ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ !!!

-->

Δεν θα ξαναγκρινιάξω ποτέ!!!

ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ!!!

Τι; Δεν έχω λεφτά; Ε, και…;

Δεν έχω το σπίτι που ονειρευόμουν; 

Ε, και..;

Δεν έχω πολλά από όσα είχα ανάγκη και πόθησα;

Ε…ΚΑΙ;;;

Έχω το πιο σημαντικό από όλα!!!

ΥΓΕΙΑ!!!

Εγώ και τα παιδιά μου είμαστε  υγιείς !!!

Είμαι τόσο πλούσια …Πάντα το ήξερα αυτό, αλλά το ξεχνούσα κάποιες φορές, και έμενα στα υλικά.

Και  τώρα …Τώρα κατάλαβα!!!

Ότι τίποτα υλικό δεν έχει καμία απολύτως αξία.

Πάνω από τέσσερις  μήνες τώρα ζω ένα μαρτύριο.

Ένας ξαφνικός πόνος… νοσοκομείο… εξετάσεις… ξανά εξετάσεις..Μαγνητικές… Καρκινικοί δείκτες…

Γιατί  χρειάζονται τόσο  εξονυχιστικές εξετάσεις για μία κύστη;

Γιατί το ΙΚΑ κλείνει  μετά από ένα μήνα το ραντεβού για την εξέταση που γράφει κατεπείγον;  Γιατί  περνά άλλος ένας,  ενάμισης  μήνας  μέχρι να πάρεις τα αποτελέσματα των… κατεπειγόντων  σου εξετάσεων;

Γιατί  χρειάζεσαι δυο και τρεις μήνες να μάθεις  τελικά τι έχεις; Γιατί για εξετάσεις που το πολύ που θα χρειαζόσουν είναι μια εβδομάδα να γίνουν και να έχεις τα αποτελέσματα, στο ΙΚΑ  βγαίνουν όταν (αν έχεις κάτι σοβαρό) ίσως να είναι πολύ αργά πια;

Έλα στο ΙΚΑ να σου γράψω τις εξετάσεις  είπε ο γιατρός, γιατί άμα τις κάνεις  έξω, θέλεις γύρω στα δυο χιλιάρικα!!!

Πόσο άδικο και απάνθρωπο είναι ένα κράτος να αφήνει να χάνονται ζωές  ίσως…

Ζωές… που… δεν έχουν  γύρω στα… δυο χιλιάρικα να πληρώσουν για την υγεία τους;

Εμείς… δεν είχαμε άλλη επιλογή. Και ξέρω πως δεν είμαστε οι μόνοι ...

Και… αν τελικά το παιδί μου είχε κάτι σοβαρό; Και αν σε αυτούς τους τεσερις χαμενους μήνες κρεμόταν η ζωή του; Θα έφταιγα  εγώ αν έπαιρνα  φόρα και  ντουφέκιζα  έναν  έναν  τους υπευθύνους;

Ανεβασμένοι καρκινικοί δείκτες!

Το παιδί μου…!!!

Το κοριτσάκι μου…!!!

Θεέ μου… δώσε μου όλους τους καρκίνους που υπάρχουν στη γη! Δώσε τους σε μένα!

Μη στο παιδί μου...!!

Παναγιά μου… Βοήθησε να μην είναι τίποτα… Βοήθησε να φύγει…

Δώσε μου δύναμη να  το αντέξω και αυτό …

Γιατρέ μου… είναι αυτό που φοβάμαι;

Μην ανησυχείτε κυρία μου, καταλαβαίνω τον πανικό σας, γονιός είμαι και εγώ, δεν νομίζω ότι είναι… αλλά αν είναι… είναι στην αρχή. Ηρεμήστε, να ξέρετε πάντως πως το χειρουργείο δεν θα το αποφύγουμε!

Να ηρεμήσω…

ΠΩΣ;;;

Γιατί να ηρεμήσω; Που να βρω τη δύναμη να ηρεμήσω   βγήκε η μαγνητική… τη… ‘μελέτησαν’ όλες μου οι φίλες …όλοι οι γνωστοί και οι… γνωστοί των γνωστών…

Η αλήθεια είναι… ότι περιπτεράς δεν την ‘μελέτησε’

Έλα βρε δέσποινα… τίποτα δεν θα είναι, θα το δεις!

Ρε συ Μαρία, Λένα, Λίτσα… δεν βλέπεις εδώ που λέει …μόρφωμα αλλοιώσεις; Τι σημαίνει αυτό χριστέ μου; Κακό είναι. Δεν μου αρέσουν  αυτές οι  λέξεις!

Αλλοιώσεις … μόρφωμα…!

Οι μέρες μέχρι να την δει ο γιατρός  πέρασαν βασανιστικά αργά. (και φυσικά δεν της είδε το παιδί) σκαρφίστηκα  τα πιο απίθανα  πράγματα  για να το αποφύγουμε  αυτό.

Και   χθες… η επίσκεψη η τελική. Βγήκαν  και οι επαναληπτικές  για τους δείκτες.

Οκτώ η ώρα το πρωί.

Περάστε μέσα παρακαλώ…

Πέρασα με το βλέμμα  τρελής  μάλλον…

Ηρεμήστε. Σας έχω ευχάριστα  νέα!

Θεέ μου… Υπάρχεις!!!

Είσαι εδώ!!!

Όχι μόνο δεν είναι  καρκίνος, αλλά  η κύστη έχει μικρύνει  πολύ, η μισή έγινε. Ίσως  τελικά αποφύγουμε την εγχείρηση.

Θα έρθεις να κάνουμε υπέρηχο σε τρις μήνες, είπε στην κόρη μου.

Κατεβήκαμε στο δρόμο.  Ίσως και να πετάξαμε … Άνοιξαν ταυτόχρονα οι αγκαλιές…

Σήκωσα το κεφάλι και κοίταξα ψηλά …Ο ήλιος μου χαμογέλασε ξανά. με είχε ξεχάσει πολύ καιρό τώρα…

Έλα μανούλα να πάμε για καφεδάκι στη θάλασσα τώρα…

Αχ κοριτσάκι μου…

Τι πέρασες… τι πέρασα… τι περάσαμε τόσους μήνες, και φοβόμασταν να δείξουμε τον φόβο μας η μια στη άλλη… πόσες μαύρες σκέψεις ξεχείλιζαν τις νύχτες και ακουμπούσαν στα μαξιλάρια μας υγρές…

Τώρα…

ΝΑΙ!

ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ!!!

Έχω τα πιο σημαντικά πράγματα στον κόσμο!

Την υγεία μας… Και… Πολύ καλές  φίλες, που στάθηκαν  δίπλα μου σε όλη αυτή τη διάρκεια… που είναι πάντα δίπλα μου, στις λύπες… κυρίως  όμως στις χαρές  μου!!!

 Βαθιά  από την ψυχή μου σας ευχαριστώ! …Λίτσα …Μαρία …Τίνα … Λένα… Σοφία … Ελένη … Κωνσταντίνα …Νάντια… 

Στα προχειρα....

Βρισκομαι στην αθηνα εδω και δυο μηνες περιπου. Χωρις τα υλικα και τα εργαλεια μου, (ευτυχως πηρα μαζι μου φευγωντας απο το σπιτι μερικα χρωματα) αγορασα και απο την ΙΚΕΑ μερικα φτηνα πραγματακια, και μπορεσα κατι να φτιαξω. τιποτα σπουδαιο, αλλα τουλαχιστον ασχοληθηκα γιατι θα τρελαινομουν τοσον καιρο χωρις να ασχοληθω με το ντεκουπαζ που λατρευω.

Η Τινα, και η Μαρια, δυο φιλες μου, μαζεψαν στα σπιτια τους μερικες φιλες τους, (κατι σαν... επειδιξη) και πουλησα μερικα απο τα εργα μου.
Κοριτσια σας ευχαριστω πολυ!!!

Γιατι... Οσο και αν εμεις που ασχολουμαστε με το ντεκουπαζ το κοσμημα η κατι αλλο... το λατρευουμε και παθιαζομαστε, δεν γινεται μονο να φτιαχνουμε. Εκτος απο το που θα τα χωρεσουμε ολα αυτα, το κυριοτερο ειναι οτι πληρωνουμε πολλα χρηματα σε αγορες υλικων.

Ξερω οτι δεν ειναι τιποτα σπυδαιο, αλλα θα σας τα δειξω.

Απο σας περιμενω την αληθεια.
Θελω η κριτικη σας να ειναι αστηρη, δεν θελω να μου χαιδευεται τα αυτια, δεν με ενδειαφερει να μου λετε τι ωραια που ειναι κλπ...
Θελω να με βοηθησετε να γινω καλυτερη.
Και μονο η αληθεια βοηθαει σε αυτο!!!






ΩΧ!!! Αυτη την αναρτηση ηθελα να την ανεβασω στο αλλο μου blog, (οι προσπαθειες μιας ξυπολητης) αλλα... μπερδευτικα και τα εκανα θαλασσα, και τωρα δεν ξερω πως να ξεμπερδεψω...

Η μοναξιά σου η παρέα σου…

-->

Πόσες πασιέντζες να παίξεις πια; έστω... κι αν είναι  αράχνες.

Και που παίζεις τι;

αφού όλο χάνεις.

Σε κερδίζει το μηχάνημα.

 Ένα μηχάνημα σε νικάει ρε βλήτο…

 Αλλά πώς να κερδίσεις αφού μόνο το σώμα σου είναι καθισμένο  απέναντι από την οθόνη.

Το μυαλό σου είναι αλλού, ταξιδεύει σε άλλα Χριστούγεννα θλιμμένα πάντα.

Όλα σου τα Χριστούγεννα ήταν θλιμμένα.

Πάντα σε πονούσαν αυτές οι μέρες.

Προσποιοσουν όμως τη χαρούμενη για να μην πικράνεις τους άλλους.

Τα παιδιά… Μην καταλάβουν τα παιδιά.

Τα παιδιά όμως μεγάλωσαν, και συ δεν έχεις πια λόγο να κρύβεσαι…

Έκανες το τυπικό και φέτος.

Μπράβο κοπέλα μου!

Μαγείρεψες, έστρωσες τραπέζι, φόρεσες χαμόγελο, και μαζευτήκαν όλοι γύρω  σα να΄τανε γιορτή.

 Εχθές!

 Σήμερα... τι;

 Μια  μέρα όπως όλες οι άλλες,  η χθεσινή... η σημερινή... η αυριανή... και... οι επόμενες.

Όλες οι επόμενες!!!

Γιατί… είσαι μόνη.

Δεν περιμένεις τίποτα πια, αφού όλα σου τα όνειρα σε έχουν προδώσει.

Η μήπως τα πρόδωσες  εσύ;

Σου το έλεγα πάντα!

 Μην πιστεύεις τόσο στα όνειρα.

Μην επενδύεις σε αυτά.

Τα περισσότερα χάνονται με το πρώτο φως της μέρας.

Ας μην ήσουν τόσο ξεροκέφαλη.

Σε ενοχλούν τα φώτα, οι λάμπες κάθε λογής που αναβοσβήνουν  προκλητικά.

Μα ποιος γιορτάζει σκέφτεσαι…

Ποιος μπορεί να γιορτάζει… Για ποιο λόγο γιορτάζουν…

Ένα δέντρο στολισμένο σε μια γωνιά του σπιτιού, σου θυμίζει ότι και συ γιόρταζες κάποτε. Η έκανες ότι γιόρταζες.

 Ένα δέντρο που δεν το στόλισες εσύ, αλλά που έπρεπε να βρίσκετε εκεί έτσι από συνήθεια, τυπικό  είναι το θέμα.

Εσύ όμως μισείς τα τυπικά.

Κάτι πακέτα βρίσκονται κάτω στα μεταλλικά του πόδια.

 Περιμένουν την πρωτοχρονιά για να ανοιχτούν, ανάμεσα σε χαρούμενες παιδικές φωνές.

Βλέπεις… έχεις υποχρεώσεις ακόμη και πρέπει να φανείς αντάξια των περιστάσεων.

Εσύ όμως δεν είσαι παιδί.

Και που ήσουν όμως…

Η ουσία είναι ότι εσύ από πολύ νωρίς έμαθες πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης.

