Τρίτη 27 Μαΐου 2008

Σήμερα γάμος γίνεται....





Κουμπάρες,Δυο από τα κορίτσια της παρέας, η μια ήταν η κόρη της κ, Μ, και η άλλη φίλη της, αυτή η φιλία δεν έπρεπε να χαθεί έτσι...
Κουμπάρες λοιπόν. Και νονές του μωρού μου αργότερα... οι κοπέλες που στάθηκαν στο πλευρό μου σαν αδερφες, στις δυσκολότερες μέχρι τότε στιγμές της ζωης μου.
Και έφτασε η...¨Μεγαλη¨μερα.
Ξύπνησα το πρωί, όπως και όλες τις άλλες μέρες, δεν είχα δα... και να στολιστώ για νύφη, ένα τσουβάλι θα έριχνα πάνω μου. Οσο για κομμωτήριο και τα σχετικά, ούτε κουβέντα.
Δεν ήμουν ευτυχισμένη... δεν ήμουν δυστυχισμένη...Δεν ήμουν τίποτα! Δεν ήμουν εκεί...Δεν ήμουν εγώ!!!
Ηρθε η ώρα να πάμε στην εκκλησία, έκανα το σταυρό μου και ξεκίνησα.
Εκείνος ήταν εκεί, με τρία ροζ τριαντάφυλλα, σε πρόχειρο μπουκέτο. μπήκαμε στο εσωτερικό της εκκλησίας, και ο παπάς άρχισε το μυστήριο, εκείνη τη στιγμή δυο περιστέρια μπήκαν, και ήρθαν να ξαποστάσουν... το ένα, στον ώμο του γαμπρού, και το άλλο στον δικό μου, έγινε ένα σούσουρο από τους έτσι κι αλλιώς, μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού παρευρισκομένους...(Απο τους δικούς του δεν ήρθε κανένας, και αποτους δικούς μου, μόνο η μαμά μου) γούρι γούρι.. θα ζήσουν ευτυχισμένα τα παιδιά. Το πίστεψα. Σκέφτηκα.. δεν είναι και κάτι που συμβαίνει σε όλους τους γαμους, συνέβη στον δικό μου, άρα είναι καλός αιωνός.
Τελείωσε το μυστήριο, και γυρίσαμε στο σπίτι...Πέρασε η υπόλοιπη μέρα...αμήχανα. Βαριά.
Στο δωμάτιο σε μια γωνιά οι λαμπάδες... τα στέφανα...στην άλλη οι μπομπονιέρες ( είχαμε και μπομπονιέρες …χα) στην παραπέρα το...¨Νυφικό¨ και παραδίπλα το γαμπριάτικο κουστούμι.
Νύχτωσε. Ξαπλώσαμε και μείς ως κανονικοί άνθρωποι ( όχι ως κανονικοί νεόνυμφοι) και... αρχίσαμε να μιλάμε, εγώ άρχισα δηλαδή, μπας και σπάσει ο πάγος (από τότε μου άρεσε να τα συζητώ όλα) είπα... εξήγησα...έκλαψα...λύγισα.
Με κοίταγε, με ένα βλέμμα που ποτέ δεν είχα ξαναδεί στα τρία σχεδόν χρόνια που τον ήξερα, βλέμμα σκοτεινό, άγνωστο. Με φόβισε αυτό το βλέμμα, και... μίλησε.
Ένα πράγμα να θυμάσαι!!!
Αυτό που μου έκανες θα μου το πληρώσεις πολύ ακριβά!!!
Το΄χω καλύτερα να πάω να πέσω από την ακρόπολη, παρά να ζήσω μαζι σου!!!
