Σάββατο 24 Μαΐου 2008

Εξομολογήσεων συνέχεια…Πλησιάζοντας η ώρα του… χαμένου ονείρου!







Τόπε και τόκανε….
Κάτι είχε στο μυαλό της, αλλά δεν τόλεγε. Ώσπου μια μέρα, μου λέει : Ντύσου. Θα πάμε κάπου. Που; Ρωτάω εγώ. Στο στρατόπεδο ….απαντάει ! Και τότε μου αποκαλύπτει πως ο διοικητής του στρατοπέδου, ήταν συγγενής της. Μια και δυό ..πάμε στο στρατόπεδο. Εγώ ήμουν αρκετά φοβισμένη, και ντρεπόμουν κιόλας γι αυτή την εξέλιξη. Μπαίνουμε στο γραφείο του διοικητή, τρεμάμενη εγώ, και η ‘ γυναίκα ‘ του λέει : To και το . Τον φωνάζει λοιπόν ο διοικητής, και τον ρωτάει : την ξέρεις αυτή την κοπέλα; Ναι την ξέρω κύριε διοικητά. Για πες μου, το παιδί που θα γεννήσει είναι δικό σου; Δεν ξέρω, κύριε διοικητά. Και γιατί τότε η κοπέλα λέει πως είναι δικό σου; Μμμμ…να… κύριε διοικητά θέλει να με παντρευτεί. Δε μου λες, λέει ο διοικητής, έχεις 100 δραχμές στην τσέπη σου; Όχι κύριε διοικητά. Τότε γιατί αυτή η πανέμορφη κοπέλα να θέλει να παντρευτεί εσένα; Που είσαι απένταρος. Θα μπορούσε να πει πως το παιδί είναι ενός πλούσιου, και να παντρευτεί ένα πλούσιο άντρα. Κόκαλο αυτός. Και αναγκάζεται να πει την αλήθεια. Ναι κύριε διοικητά….δικό μου είναι το παιδί. Βγείτε λοιπόν, έξω να μιλήσετε, και πήγαινε στο χωριό σου, έχεις τρεις μέρες άδεια, να βγάλεις όλα τα χαρτιά για να γίνει ο γάμος. (Όλα αυτά... μπροστά μου.) Ενοιωθα ντροπή και αηδία. Ντροπή για τη θέση που βρισκόμουν, και αηδία για εκείνον.
Που πήγε η περηφάνια μου; Τι κάνω εγώ εδώ; Θέλω να φύυυυυγωωωωωωωωωωωωω………………….
Έμεινα όμως. Έμεινα και έζησα τον εξευτελισμό ως το τέλος.
Βγήκαμε έξω, και μου λέει : Γιατί τόκανες αυτό; Γιατί…δεν μου άφησες άλλη επιλογή, απάντησα. Θα μου το πληρώσεις αυτό, να το θυμάσαι, μου είπε.
Πήγε έβγαλε ότι χρειαζόταν και γύρισε.

Σε μία βδομάδα , οι τελευταίες προετοιμασίες του γάμου τελείωσαν.….τι προετοιμασίες δηλαδή; Δεν θα γινόταν, δα, και κάνας γάμος γεμάτος όνειρα και λουλούδια… όμως όπως και να το κάνεις, ένας γάμος θα ήταν….γι αυτό, η ‘ μεγάλη αυτή γυναίκα ‘,( η κυρία Μ θα την αποκαλώ.) έψαξε … βρήκε όλες τις φίλες της, τους μίλησε,
και όλες μαζί ετοιμάζανε τον γάμο. Όμως γαμπρός και νύφη έβλεπαν με άλλο μάτι, όλα αυτά. Ο ένας αρνιόταν να λάβει μέρος στην…¨καταδίκη¨ του… και η άλλη,…εγώ δηλαδή,…τα είχε χαμένα.

Εγώ δεν ήμουν σε θέση να νοιώσω, αν έπρεπε να χαίρομαι η να λυπάμαι. Κι αν όλα αυτά που γινόντουσαν ήταν σαν να ζούσα σε ένα όνειρο η σε ένα εφιάλτη! Τα έβλεπα σα θεατής, λες και αφορούσαν κάποια άλλη.
Γιατί εγώ… είχα ονειρευτεί τον γάμο μου, όπως κάθε κορίτσι και κάθε νέα γυναίκα, ονειρεύεται , σαν την πιο όμορφη στιγμή της ζωής μου, γεμάτη χαρά, κι αγάπη.