Αλλά κι αν υπήρχε…

Σιγά τον άγιο… τι  αγιος είναι αυτός που δεν μπορεί να γεμίσει το κενό της ψυχής σου; που δεν μπορεί να ζεστάνει την παγωνιά της;

Η μοναξιά!!!

Η μοναξιά σου η παρέα σου…

Γιατί τα στέλνεις πίσω τα δάκρυα που ανεβαίνουν στα μάτια σου;

 γιατί δεν τα αφήνεις να ξεπηδήσουν;

αφού… κανένας δεν θα σε δει που κλαις.

Λυπάσαι που μεγάλωσες;

Λυπάσαι που ποτέ δεν ήσουν παιδί;

Που ποτέ δεν έζησες σαν παιδί;

Ζηλεύεις τα αλλά παιδιά;

Όχι.

Είναι που σου λείπει ένα χέρι…

Ένα χέρι ζεστό κι αγαπημένο…

Είναι… που το δικό σου χέρι, αγγίζει το κενό.

Αφιερωμένο...

Εντάξει.
είσαι από την Κρήτη.
Μας το πες... μας το ξαναπες...
το εμπεδώσαμε σου λένε...!
Μου μοστράρεις και τον χάρτη της λεβεντογγένας  φάτσα κάρτα στο μπλογκ σου...
 http://logo-texnia.blogspot.com
Εντάξει κοπέλα μου... Τι θέλεις τώρα; να σου πούμε ότι ζηλεύουμε;
Σιγά τα λάχανα!
Αν εσύ είσαι από την Κρήτη...
Εγώ... είμαι από την Κατερίνη.
Ξέρεις τι σημαίνει Κατερίνη;
ε...; ξέρεις;
Ούτε εγώ...
Ένα ίσωμα, μια  ανοιχτωσιά... κάμπο δεν το λες... λακκούβα δεν το λες... βάλτο, το λες δεν το λες...
 Δεν λέω... έχει όμορφα χωριά στα ψιλά σημεία της.
πλούσια γη. και σκατά να φυτέψεις, θα φυτρώσουν.
)Ο αδερφός μου πριν μερικά χρόνια, είχε φυτέψει... λίρες.
Αυτές... δεν φύτρωσαν!
λες να φταίει που... δεν ήταν Αγγλίας;; )
Έχει τα Πιέρια.
Έχει το βουνό των... βουνών!
Τον ΟΛΥΜΠΟ!!!
Έχει όμορφες παραλίες ) θα μπορούσαν να είναι δηλαδή) αν δεν πλάκωνε όλο το ανατολικό μπλοκ μολις τους... ξαμολήσανε.
Και ήρθαν αυτοί... και φέραν και τα παιδιά-εγγόνια-ανίψια-πρωτοδευτεροτριτα ξαδέρφια, συμπεθέρες, κουμπάρες,  και το κακό συναπάντημα.

Και καλά κάναν οι χριστιανοί. .. κάπου ήθελαν να πανε, βρήκαν ανοιχτη την πόρτα και μπήκανε.
ποια πόρτα δηλαδή...

Μυρίστηκαν ΅τουρισμό΅όλοι οι λαζογερμανοί που χρόνια κάναν το σκατό τους παξιμάδι εκεί στα ξένα στην ξενιτιά...
ΟΠΑ!!! εδώ είμαστε σκέφτηκαν.
Με μιας... πήγαν στις τράπεζες,... , γύρισαν όλες τις τσέπες ανάποδα,  σήκωσαν μέχρι και το τελευταίο φινίκι  που μάζευαν και σου λέει πάμε τώρα να κονομήσουμε!
Πήραν ένα οικοπεδάκι 125 τμ... έκτισαν δυο πρόχειρα δωμάτια με υποτυπώδη ΅άνεση΅ δίφυλλη ντουλάπα,- τρίφυλλη κόστιζε περισσότερα- μια ντουζιέρα, δυο ντουλάπια και έναν μoνό νεροχύτη, και...
Εκεί να δεις...
ΕΝΟΙΚΙΑΖΟΝΤΑΙ ΔΩΜΑΤΙΑ .
СТАИ ПОД НАЕМ
Пакоя
Кімнати
КомнатыWynająć pokoje
 ИЗНАЈМЉИВАЊЕ СОБЕ



Σε μια πινακίδα του κώλου όλα μαζί. τι πινακίδα δηλαδή... έκοψε ο καθένας ότι σανίδα βρήκε μπροστά του, την έβαψε άσπρη, και με μπλε και κόκκινα ναυλον-μπιαχ- γράμματα  ολοκλήρωσε  το  τερατούργημα του..
Τα δυο έγιναν τέσσερα, τα τέσσερα οκτώ... τα οκτώ τετραώροφο καρακιτσαρατο .
Χωρίς κήπους -μη χαθεί κανένα μέτρο και δεν το εκμεταλλευτούν.
- χωρίς ένα στολίδι, φτιαγμένα με ότι πιο φτηνιάρικο υλικό βρίσκανε μπροστά τους.
Δεν ξέρω με τι άδεια.
Δεν ξέρω ποιος πούστης έδωσε άδεια για την καταστροφή της παραλίας.
Δεν ξέρω τι συμφέροντα παίχτηκαν και πως.
Δεν ξέρω γιατί δεν τα γκρεμίζουν όλα και να χτίσουν το χωριό  από την αρχή.
Αν ήξερα έναν από αυτά τα αρχίδια τους αρχιτέκτονες -σιγά μην πλήρωσαν αρχιτέκτονες οι λαζογερμανοι, αλλά λέμε τώρα... αν είχα έναν από δαύτους μπροστά μου... θα τον ξέσκιζα!
Τελευταία τα έχω πάρει χοντρά με τους αρχιτέκτονες γενικώς και... ειδικώς.

Τέλος... εγώ ξέρω μόνο ότι... είμαι λίγα  χιλιόμετρα από την παραλία, και δεν πήγα μια φορά να κάνω μπάνιο εκεί.
Όχι κυρία μου... στη μπανιέρα μου θα το κάνω το μπάνιο μου!!
Δε γουστάρω να θίγεται τόσο αισχρά η αισθητική μου!!
Με τρελαίνει να είμαι στον τόπο μου, και να μην ακούω μια ελληνική λέξη, να περπατάω στο δρόμο, να βλέπω χιλιαδες κόσμο και να ψάχνω να μαντέψω ποιος είναι ΕΛΛΗΝΑΣ.
Διότι... λιγοστοί, έως καθόλου  Έλληνες κατεβαίνουν εκεί. πάνε αλλού να κάνουν διακοπές οι ντόπιοι, και αυτοί από άλλες πόλεις και χωριά γιατί να προτιμήσουν να έρθουν εδώ; τι έχουν να θαυμάσουν; τι να απολαύσουν;

Και έρχεσαι εσύ κοπελιά... να μας φωνάζεις όλη την ώρα στη μούρη... ότι είσαι από την Κρήτη!
Δε μας παρατάς στον πόνο μας λέω εγώ;
Τι; θέλεις να σου πω ότι ζηλεύω;
Ε ναι λοιπόν... ζηλεύω!!!

Άλλος για τον παράδεισο…

 Άντε και αποφάσισες να την σώσεις την ψυχή σου …

Κάπου να την ακουμπήσεις, να την εμπιστευτείς, να την ανοίξεις…

Στον ψυχολόγο θα πει κάποιος…

Ο ψυχολόγος θα σώσει την ψυχή μου;

Μπα… άντε να της ρίξει μια ματιά, να με αφήσει να μιλάω για μια ώρα, άντε δυο (αν πληρωθεί διπλή ταρίφα εννοείτε) κοιτώντας δήθεν αδιάφορα το ρόλοι του τρεις και λίγο. Και τι να προλάβεις να πεις σε δυο μετρημένες στο λεπτό ώρες; Πώς να ξεδιπλώσεις μια ζωή; Που να χωρέσεις τόσο συγκεντρωμένο από τα χρόνια πόνο; Τόση οργή; Τόσο παράπονο;

Που να προλάβεις να πεις τα λάθη σου; Τις αδυναμίες; Τις αδικίες που εσύ έκανες στους άλλους;

Που να στοιβάξεις τις αρνητικές σκέψεις που σου τριβελίζουν το μυαλό; Πώς να πεις σε δυο γαμημένες ώρες όλες μα όλες τις μεγάλες και μικρές σου αμαρτίες;

Αμαρτίες…!!!

Εδώ είμαστε!

Σε μάθανε από τα γεννοφάσκια σου ακόμα ότι είναι αμαρτίες τα περισσότερα από όσα ζεις. Αμαρτία να γελάς πολύ. Αμαρτία να χορεύεις, να τρως όλες τις μέρες ότι γουστάρει η ψυχή σου, να πας σινεμά, θέατρο, και γενικά κάθε είδους διασκέδαση είναι αμαρτία.

Το σεξ; Καλέ τι λες τώρα; Σεξ μόνο με τον την σύζυγο και αυτό μόνο αν είναι να τεκνοποιήσεις , αν το κάνεις για την ευχαρίστηση σου… μαύρο φίδι που σε έφαγε. Τι; Δεν ήταν ο σύζυγος ο μόνος; Είχες εραστές πριν-κατά-και μετά τον γάμο σου; Στο πυρ το εξώτερον.

Έκανες εκτρώσεις; (πληθυντικός αριθμός) σκότωσες άνθρωπο. τι σημασία έχει αν δεν γεννήθηκε; Εσύ του το στέρησες αυτό. Και το ξέρεις! Ξέρεις ότι έκανες κάτι πολύ κακό ( άσχετα από τον λόγο) και αυτοτιμωρείσαι... Δεν συγχωρείς τον εαυτό σου, και οι τύψεις σε ακολουθούν σε κάθε σου βήμα.

Περνάνε τα χρόνια… Χρόνια έξω από τον… δρόμο του θεού, μακριά από την εκκλησία και τους παπάδες που τους ξέρεις καλά, γνωρίζεις το πόσο αυστηρά θα σε κρίνουν, πόσο μάλλον να σε κοινωνήσουν…

Συνειδητοποιείς κάποια στιγμή ότι δεν υπάρχει γαλήνη μακριά ( έτσι σε μάθανε, και αυτό χαράχτηκε βαθιά μέσα σου) και … νοιώθεις  έντονη την ανάγκη  να μεταλάβεις. Πιστεύεις ότι θα ζεσταθεί η ψυχή σου, θα γαληνέψει και θα επιστρέψει μέσα σου ο χριστός που εγκατέλειψες, η σε εγκατέλειψε.

Και τότε τον συναντάς!!!

Νομίζεις πως τον αναγνωρίζεις. Αυτός είναι σκέφτεσαι…

Σε αυτόν θα εμπιστευτώ την ψυχή μου!!

Είναι διαφορετικός αυτός. Έχει τον τρόπο να σε φέρει κοντά του χωρίς να σου ζητά πράγματα που δεν μπορείς η δεν θέλεις να κάνεις. Είναι ανοιχτό μυαλό, δεν φοράει παρωπίδες, είναι ψαγμένος και έχει ένα βλέμμα που σε αφοπλίζει.

Και το κάνεις. Κάνεις την εξομολόγηση. Λες τις ποιο μεγάλες αμαρτίες σου. αυτές που σε κανέναν άλλον δεν είπες ποτέ.

 Θεωρείς ότι μπορείς πλέον-μετά από πολλά πολλά  χρόνια- να δεχτείς μέσα σου το σώμα και το αίμα του χριστού.

Πλήρωσες για όλα όσα έκανες. Αυτοτιμωρήθηκες.

Εκείνος σε ακούει…Δεν διακρίνεις στο βλέμμα και την φωνή του καμία απόρριψη.

Αναθαρρεύεις…

Λοιπόν; Θα μεταλάβω πάτερ; Μπορώ;(του έχεις εξηγήσει ότι είναι για σένα πολύ μεγάλη ανάγκη αυτό, και ότι είσαι έτοιμος πια να το κάνεις)

Ναι. Δεν βρίσκω κανέναν λόγο για να μην μεταλάβεις.

Νιώθεις ευτυχισμένος!!

Επιτέλους!!!

Θα νηστέψεις της Παναγίας (δεκαπενταύγουστος) και θα έρθεις…

Νηστεύεις αυστηρά…και περιμένεις με λαχτάρα τη μέρα εκείνη…

Την παραμονή παίρνεις τηλ να βεβαιωθείς ότι τίποτα δεν άλλαξε ( η γμν διαίσθηση μου)

Λοιπόν… Νήστεψες;  Ρωτάει

Νήστεψα.

