Κυριακή 18 Μαΐου 2008

Η μεγάλη ψυχή μιας γυναίκας


Να το τελειώσω αυτό, γιατί... ακόμα σαν ανοιχτή πληγή που την ξύνεις και αιμορραγεί μοιάζει.
Στην Αθήνα... έξη μηνών έγκυος.
Φεύγοντας από το στρατόπεδο η ζωή μου φαινόταν σα να μου χαμογελούσε ξανά.
Όλα θα παίρνανε το δρόμο τους, και εγώ θα γεννούσα το παιδί μου ήρεμη και ποιός ξέρει; Ίσως ευτυχισμένη με τον αγαπημένο μου να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και να με κοιτά με μάτια που λάμπουν από ευτυχία, για αυτό το δώρο που μοιραζόμαστε, το παιδί μας.
Δεν με ένοιαζε πια που το μονό σεντόνι όσο και αν το δίπλωνα στα δυο, δεν με ζέσταινε τις κρύες ακόμα νύχτες του Μάρτη.
Μια παρέα παιδιών, φίλοι της φοιτήτριας συγκατοίκου μου, γίνανε και δικοί μου φίλοι, κάτι παραπάνω από φίλοι, φύλακες άγγελοι, καθημερινά περνούσαν πολλές ώρες μαζι μου, ελεύθερα ξένοιαστα παιδιά, περνούσαν μέρες και βράδια μαζί μου συζητώντας, και δεν έβγαιναν να διασκεδάσουν, πώς να ξεχάσω! Αυτά τα υπέροχα πλάσματα; Οι γονείς τους θελήσανε να γνωρίσουνε αυτό το κορίτσι από τη Θεσσαλονίκη, που ο άντρας της ήταν φαντάρος στην...Κρήτη ( έτσι τους είπανε τα παιδιά τους, φοβούμενα ότι αν τους έλεγαν ότι αυτό το κορίτσι θα γεννήσει ένα νόθο, θα τους απαγόρευαν να έρχονται πια. (Βλέπεις...ήμουν το κακό παράδειγμα)
Με αγάπησαν και οι γονείς, και προσπαθούσαν να δώσουν απάντηση στα ερωτηματικά που αυτόματα γεννηθήκαν, βλέποντας που, και πως ζω (ρωτώντας τα παιδιά, και εκείνα ψέμα στο ψέμα, μην τυχόν και ξεφύγει η αλήθεια, και χάσουμε αυτή την υπέροχη σχέση που είχαμε δημιουργήσει μέρα τη μέρα)
Μια μάνα όμως... επέμενε, διαισθανόταν ίσως, και ρώταγε και ξαναρώταγε τις κόρες της, και πότε απολύεται ο άντρας της κοπέλας; Και που; Και πως... και γιατί...μα καλά γιατί δεν έχει ούτε τα απαραίτητα; Γιατί είναι φτωχή απαντούσαν εκείνες. Μα... ποσό φτωχή πιά; Δεν είχε μια κουβέρτα στην προίκα της; Μου έστειλε κουβέρτα. Με καλούσε κάθε μεσημέρι για φαγητό στέλνοντας πότε το ένα κορίτσι πότε το άλλο, ποτέ δεν πήγα, ντρεπόμουν. Άρχισε να έρχεται μόνη της για να με πάρει, (πότε έβρισκα τη μια δικαιολογία πότε την άλλη για να μην πάω) γιατί κορίτσι μου δεν έρχεσαι; Γιατί διστάζεις; Εγώ σαν κόρη μου σε βλέπω, έχω δυό, και εσύ είσαι η τρίτη, δε με λυπάσαι να πηγαινοέρχομαι μεγάλη γυναίκα;
Τη λυπόμουν. Μα πιο πολύ την ντρεπόμουν.
Ντρεπόμουν που την κορόιδευα, και που εξ αιτίας μου την κορόιδευαν και τα παιδιά της.
Έτσι ένα μεσημέρι που είχε έρθει πάλι να με πάρει, δεν άντεξα.
Της είπα όλη την αλήθεια. Ήξερα πια, είχα καταλάβει, ότι η αλήθεια μου δεν θα ήταν λόγος να χαθούμε με τα παιδιά, αυτή η γυναίκα όχι, δεν θα το έκανε αυτό, αυτή η γυναίκα ήταν... ¨Μεγάλη γυναίκα¨
Όσο διηγόμουν εγώ την αλήθεια μου, τα δικά της μάτια με κόπο προσπαθούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυα που ανέβαιναν όλο και πιο επίμονα.
Όταν τελείωσα, αυτή η μεγάλη γυναίκα, αυτός ο μεγάλος άνθρωπος, ήρθε κοντά μου με τα χέρια ανοιχτά σε αγκαλιά, με έσφιξε γερά, ζεστά.
Γιατί κορίτσι μου δεν έλεγες τίποτα τόσο καιρό; Ντρεπόμουν.
Τι ντρεπόσουν παιδί μου; Εσύ πρέπει να ντρέπεσαι; Εσύ πρέπει να έχεις ψηλά το κεφάλι, εσύ κορίτσι μου είσαι η ζωή.
Και... που είναι τώρα αυτός; Της είπα ότι ακόμα περιμένω... πέρασε η μια βδομάδα, πέρασε δεύτερη, τρίτη, πέμπτη, πέρα από δυό τηλεφωνήματα ζοχαδιασμένα, δεν είχα νέα του, Α... και ένα τηλεφώνημα από τον μεγάλο του αδερφό, έλα βρε...τι να παντρευτείτε τώρα; Τι νυφικό θα βάλεις με την κοιλιά στο στόμα; Άσε να γεννήσεις πρώτα, και μετά γίνεται ο γάμος, και αναγνωρίζεται και το παιδί...να προλάβουν και οι δικοί μου να ετοιμαστούν...
Λες; Ναι μωρέ... ας γεννήσω πρώτα καλά λες.
Τα διηγήθηκα όλα αυτά στην δεύτερη μαμά μου... και... ούρλιαζε.
Παιδί μου; ποσό αφελής μπορεί να είσαι; Δεν κατάλαβες ότι πάνε να σου τη φέρουν; Άμα γεννήσεις σιγά μη σε παντρευτεί.
Ε... άμα το κάνει αυτό... τι να κάνω εγώ; Εγώ του είπα...
Λοιπόν! Σε μια εβδομάδα θα είσαι παντρεμένη. Δεν θα τον αφήσω εγώ αυτόν να αλωνίζει και εσύ να τραβάς του Χριστού τα πάθη. Έχει και αυτός ευθύνη και αφού δεν εννοεί να την αναλάβει, Θα του δείξω εγώ... πόσα απίδια χωράει ο σάκος.

