Για όλα όσα μου έδωσες...

Εγώ και εσύ.

 Εσύ και εγώ.

Μαζί. 

Τόσα χρόνια μαζί.

Μια ζωή.

Μαζί γεννηθήκαμε, μαζί μεγαλώσαμε.

Αναπόσπαστο κομμάτι η μια της άλλης.

Μέσα σου κράτησες, και προφύλαξες ότι αγάπησα περισσότερο στη ζωή.

Σου χρωστάω.

Εσύ...τίποτα δεν μου χρωστάς; τίποτα δεν μου αναγνωρίζεις;

γιατί με προδίδεις;

σε ικέτευα να κόψεις τις... κακές παρέες, τότε που προτοξεκινησες τα πάρε δώσε.

Δεν με άκουσες.

Περίμενα. έτσι μου λέγαν όλοι, ότι με τον καιρό θα καταλάβεις και θα... απομακρυνθείς από κοντά τους, θα βρεις τον τρόπο να διώξεις ότι μας χώριζε.

Εσύ όμως... τα άφηνες. Τα κανάκευες, και τα έκανες μεγάλα και τρανά. Τόσο που να μην σου αφήνουν χώρο να αναπνεύσεις.

Μέχρι την τελευταία στιγμή σε ικετευα.

Ακόμα σε ικετευω!

Κανε κάτι!

Τελειώνει ο χρόνος που μας κρατάει μαζί. Μια μέρα ακριβώς μας μένει, και μετά... μας χωρίζουν δια παντός!

Δεν λυπάσαι; δεν με λυπάσαι;

το αντέχεις να με αφήσεις μόνη;

μισή; μισή θα είμαι χωρίς εσένα.

Άστους να λένε πως τάχα μου δεν τρέχει τίποτα.

Πως δεν μου χρησιμεύεις σε τίποτα πια. Πως ...μόνο προβλήματα θα μου δημιουργείς από εδώ και μπρος.

Ακούς; μου είσαι πια άχρηστη μου λένε!

Τον ρόλο σου στη ζωή τον έπαιξες λένε.

Εγώ όμως ξέρω ότι δεν είναι έτσι, και σε θέλω εδώ.

Ξέρω πως δεν μου είσαι άχρηστη.

Εσύ, είσαι εγώ. Κομμάτι μου.

Είσαι η ταυτότητα μου.

Είσαι η φύση μου.

Μου είσαι πολύτιμη! Αρνούμαι να σε αποχωριστώ.

Δεν θέλω!!

Φοβάμαι!

Τι θα είμαι πια χωρίς εσένα; ένα ον, που περιφέρετε στη γη, έτσι, από συνήθεια.

Δεν θέλω να είμαι άπλα ένα ον περιπλανώμενο.

Θέλω να είμαι εγώ.

Μια γυναίκα ολόκληρη και ολοκληρωμένη.

Κανε κάτι . Μη μου φύγεις. Μην αφήσεις να μας χωρίσουν!

Σου ακούγομαι μια ηλίθια γκρινιάρα;

Μάλλον δεν μπορείς να κάνεις κάτι ε; είναι αργά πια; η ποτέ δεν μπορούσες;

Τι λόγια να βρω για να σε αποχαιρετίσω; με τη δύναμη να το κάνω;

Δεν μπορώ και δεν θέλω!!!

Μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, εγώ θα ελπίζω ότι ένα θαύμα θα γίνει, και εμείς οι δυο θα συνεχίσουμε το ταξίδι μέχρι το τέλος.

Αν πάλι δεν γίνει το θαύμα... εγώ μόνο ευχαριστώ έχω να σου πω!!

Για όλα αυτά που σημαίνεις για μένα!!

Για όλα όσα μου έδωσες!!!

Αν στερέψεις απο εμπνευση... Μην καταφευγεις στην κλοπή!!!

Την ....Παρασκευή, 2 Ιανουαρίου 2009
Ειχα γραψει αυτο!!!

http://nerenia3.blogspot.com/2009/01/blog-post.html Κοματι της ψυχης μου!!! Του πονου μου!!!

Δεν εδωσα σε κανεναν τη αδεια να το αναδημοσιευση, και μαλιστα... δηθεν διαφορετικο.. για να περαστη για δικο του!!!