Έκανες όλα εκείνα που είπαμε; (προσευχή κλπ)

Τα περισσότερα ναι, τα έκανα.

Ωραία λοιπόν…

Δε μου λες… Με το τσιγάρο έκανες κάτι; Το ελάττωσες καθόλου;

Όχι δεν το ελάττωσα.

Θα μπορούσες να μην καπνίσεις για δυο μέρες τουλάχιστον;

Όχι, δεν μπορώ!!!

Ξέρω ότι μου κάνει κακό, ξέρω ότι πρέπει να το κόψω , και θα το κάνω κάποια στιγμή, αλλά τώρα δεν μπορώ. Δεν θέλω να σας το υποσχεθώ και να μην το κάνω. Δεν θέλω να σας πω ψέματα…

Ξέρεις … πιστεύω πως δεν πρέπει να μεταλάβεις τώρα. Η θεία κοινωνία είναι βαρύ πράγμα για ένα τραυματισμένο στομάχι, μπορεί να σου κάνει κακό αντί για καλό….

Μπλα μπλα μπλα…

Δεν άκουγα τίποτα από κάποια στιγμή και μετά…

Έλεγα μόνο…

Είπα πολλά…

Και λυπόμουν… Λυπόμουν που γελάστηκα για ακόμα μια φορά. Που πίστεψα ότι ήταν διαφορετικός. Πιο  κοντά …ότι κατανοεί τις αδυναμίες των αδύναμων ανθρώπων.

Λυπόμουν που δεν κατάλαβε. Που δεν είδε το βάθος αλλά έμεινε στα επιφανειακά.

Και μετάνιωνα…

Μετάνιωνα που δεν έχω μάθει το ψέμα. Την υποκρισία. (θα μεταλάβαινα αν είχα υποσχεθεί ότι δεν θα κάπνιζα δυο μέρες).

 Θύμωσα … πικράθηκα… έκλαψα…

Και σήμερα…

 Αυτός ο άνθρωπος ήρθε να με δει. Να μιλήσουμε.

Είπε ότι εκτός από το τσιγάρο, ο λόγος που δεν μετάλαβα ήταν ότι είχα πει ότι ξέρω ότι τώρα είμαι έτοιμη να μεταλάβω. Ότι μπορώ και μου αξίζει.
είπε ότι  έπρεπε να δείξω ταπεινότητα, και με αυτό που είπα κάθε άλλο έδειχνα πάρα ταπεινοφροσύνη .

Ανόητη ταπεινότητα κατά τη γνώμη μου. Γιατί… τι άλλο ήταν ότι τόσα χρόνια δεν πήγαινα να μεταλάβω σκεπτόμενη της αμαρτίες μου;

Ίσως… μάλλον δηλαδή… αυτός ο δρόμος είναι δύσκολος για μένα. Κρατώ λοιπόν αυτό που είναι η έννοια της θρησκείας μας, και προχωράω… ακοινώνητη…

Συνεχίζω να εκτιμώ αυτόν τον άνθρωπο, σε άλλο επίπεδο πλέον και σε άλλου είδους επαφής ( χαίρομαι πάντα να μιλώ μαζί του) και το ότι ήρθε στο σπίτι μου να μιλήσουμε γιαυτό, τον ανεβάζει ακόμα περισσότερο στη συνείδηση μου, και δικαιώνει την αρχική μου κρίση, άσχετα αν και αυτός είναι εγκλωβισμένος σε καλούπια και κανόνες αμφιβόλου προελεύσεως και σκοπών .

Ο παράδεισος απέχει από μένα πολύ λοιπόν…

Άλλος για τον παράδεισο;

Η φίλη μου η Ρίκη ... Η συγγραφέας Ματαλλιωτάκη.

Όταν πριν μερικούς μήνες γνώρισα τη Ρίκη, κι εγώ όπως κι ο φίλος Ακρατ ιντερνετικά, όχι μέσα από το μπλοκ της βέβαια αλλά από ένα άλλο φορουμικό χώρο, ούτε κουβέντα δεν άκουσα να βγει από το στόμα της για το συγγραφικό της έργο.

Κάτι όμως μετά από λίγο καιρό άρχισε να μου κάνει εντύπωση πάνω της..έγραφε περίεργα όμορφα και δυνατά αυτή η κοπέλα για να μη συμβαίνει τίποτα.αλλά και πάλι που να φανταστώ.

Δεν την ήξερα φυσικά με το όνομα της εκεί γιατί τότε θα ήταν εύκολο να μάθω μια και δεν χρειάζεται επίθετο, τo περίεργο της, μαζί με όλα τα υπόλοιπα περίεργα της, όνομα αρκεί να χτυπηθεί στο Google για να βγάλει όλο το συγγραφικό της έργο στην επιφάνεια.

Τέλος πάντων, με τη γνωστή μου περιέργεια εγώ άρχισα να το ψάχνω, βρήκα μια αφορμή, της έστειλα ένα μνμ, τη ρώτησα πως τη λένε, τίποτα αυτή.τη ξαναρώτησα τίποτα.έπρεπε να περάσει πολύς καιρός για να μου πει «με λένε Ρίκη» αυτό μόνο και τίποτα άλλο.

Χτύπησα όμως εγώ το Ρίκη και στο Google και για μια ακόμα φορά το ενστικτό μου, μου απέδειξε ότι δεν έκανα λάθος

http://logo-texnia.blogspot.com/

Η Ρίκη ήταν αυτό που είχα υποψιαστεί από την αρχή:

Μια γνήσια, αυθεντική καλλιτέχνης με όλη την απαιτούμενη συστολή που κανονικά πρέπει διαθέτει ένας καλλιτέχνης..

Μια συγγραφέας που παρά το μεγάλο, για τη σχετικά νεαρή ηλικία της, συγγραφικό της έργο,- εφτά ολόκληρα βιβλία- έχει παραμείνει απλώς ένα παιδί που παίζει.τίποτα άλλο.



Κι έτσι λοιπόν, μια και τα οικονομικά μου δεν μου επέτρεπαν μεγάλες αγορές, αποφάσισα και αγόρασα το τελευταίο της βιβλίο:

«ΑΧ ΠΩΣ ΤΗΣ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑ» -ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΩΡΙΚΟΣ

Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα:





«...Συστηματικά φρόντισαν το παιδί να παραμείνει σε ουδέτερο έδαφος , ή σωστότερα το μετέτρεψαν σε ένα μπαλάκι μοιρασμένο στους δύο σύμφωνα με τις αποφάσεις του δικαστηρίου:

Τις καθημερινές με τη μαμά, και τα Σαββατοκύριακα, καθώς επίσης και όλες τις γιορτές, με τον μπαμπά ενώ αν καμιά φορά ο ένας ήθελε να υποδείξει στο παιδί κάτι που χρειάζονταν την επισφράγιση ή την άδεια του άλλου, η προσφώνηση ήταν όμοια:
«Πες σ΄ εκείνον..»
«Πες σ΄ εκείνη..»
Κι όσο βέβαια το παιδί ήταν μικρό λογικά παρέμενε σε τούτη την κατάσταση μετεωρισμού περισσότερο ευχαριστημένο παρά δυσαρεστημένο μια και με την άγνοια της παιδικότητας του στην όλη κατάσταση δεν έβλεπε παρά μονάχα διπλούς εκτελεστές των επιθυμιών του και τίποτα περισσότερο.
Αργότερα όμως, στην ηλικία της εφηβείας αλλά και πιο μετά, επιχείρησε, όσο φυσικά του επιτρεπόταν, για να ξαναβρούν οι γονείς του κάποιο έστω τυπικό σημείο επαφής αφού παρατηρούσε πως κανείς από τους δυο δεν ήθελε να ξαναφτιάξει τη ζωή του.
Ο κόπος του δυστυχώς πήγε χαμένος και η νεανική του προσπάθεια πυροδοτήθηκε αλύπητα από την κώφωση της μεσήλικης αδιαλλαξίας , κι έτσι το μόνο που κατάφερε τελικά ήταν να εδραιώσει οριστικά πλέον στο μυαλό του την ήδη διαμορφωμένη του άποψη για τους ανθρώπους που τον έφεραν στον κόσμο..»



Κι αυτό είναι ένα μόνο από τα διηγήματα που με ταρακούνησαν συθέμελα, που με γύρισε πολλά χρόνια πίσω, με έφερε αντιμέτωπη με τα δικά μου λάθη, τον δικό μου εγωισμό, και στάθηκε αφορμή για τούτο εδώ το θέμα.

Δώδεκα διηγήματα...
Δώδεκα μαθήματα...
Δώδεκα καθρεφτίσματα...
Δώδεκα μακροβούτια εντός μου... Ήταν το κέρδος μου από ένα μόνο βιβλίο.


Με τον καιρό, η Ρίκη αποδείχτηκε και μια πολύ καλή φίλη, έτοιμη πάντα να συμπαρασταθεί, να ακούσει, να νοιώσει.
Όχι δεν την έχω γνωρίσει από κοντά. ακούω μόνο τη φωνή της, νοιώθω την ψυχή της, και την θεωρώ φίλη σαν από...πάντα.

..... Αντί - Παραμύθι ... Συνέχεια ...

Μια έπεφτε, μια ανέβαινε ο πυρετός. Ένας πυρετός που τυραννούσε το μικροκαμωμένο κορμάκι του, το βασάνιζε. Μόνο τα μάτια του έλαμπαν και φώτιζαν το χλωμό προσωπάκι του. Λες και ήθελαν να φανερώσουν την δύναμη που είχε για επιβίωση. Πεισματάρικο μωρό. Ήρθε για να μείνει! Σε λίγες μέρες οι θέρμες έφυγαν, το σπυρί σιγά σιγά άρχισε να υποχωρεί,αφήνοντας σημάδι στη μάνα και στο παιδί. στο ίδιο ακριβώς σημείο, το ίδιο ακριβώς σημάδι. Αυτό, γαντζωμένο στο βυζί της μάνας του, ρουφούσε την ρόγα της λαίμαργα, να χορτάσει, να μεγαλώσει, να μην ξαναρρωστήσει.

Πέρασαν οι σαράντα μέρες της λοχείας, εκείνη ντύθηκε το μοναδικό καλό της φουστάνι... "έντυσε" το μωρό της με καινούριες φασκιές, και κίνησε όλο καμάρι να πάνε να πάρουν την ευχή. Ήταν η πρώτη βόλτα που έκαναν μαζί. Αυτή και η κόρη της. το στήριγμα και η ελπίδα της.
Όλα έγιναν βιαστικά μα καθώς έπρεπε να γίνουν. Είχαν αργήσει. Δεν μπορούσαν να αναβάλουν άλλο την αναχώρηση. Οι περισσότερες οικογένειες του χωριού είχαν φύγει εδώ και αρκετές μέρες. Είχαν ήδη εγκατασταθεί στο βουνό. Ο πατέρας και ο παππούς είχαν ετοιμάσει το τσαρδάκι, είχαν κουβαλήσει τα απαραίτητα και περίμεναν την οικογένεια να μαζευτεί εκεί. Τα καπνά δεν μπορούσαν να περιμένουν.

Έτσι γινόταν κάθε χρόνο, μια ζωή. Τον Ιούνιο φορτωνόταν τα κάρα με τα απαραίτητα και στήνανε τα νοικοκυριά τους στα τσαρδάκια στον Αντριανό, ένα λόφο, γιατί βουνό δεν μπορείς να το πεις. Το κάνανε αυτό γιατί ήταν μακριά από το χωριό και επειδή ένα ποτάμι που ήταν ανάμεσά τους, όταν κατέβαζε νερό, δεν μπορούσε κανένας να περάσει απέναντι. Άσε που ήταν γεμάτο ρουφήχτρες και φίδια. Νερόφιδα. Πολλά νερόφιδα. Θαρρείς και ο τόπος αυτός τα γεννούσε. Ακόμα και σήμερα. Όσοι είχαν χωράφια εκεί πάνω, αυτό κάνανε και ένας μικρός συνοικισμός δημιουργούνταν κάθε καλοκαίρι. Εκεί μεταφέρονταν και η δραστηριότητα του χωριού. Ποια δραστηριότητα δηλαδή. Δουλειά από τα χαράματα ίσα με την νύχτα. Χαράματα ξεκινούσαν τα κάρα για να πάνε στο "σπάσιμο" πριν βγει ο ήλιος. Δεν είναι αστείο πράγμα το να καλλιεργείς καπνό Τα καπνά έπρεπε να τα μαζέψουν πριν τα δουν οι αχτίνες του. Έπρεπε να είναι "ζωντανά". Ένα χωριό, μια γειτονιά, μια οικογένεια. Χρειαζόταν ο ένας τον άλλο για να επιβιώσουν σε εκείνες στης άγριες συνθήκες. Και αν υπήρχε κάτι που στο χωριό τους απομάκρυνε, το άφηναν πίσω τους. Εκεί πάνω ξεχνιόταν. Και ο καθένας ήταν έτοιμος να απλώσει το χέρι του στον άλλο, να τον βοηθήσει, να τον στηρίξει.

