Αν δεν υπήρχε Αύριο!!!

http://mariatzirita.blogspot.com -->

Ξαγρύπνησα.
 Στριφογύριζα όλη νύχτα στο κρεβάτι μου αναρωτώμενη...Αν δεν υπήρχε αύριο… Αν ήταν οι τελευταίες μέρες μου…Αν δεν είχα άλλο χρόνο…Τι θα έκανα;  Πως θα ήθελα να φύγω; Τι θα έπαιρνα μαζί μου;  Θα άδειαζα την ψυχη μου από περιττά βάρη και μικρότητες, η θα τα καβάλαγα μαζί μου;  Που; Στο τίποτα; Στο μηδέν; Στο πουθενά
;Όχι  όχι… θα ήθελα να φύγω  άδεια από …μικρά  πράγμ ατα. που να φορτώνεσαι τώρα…Φορτωμένη όμως  με συναισθήματα.Γεμάτη από αγάπη. Αγάπη για μένα… για σένα… για αυτόν… για τον άλλον… τον παρακάτω…Τελειώνει  λοιπόν…  Από πού θα ξεκινήσω; …
Θα  ζητήσω από όλους μου τους φίλους να συναντηθούμε. Όλοι  μαζί.  Να μιλήσουμε …να γελάσουμε… να κλάψουμε …να διαφωνήσουμε...να πούμε τις αλήθειες μας… Σαν μια μέρα μια οποιαδήποτε μέρα.

Θα τηλεφωνήσω σε όλους τους ανθρώπους που έβγαλα η.. με έβγαλαν από τη ζωή τους, και θα ζητήσω να τους συναντήσω.
Θα τους κοιτάξω στα μάτια, και θα ζητήσω να θυμηθούμε μαζί  το λόγο που μας απομάκρυνε. Θα τους ζητήσω   να με συγχωρέσουν για τα λάθη που έκανα και τον πόνο που τους προκάλεσα, ηθελημένα η μη… Θα τους συγχωρέσω  και εγώ, θα τους ζητήσω    να ζήσουμε  μέσα σε μια στιγμή ότι  δεν έχουμε  ζήσει  τόσον καιρό, που… ανόητοι εγωισμοί  και μικροκακίες της στιγμής  (φαντάζομαι) μας χώρισαν.
  Θα τους αγκάλιαζα ζεστά. Θα τους έλεγα ότι μόνο αγάπη νοιώθω γι αυτούς.Ποσο ανόητοι είμαστε οι άνθρωποι… κακιώνουμε… λέμε πικρές κουβέντες… και απομακρυνόμαστε από ανθρώπους που αγαπήσαμε κάποτε.
Γιατί; (αιώνιο ερώτημα μου αυτό)  Μας απογοήτευσε λέμε, έτσι πιστεύουμε. Όμως… δεν μας απογοήτευσε αυτός. Οι προσδοκίες μας από αυτόν ήταν περισσότερες από όσες άντεχε η μπορούσε. Τι φταίει λοιπόν αυτός;

Θα ζούσα όλα όσα δεν έζησα, όλα όσα λαχταρούσα πάντα.  Ίσως να προλάβαινα να ταξιδέψω λίγο…

Θα ζούσα έναν έρωτα ιδανικό.  Ναι … θα ήταν ιδανικός γιατί θα ξέραμε ότι είναι ο τελευταίος. Σε αυτόν τον έρωτα δεν θα υπήρχαν  ψέματα. Ούτε καχυποψία. Δεν θα χωρούσε η ζήλεια. Ούτε τα αντίποινα. Η  εμπιστοσύνη  θα έπαιρνε τη θέση της αμφιβολίας, και η αλήθεια θα καθρεφτιζόταν  σε μάτια ζεστά που δεν κοιτανε αλλού αποφεύγοντας απαντήσεις, ούτε  που χαμηλώνουν ντροπιασμένα. Σε αυτόν τον έρωτα δεν θα υπήρχαν ερωτήσεις, γιατί  οι απαντήσεις  είναι ήδη δοσμένες.

Τέλος… θα άνοιγα την αγκαλιά μου και θα έχωνα εκεί ότι  λάτρεψα σε αυτή τη ζωή. Θα  έλεγα όχι κάτι καινούριο… όχι κάτι  που δεν γνωρίζουν , αλλά θα ήταν η τελευταία φορά. Θα έλεγα ευχαριστώ σε αυτά τα τρία  υπέροχα πλάσματα που με έκαναν να γνωρίσω  τον εαυτό μου, τις δυνατότητες μου, την απεριόριστη και χωρίς αντάλλαγμα αγάπη . Σας αγαπώ. Σας ευχαριστώ. Χωρίς εσάς θα ήμουν ένα  κορμί που πηγαινοέρχεται χωρίς σκοπό και προορισμό.

Αυτά με έκανε  να σκεφτώ  ξενυχτώντας  το υπέροχο, το καταπληκτικό βιβλίο της Μαρίας  Τζιρίτα!!!

Αν λοιπόν ένα βιβλίο με κάνει να ξενυχτάω με τέτοιους προβληματισμούς…

Αν ένα βίβλο με κάνει να βιώνω τόσο έντονα της καταστάσεις που περιγράφει… με  κάνει να γίνομαι ένα με τους ήρωες  του… Μου στέλνει τέτοια μηνύματα ζωής…

Αυτό το βιβλίο… εγώ το θεωρώ Αριστουργηματικό!!!

Μαρία Τζιρίτα…

πέρα,  και άσχετα από τη φιλία που μας ενώνει …

Είσαι  μεγάλη συγγραφέας!!!

Μη σταματάς να μας δίνεις  μαθήματα. κάθε σου βιβλίο εμένα  προσωπικά με βοηθάει να  θέλω,  και να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος  άνθρωπος !!!

Αφιερωμένο...

Εντάξει.
είσαι από την Κρήτη.
Μας το πες... μας το ξαναπες...
το εμπεδώσαμε σου λένε...!
Μου μοστράρεις και τον χάρτη της λεβεντογγένας  φάτσα κάρτα στο μπλογκ σου...
 http://logo-texnia.blogspot.com
Εντάξει κοπέλα μου... Τι θέλεις τώρα; να σου πούμε ότι ζηλεύουμε;
Σιγά τα λάχανα!
Αν εσύ είσαι από την Κρήτη...
Εγώ... είμαι από την Κατερίνη.
Ξέρεις τι σημαίνει Κατερίνη;
ε...; ξέρεις;
Ούτε εγώ...
Ένα ίσωμα, μια  ανοιχτωσιά... κάμπο δεν το λες... λακκούβα δεν το λες... βάλτο, το λες δεν το λες...
 Δεν λέω... έχει όμορφα χωριά στα ψιλά σημεία της.
πλούσια γη. και σκατά να φυτέψεις, θα φυτρώσουν.
)Ο αδερφός μου πριν μερικά χρόνια, είχε φυτέψει... λίρες.
Αυτές... δεν φύτρωσαν!
λες να φταίει που... δεν ήταν Αγγλίας;; )
Έχει τα Πιέρια.
Έχει το βουνό των... βουνών!
Τον ΟΛΥΜΠΟ!!!
Έχει όμορφες παραλίες ) θα μπορούσαν να είναι δηλαδή) αν δεν πλάκωνε όλο το ανατολικό μπλοκ μολις τους... ξαμολήσανε.
Και ήρθαν αυτοί... και φέραν και τα παιδιά-εγγόνια-ανίψια-πρωτοδευτεροτριτα ξαδέρφια, συμπεθέρες, κουμπάρες,  και το κακό συναπάντημα.