Για ριξτε μια ματια εδω...

http://enaspaliatsos.blogspot.com/2009/01/blog-post_11.html


Πειτε μου οτι δεν ειναι το ιδιο με καποιες ψιλοαλαγες!!!

Πειτε το μου!!!

Τωρα εγω τι να κανω;
Τι πρεπει να κανω;

Ολοι αναρτησαμε κειμενα αλλων, φροντιζαμε ομως να βαλουμε το ονομα του διμιουργου, και οχι να το πλασαρουμε για δικο μας.

Δεν ξερω αν νοιωθω θυμο η λυπη

Θυμο γιατι εισεβαλε καποιος- που δεν του εδωσα την αδεια- στην ψυχη μου...

Και λυπη για τον ιδιο, που κατεφυγε σε αυτον τον τροπο., μονο ο ιδιος ξερει γιατι!!!

"Πνευματική Ιδιοκτησία

Τα πνευματικά δικαιώματα αποτελούν μια μορφή προστασίας που παρέχεται από τον νόμο στους συντάκτες και τους δημιουργούς αυθεντικής εργασίας. Οι δημιουργοί έχουν έτσι αποκλειστικό δικαίωμα επάνω στο έργο τους σε σχέση με την (προσωρινή ή μόνιμη) χρήση, αντιγραφή, ή αναπαραγωγή του έργου τους, με οποιοδήποτε τρόπο και σε οποιοδήποτε μέσο. 

Κανένας άλλος εκτός από το δημιουργό δεν μπορεί να κάνει οποιαδήποτε χρήση του έργου, εάν δεν υπάρχει γραπτή, σαφής δήλωση από τον ίδιο το δημιουργό. Τα έργα αυτά μπορούν να είναι: λογοτεχνία (βιβλία, άρθρα), δράμα (θεατρικά έργα, ταινίες), μουσική, καλλιτεχνία (ζωγραφική, γλυπτά), λογισμικό, καθώς και ορισμένες άλλες αυθεντικές δημιουργικές εργασίες. 

Σαφώς, το διαδικτυακό υλικό προστατεύεται από ίδιους τους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας όπως κάθε έντυπο υλικό, μάλιστα οι περισσότεροι ιστοχώροι αναφέρονται ευκρινώς στην πνευματική τους ιδιοκτησία (συχνά αναγράφεται η αγγλική λέξη «copyrights» ή υπάρχει το σύμβολο ©). 

Στον αχανή όμως κόσμο του Διαδικτύου, η παραβίασή τους είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Με το πάτημα ενός κουμπιού, είμαστε πλέον σε θέση να αντιγράψουμε με μεγάλη ευκολία αποσπάσματα από κείμενα τρίτων, να κατεβάσουμε και να χρησιμοποιήσουμε σε εργασίες και έγγραφά μας φωτογραφίες που δεν μας ανήκουν και να επενδύσουμε με πολύ γνωστά μουσικά κομμάτια τα ερασιτεχνικά μας βιντεάκια που αργότερα θα ανεβάσουμε στο Youtube.

Πότε λοιπόν μπορούμε να αντιγράψουμε πληροφορίες που αντλήσαμε από το Διαδίκτυο και να τις χρησιμοποιήσουμε σε δικές μας εργασίες ή ιστοσελίδες;

Σύμφωνα με το τέταρτο κεφάλαιο του Νόμου 2121/1993 περί πνευματικής ιδιοκτησίας υπάρχουν ορισμένες εξαιρέσεις στο αποκλειστικό δικαίωμα του δημιουργού που επιτρέπουν τη χρήση περιορισμένων αντιγράφων ενός έργου για κάποιες συγκεκριμένες χρήσεις. Μεταξύ άλλων επιτρέπεται:

η αναπαραγωγή έργου για ιδιωτική χρήση, 

η παράθεση αποσπασμάτων, η χρήση υλικού σε σχολικά βιβλία και ανθολογίες, υπό την προϋπόθεση ότι θα αναγράφεται η πηγή,  

η αναπαραγωγή αποσπασμάτων για διδασκαλία, 

η αναπαραγωγή από βιβλιοθήκες και αρχεία,

η χρήση για λόγους ενημέρωσης.