Μέσα από τα γεμάτα δάκρυα μάτια μου, ξεχώριζαν οι λαμπάδες.. οι μπομπονιερες..και μια σκέψη μόνο μου τρυπούσε το μυαλό.
Έτσι τον ονειρεύτηκα εγώ τον γάμο μου;
Αυτός ο γάμος μου άξιζε εμένα;
Προσπαθούσα να καταπιώ τους λυγμούς μου, μην ακούσει η μάνα μου που κοιμόταν σε ένα ράντζο στο χολ. τη χρώσταγε η έρμη να τα ζει αυτά;
Μια μάνα ήταν, που είχε όνειρα για την κόρη της. όνειρα απλά, απλοϊκά ίσως. Ένα καλό παιδί, να με αγαπάει και να με φροντίζει.
Όλη νύχτα!!!
Όλη τη νύχτα… εκείνος με έβριζε, και με απειλούσε, και οταν του τελειωναν οι λέξεις,μου εριχνε μια ξεγυρυσμένη τσιμπιά, γυρνώντας μου το δέρμα στροφή, δεν ήξερε πώς να ξεσπάσει το μίσος του.
Αυτός ο άνθρωπος που.... με¨αγαπούσε¨.Που έλεγε πόσο ευτυχισμένοι θα ζούσαμε κάποτε οι δυο μας.
Το πρωί, σηκώθηκα... (εκείνος είχε ήδη φύγει το ξημέρωμα, ότι.. πρέπει να μπει στο στρατόπεδο) με όλο μου το πρόσωπο πρησμένο, το κορμί μου πονούσε παντού από τις τσιμπιές.
Στο κουζίνα, ζαρωμένη στη γωνιά του τραπεζιού η μάνα μου, με κοίταξε, με μάτια κατακόκκινα, και κατάλαβα.
Τα είχε ακούσει όλα. Έκλαιγε και εκείνη μαζι μου όλη νύχτα.
Πέρασε η μέρα, όπως όπως...Και το βράδυ...Αίμα!
Νοσοκομείο επειγόντως!
Εισαγωγή... Ακινησία...Ενέσεις...Φάρμακα. Δεν έπρεπε να γεννήσω τώρα, έπρεπε να κλείσω τον όγδοο πάση θυσία.
Ο...¨Αγαπημένος¨μου...Άφαντος!
Περάσανε δέκα μέρες. και ένα απόγευμα… ξανά αίμα. με πήγαν οι γιατροί στο χειρουργείο για τη γέννα, είχα μπει πια στον ένατο.( ήταν κανονισμένη η γέννα μου για την επόμενη έτσι κι αλλιώς.) η μάνα μου είχε φύγει για Θεσσαλονίκη την επόμενη που μπήκα στο νοσοκομείο, γιατί δούλευε. η κ Μ ηρθε μια δυο φορές να με δει, είχε οικογένεια να φροντίσει η γυναίκα, και δεν ήταν και δίπλα. Ετσι ολομόναχη έζησα την πιο δύσκολη... αλλά συνάμα...την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωης μου.
Την γέννηση της Πρώτης μου κόρης!!!
Μια βδομάδα μετά που γυρίσαμε στο σπίτι, ηρθε ένα γράμμα από τον ¨μπαμπά¨ ( ο οποίος ήταν πια στον Έβρο με μετάθεση)
Έλεγε επί λέξη...Να Ζήσει το νεογέννητο!!!
Αυτό!!
Ξαναγύρισε η μαμά μου να με βοηθήσει στις πρώτες μέρες με το μωρό, και μόλις πήρα μισό σαράντισμα, τα μαζέψαμε, και πήγα μαζι της στη Θεσσαλονίκη.