Και καλά κάναν οι χριστιανοί. .. κάπου ήθελαν να πανε, βρήκαν ανοιχτη την πόρτα και μπήκανε.
ποια πόρτα δηλαδή...

Μυρίστηκαν ΅τουρισμό΅όλοι οι λαζογερμανοί που χρόνια κάναν το σκατό τους παξιμάδι εκεί στα ξένα στην ξενιτιά...
ΟΠΑ!!! εδώ είμαστε σκέφτηκαν.
Με μιας... πήγαν στις τράπεζες,... , γύρισαν όλες τις τσέπες ανάποδα,  σήκωσαν μέχρι και το τελευταίο φινίκι  που μάζευαν και σου λέει πάμε τώρα να κονομήσουμε!
Πήραν ένα οικοπεδάκι 125 τμ... έκτισαν δυο πρόχειρα δωμάτια με υποτυπώδη ΅άνεση΅ δίφυλλη ντουλάπα,- τρίφυλλη κόστιζε περισσότερα- μια ντουζιέρα, δυο ντουλάπια και έναν μoνό νεροχύτη, και...
Εκεί να δεις...
ΕΝΟΙΚΙΑΖΟΝΤΑΙ ΔΩΜΑΤΙΑ .
СТАИ ПОД НАЕМ
Пакоя
Кімнати
КомнатыWynająć pokoje
 ИЗНАЈМЉИВАЊЕ СОБЕ



Σε μια πινακίδα του κώλου όλα μαζί. τι πινακίδα δηλαδή... έκοψε ο καθένας ότι σανίδα βρήκε μπροστά του, την έβαψε άσπρη, και με μπλε και κόκκινα ναυλον-μπιαχ- γράμματα  ολοκλήρωσε  το  τερατούργημα του..
Τα δυο έγιναν τέσσερα, τα τέσσερα οκτώ... τα οκτώ τετραώροφο καρακιτσαρατο .
Χωρίς κήπους -μη χαθεί κανένα μέτρο και δεν το εκμεταλλευτούν.
- χωρίς ένα στολίδι, φτιαγμένα με ότι πιο φτηνιάρικο υλικό βρίσκανε μπροστά τους.
Δεν ξέρω με τι άδεια.
Δεν ξέρω ποιος πούστης έδωσε άδεια για την καταστροφή της παραλίας.
Δεν ξέρω τι συμφέροντα παίχτηκαν και πως.
Δεν ξέρω γιατί δεν τα γκρεμίζουν όλα και να χτίσουν το χωριό  από την αρχή.
Αν ήξερα έναν από αυτά τα αρχίδια τους αρχιτέκτονες -σιγά μην πλήρωσαν αρχιτέκτονες οι λαζογερμανοι, αλλά λέμε τώρα... αν είχα έναν από δαύτους μπροστά μου... θα τον ξέσκιζα!
Τελευταία τα έχω πάρει χοντρά με τους αρχιτέκτονες γενικώς και... ειδικώς.

Τέλος... εγώ ξέρω μόνο ότι... είμαι λίγα  χιλιόμετρα από την παραλία, και δεν πήγα μια φορά να κάνω μπάνιο εκεί.
Όχι κυρία μου... στη μπανιέρα μου θα το κάνω το μπάνιο μου!!
Δε γουστάρω να θίγεται τόσο αισχρά η αισθητική μου!!
Με τρελαίνει να είμαι στον τόπο μου, και να μην ακούω μια ελληνική λέξη, να περπατάω στο δρόμο, να βλέπω χιλιαδες κόσμο και να ψάχνω να μαντέψω ποιος είναι ΕΛΛΗΝΑΣ.
Διότι... λιγοστοί, έως καθόλου  Έλληνες κατεβαίνουν εκεί. πάνε αλλού να κάνουν διακοπές οι ντόπιοι, και αυτοί από άλλες πόλεις και χωριά γιατί να προτιμήσουν να έρθουν εδώ; τι έχουν να θαυμάσουν; τι να απολαύσουν;

Και έρχεσαι εσύ κοπελιά... να μας φωνάζεις όλη την ώρα στη μούρη... ότι είσαι από την Κρήτη!
Δε μας παρατάς στον πόνο μας λέω εγώ;
Τι; θέλεις να σου πω ότι ζηλεύω;
Ε ναι λοιπόν... ζηλεύω!!!

Η φίλη μου η Ρίκη ... Η συγγραφέας Ματαλλιωτάκη.

Όταν πριν μερικούς μήνες γνώρισα τη Ρίκη, κι εγώ όπως κι ο φίλος Ακρατ ιντερνετικά, όχι μέσα από το μπλοκ της βέβαια αλλά από ένα άλλο φορουμικό χώρο, ούτε κουβέντα δεν άκουσα να βγει από το στόμα της για το συγγραφικό της έργο.

Κάτι όμως μετά από λίγο καιρό άρχισε να μου κάνει εντύπωση πάνω της..έγραφε περίεργα όμορφα και δυνατά αυτή η κοπέλα για να μη συμβαίνει τίποτα.αλλά και πάλι που να φανταστώ.

Δεν την ήξερα φυσικά με το όνομα της εκεί γιατί τότε θα ήταν εύκολο να μάθω μια και δεν χρειάζεται επίθετο, τo περίεργο της, μαζί με όλα τα υπόλοιπα περίεργα της, όνομα αρκεί να χτυπηθεί στο Google για να βγάλει όλο το συγγραφικό της έργο στην επιφάνεια.

Τέλος πάντων, με τη γνωστή μου περιέργεια εγώ άρχισα να το ψάχνω, βρήκα μια αφορμή, της έστειλα ένα μνμ, τη ρώτησα πως τη λένε, τίποτα αυτή.τη ξαναρώτησα τίποτα.έπρεπε να περάσει πολύς καιρός για να μου πει «με λένε Ρίκη» αυτό μόνο και τίποτα άλλο.

Χτύπησα όμως εγώ το Ρίκη και στο Google και για μια ακόμα φορά το ενστικτό μου, μου απέδειξε ότι δεν έκανα λάθος

http://logo-texnia.blogspot.com/

Η Ρίκη ήταν αυτό που είχα υποψιαστεί από την αρχή:

Μια γνήσια, αυθεντική καλλιτέχνης με όλη την απαιτούμενη συστολή που κανονικά πρέπει διαθέτει ένας καλλιτέχνης..

Μια συγγραφέας που παρά το μεγάλο, για τη σχετικά νεαρή ηλικία της, συγγραφικό της έργο,- εφτά ολόκληρα βιβλία- έχει παραμείνει απλώς ένα παιδί που παίζει.τίποτα άλλο.



