Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Αφιερωμένο ...

Επέστρεψα. Στα ίδια, τα γνωστά, τα αγαπημένα.
Άφησα κομμάτι μου όμως εκεί κάτω, στην Αθήνα. Άφησα στιγμές. Στιγμές πικρές, στιγμές ζεστές, στιγμές πόνου και αγωνίας. Σε αυτό εδώ το γραπτό όμως, μόνο οι καλές θα χωρέσουν. για αυτές θα σας μιλήσω.

(Γνώρισα αρκετούς ανθρώπους μέσα από το διαδίκτυο, αρκετά χρόνια τώρα, καλούς ... κακούς ... αδιάφορους. Κάποιους τους ξέρω ακόμα - θέλω να τους ξέρω. Κάποιοι γίνανε φίλοι μου - και είναι ακόμα. Κάποιοι ... - λίγοι ευτυχώς - με απογοήτευσαν, με πρόδωσαν, με πόνεσαν.Έτσι ... έμαθα να είμαι ... κάπως επιφυλακτική, με τις φιλίες δια ...γραφής, και πολλές φορές έπνιξα τον φυσικό μου αυθορμητισμό και το ευκολόπιστο (έως αηδίας) του χαρακτήρα μου.)

Πήγα σε εκείνο το ραντεβού για καφέ στη γλυφάδα,ζεστά μεν, με τις κεραίες τεντωμένες δε. την συμπαθούσα ήδη πολύ, από τον τρόπο που γράφει στο μπλογκ της, έδειχνε ευαίσθητη ... καλή. Για να δούμε ... Μετά τα πρώτα ... αχ, πόσο χαίρομαι που σε γνωρίζω... φιλιά αγκαλιές κτλπ ... αποφασίσαμε σε ποιο μαγαζί θα πιούμε τον καφέ μας.
Δεν ξέρω πόση ώρα περάσαμε εκεί, ούτε με ενδιέφερε. Αυτό το πλάσμα που καθόταν δίπλα μου στον καναπέ, με είχε συναρπάσει. με είχε καθηλώσει. Δυο φωτεινά μεγάλα μάτια, με κοιτούσαν με απόλυτη καθαρότητα και ειλικρίνεια. οι κεραίες ... είχαν εξαφανιστεί ταπεινωμένες. Μείναμε εκεί. Εκείνη ... και εγώ. εγώ, με τον παλιό μου εαυτό, αυτόν που εμπιστευετε απόλυτα τους ανθρώπους, που όλους τους αγαπάει. που πιστεύει ότι του λένε ... που δεν καταλαβαίνει γιατί οι άνθρωποι πληγώνουν τους ανθρώπους, (μου έχει λείψει αυτός μου ο εαυτός, αλλά δεν τον θέλω πάλι πίσω, γιατί κάνει μαλακίες) Εκείνη τη στιγμή όμως ... με αυτό το κορίτσι δίπλα μου, όλοι οι τοίχοι που προσπάθησα τόσον καιρό να χτίσω, κατέρρευσαν σαν χιονάνθρωποι που τους έλιωσε καλοκαιρινός ήλιος.
Είπαμε ... είπαμε ... γελάσαμε ... Και ήρθε η ώρα να πούμε ... χάρηκα που σε γνώρισα, θα τα ξαναπούμε... και να πάει η κάθε μια στη ζωή της ...
Έλα να μείνεις στο σπίτι μου απόψε την άκουσα να λέει... Μα τι λες; πως; ...
Τι μα και ξε-μα; τι να τρέχεις τόσο μακρυά τώρα, αφού αύριο έχεις δουλειές να κάνεις εδώ. τελείωσε! θα έρθεις! Μα... είσαι σίγουρη; δεν με ξέρεις καν ... νομίζω πως ψέλλισα... Φυσικά και σε ξέρω. είσαι η ξυπόλυτη και σε συμπάθησα από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο μπλογκ σου... Η μια μέρα έγιναν δυο... μετά τρεις... Ήμουν εκεί στο σπίτι της, μαζί της και με το υπέροχο, τρυφερό, χαρούμενο και πανέμορφο παιδί της.Το Χριστινάκι της! Στιγμή δεν ένοιωσα ότι βρισκόμουν σε ξένο σπίτι!!! Κοιμηθήκαμε στο ίδιο κρεβάτι, στρώσαμε τις ψυχές μας στο ίδιο τραπέζι και τις μοιραστήκαμε. ένοιωσα την αγωνία της για την πρώτη ανεπίσημη παρουσίαση του βιβλίου της ( θα σας πω για αυτό) και αφού τελείωσε η παρουσίαση, οι υπογραφές, και όλα τα σχετικά, πήγαμε σε ένα ταβερνάκι εκεί κοντά, και γνώρισα αρκετούς από τους φίλους της, που καθώς λέει ο σοφός λαός ... (δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι) είναι υπέροχοι άνθρωποι.
Όταν γύρισα πια στο σπίτι μου, είπα να ρίξω μια πρώτη ματιά στο βιβλίο. Τι το 'θελα; δεν ξέρω πόσες ώρες περάσαν, θυμάμαι ότι έτσουζαν τα μάτια μου από τη νύστα, αλλά ... τα χέρια και η ψυχή μου αρνιόταν να το αφήσουν. με πήρε ο ύπνος κάπου εκεί στη μέση κρατώντας το αγκαλιά. το συνέχισα και το τελείωσα την επόμενη. Αυτό το βιβλίο με έκανε να νιώσω έντονα και ανάμικτα συναισθήματα. η λύπη, διαδεχόταν το θυμό, η οργή πάλευε με τη χαρά, το μίσος μετριαζόταν από τον οίκτο. Δεν την αγάπησα τη Λένα την ηρωίδα. την αντιπάθησα. υπήρξε αρρωστημένα εγωίστρια. συμπόνεσα κάποιες στιγμές την Κατίνα, κατανόησα τον λόγο που την έκανε να συμπεριφέρεται τόσο εγωκεντρικά, μου ήταν αδιάφορη η Ελίσα, αγάπησα τον Κωνσταντίνο και τη Μαρία. Εκείνος όμως που λάτρεψα ... Ήταν ο Λουκάς! Ένας αληθινός άντρας, που ξέρει να αγαπάει, που μαθαίνει από τα λάθη του, που ξέρει να ζητάει συγνώμη...