Τώρα... είχα να αντιμετωπίσω άλλο θέμα.
Την αντίδραση του πατέρα μου, ( που είχε δηλώσει στη μάνα μου ότι αν βρεθώ μπροστά του... θα με τσακίσει) και που το μόνο που ήξερε ήταν... ότι έχω ένα μωρό... και ότι παντρεύτηκα πριν μερικές μέρες, τα πώς... και τα γιατί... ακόμα δεν ξέρω πως του τα μπάλωσε η μάνα μου αλλά... Είναι μια άλλη ιστορία.

30 σχόλια:

neoinileias είπε...

kalo blog

Όνειρα γλυκά.. είπε...

αχ καλή μου παραλο τον πόνο είσαι πολύ γλυκειά στην φωτογραφία..Η ελπίδα ισως ..Το όνειρο ; .. μπορεί..Καλημέρα..

*Νινέτα* είπε...

Ξυπολυτούλα μου τί να πεί κανείς;;
Καλημέρα..

Πάρε ένα ακόμα καλοκαιρινό φιλάκι......

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Τώρα είχες κι ένα σκοπό...!

Καλησπέρα :)

Ανώνυμος είπε...

Το πιο εξοργιστικό της ιστορίας σου είναι ότι και σ’ αυτήν την περίπτωση βρέθηκε κάποιος να εκμεταλλευτεί την αφέλεια (το εννοώ με την καλή έννοια, αυτήν την καλής προαίρεσης) μιας νέας κοπέλας και να ασκήσει πάνω της την μικρότητα και την κακία που προέρχονται από το δικό του προσωπικό έλλειμμα, προκειμένου να μετατρέψει το όνειρο σε κυνισμό και ισοπέδωση (δεν θα πω σε εφιάλτη γιατί έλαβες ως δώρο το παιδί σου). Κι όμως πιστεύω ότι ιστορίες σαν κι αυτήν επαναλήφθηκαν στη ζωή σου από τα 17 που περιγράφεις μέχρι τα όσα είσαι σήμερα, παρά την ευφυΐα και το δυναμισμό σου. Δεν θα μου έκανε όμως εντύπωση. Ο άνθρωπος που θέλει να ζήσει και το φωνάζει, αυτός που ονειρεύεται και το δείχνει, εκείνος που ελπίζει και το δηλώνει, όσο ικανός και έμπειρος κι αν είναι θα πέσει πάντα θύμα της απάτης.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

neoinileias

Ευχαριστώ.

panagiota είπε...

Τίποτα δεν θα πω!
Θα σου ρίξω 5-6 νοερά φιλιά αγάπης και έχουμε να πούμε τόσα πολλά από...κοντά!
Το παρελθόν μας κάνει πιο δυνατές:Ετσι δεν είπαμε?
Ακόμα και τα φαντάσματα...
Μάκια μάκια Δ.μου...

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Όνειρα γλυκά..

Καλησπέρα καλή μου, σε ευχαριστώ για τα γλυκά σου λόγια, εγώ πάντως.. με βλέπω χάλια στη φωτογραφία, ξέρεις τώρα… τα πριξηματα της εγκυμοσύνης και όλα αυτά.

Να είσαι καλά.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Νινετάκι μου;

Φιλιά πολλά πολλά γλυκό μου.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Έτσι Τερατάκι μου…Τώρα είχα έναν σκοπό, και νόημα στη ζωή μου.

Σε φιλώ γλυκά.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Ανώνυμε…(αν και θα ήθελα να..μην είσαι ανώνυμος) Έχεις δίκιο, όντως έχουν επαναληφθεί στη ζωή μου παρόμοιες ιστορίες, όμως εγώ …δεν αισθάνομαι θύμα, γιατί η… αφέλεια, και η καλή προαίρεση, είναι επιλογή μου, όποιος έπαιξε με αυτά τα στοιχεία του χαρακτήρα μου, νομίζω πως περισσότερο κακό έκανε στον εαυτό του, παρά σε εμένα.

Γιατί.. εγώ είμαι ακόμα εδώ, και φωνάζω…Θέλω να ζήσω…Θέλω να ονειρεύομαι…Και θα ελπίζω, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωης μου.

Σε ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Ξυπόλυτη.

Την καλημέρα μου, κατ αρχήν, και το θαυμασμό μου για το κουράγιο σου που είχες και ακόμα έχεις απ' ότι βλέπω στις απαντήσεις σου. Είσαι άξια σεβασμού, και αγάπης.
Το ότι λες στον ανώνυμο πως είσαι εδώ και ονειρεύεσαι, και θες να ζήσεις μέχρι την τελευταία σου στιγμή την ελπίδα, είναι δύναμη που λίγοι έχουν να επιδείξουν, ( Έχεις δίκιο, όντως έχουν επαναληφθεί στη ζωή μου παρόμοιες ιστορίες, όμως εγώ …δεν αισθάνομαι θύμα, γιατί η… αφέλεια, και η καλή προαίρεση, είναι επιλογή μου, όποιος έπαιξε με αυτά τα στοιχεία του χαρακτήρα μου, νομίζω πως περισσότερο κακό έκανε στον εαυτό του, παρά σε εμένα.)
Είσαι μιά πολύ δυνατή ψυχή. Να ζήσεις και να χαρείς όλες σου τις προσδοκίες.
Συγχαρητήρια

Sanity Loss Era είπε...