Κι έτσι λοιπόν, μια και τα οικονομικά μου δεν μου επέτρεπαν μεγάλες αγορές, αποφάσισα και αγόρασα το τελευταίο της βιβλίο:

«ΑΧ ΠΩΣ ΤΗΣ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑ» -ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΩΡΙΚΟΣ

Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα:





«...Συστηματικά φρόντισαν το παιδί να παραμείνει σε ουδέτερο έδαφος , ή σωστότερα το μετέτρεψαν σε ένα μπαλάκι μοιρασμένο στους δύο σύμφωνα με τις αποφάσεις του δικαστηρίου:

Τις καθημερινές με τη μαμά, και τα Σαββατοκύριακα, καθώς επίσης και όλες τις γιορτές, με τον μπαμπά ενώ αν καμιά φορά ο ένας ήθελε να υποδείξει στο παιδί κάτι που χρειάζονταν την επισφράγιση ή την άδεια του άλλου, η προσφώνηση ήταν όμοια:
«Πες σ΄ εκείνον..»
«Πες σ΄ εκείνη..»
Κι όσο βέβαια το παιδί ήταν μικρό λογικά παρέμενε σε τούτη την κατάσταση μετεωρισμού περισσότερο ευχαριστημένο παρά δυσαρεστημένο μια και με την άγνοια της παιδικότητας του στην όλη κατάσταση δεν έβλεπε παρά μονάχα διπλούς εκτελεστές των επιθυμιών του και τίποτα περισσότερο.
Αργότερα όμως, στην ηλικία της εφηβείας αλλά και πιο μετά, επιχείρησε, όσο φυσικά του επιτρεπόταν, για να ξαναβρούν οι γονείς του κάποιο έστω τυπικό σημείο επαφής αφού παρατηρούσε πως κανείς από τους δυο δεν ήθελε να ξαναφτιάξει τη ζωή του.
Ο κόπος του δυστυχώς πήγε χαμένος και η νεανική του προσπάθεια πυροδοτήθηκε αλύπητα από την κώφωση της μεσήλικης αδιαλλαξίας , κι έτσι το μόνο που κατάφερε τελικά ήταν να εδραιώσει οριστικά πλέον στο μυαλό του την ήδη διαμορφωμένη του άποψη για τους ανθρώπους που τον έφεραν στον κόσμο..»



Κι αυτό είναι ένα μόνο από τα διηγήματα που με ταρακούνησαν συθέμελα, που με γύρισε πολλά χρόνια πίσω, με έφερε αντιμέτωπη με τα δικά μου λάθη, τον δικό μου εγωισμό, και στάθηκε αφορμή για τούτο εδώ το θέμα.

Δώδεκα διηγήματα...
Δώδεκα μαθήματα...
Δώδεκα καθρεφτίσματα...
Δώδεκα μακροβούτια εντός μου... Ήταν το κέρδος μου από ένα μόνο βιβλίο.


Με τον καιρό, η Ρίκη αποδείχτηκε και μια πολύ καλή φίλη, έτοιμη πάντα να συμπαρασταθεί, να ακούσει, να νοιώσει.
Όχι δεν την έχω γνωρίσει από κοντά. ακούω μόνο τη φωνή της, νοιώθω την ψυχή της, και την θεωρώ φίλη σαν από...πάντα.

Αφιερωμένο ...

Επέστρεψα. Στα ίδια, τα γνωστά, τα αγαπημένα.
Άφησα κομμάτι μου όμως εκεί κάτω, στην Αθήνα. Άφησα στιγμές. Στιγμές πικρές, στιγμές ζεστές, στιγμές πόνου και αγωνίας. Σε αυτό εδώ το γραπτό όμως, μόνο οι καλές θα χωρέσουν. για αυτές θα σας μιλήσω.

(Γνώρισα αρκετούς ανθρώπους μέσα από το διαδίκτυο, αρκετά χρόνια τώρα, καλούς ... κακούς ... αδιάφορους. Κάποιους τους ξέρω ακόμα - θέλω να τους ξέρω. Κάποιοι γίνανε φίλοι μου - και είναι ακόμα. Κάποιοι ... - λίγοι ευτυχώς - με απογοήτευσαν, με πρόδωσαν, με πόνεσαν.Έτσι ... έμαθα να είμαι ... κάπως επιφυλακτική, με τις φιλίες δια ...γραφής, και πολλές φορές έπνιξα τον φυσικό μου αυθορμητισμό και το ευκολόπιστο (έως αηδίας) του χαρακτήρα μου.)

Πήγα σε εκείνο το ραντεβού για καφέ στη γλυφάδα,ζεστά μεν, με τις κεραίες τεντωμένες δε. την συμπαθούσα ήδη πολύ, από τον τρόπο που γράφει στο μπλογκ της, έδειχνε ευαίσθητη ... καλή. Για να δούμε ... Μετά τα πρώτα ... αχ, πόσο χαίρομαι που σε γνωρίζω... φιλιά αγκαλιές κτλπ ... αποφασίσαμε σε ποιο μαγαζί θα πιούμε τον καφέ μας.
Δεν ξέρω πόση ώρα περάσαμε εκεί, ούτε με ενδιέφερε. Αυτό το πλάσμα που καθόταν δίπλα μου στον καναπέ, με είχε συναρπάσει. με είχε καθηλώσει. Δυο φωτεινά μεγάλα μάτια, με κοιτούσαν με απόλυτη καθαρότητα και ειλικρίνεια. οι κεραίες ... είχαν εξαφανιστεί ταπεινωμένες. Μείναμε εκεί. Εκείνη ... και εγώ. εγώ, με τον παλιό μου εαυτό, αυτόν που εμπιστευετε απόλυτα τους ανθρώπους, που όλους τους αγαπάει. που πιστεύει ότι του λένε ... που δεν καταλαβαίνει γιατί οι άνθρωποι πληγώνουν τους ανθρώπους, (μου έχει λείψει αυτός μου ο εαυτός, αλλά δεν τον θέλω πάλι πίσω, γιατί κάνει μαλακίες) Εκείνη τη στιγμή όμως ... με αυτό το κορίτσι δίπλα μου, όλοι οι τοίχοι που προσπάθησα τόσον καιρό να χτίσω, κατέρρευσαν σαν χιονάνθρωποι που τους έλιωσε καλοκαιρινός ήλιος.
Είπαμε ... είπαμε ... γελάσαμε ... Και ήρθε η ώρα να πούμε ... χάρηκα που σε γνώρισα, θα τα ξαναπούμε... και να πάει η κάθε μια στη ζωή της ...
Έλα να μείνεις στο σπίτι μου απόψε την άκουσα να λέει... Μα τι λες; πως; ...
Τι μα και ξε-μα; τι να τρέχεις τόσο μακρυά τώρα, αφού αύριο έχεις δουλειές να κάνεις εδώ. τελείωσε! θα έρθεις! Μα... είσαι σίγουρη; δεν με ξέρεις καν ... νομίζω πως ψέλλισα... Φυσικά και σε ξέρω. είσαι η ξυπόλυτη και σε συμπάθησα από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο μπλογκ σου... Η μια μέρα έγιναν δυο... μετά τρεις... Ήμουν εκεί στο σπίτι της, μαζί της και με το υπέροχο, τρυφερό, χαρούμενο και πανέμορφο παιδί της.Το Χριστινάκι της! Στιγμή δεν ένοιωσα ότι βρισκόμουν σε ξένο σπίτι!!! Κοιμηθήκαμε στο ίδιο κρεβάτι, στρώσαμε τις ψυχές μας στο ίδιο τραπέζι και τις μοιραστήκαμε. ένοιωσα την αγωνία της για την πρώτη ανεπίσημη παρουσίαση του βιβλίου της ( θα σας πω για αυτό) και αφού τελείωσε η παρουσίαση, οι υπογραφές, και όλα τα σχετικά, πήγαμε σε ένα ταβερνάκι εκεί κοντά, και γνώρισα αρκετούς από τους φίλους της, που καθώς λέει ο σοφός λαός ... (δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι) είναι υπέροχοι άνθρωποι.
Όταν γύρισα πια στο σπίτι μου, είπα να ρίξω μια πρώτη ματιά στο βιβλίο. Τι το 'θελα; δεν ξέρω πόσες ώρες περάσαν, θυμάμαι ότι έτσουζαν τα μάτια μου από τη νύστα, αλλά ... τα χέρια και η ψυχή μου αρνιόταν να το αφήσουν. με πήρε ο ύπνος κάπου εκεί στη μέση κρατώντας το αγκαλιά. το συνέχισα και το τελείωσα την επόμενη. Αυτό το βιβλίο με έκανε να νιώσω έντονα και ανάμικτα συναισθήματα. η λύπη, διαδεχόταν το θυμό, η οργή πάλευε με τη χαρά, το μίσος μετριαζόταν από τον οίκτο. Δεν την αγάπησα τη Λένα την ηρωίδα. την αντιπάθησα. υπήρξε αρρωστημένα εγωίστρια. συμπόνεσα κάποιες στιγμές την Κατίνα, κατανόησα τον λόγο που την έκανε να συμπεριφέρεται τόσο εγωκεντρικά, μου ήταν αδιάφορη η Ελίσα, αγάπησα τον Κωνσταντίνο και τη Μαρία. Εκείνος όμως που λάτρεψα ... Ήταν ο Λουκάς! Ένας αληθινός άντρας, που ξέρει να αγαπάει, που μαθαίνει από τα λάθη του, που ξέρει να ζητάει συγνώμη...