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, όμως, πρέπει να έχουμε υπόψη, ότι, αν το υλικό ενός ιστοχώρου δεν αναγράφει ευκρινώς ότι δεν διέπεται από πνευματική ιδιοκτησία, απαγορεύεται βάσει νόμου η χρήση υλικού χωρίς την γραπτή άδεια του δημιουργού ή την καταβολή αντιτίμου."

πηγή: 

http://www.saferinternet.gr/index.php?objId=Category106&parentobjId=Page2

Άλλος για τον παράδεισο…

 Άντε και αποφάσισες να την σώσεις την ψυχή σου …

Κάπου να την ακουμπήσεις, να την εμπιστευτείς, να την ανοίξεις…

Στον ψυχολόγο θα πει κάποιος…

Ο ψυχολόγος θα σώσει την ψυχή μου;

Μπα… άντε να της ρίξει μια ματιά, να με αφήσει να μιλάω για μια ώρα, άντε δυο (αν πληρωθεί διπλή ταρίφα εννοείτε) κοιτώντας δήθεν αδιάφορα το ρόλοι του τρεις και λίγο. Και τι να προλάβεις να πεις σε δυο μετρημένες στο λεπτό ώρες; Πώς να ξεδιπλώσεις μια ζωή; Που να χωρέσεις τόσο συγκεντρωμένο από τα χρόνια πόνο; Τόση οργή; Τόσο παράπονο;

Που να προλάβεις να πεις τα λάθη σου; Τις αδυναμίες; Τις αδικίες που εσύ έκανες στους άλλους;

Που να στοιβάξεις τις αρνητικές σκέψεις που σου τριβελίζουν το μυαλό; Πώς να πεις σε δυο γαμημένες ώρες όλες μα όλες τις μεγάλες και μικρές σου αμαρτίες;

Αμαρτίες…!!!

Εδώ είμαστε!

Σε μάθανε από τα γεννοφάσκια σου ακόμα ότι είναι αμαρτίες τα περισσότερα από όσα ζεις. Αμαρτία να γελάς πολύ. Αμαρτία να χορεύεις, να τρως όλες τις μέρες ότι γουστάρει η ψυχή σου, να πας σινεμά, θέατρο, και γενικά κάθε είδους διασκέδαση είναι αμαρτία.

Το σεξ; Καλέ τι λες τώρα; Σεξ μόνο με τον την σύζυγο και αυτό μόνο αν είναι να τεκνοποιήσεις , αν το κάνεις για την ευχαρίστηση σου… μαύρο φίδι που σε έφαγε. Τι; Δεν ήταν ο σύζυγος ο μόνος; Είχες εραστές πριν-κατά-και μετά τον γάμο σου; Στο πυρ το εξώτερον.

Έκανες εκτρώσεις; (πληθυντικός αριθμός) σκότωσες άνθρωπο. τι σημασία έχει αν δεν γεννήθηκε; Εσύ του το στέρησες αυτό. Και το ξέρεις! Ξέρεις ότι έκανες κάτι πολύ κακό ( άσχετα από τον λόγο) και αυτοτιμωρείσαι... Δεν συγχωρείς τον εαυτό σου, και οι τύψεις σε ακολουθούν σε κάθε σου βήμα.

Περνάνε τα χρόνια… Χρόνια έξω από τον… δρόμο του θεού, μακριά από την εκκλησία και τους παπάδες που τους ξέρεις καλά, γνωρίζεις το πόσο αυστηρά θα σε κρίνουν, πόσο μάλλον να σε κοινωνήσουν…

Συνειδητοποιείς κάποια στιγμή ότι δεν υπάρχει γαλήνη μακριά ( έτσι σε μάθανε, και αυτό χαράχτηκε βαθιά μέσα σου) και … νοιώθεις  έντονη την ανάγκη  να μεταλάβεις. Πιστεύεις ότι θα ζεσταθεί η ψυχή σου, θα γαληνέψει και θα επιστρέψει μέσα σου ο χριστός που εγκατέλειψες, η σε εγκατέλειψε.

Και τότε τον συναντάς!!!