25 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σαν να ήμουν εκεί! Ενας φοιτητής που έζησε από κοντά αυτή την ιστορία. Όπως εξελισσόταν η ιστορία σου, γραμμή με γραμμή, είχα πιστέψει κι εγώ, πως η αντίδραση της γυναίκας θα ήταν διαφορετική, και πως όχι μόνο δεν θα σου συμπραστεκόταν, αλλά ενάντια, πως θα σε απομόνωνε. Σπουδαία Γυναίκα. Ετσι όπως κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να είναι σε τέτοιες καταστάσεις. Πάντα με την αγάπη και την καλωσύνη κερδίζει κανείς. Όμως σήμερα, πολύ περισσότερο από πρίν, οι άνθρωποι αποξενωθήκαμε, κλειστήκαμε στους εαυτούς μας, και βλέπουμε μόνο το προσωπικό μας συμφέρον. Αδιαφορούμε για τον άλλον. Κι ας ξέρουμε πως με λίγη αγάπη θα μπορούσαμε να κλείσουμε τις πληγές. Χάθηκε αυτή η σπουδαία εικόνα της γειτονιάς, που ο γείτονας η η γειτόνισσα θα έτρεχαν να βοηθήσουν και να συμπαρασταθούν. Πρόοδο το λέμε. Ναί!΄Αλλαξαν πολλά! Οι ανέσεις περισσότερες. Μα χάθηκε αυτή η τρυφερότητα της ψυχής, της συμπόνοιας. Στην τσιμεντούπολη και στο χωριό, που κι αυτό σιγά σιγά μετατρέπεται σε τσιμέντο, κλείνουμε την πόρτα πίσω μας, γιά να μην ακούμε τις φωνές, όπως θα έπρεπε να τις ακούμε. Αλλά για να μην είμαι απαισιόδοξος, και τώρα υπάχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Πιό σπάνια βέβαια, αλλά υπάρχουν. Μπράβο και σ' εσένα που άντεξες, και σ' αυτή τη γυναίκα.
Περιμένω να διαβάσω τη συνέχεια.

Ανώνυμος είπε...