Μάζεψε τα λιγοστά τους ρούχα και ανέβηκαν στο κάρο. Εκείνη κρατώντας το μωρό αγκαλιά, η γιαγιά που είχε μείνει πίσω μαζί της και η αδελφή της που ήρθε από το. αρχοντοχώρι να βοηθήσει την φουκαριάρα την αδελφή της. "Αχ. κάηκε το κορίτσι μου εκεί που έπεσε", έλεγε η μάνα τους και έστειλε την μικρή να βοηθήσει. Δεν μπορούσε η γριά να το χωνέψει. Αλλιώς τα λογάριαζε, αλλιώς της ήρθανε. Φτάσανε αργά το μεσημέρι και μέχρι να ταχτοποιηθούν σουρούπωσε. Από την άλλη μέρα άρχιζε σκληρή δουλειά! Ιούνιος. Ιούλιος.

Τότε ήταν που έγινε το κακό. Ήρθε η φωτιά. Πήρε φωτιά το τσαρδάκι, λαμπάδιασε. Σε δευτερόλεπτα. Μια αναμμένη γκαζιέρα αναποδογύρισε. Δεν ήθελε πολύ να πάει παντού. Σε όλο το βιός. "Το παιδί! Σώστε το παιδί". Όρμισε μέσα από τα φλογισμένα πλατανόφυλλα και τους κορμούς ο πατέρας φωνάζοντας απελπισμένα, άρπαξε το βρέφος που είχε μελανιάσει από τους καπνούς και κάνοντας το σώμα του ασπίδα το έβγαλε στο φως. Στη ζωή. Προσπαθούσαν με κουβάδες οι γείτονες να σβήσουν τη φωτιά μπας και σωθεί κάτι από το νοικοκυριό. Μάταιο.

Και τότε ήταν σαν ν' άνοιξαν τα ουράνια. Νερό. Πολύ νερό. Βροχή. Σαν να θύμωσε ο Θεός. Μια μπόρα που τράνταξε το σύμπαν. Και αυτοί εκεί έξω. Με το μωρό αγκαλιά. Στην μέση του πουθενά.


Συνεχίζεται ...

Πρέπει ... Θελω ...

Ανταποκρίνομαι (έστω και καθυστερημένα) στο παιχνίδι των πρέπει και των θέλω, που με κάλεσε η Μαρία Τζιρίτα http://mariatzirita.blogspot.com



ΠΡΕΠΕΙ...


Να κάνω γενική καθαριότητα.
Να δώσω και το τελευταίο σκυλάκι που μου έμεινε.
Να κάνω την επίδειξη τάπερ, που με έχει φάει η ξαδέρφη μου μήνες τώρα.
Να καθαρίσω από τα χόρτα, και να λισγαρίσω τον κήπο.
Να ξεκινήσω επειγόντως δίαιτα.


ΘΕΛΩ...
Να δω να μεγαλώνουν τα εγγόνια μου, και να είναι γερά και ευτυχισμένα.
Να εξομολογηθώ, και να μεταλάβω.
Να φυτέψω, και να περιποιούμαι τα ζαρζαβατικά μου.
Να βάψω το σπίτι.
Να πάω σε ένα όμορφο μέρος το σαββατοκύριακο.
Να γέμισή κόσμο το σπίτι μου το Πάσχα.


Πειράζει που τα θέλω μου είναι λίγο περισσότερα από τα πρέπει; ( και που να τα έγραφα όλα ...)




Καλώ να παίξει όποιος θέλει.

Αφιερωμένο ...

Επέστρεψα. Στα ίδια, τα γνωστά, τα αγαπημένα.
Άφησα κομμάτι μου όμως εκεί κάτω, στην Αθήνα. Άφησα στιγμές. Στιγμές πικρές, στιγμές ζεστές, στιγμές πόνου και αγωνίας. Σε αυτό εδώ το γραπτό όμως, μόνο οι καλές θα χωρέσουν. για αυτές θα σας μιλήσω.

(Γνώρισα αρκετούς ανθρώπους μέσα από το διαδίκτυο, αρκετά χρόνια τώρα, καλούς ... κακούς ... αδιάφορους. Κάποιους τους ξέρω ακόμα - θέλω να τους ξέρω. Κάποιοι γίνανε φίλοι μου - και είναι ακόμα. Κάποιοι ... - λίγοι ευτυχώς - με απογοήτευσαν, με πρόδωσαν, με πόνεσαν.Έτσι ... έμαθα να είμαι ... κάπως επιφυλακτική, με τις φιλίες δια ...γραφής, και πολλές φορές έπνιξα τον φυσικό μου αυθορμητισμό και το ευκολόπιστο (έως αηδίας) του χαρακτήρα μου.)

Πήγα σε εκείνο το ραντεβού για καφέ στη γλυφάδα,ζεστά μεν, με τις κεραίες τεντωμένες δε. την συμπαθούσα ήδη πολύ, από τον τρόπο που γράφει στο μπλογκ της, έδειχνε ευαίσθητη ... καλή. Για να δούμε ... Μετά τα πρώτα ... αχ, πόσο χαίρομαι που σε γνωρίζω... φιλιά αγκαλιές κτλπ ... αποφασίσαμε σε ποιο μαγαζί θα πιούμε τον καφέ μας.
Δεν ξέρω πόση ώρα περάσαμε εκεί, ούτε με ενδιέφερε. Αυτό το πλάσμα που καθόταν δίπλα μου στον καναπέ, με είχε συναρπάσει. με είχε καθηλώσει. Δυο φωτεινά μεγάλα μάτια, με κοιτούσαν με απόλυτη καθαρότητα και ειλικρίνεια. οι κεραίες ... είχαν εξαφανιστεί ταπεινωμένες. Μείναμε εκεί. Εκείνη ... και εγώ. εγώ, με τον παλιό μου εαυτό, αυτόν που εμπιστευετε απόλυτα τους ανθρώπους, που όλους τους αγαπάει. που πιστεύει ότι του λένε ... που δεν καταλαβαίνει γιατί οι άνθρωποι πληγώνουν τους ανθρώπους, (μου έχει λείψει αυτός μου ο εαυτός, αλλά δεν τον θέλω πάλι πίσω, γιατί κάνει μαλακίες) Εκείνη τη στιγμή όμως ... με αυτό το κορίτσι δίπλα μου, όλοι οι τοίχοι που προσπάθησα τόσον καιρό να χτίσω, κατέρρευσαν σαν χιονάνθρωποι που τους έλιωσε καλοκαιρινός ήλιος.
Είπαμε ... είπαμε ... γελάσαμε ... Και ήρθε η ώρα να πούμε ... χάρηκα που σε γνώρισα, θα τα ξαναπούμε... και να πάει η κάθε μια στη ζωή της ...
Έλα να μείνεις στο σπίτι μου απόψε την άκουσα να λέει... Μα τι λες; πως; ...
Τι μα και ξε-μα; τι να τρέχεις τόσο μακρυά τώρα, αφού αύριο έχεις δουλειές να κάνεις εδώ. τελείωσε! θα έρθεις! Μα... είσαι σίγουρη; δεν με ξέρεις καν ... νομίζω πως ψέλλισα... Φυσικά και σε ξέρω. είσαι η ξυπόλυτη και σε συμπάθησα από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο μπλογκ σου... Η μια μέρα έγιναν δυο... μετά τρεις... Ήμουν εκεί στο σπίτι της, μαζί της και με το υπέροχο, τρυφερό, χαρούμενο και πανέμορφο παιδί της.Το Χριστινάκι της! Στιγμή δεν ένοιωσα ότι βρισκόμουν σε ξένο σπίτι!!! Κοιμηθήκαμε στο ίδιο κρεβάτι, στρώσαμε τις ψυχές μας στο ίδιο τραπέζι και τις μοιραστήκαμε. ένοιωσα την αγωνία της για την πρώτη ανεπίσημη παρουσίαση του βιβλίου της ( θα σας πω για αυτό) και αφού τελείωσε η παρουσίαση, οι υπογραφές, και όλα τα σχετικά, πήγαμε σε ένα ταβερνάκι εκεί κοντά, και γνώρισα αρκετούς από τους φίλους της, που καθώς λέει ο σοφός λαός ... (δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι) είναι υπέροχοι άνθρωποι.
Όταν γύρισα πια στο σπίτι μου, είπα να ρίξω μια πρώτη ματιά στο βιβλίο. Τι το 'θελα; δεν ξέρω πόσες ώρες περάσαν, θυμάμαι ότι έτσουζαν τα μάτια μου από τη νύστα, αλλά ... τα χέρια και η ψυχή μου αρνιόταν να το αφήσουν. με πήρε ο ύπνος κάπου εκεί στη μέση κρατώντας το αγκαλιά. το συνέχισα και το τελείωσα την επόμενη. Αυτό το βιβλίο με έκανε να νιώσω έντονα και ανάμικτα συναισθήματα. η λύπη, διαδεχόταν το θυμό, η οργή πάλευε με τη χαρά, το μίσος μετριαζόταν από τον οίκτο. Δεν την αγάπησα τη Λένα την ηρωίδα. την αντιπάθησα. υπήρξε αρρωστημένα εγωίστρια. συμπόνεσα κάποιες στιγμές την Κατίνα, κατανόησα τον λόγο που την έκανε να συμπεριφέρεται τόσο εγωκεντρικά, μου ήταν αδιάφορη η Ελίσα, αγάπησα τον Κωνσταντίνο και τη Μαρία. Εκείνος όμως που λάτρεψα ... Ήταν ο Λουκάς! Ένας αληθινός άντρας, που ξέρει να αγαπάει, που μαθαίνει από τα λάθη του, που ξέρει να ζητάει συγνώμη...



Και έρχεται η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου. Είμαι εκεί από την προηγούμενη μέρα, ήρθε και η Έλενα από την Φλώρινα ( σου είπα λενιώ μου να μου δείξεις να βάζω λινκς, να, βλέπεις τώρα;δεν ξέρω να σε βάλω χαχα)και περάσαμε υπέροχα η τρεις μας, οι τέσσερις, με το Χριστινάκι.
Κόσμος πολύς εκεί στο βιβλιοπωλείο που έγινε η παρουσίαση του ... Μάτια μου. η πιο συγκινητική στιγμή όμως για μένα, εκτός από εκείνη που μίλησε ο Βαγγέλης Αυγουλάς, και μας συγκίνησε όλους περιγράφοντας με μοναδικό τρόπο τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι τυφλοί,με τη μόρφωση, και το εκπληκτικό του χιούμορ. ήταν τη στιγμή που μιλώντας η Μαρία για την κόρη της, γύρισα και είδα τη μικρή που κοίταγε με λατρεία και περηφάνια τη μαμά της και ξέσπασε σε κλάματα.
Εκεί γνώρισα και τον Κηπουρό , τη Χαρουλίτα, την Αφροδίτη, και την Κλημεντίνη (πότε θα κάνεις το δικό σου μπλογκ Κλημεντίνη μου;).
Τελείωσε η βραδιά με μια όμορφη ζεστή συγκέντρωση στο σπίτι της Μαρίας, και που προς το τέλος, μας απήγγειλε ποιήματα της.

Αυτή είναι η Μαρία Τζιρίτα!!!
Ένα ευγενικό, καλόψυχο, ευαίσθητο και τρυφερό πλάσμα.
Μια ... "μεγάλη" γυναίκα!!!

