Μάθε παιδί μου γράμματα...

Ε... δεν μπορώ να μην το πω...

Ο λατρεμένος μου πάει σχολείο!!!

Πότε μεγάλωσε; πότε έγινε από βρέφος παιδάκι, και από παιδάκι μαθητής;

(καλά...για φαντάρος αργεί ακόμα)

η... μήπως όχι;

Η μάνα του φοβόταν ότι θα του κακοφανεί, ότι θα ζοριστεί...ότι θα βαριέται να διαβάζει κλπ...

Εκείνος... άνετος. Περήφανος.

Τρίτη τέταρτη μέρα μαθητής...

Ετοίμαζε με μεγάλη προθυμία τις εργασίες που τους είχε παράδοσή η δασκάλα ( που ευτυχώς την συμπαθεί)

Εχθές...

Έλα να διαβάσουμε αγόρι μου, τι σας έβαλε η δασκάλα σήμερα;

Άσε μαμά... λέω να μην κάνω τίποτα σήμερα!!!

Γιατί αγόρι μου; ρωτάει εκείνη και τη ζώνουν τα μαύρα φίδια... κακά ξεκινήσαμε...άμα από τώρα δεν θέλει να στρωθεί τι θα γίνει όλον το χρόνο και όλα τα υπόλοιπα;

Μην ανησυχείς μαμά... Αριστα θα μου βάλει έτσι κι αλλιώς!!

Δεν είναι έτσι αγόρι μου, για να πάρεις άριστα πρέπει να το αξίζεις!

Λάθος κάνεις μαμά... Να... εχθές ένα παιδί τίποτα δεν είχε κάνει και του έβαλε άριστα!!

ΝΤΟΓΚ..!!!

Δεν είναι έτσι πουλάκι μου, του έβαλε άριστα αυτού του παιδιού ίσως επειδή είναι αρχή ακόμα και θέλει να σας εμψυχώσει η δασκάλα σας.

Ε... καλά τότε... Ας εμψυχώσει εμένα αύριο!!!

Παρατήρηση χαζογιαγιάς...

Ένα πεντάχρονο παιδί... που κάνει αυτόν τον διάλογο (και άλλους πολλούς )... δεν είναι ένα ξεχωριστό, ένα ευφυές παιδί;

Η... ακολουθώ το παράδειγμα της κουκουβάγιας; κάτι που... ποτέ δεν έκανα με παιδιά μου.

Καλέ...; φέρτε μου πάνες...παμπερς.. ότι θέλετε τέλος πάντων...

ΚΑΜΑΡΩΝΩ!!!!

Μια φορά και έναν καιρό…

Ήταν ένας πρίγκιπας.
Είχε πανοπλία που άστραφτε στον ήλιο, και ένα μακρύ και αιχμηρό δόρυ ...
Για να κυνηγάει... Μπεκάτσες.
Και φυσικά... ένα όμορφο και ρωμαλέο άλογο. Περνούσαν όμως οι μέρες... τα χρόνια... ο καιρός...
Αυτός μεγάλωνε ... Η πανοπλία του πάλιωνε... Το δόρυ ράγισε.
Το άλογο κουράστηκε. Αρρώστησε και... ψόφησε!
Όμως, ο πρίγκιπας... στην κοσμάρα του!
Δεν έδινε σημασία, ούτε στη φθορά της πανοπλίας του, ούτε στο ραγισμένο του δόρυ, ούτε ... στο ψόφιο άλογο!
Και συνέχιζε να περπατάει καμαρωτός καμαρωτός, στο δάασος
εξακολουθώντας απτόητος να κυνηγάει... Μπεκάτσες!

Μια γιαγιά είμαι...
Που αντί να κάτσω ήσυχα ήσυχα και να πλέξω καμιά ζακετούλα για την εγγονούλα μου, κάθομαι η ονειροπαρμένη, και σκαρφίζομαι παραμυθάκια.
Και... Κλασικά! Τι παραμύθι λες σε ένα κοριτσάκι;
Για πρίγκιπεεες…!!!

Κληρονομιές είναι αυτές χρυσά μου...