Και έρχεται η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου. Είμαι εκεί από την προηγούμενη μέρα, ήρθε και η Έλενα από την Φλώρινα ( σου είπα λενιώ μου να μου δείξεις να βάζω λινκς, να, βλέπεις τώρα;δεν ξέρω να σε βάλω χαχα)και περάσαμε υπέροχα η τρεις μας, οι τέσσερις, με το Χριστινάκι.
Κόσμος πολύς εκεί στο βιβλιοπωλείο που έγινε η παρουσίαση του ... Μάτια μου. η πιο συγκινητική στιγμή όμως για μένα, εκτός από εκείνη που μίλησε ο Βαγγέλης Αυγουλάς, και μας συγκίνησε όλους περιγράφοντας με μοναδικό τρόπο τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι τυφλοί,με τη μόρφωση, και το εκπληκτικό του χιούμορ. ήταν τη στιγμή που μιλώντας η Μαρία για την κόρη της, γύρισα και είδα τη μικρή που κοίταγε με λατρεία και περηφάνια τη μαμά της και ξέσπασε σε κλάματα.
Εκεί γνώρισα και τον Κηπουρό , τη Χαρουλίτα, την Αφροδίτη, και την Κλημεντίνη (πότε θα κάνεις το δικό σου μπλογκ Κλημεντίνη μου;).
Τελείωσε η βραδιά με μια όμορφη ζεστή συγκέντρωση στο σπίτι της Μαρίας, και που προς το τέλος, μας απήγγειλε ποιήματα της.

Αυτή είναι η Μαρία Τζιρίτα!!!
Ένα ευγενικό, καλόψυχο, ευαίσθητο και τρυφερό πλάσμα.
Μια ... "μεγάλη" γυναίκα!!!

Ααααα... Παραλίγο να το ξεχάσω!!!
Δεν ξέρω τι λέτε εσείς για τη συγγραφέα Τζιρίτα...
Σαν κομμώτρια πάντως ... Όλα τα λεφτά!!! χαχαχα (έχω πείρα εγώ! με έβαλε κάτω ένα ολόκληρο απόγευμα και μου έφτιαχνε τα μαλλιά. τι βαφές, τι χτενίσματα...και προχθές ακόμα το κοριτσάκι μου... με όλη της την αγωνία και το άγχος, επέμενε να μου τα ξαναβάψει, βγήκε η ρίζα σου ξυπόλυτη, ποιος θα σου τα βάψει στο χωριό; στα κομμωτήρια θα τρέχεις;)


Σε ευχαριστώ για όλα όσα έκανες για μένα Μαρία μου, ποτέ δεν θα ξεχάσω!!!