Και έρχεται η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου. Είμαι εκεί από την προηγούμενη μέρα, ήρθε και η Έλενα από την Φλώρινα ( σου είπα λενιώ μου να μου δείξεις να βάζω λινκς, να, βλέπεις τώρα;δεν ξέρω να σε βάλω χαχα)και περάσαμε υπέροχα η τρεις μας, οι τέσσερις, με το Χριστινάκι.
Κόσμος πολύς εκεί στο βιβλιοπωλείο που έγινε η παρουσίαση του ... Μάτια μου. η πιο συγκινητική στιγμή όμως για μένα, εκτός από εκείνη που μίλησε ο Βαγγέλης Αυγουλάς, και μας συγκίνησε όλους περιγράφοντας με μοναδικό τρόπο τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι τυφλοί,με τη μόρφωση, και το εκπληκτικό του χιούμορ. ήταν τη στιγμή που μιλώντας η Μαρία για την κόρη της, γύρισα και είδα τη μικρή που κοίταγε με λατρεία και περηφάνια τη μαμά της και ξέσπασε σε κλάματα.
Εκεί γνώρισα και τον Κηπουρό , τη Χαρουλίτα, την Αφροδίτη, και την Κλημεντίνη (πότε θα κάνεις το δικό σου μπλογκ Κλημεντίνη μου;).
Τελείωσε η βραδιά με μια όμορφη ζεστή συγκέντρωση στο σπίτι της Μαρίας, και που προς το τέλος, μας απήγγειλε ποιήματα της.

Αυτή είναι η Μαρία Τζιρίτα!!!
Ένα ευγενικό, καλόψυχο, ευαίσθητο και τρυφερό πλάσμα.
Μια ... "μεγάλη" γυναίκα!!!

Ααααα... Παραλίγο να το ξεχάσω!!!
Δεν ξέρω τι λέτε εσείς για τη συγγραφέα Τζιρίτα...
Σαν κομμώτρια πάντως ... Όλα τα λεφτά!!! χαχαχα (έχω πείρα εγώ! με έβαλε κάτω ένα ολόκληρο απόγευμα και μου έφτιαχνε τα μαλλιά. τι βαφές, τι χτενίσματα...και προχθές ακόμα το κοριτσάκι μου... με όλη της την αγωνία και το άγχος, επέμενε να μου τα ξαναβάψει, βγήκε η ρίζα σου ξυπόλυτη, ποιος θα σου τα βάψει στο χωριό; στα κομμωτήρια θα τρέχεις;)


Σε ευχαριστώ για όλα όσα έκανες για μένα Μαρία μου, ποτέ δεν θα ξεχάσω!!!

¨Εκτακτο Παράρτημααααααα

Παιδάκια, ξέρω ότι σας λείπω πολύ και... κλαίτε (καλά, όχι ότι το πιστεύω κιόλας...), συγγνώμη που δεν απαντάω στα σχόλιά σας στο προηγούμενο θέμα μου, λείπω όμως, δεν έχω τον υπολογιστή μου, βρήκα όμως μια ευκαιρία να... καταστρέψω τον υπολογιστή της φίλης μου και τη δική σας διάθεση.
Είμαι Αθήνα, περνάω πάρα πολύ ωραία, είδα αγαπημένα μου πρόσωπα, αναθερμάνθηκαν οι σχέσεις μου με κάποιους ανθρώπους που κάποιοι άλλοι θέλησαν να απομακρυνθούμε...
είδα τους παλιούς μου φίλους, γνώρισα καινούριους, αλλά η πιο σημαντική γνωριμία που με κάνει πολύ χαρούμενη κι ευτυχισμένη είναι αυτή με τη Μαρία Τζιριτα.
Είναι ένα υπέροχο πλάσμα, μια εξαιρετική κοπέλα, ζεστή, με καθαρό βλέμμα γεμάτο αγάπη. Τη γνώρισα καλά μια και με φιλοξένησε στο σπίτι της για δύο μέρες και δύο νύχτες (ναι, ναι, κοιμηθήκαμε μαζί!), βρέθηκα στην παρουσίαση του καταπληκτικού βιβλίου της "Μάτια μου", που δε μ' άφησε να το... αφήσω από τα χέρια μου μέχρι και την τελευταία του λέξη και μου δημιούργησε βαθιά και έντονα συναισθήματα, κι έτσι είχα την ευκαιρία να τη γνωρίσω ακόμα καλύτερα μέσα από τον τρόπο γραφής της. Μαρία μου, σε ευχαριστω πολύ για ολα!!!
Επίσης, έκανα σεμινάρια ντεκουπάζ με τη Μάγια (μια κοπέλα απο την πολωνία που γνωρίζει καλά ολα τα μυστικά της τεχνικής, οσο καμία άλλη.) Σε ευχαριστω πολύ Μάγια μου. και... έγινα κ α τ α π λ η κ τ ι κ ή! Σε λίγο που θα γυρίσω, θα δείτε κάτι άλλο απ' αυτό που έχετε δει μέχρι τώρα (ναι, ναι, είναι απειλή αυτό!). Το άλλο όμως δε σας το 'πα... Μπορεί να τρέχω ολημερίς κι ολονυχτίς σε ΤΕΒΕ, εφορίες, τράπεζες, δικηγόρους, αστυνομικά τμήματα (στο τσακ γλίτωσα τη χειροπέδα, χα!), αλλά... εγώ μες στην τρελή χαρά. Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν!
Επιστρέφοντας, θα σας συνεχίσω την ιστορία, βέβαια, το "Αντιπαραμύθι", μέχρι τότε... να επιβιώσετε, να περνάτε καλά και να... νηστέψετε!!! Από... όλα!

