Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

Σου μιλάω...


Δεν έχεις φύγει στιγμή σήμερα από τη σκέψη μου.
Όλες αυτές τις μέρες είσαι καρφωμένη στο μυαλό μου.
Όχι ότι τόσα χρόνια δεν είσαι... το ξέρεις αυτό έτσι δεν είναι; Φυσικά το ξέρεις. Σου μιλάω...
Σε παρακαλάω τόσα χρόνια να έρθεις ένα βράδυ να με ανταμώσεις, θέλω τόσο να σε δω...
Ξεθωριάζει η εικόνα σου σιγά σιγά ... κάνω κόπο να κρατήσω το πρόσωπο σου στο μυαλό μου.
Και συ... Δεν έρχεσαι. Δεν ήρθες ποτέ.
Είχε πει κάποτε ο μπαμπάς ... Αρκετά πριν έρθει να σε ανταμώσει , Ότι είσαι καλά εκεί.
Τίποτα δεν σου λείπει.
Παίζεις με άλλα παιδάκια σε ολάνθιστους κήπους.
Έτσι του είχες πει, τη μοναδική φορά που ήρθες να τον βρεις.
Εκείνος όμως... Συνέχισε να σου φέρνει σοκολάτες και γλειφιτζούρια, και κείνες τις ( απαίσιες πως σου αρέσανε); Καραμέλες, κάθε Σάββατο που πληρωνόταν το βδομαδιάτικο.
Ότι αγόραζε στην μικρή μας αδερφή, το ίδιο ακριβώς και για σένα.
Ούτε μια καραμέλα λιγότερη.
Και σου τα άφηνε κάθε απόγεμα Σαββάτου... Στο άσπρο μάρμαρο που σκέπαζε τα όνειρα σου.
Για καιρό, μας μάλωνε όταν κλείναμε τα βράδια την εξώπορτα του σπιτιού. Μην ξανακλείσετε ποτέ την πόρτα, έλεγε θυμωμένος.
Θα γυρίσει η Βαγγελίτσα. Πρέπει να την βρει ανοιχτή.
Έλεγε κι άλλα πολλά τέτοια, δεν τα θυμάμαι όλα,( κουβαλούσα και,άλλον σταυρό τότε, είχα πριν λίγο γεννήσει το μωρό μου, θυμάσαι; Πότε επιτέλους θα με πεις θεία; Το ρωτούσες. Ήταν τεσσάρων μηνών αγάπη μου όταν έφυγες...Δεν πρόλαβες να την ακούσεις να σε φωνάζει θεία.
Εγω όμως... τις μίλαγα συνέχεια για σένα, και είσαι αγαπημένη της θεία. Και μετά... Στο άλλο μου μωρό, έδωσα το όνομα σου.
Και έτσι... Κάθε μέρα ήσουν... μαζί μας.)
..............Ήταν αρκετά πάντως για να τον οδηγήσουν στο δωμάτιο με τα κάγκελα στα παράθυρα, και τους διάφορους με τις λευκές στολές να πηγαινοέρχονται.( και... Ξέρεις ότι... Δεν ήταν η πρώτη φορά...) Κληρονομικό... Λέγανε όλοι... Ο μπαμπάς... (ποιος ξέρει ποιος... πριν από εκείνον ...) Το παιδί που γέννησε η μαμά μετά από μένα... Μέτα εσύ... Και εγώ... Φοβόμουν Βαγγελίτσα μου. Φοβόμουν πολύ!!! Αν... και το δικό μου μωρό; Και κάθε φορά... Σε κάθε μου μωρό... Έτρεμα από φόβο. Κι αν;... Αν ο θεός, με επέλεξε για τα δύσκολα...να μεγαλώσω ένα παιδί...Ιδιαίτερο... τι να γίνει...Έλεγα.
( Έτσι λέει, έτσι κάνει, και μια άλλη κοπέλα. Λυγερή τη λένε. Όμορφο όνομα δεν είναι;)
Όχι όμως... τα παιδιά μου ήτανε ... Καλά. Ευτυχώς γιατί δεν είμαι τόσο δυνατή εγώ, ίσως δεν το άντεχα κι αυτό το δύσβατο μονοπάτι.