28 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ξυπολυτούλα...ευχαριστώ για την αναφορά σου στο όνομα μου.Ομορφο πολύ το κείμενο σου,αγαπησιάρικο,τρυφερό!Πονεμένη και εσύ από τους ανθρώπους....έτσι κατάλαβα και δεν γελιέμαι.Χάρηκα που σε γνώρισα ή καλύτερα που γ΄νώρισα τους φίλους της Μαρίας.Θα τα λέμε εγώ από την άκρη του Αιγαίου και εσύ από την Κατερίνη.Μακάρι και κάποια στιγμή πάλι από κοντά!

Maria Tzirita είπε...

Παλιόπαιδο...βάλθηκες να με κάνεις να κλαίω πρωί πρωί και σαββατιάτικα! Κάτσε να σε πάρω τηλέφωνο τώρα να δεις εσύ! Δε φτάνει όσο μου έλειπες με τη σκέψη μου και μόνο, έπρεπε να μου τα θυμίσεις όλα αυτά να σε νοσταλγήσω περισσότερο;...
Τι ευχαριστώ να σου γράψω, αφού οι καρδιές μας μίλησαν από το πρώτο λεπτό; Γιατί χρειάζεται να πούμε λόγια εμείς; Μόνο ένα "καλή αντάμωση" να σου πω, για να παρηγορηθώ ότι θα σε ξαναδώ σύντομα...αδελφή μου....
Υ.Γ. Αλήθεια, το μαλλί ποιός θα στο βάψει τώρα στο χωριό;...

xaroylita είπε...

@ Πράγματι ξυπολητούλα μου... Μας συγκίνησες πρωί πρωί.... Ένα χαμόγελο και μετά ένα δάκρυ και μετά ξανά απο την αρχή...

Αυτή είναι η Μαρία μας... Στα μάτια μας και στην καρδιά μας...

Δεν είχα την τύχη να ζήσω αυτά που έζησες εσύ... Αλλά όσα έζησα στις δύο αυτές ώρες που ήμουν εκεί δεν θα τα ξεχάσω ποτέ....

Να είσαι καλά ξυπολητούλα.. Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα κι ελπίζω να έρθεις σύντομα Αθήνα....

Φιλάκια και να περνάς καλά

~~Εμμέλεια~~ είπε...

Ξυπολητούλα μου....Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα...Φιλιά Θα τα πούμε και από το MSN.

panagiota είπε...

Ωστε με απατάς με την Μαρία Δ. μου ε???
Στο ίδιο κρεβάτι μαζί???(ελπίζω να μην έτριζε δόντια όπως εγώ)
Αλλα σε συγχωρώ γιατί η Μαρία είναι καλό παιδί!!!!
(χα χα χα)
Δυστυχώς παρ'όλο που μιλήσαμε στο τηλ. δεν ευδοκίμησε να βρεθούμε με το Μαράκι.
Φιλιά πολλά φιλενάδα θα τηλεφωνήσω να τα πούμε...

Jparalias ή απλά...Γιάννης είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Jparalias ή απλά...Γιάννης είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Jparalias ή απλά...Γιάννης είπε...

Η ανάρτηση αυτή ήταν η τονωτική ένεση που χρειαζόμουν, τώρα που οι δυσκολίες στα καθημερινά μου προβλήματα έκαμπταν την πεποίθησή μου, πως υπάρχουν ακόμη αληθινοί, ευαίσθητοι, αυθεντικοί άνθρωποι με το "Α" κεφαλαίο!! Ευχαριστώ!!

tdjm είπε...

MΠΡΑΒΟ!!!

Δημιουργία είπε...

Σου ευχομαι να περνας παντα καλα και να συναντας παντα τετοιους ανθρωπους στη ζωη σου.

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Είναι όμορφο να γνωρίζεις ανθρώπους... :)

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ξυπόλητη φίλη μου!

Maria Tzirita είπε...

Αγαπούλα μου, σε κάλεσα σε παιχνιδάκι! Έτσι, για ν'αλλάξουμε λίγο κλίμα και γιατι είμαστε παιχνιδιάρες εμείς! Έλα από το μπλογκ μου να δεις λεπτομερειες, σε φιλώ!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Με τη Μαρία παρέα σίγουρα πέρασες ωραία, άντε και του χρόνου!