Καλημερα, δε θελω να πω και γω πως εισαι αξια σεβασμου,παραδειγμα κλπ κλπ. Αυτα ειναι αυτονοητα. Απλα να πω πως ιστοριες σαν τη δικη σου, μας δειχνουν, η μου δειχνουν τουλαχιστον πως ειμαι τουλαχιστον αχαριστη που καθομαι και σκαω και αρρωσταινω για προβληματα, που δεν ειναι καν προβληματα.Η ιστορια σου αναδεικνυει τη μικροτητα της σκεψης μου. Θα μου πεις ο καθενας εχει τα δικα του προβληματα, δεν μπορεις να πεις "ενταξει επειδη ο αλλος επαθε κατι πιο βαρυ, δε θα σαι δυσαρεστημενη απ'τα δικα σου". Ισως. Αλλα υπαρχει και μια αντικειμενικοτητα. Η οποια σε τετοιες περιπτωσεις ειναι εμφανης. Νομιζω οτι ζωες σαν τη δικη σου υπαρχουν για να θυμιζουν σε μας που λυγιζουν απο βλακειες οτι θα πρεπει να αναθεωρησουν και να πουν και κανα ευχαριστω απο το να γκρινιαζουν. Θα σου πω αυτο που πιστευω εγω και το πιστευα παντα. Τιποτε δε γινεται τυχαια. Τιποτα. Δυσκολο να το πιστεψεις το ξερω, αλλα ισως καποια στιγμη να το σκεφτεις. ελπιζω πλεον η ζωη σου να εχει κανει μπαλετιστικη στροφη, ακα πιρουετα και να εισαι καλυτερα. Φιλια!

Ανώνυμος είπε...

Πιο δυνατές ναι. Πιο σοφές όμως; Χα χα χα

Κι αν δεν έχουμε να πούμε Παναγιώτα μου, πολλά ξενύχτια θέλουμε εμείς για να τα βάλουμε σε μια σειρά αυτά που έχουμε να πούμε, και πολλά πολλά μετά για να λέμε τα…από δω και μπρος.

Φιλιά φιλιά φιλιά φιλενάδα

Ανώνυμος είπε...

Πριόνι. Σε ευχαριστώ και πάλι για τα καλά σου λόγια, και τις ευχές.

Ανώνυμος είπε...

Ξυπόλυτη

δεν μπορώ παρά να σ' αφιερώσω λίγους συμβολικούς στίχους μου για τα ευχαριστώ σου, μη ξεχνόντας τα όνειρά σου, που έχουν μιά απεραντοσύνη....


Κι όμως

Ξημέρωνε! Δεν φάνηκε το σούρουπο ακόμη. Οι μαγικές στιγμές φευγάτες. Γονάτισε ο ουρανός, και ρώτησε γιατί δεν έρχονται. Ποιός ξέρει! Τ' Αγιοβότανο ξεράθηκε χωρίς τον ήλιο. Κοίταζα τη χλόη, μπας και ανάμεσα στα χρώματα βρεθεί το φως! Κι όμως σιωπή! Στα χρόνια της σιωπής, οι προαιώνιοι σκοποί τραγούδησαν με της ψυχής τ' αδούλευτα. Έχουν οι σκιές τρομάξει, απ τα στοιχειά στα ριζά των βράχων. Η υπερκόσμια γαλήνη κινδύνεψε απ την αμόλυντη σιωπή. Μα αισθάνομαι το αιώνιο, και τις σβησμένες εποχές. Ο στοχασμός μου πάλλεται στη βαθιά απεραντοσύνη. Σ' αυτές τις θάλασσες γλυκειά η ανεμοζάλη. Το ατλάζι των φύλλων ματόδεσμος στο παιχνίδι των τραυμάτων. Δήλωσε ο χρόνος τ' ακούραστα φτερά του. Ας μη ζητώ ανύπαρκτο λιμάνι. Τούτοι οι χρόνοι, δεν έχουνε ακρογιαλιά. Άχνισαν τ' άστρα. Χάθηκαν! Η μυρουδιά τους, μόνο έμεινε. Έκλαψαν οι μούσες. Η ώρα της νύχτας μέσα στη μέρα!

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Sanity καλωσόρισες σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, και… χαίρομαι πραγματικά αν σε έκανα να σκεφτείς ότι… όλοι μας πρέπει να είμαστε ευγνώμονες, και να απολαμβάνουμε αυτά που έχουμε, και να μην δηλητηριάζουμε τις στιγμές μας με το τι ΔΕΝ έχουμε.