Ααααα... Παραλίγο να το ξεχάσω!!!
Δεν ξέρω τι λέτε εσείς για τη συγγραφέα Τζιρίτα...
Σαν κομμώτρια πάντως ... Όλα τα λεφτά!!! χαχαχα (έχω πείρα εγώ! με έβαλε κάτω ένα ολόκληρο απόγευμα και μου έφτιαχνε τα μαλλιά. τι βαφές, τι χτενίσματα...και προχθές ακόμα το κοριτσάκι μου... με όλη της την αγωνία και το άγχος, επέμενε να μου τα ξαναβάψει, βγήκε η ρίζα σου ξυπόλυτη, ποιος θα σου τα βάψει στο χωριό; στα κομμωτήρια θα τρέχεις;)


Σε ευχαριστώ για όλα όσα έκανες για μένα Μαρία μου, ποτέ δεν θα ξεχάσω!!!

¨Εκτακτο Παράρτημααααααα

Παιδάκια, ξέρω ότι σας λείπω πολύ και... κλαίτε (καλά, όχι ότι το πιστεύω κιόλας...), συγγνώμη που δεν απαντάω στα σχόλιά σας στο προηγούμενο θέμα μου, λείπω όμως, δεν έχω τον υπολογιστή μου, βρήκα όμως μια ευκαιρία να... καταστρέψω τον υπολογιστή της φίλης μου και τη δική σας διάθεση.
Είμαι Αθήνα, περνάω πάρα πολύ ωραία, είδα αγαπημένα μου πρόσωπα, αναθερμάνθηκαν οι σχέσεις μου με κάποιους ανθρώπους που κάποιοι άλλοι θέλησαν να απομακρυνθούμε...
είδα τους παλιούς μου φίλους, γνώρισα καινούριους, αλλά η πιο σημαντική γνωριμία που με κάνει πολύ χαρούμενη κι ευτυχισμένη είναι αυτή με τη Μαρία Τζιριτα.
Είναι ένα υπέροχο πλάσμα, μια εξαιρετική κοπέλα, ζεστή, με καθαρό βλέμμα γεμάτο αγάπη. Τη γνώρισα καλά μια και με φιλοξένησε στο σπίτι της για δύο μέρες και δύο νύχτες (ναι, ναι, κοιμηθήκαμε μαζί!), βρέθηκα στην παρουσίαση του καταπληκτικού βιβλίου της "Μάτια μου", που δε μ' άφησε να το... αφήσω από τα χέρια μου μέχρι και την τελευταία του λέξη και μου δημιούργησε βαθιά και έντονα συναισθήματα, κι έτσι είχα την ευκαιρία να τη γνωρίσω ακόμα καλύτερα μέσα από τον τρόπο γραφής της. Μαρία μου, σε ευχαριστω πολύ για ολα!!!
Επίσης, έκανα σεμινάρια ντεκουπάζ με τη Μάγια (μια κοπέλα απο την πολωνία που γνωρίζει καλά ολα τα μυστικά της τεχνικής, οσο καμία άλλη.) Σε ευχαριστω πολύ Μάγια μου. και... έγινα κ α τ α π λ η κ τ ι κ ή! Σε λίγο που θα γυρίσω, θα δείτε κάτι άλλο απ' αυτό που έχετε δει μέχρι τώρα (ναι, ναι, είναι απειλή αυτό!). Το άλλο όμως δε σας το 'πα... Μπορεί να τρέχω ολημερίς κι ολονυχτίς σε ΤΕΒΕ, εφορίες, τράπεζες, δικηγόρους, αστυνομικά τμήματα (στο τσακ γλίτωσα τη χειροπέδα, χα!), αλλά... εγώ μες στην τρελή χαρά. Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν!
Επιστρέφοντας, θα σας συνεχίσω την ιστορία, βέβαια, το "Αντιπαραμύθι", μέχρι τότε... να επιβιώσετε, να περνάτε καλά και να... νηστέψετε!!! Από... όλα!

Σας σκέφτομαι και μου λείπετε...

Αντί - Παραμύθι ... Συνέχεια ...

Ήσυχο μωρό,βολικό. το κλάμα του ακουγόταν μόνο όταν πεινούσε, η είχε λερωθεί. Εκείνη ... για πρώτη φορά ίσως στη ζωή της, ένοιωθε ευτυχισμένη. Είχε κάτι δικό της.Κάτι που την έκανε να ονειρεύεται, να βλέπει τη ζωή της πιο... υποφερτή. Φρόντιζε το κορίτσι της με αφοσίωση.

Εκεί... σε μια κουζίνα, πέρναγαν οι μέρες και η νύχτες όλες.εκεί έκαιγε μέρα νύχτα το τζάκι τους χειμώνες, μέχρι αργά την άνοιξη. Δυο βήματα στα αριστερά, ο μεγάλος νεροχύτης από μωσαϊκό, χτισμένος θαρρείς στον τοίχο από τις δυο πλευρές του. σε ένα καρφί στη μια γωνία και ένα στην άλλη, δεμένο και καλά τεντωμένο ένα λάστιχο, περασμένο μέσα από ένα λουλουδάτο ύφασμα, κάλυπτε σουρωτά το κάτω μέρος, κρύβοντας την κατσαρόλα το τηγάνι, το λάδι κλπ ... κρεμασμένα στον τοίχο πάνω από το νεροχύτη, τρία ράφια με πλαϊνά, βαμμένα γαλάζια. "σήκωναν" όλο το νοικοκυριό. 3-4 πιάτα, 5-6 ποτήρια, μια κανάτα, μερικά πιρούνια και κουτάλια. Δίπλα κρεμασμένο το φανάρι. πράσινο κυπαρισσί βαμμένο, εκτελούσε χρέη ... ψυγείου). Στην άλλη πλευρά απέναντι από το τζάκι, ένα μεγάλο ντιβάνι, και στον τοίχο μια πολύχρωμη βελούδινη μπάντα με παραστάσεις από άλλες εποχές. στη μέση του δωματίου ένας σοφράς, που εκεί έτρωγαν καθισμένοι στις κουρελούδες. εκεί ανοίγονταν τα φύλα για τις πίτες, και τα πισία. Μια συρταριέρα ξύλινη από την άλλη πλευρά, και λίγο πιο πέρα η ξυλόσομπα, συμπλήρωνε τη διακόσμηση αυτού του λιτού, μα συνάμα τόσο ζεστού, και πεντακάθαρου πολυδωματίου.

Μια, μια οι γειτόνισσες, με ένα πιάτο λαγγίτες (λουκουμάδες) στα χέρια, ερχόταν νωρίς το απογευματάκι να ευχηθούν τη λεχώνα. μετά τη δύση του ήλιου δεν πατούσε κανένας. η λεχώνα ούτε έξω από το κατώφλι δεν περνούσε. μην τη βρει κακιά ώρα (σαράντα μέρες δεν έβγαινε από το σπίτι της καμιά λεχώνα τότε).

Τα βράδια αργά ... άκουγε φασαρία μεγάλη να έρχεται από τη σάλα. άνθρωποι πολλοί. μιλούσαν γελούσαν, πηγαινοέρχονταν ... θεέ μου, τι θα βρω το πρωί εκεί μέσα; αναρωτιόταν τρομοκρατημένη, "ήξερε τι ήταν" ( αφού ... είχε πρώτα ρωτήσει, τον κουνιάδο και τη συννυφάδα της,και τη διαβεβαίωσαν πως δεν ήταν αυτοί, (και την ενημέρωσαν για το ... τι ήταν αυτό) - πριν τρεις μήνες είχε γεννήσει και εκείνη ένα κοριτσάκι- μοιραζόταν το ίδιο σπίτι, τέσσερα δωμάτια και μια μεγάλη σάλα ήταν το σπίτι, από δυο το κάθε ζευγάρι, και η σάλα κοινή.
Το πρωί... όλα ήταν στη θέση τους.

(Πολλές ιστορίες για φαντάσματα άκουσε σε αυτό το σπίτι, όλοι κάτι είχαν δει. να... εκεί ακριβώς κάτω από την άσπρη μουριά, εκεί ήταν κάθε βράδυ ένας μεγάλος "άνθρωπος" φύλακας πιστός. φύλαγε τις ... "λίρες". πολλά κιούπια με λίρες χρυσές λέει ... την ήμερα γίνεται φίδι, και το βράδυ παιρνει μορφή ανθρώπου.
Άκουγε και στο δικό της χωριό τέτοια ... αλλά ποτέ δεν είχε δει η ίδια κάτι).

Ένα βράδυ όμως ...κάποιος από ... "αυτούς" που συμμετείχε στον πανικό της σάλας, μπήκε στο δωμάτιο που κοιμόταν η οικογένεια. εκείνη μόνο, ήταν ξυπνητή. τον είδε ξαφνικά μπροστά της. ήταν τεράστιος. άγγιζε σχεδόν το ταβάνι. άσχημος και άγριος. στεκόταν εκεί ακίνητος κοιτάζοντας την κατάματα. προσπάθησε να θυμηθεί μια από τις πολλές προσευχές που ήξερε, τίποτα. μπερδευόταν όλα μες το μυαλό της. προσπάθησε να σηκωσει το χέρι της, να κάνει το σταυρό της, μα εκείνο δεν υπάκουε, στεκόταν εκεί παράλυτο. πόσες ώρες πέρασαν; πόσοι αιώνες; καποια στιγμή κατάφερε να ψιθυρίσει μια προσευχή, να κάνει το σταυρό της. Το πρωί, όλα ήταν τακτοποιημένα στη θέση τους όπως πάντα. Εκείνη όμως, ψηνόταν στον πυρετό.
Σύρθηκε μέχρι την κούνια, να θηλάσει το μωρό της, και τότε είδε ένα μεγάλο σπυρί ανάμεσα στα στήθια της. πήρε το μωρό στην αγκαλιά της. ζεματούσε. ούτε κοιμόταν, ούτε ξυπνητό ήταν. σταλιά γάλα δεν βύζαξε. προσπάθησε να το αλλάξει, άρχισε να ξετυλίγει τη βρεγμένες φασκιές και τότε ... στο ίδιο ακριβώς σημείο, το ίδιο ακριβώς σπυρί με το δικό της είχε και το μωρό. φώναξε την πεθερά της, μητέρα τρέξε ... το χάνω το παιδί! έτρεξε αλαφιασμένη η γιαγιά. Στα γρήγορα ... με την πείρα μάνας που μεγάλωσε 5 παιδιά ... έτρεξε, έφερε τη σκάφη, γέμισε νερό και βούτηξε μέσα το μισοπεθαμένο μωρό.
σε λίγο έστειλε και φώναξαν τη μαμή ...


Συνεχίζεται ...

Αντί - Παραμύθι.

Μια φορά κι έναν καιρό … σ’ ένα μικρό χωριό την πιάσανε πόνοι γέννας την πρωτομάνα.
Άλογα έσερναν τα κάρα με τους εργάτες, να πάνε στα παρνίκια να τραβήξουν φυτά, να τα τοποθετήσουν προσεχτικά σα μωρά σε τελάρα, για να πάνε μετά να τα φυτέψουν στο χωράφι. Εποχή φυτείας του καπνού.
Στο χωράφι ήταν χθες κι αυτή, με την κοιλιά στο στόμα.
Άμαθη από αγροτιά , βλαστήμαγε την τύχη της που την έριξε σε αυτό το καπνοχώρι.
Όμορφη και ντελικάτη. Από φτωχή οικογένεια, αλλά στο δικό της το χωριό δεν διανοούνταν να βγει η γυναίκα στη δουλειά, και ειδικά στα χωράφια.
Πως και πως το περίμενε η νιόπαντρη κοπελιά το πλάσμα που θα στήριζε την δύστυχη και μίζερη ζωή της.
Αφού … ο γάμος της δεν ήταν όπως τον προσδοκούσε και για διαζύγιο τότε ούτε κουβέντα …
Αυτός … ομορφάντρας, ήταν πραγματικός άρχοντας , καθότι Μικρασιάτης γιος μεγαλοκτηματία . αλλά, περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.
Της τον προξενέψανε και τον πήρε με μισή καρδιά, τον ... αούτο !!!
Αναρωτιόμουν πάντα, το λόγο που δέχτηκε να κάνει ένα γάμο που ποτέ δεν θέλησε. ( Αλλά ... τι λέω; μπορούσε να κάνει και διαφορετικά; δεν είχαν δικαίωμα επιλογής οι νιές στα χωριά, τότε.)