Σας σκέφτομαι και μου λείπετε...

Κάτι τέτοιες μέρες ...

Παραμονές Χριστουγέννων. Που να πάω να κρυφτώ, που τα φώτα να μη με σημαδεύουν; Σε πια γωνιά που κανείς να μη με ανακαλύψει; Δεν τις αντέχω αυτές τις μέρες, δεν έχω τι να γιορτάσω.
Ποτέ δεν είχα.
Χρόνια και χρόνια το ίδιο μαρτύριο. Και εγώ μένω, και κάνω πως χαίρομαι για τους άλλους, τα παιδιά, αργότερα τα εγγόνια, και εγώ; Που είμαι εγώ; Που ήμουν τότε παιδάκι, που έβλεπα τους άλλους να γιορτάζουν, αλλά… εμένα μου απαγορευόταν;
Και όταν, μερικές μέρες μετά … «μπορούσα» να έχω τα δικά μου Χριστούγεννα, (σχετικό αυτό ) μιας και τα δικά μου Χριστούγεννα ακολουθούσαν το παλιό ημερολόγιο … (Και αφού είμαστε η μοναδική οικογένεια στο χωριό που το ακολουθούσε. Αργότερα, στην πόλη ήταν διαφορετικά, πιο... Εύκολα, αφού, εκεί συνάντησα και άλλα ... "Ξεχωριστά" παιδιά, που μεγάλωσαν σαν εμένα. Που γνώριζαν μόνο το ... ΜΗ!!!
Όλοι οι άλλοι είχαν καθημερινές μέρες! Μέρες όλου του χρόνου.
Εγώ έπρεπε να νηστεύω. Και όχι μόνο αυτό .
Έπρεπε να είμαι και περήφανη, γιατί… Εκείνοι … βρισκότανε σε… Λάθος δρόμο. Όλοι! Ενώ εγώ… Στον σωστό…
(Δεν με ένοιαζε που δεν είχα στολίδια να στολίσω δέντρο, έβρισκα εγώ τρόπο, φόρτωνα με μανταρίνια και φιρίκια ένα κλαρί από ένα οποιοδήποτε δέντρο, και έτσι είχα το χριστουγεννιάτικο μου δέντρο.
Ούτε που ο άγιος Βασίλης, δεν με επισκέφτηκε ποτέ με ένοιαζε, ήξερα πολύ καλά, ότι αυτός προτιμούσε τα πλούσια παιδάκια, ίσως γιατί, του είχαν φυλαγμένα πολλά γλυκά δίπλα στο τζάκι. Αργότερα κατάλαβα ότι δεν υπάρχει αυτός ο ασπρομάλλης παππούλης, και ότι … Τα όμορφα παιχνίδια και ρούχα, τα αγόραζαν οι γονείς τους. Οι δικοί μου γονείς , δεν είχαν να μας αγοράσουν. Αλλά αυτό ποτέ δεν με πείραξε τόσο.)
Και έβλεπα… Δίπλα, παραδίπλα, ένα ολόκληρο χωριό, να σφάζει γουρουνάκια, που όλο το χρόνο έτρεφε η κάθε οικογένεια, μόνο για αυτές τις μέρες, να φτιάχνουν λουκάνικα, τσιγαρίδες, να μυρίζει παντού λαχταριστούς μεζέδες, που εγώ απαγορευόταν να δοκιμάσω.
Κουραμπιέδες, μελομακάρονα, ένα σωρό γλυκά, που λαχταρούσα να απλώσω το χέρι όταν μου τα προσφέρανε. Έλα κορίτσι μου, πάρε, δεν πειράζει, παιδί είσαι εσύ, δεν είναι αμαρτία. Όχι θεία, ευχαριστώ, εμείς δεν έχουμε Χριστούγεννα, θα με μαλώσει η μαμά μου…
( όχι, δεν θα με μάλωνε απλά, θα με σάπιζε στο ξύλο.
Ήταν ΑΜΑΡΤΙΑ.
Όλα ήταν αμαρτία!
Αμαρτία να γελώ.
Αμαρτία να χαίρομαι.
Αμαρτία να ακούω μουσική.
Αμαρτία να χορεύω.
Αμαρτία να τραγουδώ.
Αμαρτία αργότερα κοπελίτσα, να κοιτώ τα αγόρια.
Αμαρτία να φλερτάρω.
Αμαρτία να φορώ παντελόνι.
Αμαρτία να φοράω κοντά φουστάνια.
Αμαρτία να αφήνω ξέπλεκα τα μακριά πανέμορφα μαλλιά μου.
Αμαρτία να ζω σαν φυσιολογικό παιδί.
Αμαρτία να ... Ανασαίνω.
Μίσησα την αμαρτία!!!
Και … τις απόλαυσα προκλητικά όλες!!!
Όταν … ξέφυγα από το άγρυπνο μάτι του φανατισμού …
Λάτρεψα την αμαρτία!!!


ΕΥΧΟΜΑΙ … ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ !!!

ΜΑ … ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ … ΕΥΧΟΜΑΙ ΥΓΕΙΑ!!!

Όρκο βαρύ θα κάνω ...

Δεν το πιστεύω!!!
Την έκανα πάλι την πατατιά μου.
Μπα... Δεν μαθαίνω εγώ με τίποτα!!!
Κορίτσι μου... Είπαμε, δεν πατάμε το ...Γιες... όπου το ανταμώσουμε, δεν το'παμε; τι σκατά το πάτησες πάλι;
Τι το'θελα το γιορτινό; Τι τον ήθελα τον άγιο;
Άγιος να σου πετύχει ... ποτέ του δεν με συμπάθησε ο τυπάκος, δεν μου έφερε ποτέ δώρο, όπως σε όλα τα παιδάκια τότε που έπρεπε...
Άλλα και τώρα που δεν τον χρειάζομαι, και έπαψα να τον περιμένω (εδώ και μερικές δεκαετίες) πάλι δε με χωνεύει.
Σκασίλα μου μεγάλη, και δέκα παπαγάλοι βεβαία, άλλα...
Με νοιάζει που έχασα όλα όσα είχα με κόπο περάσει εδώ, πιο πολύ όμως με νοιάζει που "έχασα" όλους τους φίλους μου.
Θα πρέπει τώρα να τα ξαναπεράσω όλα τα μπλογκ τους ένα ένα από την αρχή;
Μπορεί κάποιος να με βοηθήσει; γίνετε να τα επαναφέρω;
Και αυτή τη φορά το ορκίζομαι! Ποτέ πια γιες.

Μάνα...Γυναίκα...Γυναίκα... Μάνα...Μητέρα...Θηλυκό...