Θυμάμαι καμιά φορά, και με πιάνουν τα γέλια, και τα κλάματα μαζί, που μάλωνες και έβριζες τις γειτόνισσες εκεί στην Κ. τούμπα. ( βρε συ... ντροπή! Την φώναζες πουτάνα την κυρία καίτη, και αυτή... δεν έλεγε κουβέντα, έμπαινε μέσα , σιγουρα μέσα της έλεγε πολλά, το ξέρω... Άντε βρε καθυστερημένο φύγε από δω, και άλλα πολλά. Ήσουν καθυστερημένο για όλους... Για μένα όμως ήσουν... Είσαι η αδερφή μου, και σε αγαπώ.
Και μου λείπεις!!! Πολύ.
Και της μαμάς της λείπεις. Ούτε και σε εκείνη έρχεσαι, τις προάλλες μιλάγαμε για σένα ( συνήθως το αποφεύγουμε)... Εγώ για να μην δω τον πόνο της για το χαμό σου, και εκείνη για να μη μου θυμίζει εκείνη την ήμερα, και τις ενοχές που για χρόνια με βασάνιζαν.
Ναι ... Πίστευα πως έφταιγα εγώ για τον χαμό σου.
Αν δεν είχα πάει να κάνω εκείνη την πρόβα,για κείνο το καταραμένο κόκκινο φόρεμα...
Αν ήμουν στο σπιτι την ώρα που σε έφερε το σχολικό...
Νωρίτερα από την ώρα που πάντα σε έφερνε (που να το φανταστώ;) Και ήταν η γιαγιά στο σπιτι, μπορούσες να μείνεις μαζί της για λίγο, στο δρόμο ήμουν... Ερχόμουν... Και συ... Ερχόσουν να βρεις εμένα...
Εκεί... Στα μισά του δρόμου... 100 μέτρα από το σπιτι... Κόσμος μαζεμένος...
Ένα κοριτσάκι... Ένα αμάξι...Χτύπησε ένα κοριτσάκι!!!
Κάποιος ασυνείδητος, αποφάσισε να μάθει οδήγηση στον γιο του, στο ήσυχο δρομάκι έξω από το σπιτι μας. Και ήταν... Σαν ο χάρος να είχε βάλει εσένα στόχο μικρή μου.
Κανένας δεν τιμωρήθηκε για τον χαμό σου αδερφούλα.
Πληρωμένοι δικηγόροι... Δικαστές... Ψέματα σωρό... Και εσύ... Ένα ... Καθυστερημένο... Που πήγες και έπεσες πάνω στο αυτοκίνητο.
Φυσικά δεν ακούστηκε ότι οδηγούσε ο γιος. Ανέλαβε την ευθύνη ο πατέρας, πληρώνοντας παντού και τους πάντες.
Βλέπεις αγάπη μου... Ο δολοφόνος που σου πήρε τη ζωή πριν ακόμα προλάβεις να τη γευτείς... Δεν ήταν...Παιδί εργάτη σαν εσένα.
Υπάρχει όμως πάντα η θεία δίκη Βαγγελίτσα μου.
Και όλη η οργή...Όλες οι κατάρες που ούρλιαξα ακούγοντας την...Αθώωση του φονιά σου, πιάσανε. Το ξέρω!
( Η μαμά δεν ξεστόμισε κατάρες)... Είχε γείρει το κεφάλι της στο πλάι, και κοιτούσε με βλέμμα άδειο το πουθενα. Κάπου κάπου όταν της μίλαγε κάποιος, έλεγε... Δόξα το θεό. δικό του ήταν... ήθελε να μου το πάρει, και μου το πήρε !!! Και εγώ θύμωνα!!! Με θύμωνε η τόση καρτερικότητα, η τόση πίστη, ο τόσος βουβός πόνος. Είχα θυμώσει πολύ με τον θεό τότε. Για πολλά χρόνια είχα κόψει... "Επαφές" μαζί του
Α... Δεν σου είπα... Ο αδερφός μας, ζωγράφισε μια φωτογραφία σου. Ήταν η τελευταία νομίζω.
Είσαι πανέμορφη Βαγγελίτσα μου.
Είσαι ένας άγγελος!!!