Ήταν … «αρχόντισσα», κρατούσε από ... τζάκι, και έπεσε , κατά τη γνώμη της, σε κατώτερη φαμίλια. Ενώ ... στο ‘αρχοντικό χωριό της ‘ (μη χέσω) ήξεραν από υδρομασάζ και τζακούζι , είχαν επίγνωση του ζην και του ευ ζην οι μπουρτζόβλαχοι!!!
Εδώ, ο χαλές( τούρκικος) ήταν σε κάποια απόσταση από το σπίτι και αν την έπιανε έκτακτη μεταμεσονύχτια ανάγκη , βλαστήμαγε την τύχη της και φυσικά τον "αούτο" που έλαχε στο διάβα της.

Εύκολη γέννα. βιαζόταν αυτό το παιδί, να δει όλα τα χρώματα της άνοιξης, να μυρίσει όλες της της ευωδιές, να ζήση. Η νύχτα, έφευγε ... γλυκοχάραζε ...
Κορίτσι. Να σας ζήσει,ακούστηκε η φωνή της μαμής και σε λίγο το έδωσε στην αγκαλιά της λεχώνας. Εκείνη, ευτυχισμένη, (μέσα της λαχταρούσε να γεννήσει κορίτσι) το κοίταξε στα μάτια γεμάτη προσδοκία, λέγοντας πολλά, χωρίς ... μιλιά !
‘Εσύ, θα εκπληρώσεις τα όνειρα μου.
Εσύ,θα είσαι το στήριγμά μου στη ζωή. Εσύ η παρηγοριά μου.
Από σένα θα αντλώ δύναμη να αντέξω τη ζωή που δεν διάλεξα.’
Θεέ μου … !!!
Πόσο μεγάλο βάρος για την ψυχή ενός τόσο μικρού πλάσματος…..


Συνεχίζεται …

Θα ταξιδεύω ...

Θα λύσω πλοία
από το αγκυροβόλι τους.
Θ' ανοίξω τα πανιά,
θα σκίσω θάλασσες
να πάω σ' άγνωστες πατρίδες.
Στη θάλασσα την ανοιχτή,
και σε λιμάνια ν' αγαπήσω.
Και όσες τρικυμίες πέρασα
Για να τα κάνω,
όμορφα τραγούδια..
Θα ταξιδεύω με τη σκέψη μου,
κι ούτε με νοιάζει που πηγαίνω.
Και πίσω πια δεν θα κοιτώ.
Θα προχωρώ σαν στη ζωή.
που κάθε μέρα είναι νέα.
Πόσο μ’ αρέσουν τα ταξίδια....
Να ταξιδεύω στη ζωή
Στις θάλασσες,
και στη στεριά
Στα σύννεφα,
πούνε ψηλά
Κι’ ας έφτασα,
στην ωριμότητα
Κι' ας πέρασα,
θάλασσες και βουνά
Θα φτάσω,
στην πληρότητα
να γίνει,
η άμπωτης παλίρροια.

Όταν χάνομαι …

Πέρασαν πια αυτές οι μέρες τις γιορτής, κάποια υπόλοιπα μείνανε, και θα τελειώσουν όλα για μια φορά ακόμα.
Κάποιοι θα βγάλουν τη μάσκα της καλοσύνης, που έχουν, και φορούν για αυτές τις μέρες ειδικά, και θα την ξαναβάλουν με ναφθαλίνη στο μπαούλο, μέχρι την επόμενη ... Γιορτή.
Τη μάσκα της καλοσύνης της ευγένειας και τις ανθρωπιάς.
Θα ξεχάσουν με μιας, τις ευχές που με … αφθονία μοίραζαν εδώ και εκεί, και θα θρονιαστεί και πάλι το μίσος και η μιζέρια στην ψυχή τους.
Θα γυρίσουν στης αγαπημένες τους συνήθειες. Θα συκοφαντούν, θα μισούν, θα καταριούνται, θα διεκδικούν, και θα αναπνέουν το δηλητήριο που βγαίνει από τα σωθικά τους.
Και γω … Χάνομαι …
Εκεί στη γωνιά μου.
Να μη βλέπω… Να μην ακούω …
Για να αντέχω.
Χάνομαι …
Στην προσπάθεια μου να προστατευτώ, γιατί δεν έμαθα ακόμη πώς να τα βγάζω πέρα με την κακία.
Με τρομάζει τόσο ... Με μουδιάζει.
Χάνομαι… Και κοιτώ με απορία.
ΖΩ ... ΒΛΕΠΩ ... ΔΙΑΒΑΖΩ ... ΑΚΟΥΩ ... αυτά που λένε και κάνουνε ...
Δεν ελπίζω πια, ξέρω ότι έτσι είναι. Δεν αλλάζουν κάποια πράγματα. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι.
Άνθρωποι που έμαθαν να ζουν μόνο μέσα από το ψέμα.
Άνθρωποι που δεν λαχτάρισαν ποτέ το φως της αληθείας.
Που τους τρομάζει το απλό, το αυτονόητο.
Και το χειρότερο; Νομίζουν πως είναι και οι άλλοι σαν αυτούς, επειδή ... Ούτε ο καθρέφτης τους τους άντεξε, και έσπασε. Θρυμματίστηκε.
Άνθρωποι …

Χάνομαι …
Στην απλότητα μου. Στην αγάπη μου.
Χάνομαι, γιατί φοβάμαι.
Την κακία, το μίσος, τον φθόνο, τη συκοφαντία, την ψευτιά.
Φοβάμαι τα λόγια τα μεγάλα.
Φοβάμαι τις πράξεις που δεν γίνονται από αγνότητα, καθαρότητα, και μεγαλείο ψυχής.
Χάνομαι, γιατί σχεδόν γέρασα και δεν έμαθα, και δεν προστάτεψα τον εαυτό μου, γιατί δεν πίστευα πως μπορεί να συμβαίνει.
Χάνομαι, γιατί είμαι ανίκανη να τα βγάλω πέρα με τη σκληρότητα, τη μιζέρια και το μίσος.
Και θυμώνω.
Θυμώνω που δεν έμαθα.
Θυμώνω που φοβάμαι.
Θυμώνω που αφήνω να συμβαίνει. Θυμώνω με την αφέλεια μου.
Θυμώνω που ακόμα πιστεύω ότι … Δεν μπορεί … Δεν γίνεται … Δεν χωράει τόση κακία σε μια ψυχή.
Χάνομαι …
Θέλω να χαθώ…
Να μη βλέπω… Να μην ακούω …
Χάνομαι γιατί … Δεν ανήκω εδώ.
Δεν θέλω να ανήκω.
Δεν είναι ο κόσμος μου αυτός.
Πάρτε με .
Ένα χέρι …
Μα δεν υπάρχει ένα χέρι;

Εύχομαι σε όλους σας, χαρούμενα Χριστούγεννα, και ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος.

Κάτι τέτοιες μέρες ...

Παραμονές Χριστουγέννων. Που να πάω να κρυφτώ, που τα φώτα να μη με σημαδεύουν; Σε πια γωνιά που κανείς να μη με ανακαλύψει; Δεν τις αντέχω αυτές τις μέρες, δεν έχω τι να γιορτάσω.
Ποτέ δεν είχα.
Χρόνια και χρόνια το ίδιο μαρτύριο. Και εγώ μένω, και κάνω πως χαίρομαι για τους άλλους, τα παιδιά, αργότερα τα εγγόνια, και εγώ; Που είμαι εγώ; Που ήμουν τότε παιδάκι, που έβλεπα τους άλλους να γιορτάζουν, αλλά… εμένα μου απαγορευόταν;
Και όταν, μερικές μέρες μετά … «μπορούσα» να έχω τα δικά μου Χριστούγεννα, (σχετικό αυτό ) μιας και τα δικά μου Χριστούγεννα ακολουθούσαν το παλιό ημερολόγιο … (Και αφού είμαστε η μοναδική οικογένεια στο χωριό που το ακολουθούσε. Αργότερα, στην πόλη ήταν διαφορετικά, πιο... Εύκολα, αφού, εκεί συνάντησα και άλλα ... "Ξεχωριστά" παιδιά, που μεγάλωσαν σαν εμένα. Που γνώριζαν μόνο το ... ΜΗ!!!
Όλοι οι άλλοι είχαν καθημερινές μέρες! Μέρες όλου του χρόνου.
Εγώ έπρεπε να νηστεύω. Και όχι μόνο αυτό .
Έπρεπε να είμαι και περήφανη, γιατί… Εκείνοι … βρισκότανε σε… Λάθος δρόμο. Όλοι! Ενώ εγώ… Στον σωστό…
(Δεν με ένοιαζε που δεν είχα στολίδια να στολίσω δέντρο, έβρισκα εγώ τρόπο, φόρτωνα με μανταρίνια και φιρίκια ένα κλαρί από ένα οποιοδήποτε δέντρο, και έτσι είχα το χριστουγεννιάτικο μου δέντρο.
Ούτε που ο άγιος Βασίλης, δεν με επισκέφτηκε ποτέ με ένοιαζε, ήξερα πολύ καλά, ότι αυτός προτιμούσε τα πλούσια παιδάκια, ίσως γιατί, του είχαν φυλαγμένα πολλά γλυκά δίπλα στο τζάκι. Αργότερα κατάλαβα ότι δεν υπάρχει αυτός ο ασπρομάλλης παππούλης, και ότι … Τα όμορφα παιχνίδια και ρούχα, τα αγόραζαν οι γονείς τους. Οι δικοί μου γονείς , δεν είχαν να μας αγοράσουν. Αλλά αυτό ποτέ δεν με πείραξε τόσο.)
Και έβλεπα… Δίπλα, παραδίπλα, ένα ολόκληρο χωριό, να σφάζει γουρουνάκια, που όλο το χρόνο έτρεφε η κάθε οικογένεια, μόνο για αυτές τις μέρες, να φτιάχνουν λουκάνικα, τσιγαρίδες, να μυρίζει παντού λαχταριστούς μεζέδες, που εγώ απαγορευόταν να δοκιμάσω.
Κουραμπιέδες, μελομακάρονα, ένα σωρό γλυκά, που λαχταρούσα να απλώσω το χέρι όταν μου τα προσφέρανε. Έλα κορίτσι μου, πάρε, δεν πειράζει, παιδί είσαι εσύ, δεν είναι αμαρτία. Όχι θεία, ευχαριστώ, εμείς δεν έχουμε Χριστούγεννα, θα με μαλώσει η μαμά μου…
( όχι, δεν θα με μάλωνε απλά, θα με σάπιζε στο ξύλο.
Ήταν ΑΜΑΡΤΙΑ.
Όλα ήταν αμαρτία!
Αμαρτία να γελώ.
Αμαρτία να χαίρομαι.
Αμαρτία να ακούω μουσική.
Αμαρτία να χορεύω.
Αμαρτία να τραγουδώ.
Αμαρτία αργότερα κοπελίτσα, να κοιτώ τα αγόρια.
Αμαρτία να φλερτάρω.
Αμαρτία να φορώ παντελόνι.
Αμαρτία να φοράω κοντά φουστάνια.
Αμαρτία να αφήνω ξέπλεκα τα μακριά πανέμορφα μαλλιά μου.
Αμαρτία να ζω σαν φυσιολογικό παιδί.
Αμαρτία να ... Ανασαίνω.
Μίσησα την αμαρτία!!!
Και … τις απόλαυσα προκλητικά όλες!!!
Όταν … ξέφυγα από το άγρυπνο μάτι του φανατισμού …
Λάτρεψα την αμαρτία!!!


ΕΥΧΟΜΑΙ … ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ !!!

ΜΑ … ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ … ΕΥΧΟΜΑΙ ΥΓΕΙΑ!!!

Όρκο βαρύ θα κάνω ...

