία μαστιγώνει ότι ξεφεύγει από το καλούπι, και δεν της είναι αρεστό.
Θα πάει στο σχολείο, και θα το δαχτυλοδείχνουνε, να το μπάσταρδο! Αν είναι αγόρι, θα πάει στο στρατό, ο μπάσταρδος που υπηρετεί την πατρίδα (η πατρίδα τον δέχτηκε να την υπηρετεί, δεν φρόντισε όμως να τον βοηθήσει να μεγαλώσει όπως όλα τα άλλα παιδιά, χωρίς το στίγμα του μπαστάρδικου, δεν έκανε νόμους για να το προστατέψει)
Όχι! Το παιδί μου δεν θα τα περάσει αυτά!
Το παιδί μου θα έχει όνομα!!!Το όνομα του πατέρα του!!!
Ναι ρε... αγάμητες καριόλες, ξέρω ποιος είναι ο πατέρας του.
Ένα βράδυ, που η μάνα μου είχε έρθει να με δει, της δήλωσα!
Αύριο θα κατέβω στην Αθήνα.
Τι να κάνεις στην Αθήνα κορίτσι μου; Θα πάω να παντρευτώ!
Μα... αφού αυτός... Εγω, θα πάω και θα τον βρώ.
Θα αναγνωρίσει το παιδί του θέλει δε θέλει!Και που θα τον βρεις; Αυτός είναι φαντάρος τώρα.Θα τον βρω. Δεν ξέρω που αλλά θα τον βρω!!!
Τι να σου πω παιδάκι μου, κάνε ότι σε φωτίσει ο θεός. ( ο θεός, για την ακρίβεια ο παπάς, είναι η αιτία που η μάνα μου στάθηκε κοντά μου τότε, γιατί όταν έμαθε ότι ήμουν έγκυος, το πρώτο πράγμα που έκανε μετά το σοκ, ήτανε να πάει στον πνευματικό της, και να τον συμβουλευτεί. Και αυτός της είπε...
Το παιδί θα το κράτηση. Θα τη βοηθήσεις να το κράτηση!Δεν θα την κάνεις φόνισσα.
Γιατί το κρίμα θα είναι πάνω σου, εκείνη είναι παιδί.Όχι ότι θα έκανα έκτρωση, αν η μάννα μου έλεγε να την κάνω...)
Ξεκίνησα την άλλη μέρα, αποφασισμένη να ψάξω κάτω από κάθε πέτρα για να τον βρω, δεν ήξερα τι θα έκανα το μόνο που ήξερα ήταν ότι το παιδί μου θα είχε το όνομα που του ανήκει.
Γύρισα όλα τα στρατόπεδα της αττικής -ήξερα ότι κάπου εκεί ήταν- στο τελευταίο, και με τις ελπίδες μου σμπαραλιασμένες τον βρήκα.
Εντύπωση μου έκανε η αντιμετώπιση του, είχαμε να συναντηθούμε 4 μήνες, ερχόμενος προς εμένα κοντοστάθηκε με κοίταξε από πάνω ως κάτω, στάθηκε στην κοιλιά μου, και με πήρε αγκαλιά. Τόσο απλό ήταν; Λες να μετάνιωσε και να με έψαχνε, για να μου πει ότι με αγαπάει και θέλει να μεγαλώσουμε μαζι το παιδί μας, αλλά δεν ήξερε που να με βρει;
Σιγά κι μη! Το κράτησες τελικά ε;
Γιατί σου κάνει εντύπωση; Δεν σου το είχα πει; Ναι, αλλά δεν το πίστεψα ότι θα το έκανες. Και τώρα; Τι γίνεται τώρα; Ρώτησε. Άκουσε...Δεν με ενδιαφέρει να σε παντρευτώ για να ζήσουμε μαζί αν δεν ενδιαφέρει και σένα, και υστέρα από τη συμπεριφορά σου, εκείνο που θέλω είναι το παιδί μου να μη γεννηθεί νόθο,γι'αυτό βρες τη λύση.Και πια είναι αυτή;
Είναι... να παντρευτούμε τη μια μέρα, και την άλλη να κάνουμε αίτηση διαζυγίου ( δεν ξέρω, αλλά τότε νομίζω δεν γινόταν αναγνώριση του παιδιού από τον πατέρα χωρίς γάμο, έτσι ήξερα τότε τουλάχιστον)αλλιώς...
Καλά, δώσε μου λίγο χρόνο, καμιά βδομάδα, να μιλήσω στους δικούς μου, να τους προετοιμάσω.
Πάρε τον χρόνο σου, και έλα να με βρεις όταν όλα είναι εντάξει.




Θα επανέρθω, με τα καθέκαστα του πιο γελοίου γάμου που έγινε ποτέ.