Το πιστεύω ακράδαντα καλή μου ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία, και ότι πολύ λίγα πράγματα μπορούμε εμείς να ελέγξουμε στην πορεία μας από τη ζωή.
Δεν ξέρω αν η ζωή μου έκανε μπαλετιστικη στροφή, ( μου αρέσει αυτή η έκφραση) σίγουρα όμως νιώθω καλά και ειμαι ευτυχισμένη , γιατί από αυτήν την ιστορία εγώ ¨κέρδισα¨ 3 υπέροχα παιδιά.
Ναι ναι… δεν τελείωσε εκεί, συνεχίστηκε η τιμωρία μου από εκείνον…Και..ισως συνεχίζεται ακόμα, αν και εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχουμε χωρίσει.


Είσαι πολύ γλυκιά, και ειλικρινά σε ευχαριστώ.

Tanila είπε...

Δε σχολιάζω
Τρώω τα νύχια μου

faraona είπε...

Δ. μου
ετσι οπως σε ειπε η Παναγιωτα θα σε λεω κι εγω.

Εισαι παλλικαρι κοπελα μου.Μπραβο σου.

πολλα φιλια
και δροσερα απο την Κερκυρα

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

χαχα ... τανιλα δεν τα ξυνεις ομως ε; τωρα θα την τελειωσω σημερα.

φιλι

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Μου αρεσει φαραωνα μου να με λες και συ ετσι. μικραινει την...αποσταση. σε ευχαριστω. γλυκο γλυκο φιλι.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Πριόνι...Σε αφησα τελευταιο, αλλα... οχι καταιδρομενο.

Τι να πω για σενα;
Τι να πω σε σενα;

Εσυ... παιρνεις τον πονο... τη χαρα... τον ερωτα... και την ελπιδα, κεντας τις λεξεις περιτεχνα και τις αφηνεις να αιωρουντε, να μοσχοβολανε, και να ζεστενουν τις ψυχες.

Σε ευχαριστω.

Ανώνυμος είπε...

Με συγκίνησες ξυπόλητη. Το γράψιμο ακολουθεί, τους δικούς καημούς και πόνους. Μου έδωσες το έναυσμα να γράψω, όπως εγώ εκφράζομαι, γιά όσα ζούμε, γιά όσα πέρασαν, γιά όσα προσμένουμε ναρθούν. Είσαι κι εσύ συμμέτοχος σ' αυτούς τους λίγους στίχους. Και είσαι η δύναμη της ελπίδας.
Ευχαριστώ

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Καλεεεε.....Ειμαιεγω ολα αυτα; εχω τετοια δυναμη ωστε να εμπνεω τοσο... ομορφα δοσμενα λογια;

Αρα...; Μπορω να πεταξω ξανα, με φτερα τα ομορφα λογια σου.

Εγω σε ευχαριστω πολυ πολυ.

Ανώνυμος είπε...

Αμφέβαλλες; Όλα όσα έχεις γράψει, δείχνουν το δυναμισμό σου, την καρτερικότητά σου, και το πείσμα σου για ζωή.
Έτσι είναι ξυπόλητη. Όλοι όσοι σε διάβασαν, δείχνουν να έχουν την ίδια γνώμη. Εγώ απλά έχω την τύχη, να μπορώ να την εκφράσω με στίχους.

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Να έχεις ένα καλό καλοκαίρι :)

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Και εσυ τερατακι μου, να περασεις ενα αξεχαστο καλοκαιρι.

Unknown είπε...

στις αναζητήσεις μου, όπου βρίσκω μέρη να ξαποσταίνω αφήνω και λίγη απ' τη βροχή μου...

σήμερα θα την αφήσω εδώ για λίγη δροσιά...

φιλιά βρόχινα...

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Αχ... έριξε βροχούλα εδώ στην γειτονιά...
άνθισαν τα μπουμπούκια στην τριανταφιλία
ροζ λευκά και βυσσινιά... τριαντάφυλλα ευωδιαστά
έτσι καλοσορίσαν κάθε σταλαγματιά.

Φιλιά τριανταφυλλένια βροχούλα