Τέτοιες... "μαλακίες" δεν μας λέγανε και μας οι γιαγιάδες μας;

Και... (Ακόμα και τώρα στα γεράματα...που λέει ο λόγος)... Το ένα μάτι είναι κατω στο δρόμο, μη σκοντάψουμε...( γιατί... έτσι και σπάσει κανένα πόδι σε αυτήν την ηλικία.... Τη γάμησες.) Και το άλλο... Στη γύρα.
Μη και... φανεί κανένας πρίγκιπας, και χάσουμε την ευκαιρία να ζήσουμε το παραμύθι.

Είπα κι' εγώ...να μη σπάσω την παράδοση.
Σιγά,( ποια είμαι εγώ για να το κάνω;)
Άσχετα αν μεθαύριο θα με βρίζει η μικρή, γιατί θα διαπιστώσει πως... Δεν υπάρχουν πρίγκιπες...
Α... Ναι... Έχω και άλλα παραμύθια.
Με νεράιδες ... βασιλόπουλα ... πούπουλα ... και μετάξια.
Τι; Νομίζετε ... Είναι απλό να είσαι γιαγιά;
Και μάλιστα ... Νεραιδογιαγιά. Γιατί εγώ που με "βλέπετε"... Δεν είμαι μια απλή γιαγιά. Είμαι η γιαγιά μιας νεράιδας. Άρα ... νεραιδογιαγιά.
Τι να κάνω...;
Τι να του πω του παιδιού;
Ότι ζει, σε έναν κακό και σκληρό κόσμο; Ότι πρέπει να προσέχει σε κάθε της στιγμή; Ότι... Δεν θα πρέπει να εμπιστεύεται... Κάτι που μοιάζει τόσο με την ίδια; Που έχει όπως και εκείνη ... δυο πόδια... Δυο χέρια... Μυαλό... Καρδιά... Συναίσθημα... Και... Λέγετε ... Άνθρωπος, συνάνθρωπος... Πως να το πεις αυτό σε ένα πεντάχρονο;
Πως να το πω...;
Αφού... Καλά καλά, δεν το έχω πιστέψει ούτε εγώ.



(Γράφτηκε στις...03/07/06)

Γιαγιά…Πες μου ένα παραμύθι…

Λείπω!
Είμαι εδω που ο χρόνος σταματά για μένα πάντα, εκεί που ξαναγίνομαι μικρο κορίτσι, που έζησα τις πιο γλυκές μου αναμνήσεις!


Στον τόπο που λατρεύω όσο κανέναν άλλο, εδώ που ζουν ακόμα οι νεράιδες και τα άλλα ξωτικά της παιδικότητας μου.Λείπει βέβαια η γιαγιά... Κανείς δεν υπάρχει πια να μου διηγηθεί ιστορίες για δράκους,και το φίδι με το καπέλο που...συγκατοική μαζί μας στη σκεπή εκείνο, τα βράδια όμως... πάντα κατέβαινε να φυλάει το σπίτι(κανείς δεν έπρεπε να το δει).και η χαράδρα που μέσα του ζούσε ο τεράστιος δράκος που όταν θύμωνε έβγαιναν φωτιές από το στόμα του και μεις... Ολα τα παιδιά της γειτονιάς μεγαλώναμε ακόμα πιο πολύ με την φαντασία μας όλους αυτούς τους μύθους που τότε... Φάνταζαν τόσο αληθινοί στο μυαλό μας...


