Δεν έχεις φύγει στιγμή σήμερα από τη σκέψη μου.
Όλες αυτές τις μέρες είσαι καρφωμένη στο μυαλό μου.
Όχι ότι τόσα χρόνια δεν είσαι... το ξέρεις αυτό έτσι δεν είναι; Φυσικά το ξέρεις. Σου μιλάω...
Σε παρακαλάω τόσα χρόνια να έρθεις ένα βράδυ να με ανταμώσεις, θέλω τόσο να σε δω...
Ξεθωριάζει η εικόνα σου σιγά σιγά ... κάνω κόπο να κρατήσω το πρόσωπο σου στο μυαλό μου.
Και συ... Δεν έρχεσαι. Δεν ήρθες ποτέ.
Είχε πει κάποτε ο μπαμπάς ... Αρκετά πριν έρθει να σε ανταμώσει , Ότι είσαι καλά εκεί.
Τίποτα δεν σου λείπει.
Παίζεις με άλλα παιδάκια σε ολάνθιστους κήπους.
Έτσι του είχες πει, τη μοναδική φορά που ήρθες να τον βρεις.
Εκείνος όμως... Συνέχισε να σου φέρνει σοκολάτες και γλειφιτζούρια, και κείνες τις ( απαίσιες πως σου αρέσανε); Καραμέλες, κάθε Σάββατο που πληρωνόταν το βδομαδιάτικο.
Ότι αγόραζε στην μικρή μας αδερφή, το ίδιο ακριβώς και για σένα.
Ούτε μια καραμέλα λιγότερη.
Και σου τα άφηνε κάθε απόγεμα Σαββάτου... Στο άσπρο μάρμαρο που σκέπαζε τα όνειρα σου.
Για καιρό, μας μάλωνε όταν κλείναμε τα βράδια την εξώπορτα του σπιτιού. Μην ξανακλείσετε ποτέ την πόρτα, έλεγε θυμωμένος.
Θα γυρίσει η Βαγγελίτσα. Πρέπει να την βρει ανοιχτή.
Έλεγε κι άλλα πολλά τέτοια, δεν τα θυμάμαι όλα,( κουβαλούσα και,άλλον σταυρό τότε, είχα πριν λίγο γεννήσει το μωρό μου, θυμάσαι; Πότε επιτέλους θα με πεις θεία; Το ρωτούσες. Ήταν τεσσάρων μηνών αγάπη μου όταν έφυγες...Δεν πρόλαβες να την ακούσεις να σε φωνάζει θεία.
Εγω όμως... τις μίλαγα συνέχεια για σένα, και είσαι αγαπημένη της θεία. Και μετά... Στο άλλο μου μωρό, έδωσα το όνομα σου.
Και έτσι... Κάθε μέρα ήσουν... μαζί μας.)
..............Ήταν αρκετά πάντως για να τον οδηγήσουν στο δωμάτιο με τα κάγκελα στα παράθυρα, και τους διάφορους με τις λευκές στολές να πηγαινοέρχονται.( και... Ξέρεις ότι... Δεν ήταν η πρώτη φορά...) Κληρονομικό... Λέγανε όλοι... Ο μπαμπάς... (ποιος ξέρει ποιος... πριν από εκείνον ...) Το παιδί που γέννησε η μαμά μετά από μένα... Μέτα εσύ... Και εγώ... Φοβόμουν Βαγγελίτσα μου. Φοβόμουν πολύ!!! Αν... και το δικό μου μωρό; Και κάθε φορά... Σε κάθε μου μωρό... Έτρεμα από φόβο. Κι αν;... Αν ο θεός, με επέλεξε για τα δύσκολα...να μεγαλώσω ένα παιδί...Ιδιαίτερο... τι να γίνει...Έλεγα.
( Έτσι λέει, έτσι κάνει, και μια άλλη κοπέλα. Λυγερή τη λένε. Όμορφο όνομα δεν είναι;)
Όχι όμως... τα παιδιά μου ήτανε ... Καλά. Ευτυχώς γιατί δεν είμαι τόσο δυνατή εγώ, ίσως δεν το άντεχα κι αυτό το δύσβατο μονοπάτι.