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Αφροδίτη, και εγώ χάρηκα πολύ που σε γνώρισα, και θα χαρώ πολύ να σε ξαναδώ. αν είμαι πονεμένη από τους ανθρώπους; μα και ποιος δεν είναι άραγε; όλοι πονέσαμε λίγο πολύ, όπως κάναμε και μεις άλλους να πονέσουν. μέσα στη ζωή είναι αυτά.

Σε φιλώ γλυκά.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Μαρία... Μαράκι μου γλυκό.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις μέρες που πέρασα μαζί σου, όσο για το μαλλί... Μα ... αλλάζω εγώ κομμώτρια τώρα πια; οπότε ... κοντός ψαλμός αλληλούια. που να φανταστείς και συ καλό μου τι μπελά θα έβαζες στο κεφάλι σου όταν με έβαζες κάτω να με βάψεις. χεχε

Σε φιλώ με αγάπη.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Χαρουλίτα μου, και εγώ χάρηκα πολύ που σε γνώρισα. είσαι τόσο γλυκό πλάσμα... Θα έρθουν άλλες στιγμές που θα περάσουμε ξανά όλες μαζί...

Σε φιλώ γλυκά

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Και εγώ Ελενα μου χάρηκα πολύ που σε γνώρισα. Και φυσικά εμείς θα τα λέμε συχνά.

Σε φιλώ με αγάπη, όμορφη μου.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Παναγιώτα μου... Όχι βρε... δεν σε απατάω, η Μαρία θα είναι φίλη μας. θα την γνωρίσεις και θα την αγαπήσεις και εσύ όπως εγώ.

Εξάλλου ... εσύ δεν ξέρεις να βάφεις μαλλιά, ξέρεις; όχι! χαχα

Σε φιλώ αγαπημένη μου.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Γιάννη καλωσόρισες, και χαίρομαι που αυτό το κείμενο σε έκανε να δεις λιγάκι διαφορετικά τα πράγματα. και πάντα να πιστεύεις ότι υπάρχουν φίλοι, και άνθρωποι που μπορούν να σε νοιώσουν.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Ξανθούλα μου; ελπίζω να είσαι καλά μικρή μου.
φιλί γλυκό

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Να'σαι καλά Κατερίνα μου.

σε φιλώ γλυκά

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Τερατάκι μου, χαίρομαι πάρα πολύ που σε βλέπω πάλι εδώ.

Φιλί γλυκό.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Πέρασα καταπληκτικά Αχτιδούλα μου, όχι απλώς καλά. έμαθα όμως πως και εσείς περάσατε πάρα πολύ όμορφα. καλέ ... τι του χρόνου... σιγά μην ξαναβρεθούμε του χρόνου. για να μη σου πω, τον άλλο μήνα ...

σε φιλώ γλυκά

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Μαρία μου ... Δεν μου αρέσουν τα παιχνίδια και τα αποφεύγω ( μη με ξ ανακαλέσεις πλίζζζ...) όμως τώρα ... θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και το παίξω... χαχα

Lefki είπε...

Διαμάντια βρήκες κι εσύ!
Πολύ χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη! Να τα προσέχεις τα διαμαντάκια σου, γιατί ποιος ξέρει αν και πότε θα ξαναπετύχεις κανένα άλλο...
Τα φιλιά μου...:)

πουαντερι είπε...

Καλησπερα σου!
Πολυ συγκινηθηκα με την αναρτηση ετουτη, δεν ειχα φιλες ποτέ! μεχρι που εκανα το blog μου.
Ετσι γνωρισα την μοναδικη μου φιλη(στα 44), και ειμαι πολυ ευτυχισμενη πια που εχω και εγω μια πραγματικη φιλη πια!

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Τα προσέχω τα διαμάντια μου Λευκή μου! Τα προσέχω, γιαυτό τα έχω. γιατί ... ξέρεις πόσο δύσκολο είναι, δεν τα συναντάς και συχνά...

Σε φιλω

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

πουαντερι, αλήθεια; μου κάνει εντύπωση που λες ότι δεν είχες ποτέ φίλες. ποτέ όμως δεν είναι αργά. να που έκανες τώρα μια φίλη, είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου οι φίλες μου.

Σε φιλώ