Οι στροφές και αυτού του δρόμου...

Ναι…Το ξέρεις.
Το ξέρεις πως με πληγώνεις.
Εγώ σε κάθε στροφή, σε κάθε σοκάκι αυτού του δρόμου,
πάντα εσένα περίμενα .Κι' άλλαξες τόσες μορφές ,τόσα πρόσωπα .Πού δεν ξέρω , αν θα τα ξαναδώ.
Κι ήμουν πάντα τόσο μόνη ,πού στην ερημιά τού πλήθους έψαχνα μία όαση, να δροσίσω το κορμί μου,την ψυχή μου.
Πέρασες, και χάθηκες, από μπροστά μου, αργά μα και τόσο γρήγορα.
Σαν φως...Σαν ήλιος...Σαν βροχή.
Δεν μπορώ να σε κρατήσω ούτε στα χέρια μου, μα ούτε και στην καρδιά μου.
Φοβάμαι το παγωμένο σου βλέμμα και έτσι δεν σε κοιτώ στα μάτια,και σε αφήνω να τριγυρνάς, στους δρόμους...Στα λεωφορεία...Στις συνοικίες... Σε πόλεις και νομούς...
Ώσπου να βρεις αυτό πού ψάχνεις, τις νύχτες πού η μοναξιά, σου γεννά ίσως μία μικρή θλίψη για μένα.
Ίσως αυτή πού περιμένεις, να έρχεται, Ίσως να βρίσκεται κάπου εδώ κοντά στο δρόμο .
ίσως, τα κόκκινα βαμμένα χείλη της, να ζωγραφίσουν το σώμα σου απόψε.
Μα εγώ είμαι δίπλα σου.
Και αν δεν με δεις, θα ξαναγυρίσω στη βροχή.
και βέβαια το ξέρεις πώς με πληγώνεις.
Πιο πολύ, κι' από σύρσιμο ξυραφιού πάνω σε σάρκινη φλέβα.
Πιο πολύ, κι' από ένα πυρωμένο σίδερο μες τα στήθη μου.
Οι στροφές και αυτού του δρόμου, κομμάτια τα έκαναν τα όνειρα μου.