Δεν το πιστεύω!!!
Την έκανα πάλι την πατατιά μου.
Μπα... Δεν μαθαίνω εγώ με τίποτα!!!
Κορίτσι μου... Είπαμε, δεν πατάμε το ...Γιες... όπου το ανταμώσουμε, δεν το'παμε; τι σκατά το πάτησες πάλι;
Τι το'θελα το γιορτινό; Τι τον ήθελα τον άγιο;
Άγιος να σου πετύχει ... ποτέ του δεν με συμπάθησε ο τυπάκος, δεν μου έφερε ποτέ δώρο, όπως σε όλα τα παιδάκια τότε που έπρεπε...
Άλλα και τώρα που δεν τον χρειάζομαι, και έπαψα να τον περιμένω (εδώ και μερικές δεκαετίες) πάλι δε με χωνεύει.
Σκασίλα μου μεγάλη, και δέκα παπαγάλοι βεβαία, άλλα...
Με νοιάζει που έχασα όλα όσα είχα με κόπο περάσει εδώ, πιο πολύ όμως με νοιάζει που "έχασα" όλους τους φίλους μου.
Θα πρέπει τώρα να τα ξαναπεράσω όλα τα μπλογκ τους ένα ένα από την αρχή;
Μπορεί κάποιος να με βοηθήσει; γίνετε να τα επαναφέρω;
Και αυτή τη φορά το ορκίζομαι! Ποτέ πια γιες.

Τι γλυκό να σ' αγαπούν ... και να σου το λένε...

Μετά από τρις μήνες κοντά, απίστευτης ταλαιπωρίας και στεναχώριας...
Είμαι εδώ.
Εδώ που ανήκω.
Εδώ που αγαπώ.
Εδώ που με αγαπούν.
Τι όμορφο που είναι να ακούς από όλα τα στόματα...
Μου έλειψες... Μας έλειψες...
Τόσες μέρες τώρα αυτό ακούω.
Και όχι μόνο από τους δικούς μου ανθρώπους, αλλά από όλη τη γειτονιά, από όποιον κι αν συναντήσω.
Αυτοί που με ξέρανε και τους ήξερα από μικρο παιδί... Αλλά και αυτοί που γνώρισα τώρα, μέσα στον ένα χρόνο που ζω εδώ.
Να γιατί δεν αλλάζω τη ζωή στο χωριό, με αυτήν τις πόλης.
εκεί ... Κανένας δεν θα έπαιρνε είδηση, ούτε που έφυγα, ούτε που γύρισα.
Όμως...
Επεισοδιακή ήταν η επιστροφή.
Το αεροπλάνο δεν μπορούσε να προσγειωθεί στη Θεσσαλονίκη λόγω κακοκαιρίας.
Ξεκινώντας από τη Γερμανία, μας είπαν ότι σε δυο ώρες και δέκα λεπτά θα έχουμε φτάσει.
Πετούσαμε επί τρεισήμισι ώρες ...
Μα ... Τι γίνετε; τι συμβαίνει; γιατί δεν φτάνουμε ποτέ; ψίθυροι, ανησυχία ... Ώσπου μας ενημέρωσαν ότι ... Αδύνατον να προσγειωθούμε, και έτσι ... κατευθυνόμαστε στην Αθήνα.
Φτάσαμε ...
Μείναμε κλεισμένοι στο αεροπλάνο μιάμιση με δυο ώρες.
Δεύτερη ενημέρωση.
Θα μας περιμένει ένα λεωφορείο του αεροδρομίου, να μας πάει στο σταθμό των λεωφορείων, για να πάμε Θεσσαλονίκη.
Ο καιρός δεν επέτρεπε την προσγείωση ακόμα.
Ψίθυροι, διαμαρτυρίας που όλο και γινόταν εντονότεροι. Ένταση ... Φωνές ...
Εγώ δεν θα πάω με λεωφορείο έλεγε ο ένας, θα μου πληρώσετε ξενοδοχείο, και θα με πάει η εταιρία σας αύριο, μεθαύριο, όποτε...
Εγώ θέλω να πάω με το τραίνο, έλεγαν κάποιοι.
Θα νοικιάσω αυτοκίνητο, που θα πληρώσετε εσείς, ο παραπέρα.
Ακούς εκεί ... Να μας φέρουν στην αθήνα.
Και γιατί παρακαλώ δεν μας πήγαν στην καβάλα; αλλά βέβαια ... Το δρομολόγιο τους ήταν θεσσαλονικη αθήνα, τη δουλειά τους κοίταξαν να κάνουνε, σιγά μη νοιαστούν για τη δική μας ταλαιπωρία, ακουγόταν από ένα άλλο πηγαδάκι.
Είχαμε γίνει μικρές ομάδες.
Εγώ ήμουν με αυτούς που προτιμούσαν το τραίνο (πάντα αντιπαθούσα τα λεωφορεία, με περιόριζαν ένοιωθα.)
Νέα ανακοίνωση ...
Θα περιμένουμε λίγο ακόμα, γιατί πριν λίγο προσγειώθηκε ένα αεροπλάνο στη Θεσσαλονίκη.
Ο καιρός κάπου κάπου καλυτερεύει, θα το ρισκάρουμε, και αν δεν τα καταφέρουμε, θα ξαναγυρίσουμε στην Αθήνα, και θα κατεβείτε όλοι εκεί.
Νέος πανικός, νέες φωνές, ξανά πηγαδάκια.
Εγώ δεν ρισκάρω τη ζωή μου, δεν θα γίνω εγώ πειραματόζωο των Γερμανών.
Ωρυόταν ένας νεαρός. θα κατέβω εδώ! ανοίξτε να μου δώσετε τις βαλίτσες μου.
Αν θέλετε να κατεβείτε κύριε, μπορείτε να το κάνετε, αλλά χωρίς τις βαλίτσες σας, του έλεγαν οι συνοδοί.
Τις βαλίτσες μου ΤΩΡΑ!!! Χτυπιόταν εκείνος.
Βρε καλό μου ... Βρε χρυσό μου ... (αναλάβαμε εμείς τώρα ...) Είσαι με τα καλά σου; θέλεις να αδειάσουν όλες τις αποσκευές για να βρούνε τη δική σου βαλίτσα;
Ναι! Εγώ πειραματόζωο των Γερμανών δεν γίνομαι. Το βιολί του αυτός.
Κατέβα χρυσό μου, κανε ότι θέλεις, αλλά ... Άσε μας εμάς που γουστάρουμε, που ... άλλο όνειρο δεν έχουμε από το να γίνουμε πειραματόζωα, να το κάνουμε με την ησυχία μας, μη μας πρήζεις.
Δεν ξέρω αν του κάνανε καμιά βάλιουμ ... Αν τον φίμωσαν ... Η αν τον κλείδωσαν κάτω να ... "ψάχνει" τη βαλίτσα του ... Αλλά δεν τον ξανάκουσα, ούτε τον ματαείδα.
Η δική μου ... "ομάδα" αποφάσισε να πάρει το ρίσκο. ( Όχι παίζουμε)!
Εμείς θα πάμε πίσω στη Θεσσαλονίκη. ( Κάτι σαν...Ελευθερία η θάνατος) Ε ... Δεν μας δίνετε και συχνά η ευκαιρία να παραστήσουμε τους ήρωες ... Τώρα που μας δόθηκε ... Εμείς θα την κλοτσήσουμε; Δεν ήμαστε καλά!
Καθόμουν στη μεσαία θέση, στα αριστερά μου ένας παπάς (χωρίς τα ράσα) και δεξιά μου μια Γερμανίδα, που ερχόταν για ένα τριήμερο, να παρακολουθήσει το φεστιβάλ κινηματογράφου !!! ( Πρέπει να πω, ότι ένοιωσα μεγάλη ντροπή! Κάποτε που ... ήμουν κάπως μέσα στα πράγματα, ( και ... δεν χρειαζόταν να πληρώσω), κάθε χρόνο ήμουν εκεί. Όλες τις μέρες. Εχω πολλά χρόνια να πάω πια ). Και εκείνη ... Ερχόταν από τη Γερμανία για αυτό το σκοπό.
Το αεροπλάνο άρχισε να απογειώνετε.
Βρε παιδιά ... Τι κάνουμε; είμαστε σίγουροι ...;( μου ξέφυγε, γιατί... καλοί οι ηρωισμοί, αλλά ...) η Υβόνη, έτσι λέγανε την συνταξιδιώτισσα μου, έβαλε τα γέλια, περίμενε ... να του πούμε να σταματήσει να κατεβούμε ...
Μη γελάς. Εσύ δεν φοβάσαι; ρώτησα ... Ακόμα όχι, σε λίγο, έλεγε ανάμεσα στα ξεκαρδίσματα της.
Κορίτσια; αν είναι να ήρθε η ώρα μας, δεν θα γλιτώναμε ούτε με τραίνα ούτε με λεωφορεία, έλεγε ο παπάς.
Πάτερ; εσύ ξέρεις τι να κάνεις στην περίπτωση που ... αρχίσουμε τις ... βουτιές; ρώτησα πάλι, ναι, ξέρω μην ανησυχείς είπε. Ναι ... Αλλά ... Μην κοιτάξεις να σώσεις μόνο το τομαράκι σου, να μας σώσεις και μας. Ναι;
Άλλη μια ώρα στον αέρα ... Ώσπου να μπορέσουμε τελικά να προσγειωθούμε στον προορισμό μας.
Ώρα πέντε και μισή, ( από τις μιάμιση κανονικά )έπαιρνα τη βαλίτσα μου και κατευθυνόμουν προς την έξοδο.
Εκεί ... Αποζημιώθηκα για όλη την ταλαιπωρία που πέρασα ... Βλέποντας δυο πλασματάκια, ( που περίμεναν τόσες ώρες )... να σκύβουν ... να περνάνε τα κάγκελα, και να τρέχουν να χωθούν στην αγκαλιά μου.

Μου λείψατε λατρεμένα μου παιδάκια.
Και μένα ... και μένα ... γιαγιά.

Μήπως τα φτύσε ο δίσκος;

Άντε πια... Σας έπρηξα με τα στενάχωρα μου.
Και να σκεφτεί κανείς ... Ότι είμαι από τους πιο αισιόδοξους ανθρώπους.
Δεν με πιστεύετε, ε;
Κι όμως. Έτσι είναι.
Ίσως η περίοδος αυτή... Ε... Δεν περνάω και την πιο καλή μου εποχή...

Τέλος πάντων ... Άλλο θέλω να πω ...
Την αφορμή μου την έδωσε η Αθανασία,( της οποίας και αφιερώνω αυτό το ποστ) και το ... Άφτιαχτο μπλογκ της. Και παρακαλώ όποιον θέλει να της εξηγήσει τι να κάνει για να μπορέσει να γράφει το κορίτσι.
Εγω δεν τολμάω, γιατί...

Είναι μερικά χρόνια που ασχολούμαι με το ίντερνετ.
Όοοχι... Δεν το ρώτησα αν θέλει.
Το αποφάσισα μόνη μου.


Μόλις με είχε παρατήσει ο γκόμενος ...
( αυτό το κακό έχουν οι γκόμενοι. Αν δεν προλάβεις να τους παρατήσεις εσύ, γιατί είσαι ... Ψυχοπονιάρα, και δίνεις νέες ευκαιρίες συνεχώς ... Σε παρατάνε αυτοί.)

Και ... Ηθελα με κάθε τρόπο κάποιος να πληρώσει.

Εκείνον δεν ήθελα να τον εκδικηθώ.

Δεν άξιζε κιόλας τον κόπο, γιατί...
Ένας άντρας που θα άξιζε... Δεν θα παρατούσε πότε μια θεά, μια τέλεια γκόμενα γκχχχγκ ( λίγο νερό καλέ Πνίγομαι ) Σαν εμένα.

Έτσι λοιπόν την πλήρωσε το ετσι κι αλλιώς ... Όχι και τόσο αθώο Ίντερνετ.
Στην αρχή έγραφα σε ένα φόρουμ, και ακόμα όποτε έχω διάθεση.
Μπλογκ έφτιαξα τον τελευταίο χρόνο.
Και είναι κάπως σαν... Καινούριο κοσκινάκι μου, και που να σε κρεμάσω...

Πως τα κατάφερνα και τους χαλούσα;
Α... Απλό είναι. Να το κάνετε και σεις...

Γιατί... Σκαλίζω.
Δεν κάθομαι στα αυγά μου ως σωστή κλώσα.

Μωρή... Αφού δεν ξέρεις την τύφλα σου... τι ανοίγεις και κολαντρίζεσαι με καλώδια και βύσματα;

Εγω αγγλικά δεν ξέρω ντιπ. ( όχι ότι ... Ξερω ελληνικά, άλλα...Δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα).
Όπου κι αν έμπαινα όμως αγγλικά έγραφε, και έβγαινε και ένα κουτάκι, που ρώταγε... Γιες- Νο
( Εντάξει... αυτά τα δυο τα καταλαβαίνω, και είναι και τα μόνα.
μπορώ και να τα προφέρω κιόλας Αμε;)

Τι έπρεπε να κάνω; Να... γίνω αγενής και να πατήσω Νο; Γιατί; Τι μου έκανε το καημένο το κουτάκι; Έτσι λοιπόν πάταγα πάντα Γιες!