Ούτε κοτσίδες μακριές έχω πια για να με κυνηγάει να μου τις χτενίσει.
Μα τι λέω...Δεν είμαι πια παιδί...Είμαι εγώ πια γιαγιά!!
Μαζί με την εγγονή μου ήρθαμε, εδώ είναι και ο μικρός, ο εγγονός μου.
Τώρα;...Που να βρω τόσες ιστορίες να τους πω; για πια ξωτικά να τους μιλήσω;
Και...ενδιαφέρονται να τις ακούσουν;Αφού...Η δικές τους ιστορίες διαφέρουν τόσο...
Από τη μια η Ντόρα, η φραουλίτσα η κίττυ... ο Σπαιντερμαν ο μπατμαν, ο παουερ ρεϊντζερ, για τον μικρό. Μάλλον γελοία θα φανώ στα μάτια τους.
Από την άλλη...Από το στόμα της γιαγιάς μια ιστορία, αποκτά άλλο νόημα, γίνεται γοητευτική, καθηλωτική, αυτό δεν άλλαξε νομίζω...Αυτό θα κάνω!...
Θα αφήσω ελεύθερη τη φαντασία μου, να δημιουργήσει τις δικές της ιστορίες, ανακατεμένες με αυτές, που η δική μου γιαγιά έλεγε σε μένα.
Μόλις επιστρέψω, θα γράψω για το υπέροχο ταξίδι μου στην καβάλα, τη γνωριμία μου με το γλυκό το αξιαγάπητο Δρομάκι, και...Το καινούριο μου ξεκίνημα.
Να είστε, και να περνάτε καλά όλοι!!

Τι γιαγιά είμαι εγώ...

Καμάρωνα σα γύφτικο σκεπάρνι αυτές τις μέρες.
Την Παρασκευή η εγγονή μου είπε το ποίημα της στο νηπιαγωγείο, πανέμορφη και αγέρωχη μέσα στο λευκό σατέν ριχτό φουστανάκι της ήταν η... Δόξα.
Τη Δευτέρα ο εγγονός μου είπε το δικό του στον παιδικό σταθμό, κανείς δεν καταλάβαινε τι έλεγε, αφού δεν μιλάει καθαρά ακόμα.
Εγώ ούτε που τον έβλεπα καλά καλά, θόλωσαν τα μάτια μου από δάκρυα χαράς συγκίνησης.
Αυτό το παιδί... τόσος κόπος τόσοι αγώνες... χαλάλι του αγοριού μας όλα!!!
Είμαι τώρα ένα παιδάκι
Μα σε λίγο θα με δείτε
που θα γίνω φανταράκι
και θα με χειροκροτείτε.
Θεέ μου έχε τον γερό.
Δεν ξέρω αν θα τον δω φανταρακι (
όχι μάλλον) αλλά...τον φαντάζομαι... και τον καμαρώνω από τώρα.
Μερικές φορές νιώθω ενοχές, γιατί... τι γιαγιά είμαι εγώ που δεν πλέκω ζακετουλες για τα εγγόνια μου, και δαδτελες για την προίκα τους;
εμένα έτσι έκανε η γιαγιά μου, ακόμα έχω τις πλεκτές μαξιλαροθήκες και τα σεμεν που ξεστραβωνόταν για να μου φτιάξει.
Και εγώ; τι κάνω; σερφαρω στο ιντερνετ, ούτε ένα παραμύθι της προκοπής δεν ξέρω να τους πω, αυτά που τους λέω τα κατεβάζω αυτοστιγμης απ το κεφάλι μου, και αν μου το ξαναζητήσουν δεν το θυμάμαι καλά καλά.
Εντάξει, η γιαγιάδες της γενιάς μου δεν είμαστε σαν τις δικές μας, αλλά... να βλέπω και τις άλλες συνομήλικες μου, ε... είναι πιο... γιαγιάδες από μένα, εγώ είμαι εντελώς άχρηστη σε ότι αφορά τα τυπικά, μόνο αγκαλιές χάδια και παιχνίδια τα χορταίνω, έστω κι έτσι όμως.... κάτι θα θυμούνται από μένα νομίζω.
Δεν θα δείξω στην εγγονή μου τσιγκελάκι, (όχι ότι δεν ξέρω, αλλά τα βαριέμαι θανάσιμα όλα αυτά( αλλά μακιγιάζ και ιντερνετ, θα τις διδάξω (αν διδάσκετε) τον τρόπο να είναι θηλυκό.
Όχι δεν είμαι μια γιαγιά με την κλασική έννοια του όρου, δεν ξέρω καν αν θα το ήθελα αυτό...

Τέτοια γιαγιά...

Ήμουν επτά ετών όταν έφυγε η αγαπημένη γιαγιά μου .

Η μητέρα του πατέρα μου.

Μια γλυκειά, ζεστή Μικρασιάτισα.

Θυμάμαι την ημέρα εκείνη σα νατανε χθες.