Είχε κατέβει και η μαμά μου, και παρακολουθούσε και αυτή τα γεγονότα, γιατί οι …δραστήριες κυρίες με αρχηγό την κυρία Μ… δεν άφηναν χώρο για κανέναν άλλο. Το είχαν πάρει όλες προσωπικά, πράγμα που με παραξένευε λίγο, αλλά δεν θέλω να πω κάτι πάνω σ' αυτό. Θα τα κάνανε αυτές όλα τέλεια, για να μην έχει να πει κουβέντα ο…¨γαμπρός¨, σαν αυτή που μου είπε εχθές : Κοίτα…-εγώ δεν θα κοιμηθώ εδώ μετά το γάμο. Και το είπε με το βλοσυρό ύφος που είχε πια υιοθετήσει μόνιμα για μένα ‘ ο αγαπημένος μου ‘. Γιατί; Ρώτησα…Γιατί… δεν χωράμε σε αυτό το μονό κρεβατάκι μου απάντησε , και το έβρισκε πολύ φυσικό.

Το είπα εγώ το…καρφί, στημ κυρία Μ… και… σε δυο ώρες υπήρχε στο δωμάτιο διπλό κρεβάτι (Καινούριο παρακαλώ…χωρίς τα κομοδίνα...αλλά τι σημασία είχε;) Δεν ξέρω πως από το πουθενά βρέθηκε επιπλοποιός, ο οποίος χάρισε το κρεβάτι… κοσμηματοπώλης, τις βέρες… και.. οίκος νυφικών… μπομπονιέρες, λαμπάδες (χωρίς το νυφικό γιατί… κόντευα να κλείσω τον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης μου, το νυφικό θα με μάρανε;…Έτσι… η κυρία Μ, βρήκε κάπου στο σπίτι της καταχωνιασμένο ένα ροζ ύφασμα… και μου έραψε στο τσακ ένα φόρεμα ( για την ακρίβεια δεν μπορούσε να το πει κανείς και φόρεμα ακριβώς!…πιο πολύ με τσουβάλι έμοιαζε…)

Τη στιγμή που οι δυο μανάδες μου βρισκόταν στο κοσμηματοπωλείο για να πάρουν τις βέρες… μπήκε μέσα μια νέα γυναίκα, πελάτισσα, η οποία άκουσε όλη την ιστορία αυτού του γελοίου γάμου…που διηγούταν οι μάνες μου στον κοσμηματοπώλη… και ρώτησε να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες, και ότι θέλει να γνωρίσει αυτό το κορίτσι. Την φέρανε μαζί τους στην επιστροφή… και τότε γνώρισα αυτήν την υπέροχη κοπέλα που έκανε τόσα πολλά για μένα στη συνέχεια. Από φτωχή οικογένεια και η ίδια, είχε την τύχη να παντρευτεί έναν εξαιρετικό άντρα, και πολύ πολύ πλούσιο.

Μου είπε ότι θα είναι δίπλα μου σε ότι χρειαστώ, και ότι το σπίτι της ( παλάτι ήταν, δεν ήταν σπίτι) θα ήταν ανοιχτό για μένα οπότε ήθελα. Την επόμενη μέρα στάλθηκαν από κείνη.. δυο βαλίτσες- μπαούλα- πράγματα για το σπίτι. Σεντόνια, πετσέτες. κλπ προικιά… και…κρεβατάκι για το μωρό, πορτ μπεμπέ… ρουχαλάκια…και άλλη μια προίκα για το μωρό μου.

Μας κάλεσε στο σπίτι της για…τσάι..( είχα… ξαναπιεί και στο χωριό μου… τσάι σαλονάτο εγώ…χα!) και μου δήλωσε ότι δεν έχω να φοβάμαι τίποτα για τη γέννα μου, γιατί μίλησε με τον γιατρό της, και θα αναλάβει αυτός τον τοκετό. Της είπα ότι δεν φοβάμαι, και ότι δεν χρειαζόταν να γίνει αυτό, αλλά εκείνη το είχε ήδη αποφασίσει.