Ε... Πόσα Γιες να αντέξει ένα μηχάνημα; Τα έφτυνε.

Μου έλεγε ένας φίλος, που με σιχάθηκε ο έρημος στο τέλος, από τις πολλές φορές που τον φώναξα να μου φτιάξει τον νεκρό μου υπολογιστή.
Βρε... κοπέλα μου... πάτα και κανένα Νο, Δεν είναι κακό.
Δεν θα σε δαγκώσει... Ούτε θα πληγωθεί το Γιες. Σου το ορκίζομαι.
Άλλα, που εγώ ... Είπαμε... Ξερό κεφάλι.

Στο πλαίσιο μιας περιοχής των Αθηνών, με το που έμπαινα, δεν χρειαζότανε να πω κουβέντα.
Με το που με βλέπανε τα παιδιά στο σέρβις, ξέρανε τι θα τραβήξουν.
( θα σκεφτόταν στα σιγουρα, να τη πάλι η παλαβιάρα...)
Γιατί ... έμπαινα μέσα ... Πως μπαίνει μια μάνα με το άρρωστο παιδί της αγκαλιά στο παίδων;
Έτσι ακριβώς!
Αγκαλιά τον κρατούσα, σφιχτά με τα δυο μου χέρια, σε κατάσταση αλλοφροσύνης, ξεμαλλιασμένη, τι λες καλέ;... να χτενιστώ θα κοιτούσα εγώ τώρα; εδώ παιδί μου έχουμε πρόβλημα σοβαρό. Πήραν φωτιά τα μπατζάκια μας...

..........Εγω όμως τον άνοιγα για να... Γλιτώσω τα γαμησιάτικα που θα τους πλήρωνα, είχε, δεν είχε πρόβλημα.
Φυσικά... Πάντα είχε πρόβλημα. Αλίμονο.

............... Δεν είναι ότι φορτωνόμουν τον υπολογιστή και τον πήγαινα. Είχα και άποψη!
Παιδιά... Είμαι σίγουρη ότι το πρόβλημα είναι στην κάρτα γραφικών. ( έμαθα και τι είναι η κάρτα γραφικών πανάθεμα με)
Καλά... Θα τον δούμε... αφήστε τον και θα σας πάρουμε τηλέφωνο να σας πούμε ακριβώς.
Παιδιά; Πάω δίπλα για καφέ, σε πόση ώρα να περιμένω;
Ε... σε καμιά δυο... Οκ... Θα μου τον φτιάξετε όμως... Χτες. Οκ;
Ξέρανε τα παιδιά, ότι... Την ίδια μέρα έπρεπε να τον πάρω πίσω.
Δεν ξέρω... Τους έπειθε το μάτι που γυάλιζε επικίνδυνα, μόνο στην ιδέα ότι θα ζήσω ένα βράδυ χωρίς το λατρεμένο μου μηχάνημα...;
Δεν θέλανε να με ξαναδούν στα μάτια τους;
Δεν ξέρω τι, θα σας γελασω.
Μου τον έφτιαχναν Πάντως...πάντα την ίδια μέρα.

Πέρυσι που μετακόμισα στο χωριό, είχα ένα πρόβλημα όσο να πεις... Τι θα κάνω αν κάτι συμβεί;
Και συνέβη. 3 φορές σε ένα χρόνο. Ε... Με μάθανε και εδώ... Με το που σκάω μύτη στο σέρβις... Οπ... Τι έχουμε; Τον ανοίξαμε πάλι; Τώρα και να πω ότι δεν τον άνοιξα, κανένας δεν με πιστεύει.

Πιστέψτε με εσείς τουλάχιστον...
Έχω ανάγκη κάποιος να με πιστέψει.
Ορκίζομαι ότι δεν τον ανοίγω πια!!!

Σου μιλάω...

Δεν έχεις φύγει στιγμή σήμερα από τη σκέψη μου.
Όλες αυτές τις μέρες είσαι καρφωμένη στο μυαλό μου.
Όχι ότι τόσα χρόνια δεν είσαι... το ξέρεις αυτό έτσι δεν είναι; Φυσικά το ξέρεις. Σου μιλάω...
Σε παρακαλάω τόσα χρόνια να έρθεις ένα βράδυ να με ανταμώσεις, θέλω τόσο να σε δω...
Ξεθωριάζει η εικόνα σου σιγά σιγά ... κάνω κόπο να κρατήσω το πρόσωπο σου στο μυαλό μου.
Και συ... Δεν έρχεσαι. Δεν ήρθες ποτέ.
Είχε πει κάποτε ο μπαμπάς ... Αρκετά πριν έρθει να σε ανταμώσει , Ότι είσαι καλά εκεί.
Τίποτα δεν σου λείπει.
Παίζεις με άλλα παιδάκια σε ολάνθιστους κήπους.
Έτσι του είχες πει, τη μοναδική φορά που ήρθες να τον βρεις.
Εκείνος όμως... Συνέχισε να σου φέρνει σοκολάτες και γλειφιτζούρια, και κείνες τις ( απαίσιες πως σου αρέσανε); Καραμέλες, κάθε Σάββατο που πληρωνόταν το βδομαδιάτικο.
Ότι αγόραζε στην μικρή μας αδερφή, το ίδιο ακριβώς και για σένα.
Ούτε μια καραμέλα λιγότερη.
Και σου τα άφηνε κάθε απόγεμα Σαββάτου... Στο άσπρο μάρμαρο που σκέπαζε τα όνειρα σου.
Για καιρό, μας μάλωνε όταν κλείναμε τα βράδια την εξώπορτα του σπιτιού. Μην ξανακλείσετε ποτέ την πόρτα, έλεγε θυμωμένος.
Θα γυρίσει η Βαγγελίτσα. Πρέπει να την βρει ανοιχτή.
Έλεγε κι άλλα πολλά τέτοια, δεν τα θυμάμαι όλα,( κουβαλούσα και,άλλον σταυρό τότε, είχα πριν λίγο γεννήσει το μωρό μου, θυμάσαι; Πότε επιτέλους θα με πεις θεία; Το ρωτούσες. Ήταν τεσσάρων μηνών αγάπη μου όταν έφυγες...Δεν πρόλαβες να την ακούσεις να σε φωνάζει θεία.
Εγω όμως... τις μίλαγα συνέχεια για σένα, και είσαι αγαπημένη της θεία. Και μετά... Στο άλλο μου μωρό, έδωσα το όνομα σου.
Και έτσι... Κάθε μέρα ήσουν... μαζί μας.)
..............Ήταν αρκετά πάντως για να τον οδηγήσουν στο δωμάτιο με τα κάγκελα στα παράθυρα, και τους διάφορους με τις λευκές στολές να πηγαινοέρχονται.( και... Ξέρεις ότι... Δεν ήταν η πρώτη φορά...) Κληρονομικό... Λέγανε όλοι... Ο μπαμπάς... (ποιος ξέρει ποιος... πριν από εκείνον ...) Το παιδί που γέννησε η μαμά μετά από μένα... Μέτα εσύ... Και εγώ... Φοβόμουν Βαγγελίτσα μου. Φοβόμουν πολύ!!! Αν... και το δικό μου μωρό; Και κάθε φορά... Σε κάθε μου μωρό... Έτρεμα από φόβο. Κι αν;... Αν ο θεός, με επέλεξε για τα δύσκολα...να μεγαλώσω ένα παιδί...Ιδιαίτερο... τι να γίνει...Έλεγα.
( Έτσι λέει, έτσι κάνει, και μια άλλη κοπέλα. Λυγερή τη λένε. Όμορφο όνομα δεν είναι;)
Όχι όμως... τα παιδιά μου ήτανε ... Καλά. Ευτυχώς γιατί δεν είμαι τόσο δυνατή εγώ, ίσως δεν το άντεχα κι αυτό το δύσβατο μονοπάτι.
Θυμάμαι καμιά φορά, και με πιάνουν τα γέλια, και τα κλάματα μαζί, που μάλωνες και έβριζες τις γειτόνισσες εκεί στην Κ. τούμπα. ( βρε συ... ντροπή! Την φώναζες πουτάνα την κυρία καίτη, και αυτή... δεν έλεγε κουβέντα, έμπαινε μέσα , σιγουρα μέσα της έλεγε πολλά, το ξέρω... Άντε βρε καθυστερημένο φύγε από δω, και άλλα πολλά. Ήσουν καθυστερημένο για όλους... Για μένα όμως ήσουν... Είσαι η αδερφή μου, και σε αγαπώ.
Και μου λείπεις!!! Πολύ.
Και της μαμάς της λείπεις. Ούτε και σε εκείνη έρχεσαι, τις προάλλες μιλάγαμε για σένα ( συνήθως το αποφεύγουμε)... Εγώ για να μην δω τον πόνο της για το χαμό σου, και εκείνη για να μη μου θυμίζει εκείνη την ήμερα, και τις ενοχές που για χρόνια με βασάνιζαν.
Ναι ... Πίστευα πως έφταιγα εγώ για τον χαμό σου.
Αν δεν είχα πάει να κάνω εκείνη την πρόβα,για κείνο το καταραμένο κόκκινο φόρεμα...
Αν ήμουν στο σπιτι την ώρα που σε έφερε το σχολικό...
Νωρίτερα από την ώρα που πάντα σε έφερνε (που να το φανταστώ;) Και ήταν η γιαγιά στο σπιτι, μπορούσες να μείνεις μαζί της για λίγο, στο δρόμο ήμουν... Ερχόμουν... Και συ... Ερχόσουν να βρεις εμένα...
Εκεί... Στα μισά του δρόμου... 100 μέτρα από το σπιτι... Κόσμος μαζεμένος...
Ένα κοριτσάκι... Ένα αμάξι...Χτύπησε ένα κοριτσάκι!!!
Κάποιος ασυνείδητος, αποφάσισε να μάθει οδήγηση στον γιο του, στο ήσυχο δρομάκι έξω από το σπιτι μας. Και ήταν... Σαν ο χάρος να είχε βάλει εσένα στόχο μικρή μου.
Κανένας δεν τιμωρήθηκε για τον χαμό σου αδερφούλα.
Πληρωμένοι δικηγόροι... Δικαστές... Ψέματα σωρό... Και εσύ... Ένα ... Καθυστερημένο... Που πήγες και έπεσες πάνω στο αυτοκίνητο.
Φυσικά δεν ακούστηκε ότι οδηγούσε ο γιος. Ανέλαβε την ευθύνη ο πατέρας, πληρώνοντας παντού και τους πάντες.
Βλέπεις αγάπη μου... Ο δολοφόνος που σου πήρε τη ζωή πριν ακόμα προλάβεις να τη γευτείς... Δεν ήταν...Παιδί εργάτη σαν εσένα.
Υπάρχει όμως πάντα η θεία δίκη Βαγγελίτσα μου.
Και όλη η οργή...Όλες οι κατάρες που ούρλιαξα ακούγοντας την...Αθώωση του φονιά σου, πιάσανε. Το ξέρω!
( Η μαμά δεν ξεστόμισε κατάρες)... Είχε γείρει το κεφάλι της στο πλάι, και κοιτούσε με βλέμμα άδειο το πουθενα. Κάπου κάπου όταν της μίλαγε κάποιος, έλεγε... Δόξα το θεό. δικό του ήταν... ήθελε να μου το πάρει, και μου το πήρε !!! Και εγώ θύμωνα!!! Με θύμωνε η τόση καρτερικότητα, η τόση πίστη, ο τόσος βουβός πόνος. Είχα θυμώσει πολύ με τον θεό τότε. Για πολλά χρόνια είχα κόψει... "Επαφές" μαζί του
Α... Δεν σου είπα... Ο αδερφός μας, ζωγράφισε μια φωτογραφία σου. Ήταν η τελευταία νομίζω.
Είσαι πανέμορφη Βαγγελίτσα μου.
Είσαι ένας άγγελος!!!


Αφιερωμένο με όλη μου την αγάπη στη Λυγερή. http://ligery.pblogs.gr