Πριόνι… Αινούμε να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι σήμερα, πιο κοντά μας ίσως από ότι πιστεύουμε, για να τους δούμε όμως πρέπει να έχουμε τα μάτια της ψυχής μας ανοιχτά.

Δυστυχώς δεν υπάρχει πια αυτή η γυναίκα, θα υπάρχει όμως μέσα μου όσο ζω.

Όσο για μένα… Άντεξα πολύ περισσότερα, που όμως… δεν στάθηκαν ικανά να μου ψαλιδίσουν την ελπίδα και την αγάπη μου για τη ζωή και τους ανθρώπους.

Σε ευχαριστώ

Ανώνυμος είπε...

Τώρα κατάλαβα γιατί γράφεις έτσι στης σίλιας.
Μάλλον έχεις περάσει πολλά, έ;;;;;
Τι να πει κανείς, καμιά φορά δεν θέλω να μπαίνω σε τέτοια άρθρα, δυστυχώς αν και μεγάλος κλαίω ...
Καλό κουράγιο, σε ό,τι κάνεις σήμερα εύχομαι τα καλύτερα.

Ανώνυμος είπε...

Φάρε μου… Δεν ήθελα να σε πικράνω _ κανέναν δεν ήθελα να πικράνω- Μα… η ζωή δεν έχει μόνο χάρες, και τις πίκρες πρέπει να τις κρύβουμε; αυτή η ιστορία για μένα ήταν το μεγαλύτερο και σημαντικότερο κομμάτι της ζωης μου.

Ήταν αυτή που μου έδωσε τους μεγαλύτερους πόνους, αλλά… και τις μεγαλύτερες χαρές, και πρώτα από όλα τα παιδιά μου.

Δεν θα κάνω ότι δεν υπάρχει, υπάρχει… την βίωσα…πόνεσα… έκλαψα… χάρηκα…γέλασα… και προπάντων…Έμαθα… Ωρίμασα… και… έγινα αυτό που είμαι σήμερα.

Και μου αρέσει πολύ αυτό που είμαι.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Μην αισθάνεσαι πίκρα ,υπερηφάνεια να νοιώθεις, να τον παντρευτώ..μωρέ θα τον έδινα μια κλωτσιά να πάει πιο πέρα κι ας είχα δίδυμα..

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

"Εσύ πρέπει να έχεις ψηλά το κεφάλι, εσύ κορίτσι μου είσαι η ζωή."

Βρέθηκα εδώ μέσα από το blog της Anna-Silia και χάρηκα πολύ :) :)

Ανώνυμος είπε...

Ξέρεις ποια είναι η δική μου θεωρία;
"Μου αρέσει πολύ αυτό που έγινα" !!!
Φυσικά συμφωνώ και με την δική σου φιλοσοφία για τη ζωή, την καλησπέρα μου.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

τέρας της «αμάθειας, Καλωσόρισες και σε ευχαριστώ.

Και εγώ χάρηκα.

Ηρθα στο ¨σπίτι¨ σου, και θα… ξαναρθώ σίγουρα.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Κλωτσιά θα του έδινα και εγώ Αχτίδα μου, Εάν… ήξερα ότι έχω ¨πλάτες ¨να με στηρίξουν, η οικογένεια μου όμως δεν είχε τη δυνατότητα.

Σκέψου… 36 χρόνια πριν…μια κοπέλα με ένα μωρό μόνη…

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Φάρε…

Εσύ….
Μου αρέσει πολύ αυτό που έγινα" !!!
Εγώ…
Και μου αρέσει πολύ αυτό που είμαι.

Είμαι… = Έγινα…

Μωρέ… είναι και περασμένη η ώρα, και όσο να΄ναι…δεν λειτουργεί ο εγκέφαλος, λέμε μήπως κατι διαφορετικό;

φιλί

panagiota είπε...

Είναι όντως περασμένη η ώρα κι εγώ το ξαναδιαβάζω από την αρχή για πολλοστή φορά,και γυρνάω στα προηγούμενα γραφόμενα πάλι για να συνδέσω τα γεγονότα.
Θα σιωπήσω, γιατί οι λέξεις χάνονται μπροστά στο μεγαλείο σου,στην αθωότητα της εφηβείας σου,στην μαγκιά σου και στον τσαμπουκά σου!Είσαι μια εικόνα με χίλια χρώματα!Να παραμείνεις αυτό που είσαι και να ξέρεις πως πάντα υπάρχουν άνθρωποι που μας αγκαλιάζουν όταν δεν το περιμένουμε...
Θα χαρώ πολύ να σε γνωρίσω κι από κοντά!