Και φτάσαμε αισίως ...χα! στην παραμονή του γάμου λοιπόν…

18 σχόλια:

*Νινέτα* είπε...

Δε μπορώ να πιστέψω πώς βρέθηκε γύρω σου σε αυτή τη δύσκολη στιγμή
τόση αγάπη,ζεστασιά και τόσες αγκαλιές να σε προφυλάξουν..
Μια εξήγηση μόνο μουέρχεται στο μυαλό: Η κόρη σου ΈΠΡΕΠΕ να έρθει στον κόσμο και εσύ ΈΠΡΕΠΕ να γίνεις μανούλα..

Καλημέρα,να έχεις ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο!

panagiota είπε...

Να μου επιτρέψεις Δ. μου, μια απάντηση να δώσω στην προλαλήσασα.

Νινέτα μου,ο Θεός δεν αφήνει κανέναν αβοήθητο,ειδικά όταν έχει αγνή ψυχή και αγάπη στην καρδιά του.Ετσι συνέβη και με την Μερένια μας.Η αγάπη για το αγέννητο παιδί της,η ταλαιπωρία της και η άδολη (χωρίς υστεροβουλία) αναζήτηση του "πατέρα" οδήγησαν τις "καλές υπάρξεις"να την βοηθήσουν.
Οπως βλέπεις υπάρχουν Αγγελοι και στην γη.
Σας φιλώ με αγάπη!
(εμεις Θεού θέλοντος θα τα πούμε αυριο Μερένια μου)

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Περιμένοντας την "Εξομολογήσεων συνέχεια...", ελπίζω μόνο τούτο:

Να είσαι ΕΣΥ αυτή που θα σταματήσει αυτήν την παρωδία...!

faraona είπε...

Μερενια λοιπον
ελα στην αψινθο για να δεις κατι στο ποστ για την «σκια».

πολλα φιλια.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Εχεις περάσει πάρα πολλά κορίτσι μου ,είναι αλήθεια οτι εγώ είχα πάντα ανθρώπους γύρω μου και σίγουρα δεν μπορώ να σε καταλάβω γιατί μιλώ εκ του ασφαλούς όμως συγχίζομαι μ' αυτά που διαβάζω,δεν τον παντρευόμουνα χίλια χρόνια και το τι θα πει ο κόσμος εγώ το γράφω στα..άγραφα.Περιμένω συνέχεια, γράψε το μυθιστόρημα παιδάκι μου.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα μικρό μου.

Έπιασε η ευχή σου Νινετάκι μου και είχα ένα υπέροχο σαββατοκύριακο.

Σχετικά με τα…ΕΠΡΕΠΕ…Πιστεύω ότι το κάθε τι που συμβαίνει στη ζωή μας, για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω, ΕΠΡΕΠΕ να συμβεί.

Σε φιλώ με αγάπη.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Εμείς…Τα είπαμε Παναγιώτα μου, και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό!

Αισθάνομαι τυχερή που σε γνώρισα, η διαίσθηση μου…με οδήγησε σωστά.

Σε φιλώ με αγάπη, φιλενάδα.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Όχι δεν ήμουν εγώ που έδωσα το τέλος σε αυτή την παρωδία, τερατάκι μου (μωρέ…πώς να σε αποκαλώ; Δεν μου κολάι όλο αυτό…τέρας της «αμάθειας») αρχικά τουλάχιστον, το έκανα πολύ πολύ αργότερα.

Φιλί

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Αν και καταταλαιπωρημένη εχθές αργά, ( γιατί δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από την Παναγιώτα… δεν σου φτάνει ο χρόνος να την χορτάσεις αυτήν την κοπέλα, στο τσακ το πρόλαβα το τελευταίο λεωφορείο) ήρθα και έριξα μια ματιά φαραώνα μου, αλλά… τα θέματα σου γλυκιά μου δεν είναι για μια ματιά έτσι απλά! Σε παρακολουθώ με πραγματικό ενδιαφέρον.

Πολλά φιλιά και από μένα

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

.Μα Αχτίδα μου…Δεν με ένοιαζε τι θα πει ο κόσμος! Ποτέ δεν με ένοιαξε!

