Η αγάπη ποτέ δεν.... καίγεται!

Αγαπημένη μου γιαγιά... 
Έτσι γράφει το χαρτάκι, δεν θυμάμαι αν είναι γραμμένο από την εγγονή η τον εγγονό μου, μάλλον όμως  από τον μικρό είναι κρίνοντάς από  τα  γράμματα.
 Ένα τόσο δα μικρό χαρτάκι βγαλμένο μέσα από τα αποκαΐδια, ( με ευχές πρωτοχρονιάτικες, λίγες  μέρες πριν την πυρκαγιά δηλαδή)     μου δίνει τόση χαρά... τόση δύναμη... τόση, κι άλλη τόση διάθεση για τη ζωή... για νέα όνειρα ... Πλημμυρίζω αγάπη!!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!

Τώρα που πέρασε το πρώτο σοκ. τώρα που... συνειδητοποιώ τι ακιβως μου συνεβει...
Θέλω να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που από την πρώτη στιγμή ήταν δίπλα μου και με στήριξαν, ο καθένας με τον τρόπο που μπορούσε.
Τα κορίτσια του Βάλε φαντασία...Που βοήθησαν με κάθε τρόπο!!!
και που χάρη σε αυτές έχω πάλι κάποια υλικά και μπορώ να δημιουργήσω νέα έργα.
http://decoupage.ning.com/forum/topics/5196921:Topic:187637
Την αγαπημένη μου, τη γλυκιά μου φιλενάδα...
http://mariatzirita.blogspot.com/2012/02/blog-post.html
Τη γλυκιά μου Αχτίδα...
http://aktida.blogspot.com/search/label/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%88%CF%84%CE%B5
Την Εύη, που αν και μου ήταν και της ήμουν σχεδόν  άγνωστη, ενδιαφέρθηκε σαν κοντινός μου άνθρωπος
.http://dr-evie.blogspot.com/search?updated-max=2012-02-08T21:52:00-05:00&max-results=1&start=11&by-date=false
Την  Μαρία. που ομολογώ μου ήταν παντελώς άγνωστη!! Αυτή η γυναίκα με συγλονισε. Σήμερα είδα την ανάρτηση της για μένα και τα έχω χαμένα...τόση ευαισθησία...
http://scrapmaria.blogspot.com/2012/02/blog-post_15.html
Η επίσης άγνωστη σε μένα... Ροδούλα. 
 http://annoula-rodoula.blogspot.com/2012/02/h.html

Αυτός είναι τελικά ο διαδικτυακός κόσμος. άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους τις περισσότερες φορές...που στην ανάγκη του συνάνθρωπου τους μπορούν να ενωθούν να γίνουν μια ζεστή αγκαλιά.
Μίλησε κανείς για το... απρόσωπο;  ας έρθουν σε μένα να τους εξηγήσω... Όταν ένα ολόκληρο χωριό 3.000 κατοίκων... δεν κούνησε ούτε το μικρο του δαχτυλάκι...( θα ανεβάσω  νέα ανάρτηση γιαυτό)  Άγνωστοι άνθρωποι από το ίντερνετ, βοήθησαν  με όποιο τρόπο μπόρεσε ο καθένας.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς που  καταθέσατε χρήματα από το υστέρημα  σας ίσως... για τις πρώτες ανάγκες μου. Δεν θα αναφέρω τα ονόματα σας γιατί δεν ξέρω αν το επιθυμείτε.
Ευχαριστώ όλους εσάς που είχατε μια γλυκιά κουβέντα παρηγοριάς να μου πείτε!!
Ευχαριστώ εσάς που μου στείλατε υλικά για να μπορέσω να εκτονωθώ δουλεύοντας και δημιουργώντας.
Από όλο αυτό που έζησα... μια γλυκόπικρη γεύση έχει μείνει στην ψυχή μου.
Γλυκιά γιατί δικαιώθηκε η πίστη μου στους ανθρώπους και την ανθρωπιά...
Και πικρή... για το αβέβαιο μου "μέλλον"
Όμως... ζωή είναι  θα περάσει. δεν θα περάσει;
Να είστε όλοι καλά!!
Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου!!!

Στην Πυρά!!!

Ακριβώς ένας χρόνος!!!

Λίγες μέρες πάνω...λίγες μέρες κάτω.. τι σημασία έχει;

Η μήπως έχει;

Τέτοιον καιρό πέρυσι, έκανα το μεγάλο χειρουργείο, πάλεψα, πόνεσα, αντέδρασα, αρνήθηκα, άλλα τελικά μπροστά στο φόβο για τη ζωή μου ίσως, το αποφάσισα.

Φέτος... δεν είχα επιλογή. Κανείς δεν με ρώτησε!

Με έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο!!!

Η φωτιά.

Αληθινή φωτιά.

Ήταν εκεί μπροστά μου. Μεγάλωνε... Και μεγάλωνε... και εγώ... κοιμόμουν.

Βαθιά.

Δεν ξέρω τι, δεν ξέρω πως, άνοιξα όμως τα μάτια, και την είδα, λίγο πριν με αγκαλιάσει.

Πετάχτηκα. Δεν ξέρω πως βρέθηκα στο δρόμο, (ξυπόλυτη)δεν ξέρω πως οι γείτονες κάλεσαν την πυροσβεστική, ξέρω όμως πως ...ήμουν δεν ήμουν εκεί, κίτρινη σαν το λεμόνι (λένε τώρα αυτοί που με είδαν)

Ψύχραιμη (φαινόμουν)

Οι φίλοι και γείτονες (ζευγάρι) πανικοβλημένοι, παιδιά; ψυχραιμία, ηρεμήστε, εσείς πρέπει να με παρηγορείτε, και όχι εγώ εσάς.

Δέσποινα, πως μπορείς αλήθεια και είσαι τόσο ψύχραιμη;

Δεν είμαι ψύχραιμη παιδιά!

Ευγνωμονώ μόνο που είμαι ζωντανή!!!

Καταστράφηκαν όλα!!!

Δεν έχω σπίτι.

Δεν έχω ΤΙΠΟΤΑ!!!

Είμαι όμως εδώ!!

Αναπνέω.

ΖΩ!!!