Αφιερωμένο με όλη μου την αγάπη στη Λυγερή. http://ligery.pblogs.gr

21 σχόλια:

Aνεμος είπε...

να σε καλά γλυκια μου σε αυτόν τον αγώνα κανεις δεν περισευει

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Σσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσ............................

λυγερή

Ανώνυμος είπε...

Γειάσου καλή μου ξυπολυτούλα....λυπάμαι καλή μου.. που έχασες τόσο γρήγορα την αγαπημένη σου αδελφή..και με αυτόν τον τόοσο απάνθρωπο και σκληρό τρόπο..και λυπάμαι που τελικά ο δολοφόνος της δε τιμωρήθηκε όπως του άξιζε...πιστέυω όμως ότι θα το βρεί από αλλού αυτό που έκανε..όσο κατινίστικο και γυναικουλίστικο και αν ακούγεται αυτό..και έχω να σου πώ και κάτι άλλο..(που το έχω πεί σε πολλούς ανθρώπους)....κάτι που αγαπάς ένας αγαπημένος που 'έφυγε',σε αυτή τη περίπτωση η αδελφή σου-δε λέω ποτέ 'πέθανε'για κάποιον μόνο έφυγε...πεθαίνει και χάνεται μό-νο όταν πάψεις να τον έχεις στη καρδιά σου,να τον θυμάσαι,να τον αγαπάς,να τον σκέφτεσαι...μόνο τότε φέυγει κάποιος για πάντα και χάνεται..όσο είναι μέσα σου,κι όσο συνεχίζεις να τον αγαπάς,να τον θυμάσαι,να τον σκέφτεσαι..τότε συνεχίζει να ζεί και να υπάρχει..όχι όπως πρίν.. αλλά υπάρχει όμως..με μια άλλη μορφή...και κάτι άλλο-δεν πρέπει να κλαίμε και να πονάμε όπως λένε μερικοί άνθρωποι επειδή αυτοί που έχουν φύγει το 'νιώθουν' από κεί που είναι και ταράζονται.. ταράζονται η ψυχές τους..δεν τους αφήνουμε να ηρεμήσουν...η αδελφή σου θα είναι ευτιχισμένη μόνο αν ηρεμήσεις κι εσύ εδώ κάτω καλή μου...κατάλαβες;;ξέρω πονάει..αλλά πρέπει να προσπαθήσεις γι αυτήν...
Υσ-με ρώτησες καλή μου αν έχω μπλόγκ..ναί πρόσφατα..με βοήθησε ένας φίλος να φτιάξουμε ένα..αλλά εγώ δ εν ξέρω ούτε πως ν ανεβάσω ανάρτηση,ούτε πως να το διακοσμήσω,να το φτιάξω,πως να βάλω το προφίλ μου..και πολλάααα άλλα...'πως'και δε ξέρω τί θα κάνω στο τέλος..με έχει απογοητέυσει πολύυυ αυτή η ιστορία με το μπλόγκ....το έχω αλλά δεν ξέρω ΠΩΣ να του 'κουμαντάρω'...δε ξέρω τι θα κάνω τελικά...φιλάκια,Αθανασία.

eleni είπε...

Πονάμε, όταν χάνουμε αγαπημένα πρόσωπα και μάλιστα νέα.Ζουν όμως πάντα στην ψυχή μας,έρχονται στη θύμισή μας και μας συντροφεύουν.
Να είσαι καλά!

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Ποτέ δεν μπόρεσα να συμβιβαστώ, η ανώριμη με τον θάνατο αγαπημένων μου.
΄Εχω νοιώσει αυτό το βίαιο ξερίζωμα της καρδιάς ,που την πέταξε ο θάνατος σε μιαν άκρη και εκείνη έμεινε ασάλευτη
να αιμορραγεί, να νοτίζει με αίμα τα σωθικά μου . Αδύνατες ρίζες έβγαλε εκεί όπου απέμεινε μέχρι να διαλυθεί στα εξ' ών συνετέθη.
Σε στιγμές κορύφωσης της αγάπης μου για το παιδί μου ζήτησα από τον θεό η τρελή, να φύγω τελευταία για να το προστατεύω μέχρι το τέλος του.
Τώρα όμως-φαίνεται ότι όσο περνάνε τα χρόνια με αγαπάω περισσότερο- έχω συνειδητοποιήσει ότι το νόημα, ο σκοπός, η χαρά της ζωής είναι γραμμένα μέσα στα δυό του μάτια. Και στο χαμόγελό του ζωγραφίζεται όλη η ομορφιά του κόσμου. Θέλω μέχρι την τελευταία μου πνοή ν’ ακούω την φωνή του.
Όσο για μετά ας αναλάβει και ο Θεός τις ευθύνες του, λέω.

Θα ήθελα κι άλλα πολλά να σου πω Κυρά μου για τ' αδέλφι σου.
Νόμιζα ότι μπορούσα. Αλλά δεν. ….
Άκουσε την σιωπή μου αν μπορείς . Ίσως εσύ διαβάσεις όσα εγώ δεν μπορώ να γράψω,
Μόνο ένα « σ’ αγαπώ » για σένα, το αδέλφι σου, τα παιδιά σου. .