Οταν χώρισα ήμουν στα είκοσι πέντε. Τα παιδιά μου, ήταν επτά, τεσσάρων, και δυο ετών. Δεν υπήρχε βοήθεια από πουθενά. Οι γονείς μου έμεναν μακριά.
Δεν θα σταθώ όμως στο πρακτικό του θέματος... ούτε να τα θυμάμαι θέλω πια. Πολλές φορές αναρωτιέμαι... Εγώ ήμουν; Που την βρήκα τόση δύναμη; Πως άντεξα;
Δεν είμαι σίγουρη πια, αν η απόφαση μου να χωρίσω ήταν σωστή. Οχι για μένα, γι'αυτό ήμουν σίγουρη. Για τα παιδιά όμως;
Μήπως έπρεπε να μείνω και να ανεχτώ τα πάντα;
Σήμερα ...αυτό θα έκανα μάλλον.
Από την άλλη λέω... πως θα μεγάλωναν τα παιδιά με δυο γονείς που έχουν τόση απόσταση μεταξύ τους; πόσο θα άντεχα να μην δείχνω πως πραγματικά έχει η κατάσταση;
Τότε θεώρησα ότι είναι καλύτερο και για τα παιδιά να έχουν τον έναν από τους δυο και να ζουν μακριά από φασαρίες και ψυχικές παγωνιές.
Έχω πολύ καλή σχέση με τα παιδιά μου, ζεστή και τρυφερή. Είμαστε οικογένεια είμαστε εμείς οι τέσσερις, υπήρξαν όμως στιγμές πόνου, δεν θα ξεχάσω ποτέ που η μια μου κόρη σε ένα εφηβικό της ξέσπασμα, μου είπε.... με ρώτησες εμένα αν ήθελα να ζήσω χωρίς τον πατέρα μου;
Παρ'όλο που ήξερε... κι ας μην είχε καλή σχέση με εκείνον, και ήταν αρκετά μεγάλη πια για να ξέρει και να κρίνει συμπεριφορές, τι κι’αν μετά μου ζήτησε συγνώμη… τι κι’αν μου είπε χιλιάδες γλυκά λόγια; εγώ είχα ισοπεδωθεί, όχι για μένα, για εκείνη... και για τις αδερφές της. Τα παιδιά μου νιώθουν έτσι!!Εχουν πληγή. Δεν ήταν τόσο ανώδυνο όσο φαινόταν.

Ήμουν πολύ νέα για να μην κάνω σχέσεις με άλλους άνδρες, ήμουν πάρα πολύ προσεκτική πάντα... Ομως... Ειλικρινής και έντιμη στη σχέση μου μαζί τους, και όσο μεγαλώνανε καλλιέργησα σχέση φίλιας μεταξύ μας. Φιλία με... όρια. Ξέρανε καλά ότι είμαι πρώτα η μαμά τους, μια φιλική μαμά, ότι... τα πάντα μπορούσανε να κουβεντιάσουν μαζί μου.

Δεν τα παραμύθιαζα τα παιδιά μου...Δεν τα μεγάλωσα στο ψέμα...Δεν έλεγα ποτέ πάω τη φίλη μου για καφέ ενώ έβγαινα ραντεβού με τον γκόμενο.( αυτό... ίσως έσωσε πολλά, γιατί ένα από τα κέρδη μου, είναι ότι... πέρα από την αγάπη, που είναι δεδομένη, με εκτιμούν ως άνθρωπο και χαρακτήρα.) όταν είχα μια σχέση την γνωρίζανε. (όχι απαραίτητα τον άνθρωπο, ευτυχώς είχα τη λογική και την προνοητικότητα να το αποφύγω αυτό σε μεγάλο βαθμό) αλλά όσο και προσεκτική να ήμουνα, όσο και να απέφευγα την οικειότητα του να έρχεται κάποιος σπίτι μου... σε σχέσεις μακροχρόνιες και δυνατές το επέτρεψα να γίνεται κάπου κάπου, (αναγκαστικά περισσότερο, δεν είχα άνθρωπο να τα αφήσω, έβγαινα μόνο όταν ερχόταν από τη Θεσσαλονίκη η μαμά μου-παρ όλη τη γρίνια της γιαυτό,- η η αδερφή μου που περνούσε μαζί μου τα διαστήματα που δεν είχε σχολείο. κάπου κάπου καμιά φίλη...περισσότερο έκανα συγκεντρώσεις στο σπίτι, γιατί πάντα ήμουν κοινωνικός και ζωντανός άνθρωπος.)
ΛΑΘΟΣ!!!
Πως όμως μια νέα κοπέλα, να στερηθεί τη χαρά του έρωτα; της αγάπης ενός άντρα; το φιλί...το γλυκό, η ...το... "βρώμικο;"... Το χάδι... τις νύχτες που κατάκοπη από τα προβλήματα... λυγάει και αφήνει ελεύθερο το λυγμό που καιρό κρατάει σαν κόμπο στο λαιμό; πως...και ποιος να της πει... όχι, δεν πρέπει... όχι δεν επιτρέπετε αυτό σε σένα... Ποιος θα έχει την απανθρωπιά να της πει...Κανένας δεν θα σου κρατάει το χέρι σου τις κρύες νύχτες της μοναξιάς; , Για κανέναν δεν θα πεις...Να ο άνθρωπος μου!

Μου είπε πριν λίγα χρόνια μια από τις κόρες μου ότι μια φορά ήθελε κάτι να μου πει αρκετά σοβαρό για εκείνη, και μπήκε στο δωμάτιο μου, φυσικά χωρίς να χτυπήσει την πόρτα εγώ κοιμόμουν, ήταν εκείνος τις είπε να μη με ξυπνήσει, αυτό ήταν! τον μίσησε!
Όταν καμιά φορά τον αναφέρω με τις φίλες, η με την αδερφή μου όπως τις προάλλες, ξινίζει... και λέει... ποιος; αυτός ο αντιπαθητικός;
Γιατί παιδί μου μια χαρά ήταν ο άνθρωπος, ναι... σιγά... θα ξεχάσω εγώ τότε που τον είδα στο δωμάτιο σου και μου είπε να μη σε ξυπνήσω.( και σίγουρα δεν ήταν για το ξύπνημα μου, ούτε η ίδια θα με ξυπνούσε, ήταν που θεώρησε ότι αυτός ο άνθρωπος εκείνη τι στιγμή μπήκε ανάμεσα μας) φαντάζομαι λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια τις σκέψεις που έκανε το παιδί μου και πόσο πληγώθηκε, και δεν συγχωρώ τον εαυτό μου.
Είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να προσέχει μια μάνα που μεγαλώνει μόνη της παιδιά... που δεν θα μου φτάσει ολόκληρο βιβλίο να τα γράψω.

Ναι... είναι προσωπικό θέμα, αλλά... δεν καταλαβαίνω, γιατί να μη μάθουν άλλες μάνες να αποφύγουν τα λάθη που έκανα εγώ; Θεωρώ ότι είναι ανθρώπινο και δε σηκώνει εγωισμούς. Για ψυχές παιδιών μιλάμε... Την... καλή εικόνα μας θα κοιτάξουμε να σώσουμε;!!!
Αφιερωμένο, με συμπάθεια και κατανόηση στην... single mamma, με την ευχή...
Να είναι όλα καλά για σένα ,και να έχεις τη δύναμη να αντιμετωπίσεις όλα αυτά που... Δεν θα αποφύγεις.