Θυμάμαι καμιά φορά, και με πιάνουν τα γέλια, και τα κλάματα μαζί, που μάλωνες και έβριζες τις γειτόνισσες εκεί στην Κ. τούμπα. ( βρε συ... ντροπή! Την φώναζες πουτάνα την κυρία καίτη, και αυτή... δεν έλεγε κουβέντα, έμπαινε μέσα , σιγουρα μέσα της έλεγε πολλά, το ξέρω... Άντε βρε καθυστερημένο φύγε από δω, και άλλα πολλά. Ήσουν καθυστερημένο για όλους... Για μένα όμως ήσουν... Είσαι η αδερφή μου, και σε αγαπώ.
Και μου λείπεις!!! Πολύ.
Και της μαμάς της λείπεις. Ούτε και σε εκείνη έρχεσαι, τις προάλλες μιλάγαμε για σένα ( συνήθως το αποφεύγουμε)... Εγώ για να μην δω τον πόνο της για το χαμό σου, και εκείνη για να μη μου θυμίζει εκείνη την ήμερα, και τις ενοχές που για χρόνια με βασάνιζαν.
Ναι ... Πίστευα πως έφταιγα εγώ για τον χαμό σου.
Αν δεν είχα πάει να κάνω εκείνη την πρόβα,για κείνο το καταραμένο κόκκινο φόρεμα...
Αν ήμουν στο σπιτι την ώρα που σε έφερε το σχολικό...
Νωρίτερα από την ώρα που πάντα σε έφερνε (που να το φανταστώ;) Και ήταν η γιαγιά στο σπιτι, μπορούσες να μείνεις μαζί της για λίγο, στο δρόμο ήμουν... Ερχόμουν... Και συ... Ερχόσουν να βρεις εμένα...
Εκεί... Στα μισά του δρόμου... 100 μέτρα από το σπιτι... Κόσμος μαζεμένος...
Ένα κοριτσάκι... Ένα αμάξι...Χτύπησε ένα κοριτσάκι!!!
Κάποιος ασυνείδητος, αποφάσισε να μάθει οδήγηση στον γιο του, στο ήσυχο δρομάκι έξω από το σπιτι μας. Και ήταν... Σαν ο χάρος να είχε βάλει εσένα στόχο μικρή μου.
Κανένας δεν τιμωρήθηκε για τον χαμό σου αδερφούλα.
Πληρωμένοι δικηγόροι... Δικαστές... Ψέματα σωρό... Και εσύ... Ένα ... Καθυστερημένο... Που πήγες και έπεσες πάνω στο αυτοκίνητο.
Φυσικά δεν ακούστηκε ότι οδηγούσε ο γιος. Ανέλαβε την ευθύνη ο πατέρας, πληρώνοντας παντού και τους πάντες.
Βλέπεις αγάπη μου... Ο δολοφόνος που σου πήρε τη ζωή πριν ακόμα προλάβεις να τη γευτείς... Δεν ήταν...Παιδί εργάτη σαν εσένα.
Υπάρχει όμως πάντα η θεία δίκη Βαγγελίτσα μου.
Και όλη η οργή...Όλες οι κατάρες που ούρλιαξα ακούγοντας την...Αθώωση του φονιά σου, πιάσανε. Το ξέρω!
( Η μαμά δεν ξεστόμισε κατάρες)... Είχε γείρει το κεφάλι της στο πλάι, και κοιτούσε με βλέμμα άδειο το πουθενα. Κάπου κάπου όταν της μίλαγε κάποιος, έλεγε... Δόξα το θεό. δικό του ήταν... ήθελε να μου το πάρει, και μου το πήρε !!! Και εγώ θύμωνα!!! Με θύμωνε η τόση καρτερικότητα, η τόση πίστη, ο τόσος βουβός πόνος. Είχα θυμώσει πολύ με τον θεό τότε. Για πολλά χρόνια είχα κόψει... "Επαφές" μαζί του
Α... Δεν σου είπα... Ο αδερφός μας, ζωγράφισε μια φωτογραφία σου. Ήταν η τελευταία νομίζω.
Είσαι πανέμορφη Βαγγελίτσα μου.
Είσαι ένας άγγελος!!!
Αφιερωμένο με όλη μου την αγάπη στη Λυγερή. http://ligery.pblogs.gr