Που να σε βρω ξένε/ φίλε
να σου πω/ να σου μιλήσω θέλω
σε ψάχνω ανάμεσα σε πλήθος
δίπλα μου περνάς/ /αδιάφορα και βιαστικά όπως εγώ.

Δεν με κοιτάς /δεν σε κοιτώ
ανάγκη όμως έχω να σε δω
να σε ρωτήσω.

Εσύ τι βάλσαμο βάνεις στην πληγή /του άλλου ?
τον δικό σου τον καημό/ με τι τον σβήνεις
σε σπουργίτι ,όταν το τζάμι σου χτυπά/ τι δίνεις?
Στην μοιρασιά τι παίρνεις /
τι αφήνεις
ποιο είναι το κέρδος που κρατάς ?

Κοιμήθηκες μια νύχτα αιχμάλωτος / πολιορκημένος
του θυμού και της οργής σου?
ξύπνησες τ’ άλλο πρωί/ λευτερωμένος
στην ηρεμία της ψυχής/ παραδομένος ?
Άκουσες την μουσική που σου αφιέρωσε/ τ’ αηδόνι
προστάτεψες φωλιά/ πούχε χτίσει χελιδόνι?
΄
Έκανες φίλο σου το χρόνο ?
Είπες ένα «γεια»! περαστικός
στου διπλανού/ την πόρτα
του άρρωστου, του άγνωστου ,του μονάχου ?

καλοσυνάτη σου ματιά
συνάντησε το βλέμμα /του διαφορετικού?
μικρού παιδιού αγάπησες το κλάμα /και την ανημποριά ?

Περπάτησε η ψυχή σου σε καλντερίμι πέτρινο/ γυμνή?
σε βρήκε το ξημέρωμα εκεί/ μούσκεμα, δάκρυα, βροχή?

Φίλε /ξένε είσαι εδώ /μες τον καθρέπτη του νερού
σε αντικρύζω
Σε αναγνωρίζω, σε συγχωρώ, σε αγαπώ
Συγχώρα με, δακρύζω.!!

http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs.gr

patsiouri είπε...

Δε μπορώ να γράψω τίποτα εδώ.
Δε μου βγαίνει.
Θα σου στείλω μέηλ σύντομα...

Maria Tzirita είπε...

Καμιά φορά η σιωπή, χωρίς τίποτα να πει, πολλά λέει...
Τα σέβη μου καλή μου φίλη, σκύβω ταπεινά τα κεφάλι κι αφουγκράζομαι αισθήματα. Χαίρομαι που ήρθες στη ζωή μου, σίγουρα όχι τυχαία, ηρωίδα μου.
Φιλί γλυκό...

tdjm είπε...

Αχ Ξυπόλητη μου!!

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

anemos5

Και συ να σαι καλά και να αγωνίζεσαι.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Αθανασία, Το βρήκε κορίτσι μου, λίγους μήνες μετά. Και ένοιωσε κι ο ίδιος τον πόνο των δικών μου γονιών. Και να σου πω και κάτι; Όσο... Κακό και μικρο αν φανεί αυτό. Όχι μόνο δεν λυπήθηκα... Άλλα... Σχεδόν χάρηκα. Και ξέρεις γιατί; Ατυχήματα γίνονται, θα μπορούσε να... περάσει έτσι. Εκείνος πλήρωσε βρε... Μέχρι και τον ΔΙΚΟ μας δικηγόρο! Και έλεγε άλλα αντ άλλων στη δίκη, φαινόταν ολοκάθαρα, και όταν σηκώθηκα να διαμαρτυρηθώ, με έβαλε να καθίσω, λέγοντας μου ότι είναι... Θέμα τακτικής. σχεδόν 19 χρονών κοριτσάκι ήμουνα, το...Έφαγα. Μέτα...
Ήθελα ρε συ να τον δω, να έρχεται και να ζητήσει συγνώμη από τη μάνα μου, από τον πάτερα μου. Έτσι... Ένα συγνώμη. Ένα απλό συγνώμη, για το παιδί τους, που το χάσανε και ήταν αυτός υπευθύνως.Ήθελα να τον ακούσω να λέει ότι λυπάται.