Ελπίδα...

Ναι!
Έχουμε πολύ κρυμμένη δύναμη μέσα μας οι άνθρωποι.
Δύναμη που ούτε καν την φανταζόμαστε ότι υπάρχει σε μας.
Είναι να μην σου τύχει, κι άμα σου τύχει...τον φορτώνεσαι το σταυρό και τον ανεβαίνεις τον Γολγοθά σου, Κάπου θα σταματήσεις να ξ αποστάσεις ,
κάπου θα σκουπίσεις το δάκρυ που δεν αντέχει να μείνει άλλο φυλακισμένο, θα ουρλιάξει η ψυχή σου,θα βρίσεις,θα αμφισβητήσεις τον πλάστη των πάντων,
μετά θα τον ικετέψεις,να σου δώσει κι άλλη δύναμη, κι άλλο κουράγιο,να αντέξεις,να μη λυγίσεις .
Κι'ακόμα-ακόμα να χαμογελάσεις,γιατί δεν είσαι μόνη σου.... Είσαι στήριγμα, ζωές στηρίζονται πάνω σου,
και οφείλεις...οφείλεις να χαμογελάς!
Και πρέπει. πρέπει, να είσαι δυνατή.
Κι άλλο. Ακόμα πιο δυνατή....
Να γίνεις γίγαντας! Και οι άλλοι αναρωτιούνται,
μα πως μπορεί; Μπορείς!μπορείς,γιατί εσύ ξέρεις.
γιατί εσύ πονάς. Και γιατί... εσύ ελπίζεις.
Να που είναι η δύναμη. Στην Ελπίδα!!!

Δεν είσαι εσύ.

Σε ψάχνω παντού.
Πάντα.
όπως τότε κοριτσάκι έτρεχα και έμπαινα στη μεγάλη σου αγκαλιά και συ χάιδευες τις μακριές μου μπούκλες, και γω, άλλο δεν ήθελα τίποτα.
Σε ψάχνω κι ας ξέρω πως δεν θα σε βρω ποτέ. Σε αναζητώ σε άλλα πρόσωπα ξένα που κάτι έχουν δικό σου. Ένα βλέμμα ένα χαμόγελο τον τρόπο που εσύ περπατούσες....που έγερνες τους ώμους....
Μα δεν είσαι εσύ! και δεν έχω μπούκλες πια να τις χαϊδέψει κάποιος ούτε νοιάζεται αν κάτι με πονάει.ούτε διαισθάνεται το δάκρυ, που αν το αφήσω ελεύθερο θα γίνει πλημμύρα.
Τι τον νοιάζει....; Δεν είσαι εσύ,
Εσύ με άφησες. Έφυγες και ούτε σε νοιάζει για τη μοναξιά που άφησες μέσα μου.
Η... σε νοιάζει; Τότε, δίωξε μακριά μου όλες εκείνες της μορφές που κάτι δικό σου κουβαλάνε
Δεν τις θέλω πια γύρω μου. Μου ρουφάνε τη ζωή, την ενέργεια μου.
Διώξτες. Έλα ένα βράδυ και χάιδεψε μου τα μαλλιά
κι ας μη σε δω... θα σε νιώσω!
Και θα ξέρω ότι ακόμα με νοιάζεσαι.Δεν θέλω να ξανάρθω εκεί που τώρα μένεις
αφού σου μιλώ και πέφτουν κάτω οι λέξεις, και με ξεκουφαίνει ο θόρυβος που κάνουν πέφτοντας στην τοση ησυχία.
Μπαμπά μου....
Δίωξε μακριά τα φαντάσματα που με κυνηγάνε.

ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ ΠΙΑ ΓΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΩΣ?
ΠΩΣ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΛΙΓΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ?
ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΑΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΝΑΓΚΗ ΜΕ ΣΕΝΑ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΤΟΣΟ ΚΟΠΟ,
ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ,
ΟΧΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ,
ΟΧΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΟΥΝ,
ΛΟΓΙΑ, ΛΟΓΙΑ, ΛΟΓΙΑ...
ΑΣΚΟΠΑ ΛΟΓΙΑ.
ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΝΤΥΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΜΟΥΣΙΚΗ,
ΕΤΣΙ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ,
ΤΑΞΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ,
ΜΑ ΕΜΕΙΣ...
ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ ΠΙΑ ΓΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
(ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΠΟ ΜΑΣ)ΟΜΩΣ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΑΝΑΓΚΗ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ,
ΚΑΙ ΤΟ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΜΕ ΠΑΙΔΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΩΣ ΑΦΕΛΕΙΑ,
ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ!
ΘΑ ΤΟ ΖΗΣΟΥΜΕ!
ΠΟΣΟ ΠΑΡΑΝΟΪΚΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;

Μακάρι...

Μακάρι να μπορούσα να ξαναπιστεψω ότι ο ήλιος ζεσταίνει πάντα.

Μακάρι να άπλωνα τα χέρια να τον ξανα'κουμπισω,
να νιώσω το φως του στην ψυχή μου.

Μακάρι ο έρωτας για πάντα να κρατούσε.

Μακάρι να μην κρύωνα τόσο από την απουσία του.

Μακάρι να ξαναμπορεσω...

Μακάρι να μη φύγω με χέρια αδειανά..

Δεν την αντέχω τόση παγωνιά...

Γι'αυτο απέφευγα να αδειάσω.

Δικαιώνοντας και δικαιολογώντας τον τίτλο μου…

Έτσι ακριβώς αισθάνομαι.

Ότι περπατάω ξυπόλυτη στα αγκάθια, δεν ξέρω την τύφλα μου από μπλογκ, δεν ξέρω καν τον τρόπο να βάλω μια φωτογραφία η μουσική.

Και το χειρότερο από όλα;

δεν ξέρω λέξη αγγλικά!

Και… οποιαδήποτε βοήθεια από οποιον θέλει…με χαρά δεκτή.

Τυχαία κάνω ότι κάνω, δεν ξέρω καν αν φαίνομαι πουθενά, και αν… κάποιος άτυχος διαβάζει τις…πατάτες μου.

Γιατί αφού πιστεύω ότι γράφω πατάτες με νοιάζει αν τις διαβάζει κάποιος;

Αυτό αναρωτήθηκα πολλές φορές και εγώ, και κατέληξα πως τελικά είμαι μεγάλο ψώνιο, και…μεταξύ μας.... δεν το πολυπιστευω ότι αυτά που γράφω είναι για τον σκουπιδότοπο.

Και… σκασίλα μου στο κάτω κάτω!

Εγώ γουστάρω να γράφω!