Και ακόμα με πονάει το ίδιο... μου λείπει η αγάπη της...

Δεν πρόλαβε να μου πει παροιμίες και γνωμικά μου δίδαξε όμως κάτι πολύ σημαντικό, την προσφορά!

Το να μοιράζομαι πράγματα…

Οχι αυτά που μου περισσεύουν... αλλά τα μοναδικά... το ένα!!!

Tης άφησαν οι γονείς μας εφτά εγγόνια να φροντίζει,και φύγανε στη Γερμανία για ένα καλύτερο αύριο.

Και κείνη... η υπέροχη γιαγιά μου.... μας μάζευε σαν τα κλωσοπουλάκια γυρω της και μας προστάτευε... με την αγκαλιά της.

Το θυμάμαι…!!!

Ενα αυγό !!!

Εβρασε να φάει…. και το μοίρασε σε οκτώ…

Ενα αυγό…

Αυτή ήταν η γιαγιά μου!!!

Και θεωρώ τιμή μου που εκτός από το όνομα της, μου έδωσε πολλά στοιχεία του χαρακτήρα της .

Ζύμωνε ψωμί Θυμάμαι....και εγώ δίπλα της.... έβαζα τα χεράκια μου στο ζυμάρι και προσπαθούσα να ζυμώσω.... και όταν το ψωμί ψηνόταν το μοίραζε σε όποιον τύχαινε να περνάει....και γεμάτη καμάρι έλεγε η κουκλίτσα μου το ζύμωσε.και έκλεινε πονηρά το μάτι.

Όλοι όσοι ήτανε εκεί... τη μέρα που έφυγε... θυμούνται ακόμα το θρήνο ενός επτάχρονου κοριτσιού, που έχανε τη γη κάτω από τα πόδια του.

Και για πολλά χρόνια ήταν θέμα συζήτησης.


Η άλλη μου γιαγιά ήταν οι διακοπές μου.

Ολα μου τα καλοκαίρια ζούσα σε ένα πανέμορφο χωριό στους πρόποδες του Ολύμπου...ακούγοντας ιστορίες για δράκους... νεράιδες... και ξωτικά.Εκεί... σε ένα ρέμα που κάθε απόγευμα μαζευόμασταν όλα τα παιδιά του μαχαλά.... με το απογευματινό κολατσιό μας.... στα παλιά χρόνια ζούσε.... ένας δράκοντας ...που φύλαγε το μέρος και .....έβγαζε φωτιές από το στόμα του....

και εμείς συμπληρώναμε την ιστορία με τη δική μας φαντασία… ξέραμε ακριβώς που ήταν η σπηλιά του… και... μπορεί ξαφνικά κάποιο από τα παιδιά του.... να εμφανιστεί .... μπροστά μας.... και έτσι.... κρατούσαμε απόσταση..... ασφάλειας.

Στο παλιό αυτό σπίτι της γιαγιάς .... πάνω στην κεραμοσκεπή ζούσε.... ένα μεγάλο φίδι… κόκκινο.... και φορούσε ένα καπέλο…!!!


Ηταν έλεγε ο φύλακας του σπιτιού… και το βράδυ που κοιμόμασταν κατέβαινε και μας προστάτευε ,( ίσως γιαυτό συμπαθώ τα φίδια και θάθελα πολύ να έχω ένα)

Αυτή μου η γιαγιά.... μια βουνίσια γυναίκα.... που μέχρι το τέλος της ήταν περήφανη σαν κυπαρίσσι ....μου έμαθε την αξιοπρέπεια και την περηφάνια. Μου έφτιαχνε μπούκλες.... τα ξανθά τότε μακριά μαλλιά μου.... και σεργιανούσαμε τις ρούγες καμαρωτές καμαρωτές... σαν βασίλισσες.

Μου έμαθε τι σημαίνει γυναίκα.... θηλυκό.... εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.


Όση... απόρριψη πήρα από την μάνα μου.... τόση κι άλλη τόση επιβεβαίωση πήρα από τις γιαγιάδες μου.


Τέτοια γιαγιά θα είμαι και γω για τα εγγόνια μου!!!