Όσο για το μπλογκ σου... Πάλεψε το μόνη σου, σιγουρα θα τα καταφέρεις. Βρε συ.. Εδώ τα κατάφερα εγώ, και έφτιαξα (λέμε τώρα) που δεν ξέρω γρι αγγλικά.

Σε φιλώ γλυκά.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Ελένη... Εννιά χρονών παιδάκι ήτανε...

Να σαι και συ καλά γλυκιά μου.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

λυγερη...

Εσύ μου τις έβγαλες στην επιφάνεια αναμνήσεις.
Εσύ και ο αγώνας σου.
Ξέρω τι περνάς, έβλεπα τη μάνα μου τι πέρναγε, και εμείς όλοι φυσικά.
Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να φροντίζεις ένα παιδί διαφορετικό.

Δεν το έγραψα για να πω ότι έχασα την αδερφή μου, άλλα ότι... Και η αδερφή μου ήταν ένα... Ιδιαίτερο παιδί.

Θέλω να ξέρεις ότι είμαι εδώ, για ότι θελήσεις, και μπορώ!!!

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Πατσιουράκι μου... Τρυφερό μου πλάσμα...

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Maria Tzirita...

Τίποτα δεν γινετε τυχαία σε τούτη τη ζωή Μαράκι μου, το πιστεύω ακράδαντα αυτό.

Σε φιλώ με αγάπη.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

tdjm

Ξανθό μου γλυκό...

RedHat είπε...

Καλη μου,δεν ξέρω τι να πω.
Η μάλλον ενα μεγάλο ευχαριστώ.
Ειμαι τυχερή και την αδελφή μου την βλέπω στον υπνο μου.Της το ειχα ζητήσει, οσο και αν ακούγεται παράξενο, να ερχεται να με βλέπει.
Τωρα που σου γράφω κλαιω.
Και το ευχαριστώ, το μεγάλο ευχαριστώ ειναι γιατί ειναι η πρώτη φορά που μπόρεσα να κλάψω, μετά την φυγή της αδελφής μου.
Ακούγομαι μελοδραματική , αλλα δεν μπορείς να φανταστείς τι ανακούφιση ειναι να κυλάνε τα δάκρυα...παγωμένος πόνος μου ειχαν πει οτι λέγεται η αδυναμία να κλάψεις.
Και συμφωνώ με την αθανασία...και εγω πιστεύω οτι ο ενοχος θα τιμωρηθεί....και εγω δεν λέω ποτέ η διδυμη αδελφή μου πεθανε, λέω εφυγε.

Να εισαι καλά

ioli247 είπε...

Tsaousa kai fasarioza...!

Tyxaia perasa ap to lumeri sou, logo tou sxoliou..!
Eipa na afhsw to stigma mou, mias kai se diavasa toso eyxarista..

Kalo mhna
^_^

Marina είπε...

Χριστέ μου! τι φρίκη! Τι πόνος! Ο,τι κι αν ήταν η αδελφούλα σου, τι σημασία έχει η διανοητική κατάσταση, έφυγε άδοξα.

Ναι και εγώ θα φοβόμουνα τη κληρονομικότητα στη θέση σου..καμμιά μάνα δεν θέλει να έχει ένα ιδιαίτερο παιδί, η αγωνία της τεράστια για τη τύχη του, όταν εκείνη κλείσει τα μάτια της.

Σε συλληπούμαι και σε αγκαλιάζω έστω και εικονικά

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

RedHat Εμείς μιλήσαμε ήδη γλυκιά μου "δασκαλίτσα" (για τον αργαλειο που θα μου δείξεις) στο δικό σου μπλογκ.



Παγωμένος πόνος! Μου αρέσει αυτή η έκφραση. Μου αρέσει γιατί... Βρήκα όνομα σε αυτό που έχω. που δεν κλαίω εύκολα. Ξέρεις εσύ πόσο βάρος είναι αυτό.
Και ναι... Οι αδερφές μας έφυγαν...

Σε φιλώ γλυκιά μου.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

LaDy_O Καλό μήνα και σε σένα, αν και... κοντεύει στη μέση. Συγνώμη για την καθυστέρηση

Χάρηκα που ήρθες. Ελπίζω να το ξανακάνεις.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Μαρίνα μου, σε ευχαριστώ. Και για τα λόγια, άλλα προπάντων για την αγκαλιά, μερικές φορές... Μια αγκαλιά, έστω και εικονική είναι αρκετή για να μας κάνει να νοιώσουμε ζεστά.

Σε φιλώ γλυκά.