Tanila είπε...

Xm... πρέπει να ξαναείχα περάσει παλιά... ίσως, δε θυμάμαι
Αρχίζει και γίνεται ενδιαφέρον.
Ψοφάω για ιστορίες.
Kai μετά
Και μετά;

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ Παναγιώτα μου για τα καλά σου λόγια.

Να παραμείνω αυτό που είμαι λες…Μα… αλλάζουν οι άνθρωποι ; δεν αλλάζουν, ( και μεταξύ μας… (δεν θέλησα ποτέ να αλλάξω)

Και εγώ θα χαρώ να σε γνωρίσω, και… σύντομα θα γίνει μάλλον.

Ανώνυμος είπε...

Tanila καλωσόρισες, πραγματικά χάρηκα που ορθές, έρχομαι και εγώ σε σένα και…μου αρέσεις.

Σε κάποιο θέμα σου μάλιστα…( κάτι με δίαιτες και ινστιτούτα αισθητικής) ξεκίνησα να γράφω το σχόλιο μου… το οποίο κατέληξε…σεντόνι υπερδιπλο, και το άφησα έτσι, ίσως το τελειώσω κάποια στιγμή, και σου το αφιερώσω από εδώ.

Σε φιλώ.

ZouZouna είπε...

Σε είχα χάσει. τώρα που σε ξαναβρήκα, θα χαρώ να σε δω, στο επετειακό. Κερνώ κερασοφιλιά

Όνειρα γλυκά.. είπε...

Σε βρήκα από το παράξενο όνομα .. κόλλησα με το " δεν με νοιαζει ούτε που πηγαινω ούτε που θα βγει" της Μελίνας , ξαναήρθα γιατι η ιστορία σου μιλάει στην καρδιά ..


Καλημέρα..

*Νινέτα* είπε...

Mωρέ κοριτσάκι μου έχω συγκινηθεί πολύ...
Σε θαυμάζω απεριόριστα..

Ανώνυμος είπε...

Έρχομαι συχνά πυκνά στο σπίτι σου ζουζούνα, εγώ… δεν σε έχω χάσει.

φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Εγώ να δεις κόλλημα που έχω φάει με τη μέλινα, Όνειρα γλυκά, αυτή η φωνή… τόσο απαλή, γλυκιά, και τόσο δυνατή ταυτόχρονα, μου ξυπνάει αναμνήσεις χαμένες στο χρόνο.

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
φιλι

Ανώνυμος είπε...

Τι γλυκό παιδάκι είσαι εσύ Νινέτα μου…

Σε ευχαριστώ μικρή μου


Φιλί γλυκό

Ανώνυμος είπε...

Βρε παιδιά…. Βλέπω ότι έχετε όλοι εικονιτσες στα σχόλια σας, θα μου πείτε τι να κάνω για να βγαίνει και η δική μου; Το προσπάθησα, αλλά…

*Νινέτα* είπε...

Πρέπει να πας στην επεξεργασία του προφίλ σου.Κάπου εκεί βρίσκεται το μυστικό!!!!!Κι εγώ ψάχνοντας το βρήκα..

Φιλάκι και από εμένα!!

faraona είπε...

...υπηρχαν ανθρωποι διπλα σου...αυτα τα παιδια και κυριως εκεινη η γυναικα...ηταν αρκετα καλο αυτο εκεινες τις στιγμες.

Σου χρωσταω μια απαντηση στην Αψινθο...δεν το ξεχασα.Δεν ξεχνιεσαι εσυ,νασαι σιγουρη γι αυτο.

Περιμενω την συνεχεια της ιστοριας.

Ανώνυμος είπε...

Ναι! Υπήρχαν άνθρωποι διπλά μου φαραώνα μου, και ήταν πάρα πολύ σημαντικό για μένα αυτό.

Πάντα, μου είναι σημαντικό να υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου, και ευτυχώς υπάρχουν!

Μην ανησυχείς για την απάντηση, όταν μπορέσεις, θέλω και εγώ να καθήσω με ηρεμία και να διαβάσω μια, και δυο, και πολλές φορές όλα τα σχόλια με προσοχή, γιατί μου άρεσε πολύ το θέμα, και με ενδιαφέρει.

Τα φιλιά μου