Το αν με διαβάζει κανείς είναι δικό του θέμα…και στην τελική πρόβλημα

Πολύ; η λίγο;

Μου κόστισε πολλά ο έρωτας, αλλά και τίποτα.
Δεν εξηγείτε αλλιώς ότι κάθε φορά τον ανταμώνω νέα και δροσερή με αθωότητα και αυθορμητισμό, σα να είναι η πρώτη φορά, σα να μη με πλήγωσε ποτέ.
Υπάρχουν οι αναμνήσεις από τους παλιούς έρωτες... η καλές και η κακές που όμως εξαφανίζονται μόλις εμφανισθεί ο νέος και μπαίνω σε αυτόν καινούρια εξαγνισμένη.
Τελικά μάλλον μου έδωσε ο ερωτας περισοτερα από όσα μου πήρε.
Δεν θα ήθελα να ζω χωρίς έρωτα.
Δεν ήθελα μια άδεια ζωή.
Ευγνωμονώ όλους αυτούς τους ανθρώπους που μου εμπνεύσανε τον έρωτα γιατί αυτοί... έστω και άθελα τους με κρατήσανε ζωντανή.

Βέβαια... η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κάνει απόπειρα αυτοκτονίας από έρωτα.
Δεν πήρα τους δρόμους ντυμένη νύφη σαν... άλλη Αστέρω ...
ούτε καν... τον προθάλαμο του Δαφνίου επισκέφτηκα.
Αφού λοιπόν δεν μου συνέβησαν όλα αυτά μάλλον δεν ερωτεύτηκα δυνατά?
Και το μέτρο πιο είναι?
Αν πάντως είναι έτσι χαίρομαι που δεν ερωτεύτηκα τον θάνατο, γιατί τι άλλο είναι ένας έρωτας που σε γεμίζει μόνο πληγές ικανές να σε κάνουν να βλέπεις στο πρόσωπο οποιου σε πλησιάζει έναν νέο εχθρό?
Δεν πέφτεις σε κατάθλιψη ; δεν ήταν δα και τόσο δυνατός έρωτας.
Παραμένεις ερωτευμένος για πολύ καιρό; είσαι κολλημένος και άρρωστος.
Τελικά πως ορίζεται ο έρωτας?

Κοριτσάκια μου…

Σαν χθες μου φαίνεται που τοσοδούλικα μωράκια σας κράταγα στην αγκαλιά μου,σας τάιζα σας έντυνα, σας χάιδευα σας φιλούσα και σας έπαιζα,μα πιο πολύ αγωνιούσα για το αύριο, το δικό σας αύριο,πόσο ικανή ήμουν να σας ετοιμάσω σωστά για την είσοδο σας στον έξω κόσμο;Μεγαλώσατε εδώ και καιρό, γίνατε μητέρες η ίδιες,είμαι περήφανη που γίνατε καλές και υπεύθυνες μητέρες .Δεν σας αλλάζω πια και δεν σας ταΐζω…Η αγωνία μου όμως ποτέ δεν σταματά,βγήκατε στον κόσμο έτοιμες και ικανές…αλλά εγώ πάντα αγωνιώ για τη ζωή σας, για την υγεία σας…για την κάθε μέρα… την κάθε στιγμή σας…Τη δική σας… και των παιδιών σας.Συγνώμη αν έκανα λάθη – σίγουρα θα έκανα…-Δεν ήξερα…κανείς δεν μου έμαθε πως να είμαι μάννα.εσείς μου το μάθατε αυτό.Εσείς με κάνατε, να νοιώσω τι σημαίνει αγάπη…μαζί σας μοιράστηκα τα πιο όμορφα κομμάτια της ζωής μου…μαζί σας έζησα την τελειότητα.Δεν κατάφερα και πολλά στη ζωή μου…Αλλά τα κατάφερα όλα!!!Έχω εσάς…Και κοιτάζοντας σας, ξέρω ότι… τίποτα… τίποτα δεν πήγε στραβά.Είμαι μια περήφανη μάννα.Είμαι η δική σας μάννα!Κοριτσάκια μου…Σας ευχαριστώ για όλα όσα μου δώσατε!Για την αγάπη, τον αυτοσεβασμό,την υπευθυνότητα, την τρυφερότητα που πλημμυρίζει την ψυχή και τη ζωή μου,χωρίς εσάς ίσως να ήμουν ένα τίποτα…Σας ευχαριστώ που διαλέξατε εγώ να σας φέρω στη ζωή,και έτσι πήρα το μεγαλύτερο, το ουσιαστικότερο δώρο μάθημα.Ψυχές μου…

Να μην μου το στείλεις σου είπα το μήνυμα του τέλους.

Και συ δεν το έστειλες.Μα δεν ήθελα να με ακούσεις.ήθελα να μου το στείλεις.Το περιμένω!!!Είμαι έτοιμη να τον βιώσω αυτόν τον πόνο.να τον νοιώσω να μου ξεσκίζει την ψυχή.Να με κάνει σμπαράλια.Να με κουρελιάσει.Να γίνω ένα με το πάτωμα. Να είμαι σίγουρη.Να μην μείνει καμία αμφιβολία.καμία ελπίδα που ακόμα με κρατάει.Κι' αν δεν κατάλαβα; Κι 'αν άλλο ήθελες να μου πεις;Κι' αν...;;;;Το θέλω αυτό το τελευταίο μηνυμα.Την έχω ανάγκη αυτή την μαχαιριά.Να με λυτρώσει...Και ΝΑΙ δεν θέλω εν τέλει να σου το κάνω τόσο εύκολο.Θέλω να μου το στείλεις αυτό το τελευταίο μηνυμα.Θέλω να δω πόσο ποιητικά μπορείς να με στείλεις στην κόλαση.Ποιές λέξεις θα γίνουν οι δικές σου σφαίρες...

Η σχέση μου με τις ψευδαισθήσεις?

Οταν δεν αντεχω τόση παγωνιά γύρω μου, είναι πάντα εκεί… ποτέ δεν μου αρνήθηκε τη βοήθεια της। η πιο καλή μου φιλενάδα…όποτε την χρειάζομαι.
Και μου λέει τόσο όμορφα πράγματα πάντα…Για την αγάπη… τον έρωτα…τις σχέσεις… την αλήθεια।Μου λέει πόσο όμορφη είμαι ακόμα…Πόσο νέα…Πόσα πράγματα μπορώ ακόμα να κάνω… Δεν μπορούν πολλοί άνθρωποι να αντέξουν την πραγματικότητα…και δεν τίθεται θέμα... αδυναμίας... όπως ίσως πιστεύουν πολλοί।Το αντίθετο θα έλεγα… θέλει δύναμη να ζεις στην πραγματικότητα... και να ονειρεύεσαι ταυτόχρονα।Χωρίς τίποτα από τα δυο να χάνεις…Χωρίς την... φίλη μου... την ψευδαίσθηση είμαι σίγουρη ότι δεν θα τον άντεχα αυτόν τον κόσμο που με φέρανε να ζήσω…Και γιαυτό εξακολουθώ…και θα εξακολουθώ ως το τέλος να…παραμυθυάζομαι… Όταν κάποια στιγμή πάψω να μπορώ να το κάνω…Θα φύγω… Εντελώς συνειδητά!!!Oχι, δεν θα καταστρέψει την ψυχή μου η ψευδαίσθηση, γιατί ακριβώς ξέρω ότι είναι ψευδαίσθηση।Την πραγματικότητα ζω!H ψευδαίσθηση είναι το καταφύγιο μου.