Το παιδί μου σκέφτηκα, και τις πληγές που θα τραυμάτιζαν την ψυχούλα του από τη σκληρότητα αυτού του κόσμου.

Είμαι σίγουρη ότι μπορείς να με καταλάβεις αχτιδουλα μου, γιατι..ναι μεν, είχες προστασία γύρω σου, αλλά… είσαι και μια ευαίσθητη ψυχή, που… ¨πιάνει¨, και νιώθει.
γλυκό φιλί

*Νινέτα* είπε...

Ξυπολυτούλα σε προσκαλώ σε παιχνιδάκι!!Σίγουρα θα γράψεις κάτι αξιόλογο..(Διάβασε λεπτομέριες στο blog μου)

Αφού πέρασες τόσο όμορφο Σαββατοκύριακο,τώρα ευτχές για μια τέλεια εβδομάδα!!

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Αχ τι μου κάνεις τώρα βρε μικρό μου…

Δεν ξέρω να παίζω, και…μεταξύ μας… δεν μου αρέσουν αυτά τα μλογκοπαιχνιδα, αλλά… (αχ… τι μου κάνουν οι αδυναμίες…) Για σένα θα το κάνω!!! Περίμενε όμως λιγάκι να τελειώσω την ιστορία που..τελειωμο δεν έχει… και θα παίξω! Δεν βιαζόμαστε, βιαζόμαστε;


φιλί

Ανώνυμος είπε...

Ξυπόλητη

Η ζωή έχει το χρώμα της, πούνε το δύσκολο γιά ν αλλαχτεί. Μα αν βουτήξει κανείς πινέλο στην ελπίδα, κάνει την αλλαγή και τότε με νέο χρώμα, δύναμη, αντοχή γκρεμίζει τα εμπόδια, και ζεί.
Κι αυτό το έκανες εσύ, με το κουράγιο σου, με νύχια και με δόντια, γιά νάρθει στη ζωή ότι αγαπούσες πιό πολύ.

Ένα χειροκρότημα φίλοι μου, στην ξυπόλητη....

Ανώνυμος είπε...

Πριόνι.. Σε βρίσκω υπερβολικό…

Κάθε άνθρωπος έχει κουβαλήσει τον δικό του σταυρό στη ζωή του, η δική μου συγκεκριμένη ιστορία ίσως μοιάζει αστεία σε αλλά σοβαρότερα που έχουν βιώσει άλλοι άνθρωποι.

Και…αλλοίμονο, αν τα παρατούσαμε και γονατίζαμε σε κάθε δυσκολία που μας βρήκε, δεν θα υπήρχαν άνθρωποι πάνω στη γη.

Έτσι και εγώ λοιπόν… Από αυτήν την περιπέτεια (και άλλες πολλές)βρήκα πιο δυνατή, και έτοιμη να αντιμετωπίσω, τα χειροτέρα, και..να απολαύσω τα καλύτερα, που… πάντα είμαι σίγουρη (ακόμα και τώρα…) ότι με περιμένουν στο επόμενο βήμα.

Και προπάντων χωρίς να χάσω στιγμή την ελπίδα μου, μάλλον το πινέλο που…χρησιμοποίησα ήταν καλής ποιότητας.

Σε ευχαριστώ.

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Το "τερατάκι" μια χαρά μου ακούγεται :)

Καλησπέρα!

Ανώνυμος είπε...

Ξυπόλητη,

δεν είπα κάτι διαφορετικό απ' αυτό που λές. Μακάρι κι άλλοι άνθρωποι να στεκόντουσαν όρθιοι στις μπόρες

panagiota είπε...

Ηρθα να πω μια καληνύχτα,να πω πως κι εγώ δεν ήθελα να φύγεις την Κυριακή το βράδυ-τι να πρωτοπρολάβουμε να πούμε σε τόση λίγη ώρα? πως να ξεκολλήσω κι εγώ από την τόσο γλυκιά σου παρουσία Δ. μου? Σαν να γνωριζόμασταν χρόνια ήταν!
Ευτυχώς ζούμε κοντα και θα τα λέμεεεεεεεε.
Φιλιά πολλά και περιμένω τις 3 αλήθειες...και το ένα ψέμα ανάμεσα τους...