Νομίζεις πως τον αναγνωρίζεις. Αυτός είναι σκέφτεσαι…

Σε αυτόν θα εμπιστευτώ την ψυχή μου!!

Είναι διαφορετικός αυτός. Έχει τον τρόπο να σε φέρει κοντά του χωρίς να σου ζητά πράγματα που δεν μπορείς η δεν θέλεις να κάνεις. Είναι ανοιχτό μυαλό, δεν φοράει παρωπίδες, είναι ψαγμένος και έχει ένα βλέμμα που σε αφοπλίζει.

Και το κάνεις. Κάνεις την εξομολόγηση. Λες τις ποιο μεγάλες αμαρτίες σου. αυτές που σε κανέναν άλλον δεν είπες ποτέ.

 Θεωρείς ότι μπορείς πλέον-μετά από πολλά πολλά  χρόνια- να δεχτείς μέσα σου το σώμα και το αίμα του χριστού.

Πλήρωσες για όλα όσα έκανες. Αυτοτιμωρήθηκες.

Εκείνος σε ακούει…Δεν διακρίνεις στο βλέμμα και την φωνή του καμία απόρριψη.

Αναθαρρεύεις…

Λοιπόν; Θα μεταλάβω πάτερ; Μπορώ;(του έχεις εξηγήσει ότι είναι για σένα πολύ μεγάλη ανάγκη αυτό, και ότι είσαι έτοιμος πια να το κάνεις)

Ναι. Δεν βρίσκω κανέναν λόγο για να μην μεταλάβεις.

Νιώθεις ευτυχισμένος!!

Επιτέλους!!!

Θα νηστέψεις της Παναγίας (δεκαπενταύγουστος) και θα έρθεις…

Νηστεύεις αυστηρά…και περιμένεις με λαχτάρα τη μέρα εκείνη…

Την παραμονή παίρνεις τηλ να βεβαιωθείς ότι τίποτα δεν άλλαξε ( η γμν διαίσθηση μου)

Λοιπόν… Νήστεψες;  Ρωτάει

Νήστεψα.

Έκανες όλα εκείνα που είπαμε; (προσευχή κλπ)

Τα περισσότερα ναι, τα έκανα.

Ωραία λοιπόν…

Δε μου λες… Με το τσιγάρο έκανες κάτι; Το ελάττωσες καθόλου;

Όχι δεν το ελάττωσα.

Θα μπορούσες να μην καπνίσεις για δυο μέρες τουλάχιστον;

Όχι, δεν μπορώ!!!

Ξέρω ότι μου κάνει κακό, ξέρω ότι πρέπει να το κόψω , και θα το κάνω κάποια στιγμή, αλλά τώρα δεν μπορώ. Δεν θέλω να σας το υποσχεθώ και να μην το κάνω. Δεν θέλω να σας πω ψέματα…

Ξέρεις … πιστεύω πως δεν πρέπει να μεταλάβεις τώρα. Η θεία κοινωνία είναι βαρύ πράγμα για ένα τραυματισμένο στομάχι, μπορεί να σου κάνει κακό αντί για καλό….

Μπλα μπλα μπλα…

Δεν άκουγα τίποτα από κάποια στιγμή και μετά…

Έλεγα μόνο…

Είπα πολλά…

Και λυπόμουν… Λυπόμουν που γελάστηκα για ακόμα μια φορά. Που πίστεψα ότι ήταν διαφορετικός. Πιο  κοντά …ότι κατανοεί τις αδυναμίες των αδύναμων ανθρώπων.

Λυπόμουν που δεν κατάλαβε. Που δεν είδε το βάθος αλλά έμεινε στα επιφανειακά.

Και μετάνιωνα…

Μετάνιωνα που δεν έχω μάθει το ψέμα. Την υποκρισία. (θα μεταλάβαινα αν είχα υποσχεθεί ότι δεν θα κάπνιζα δυο μέρες).

 Θύμωσα … πικράθηκα… έκλαψα…

Και σήμερα…

 Αυτός ο άνθρωπος ήρθε να με δει. Να μιλήσουμε.

Είπε ότι εκτός από το τσιγάρο, ο λόγος που δεν μετάλαβα ήταν ότι είχα πει ότι ξέρω ότι τώρα είμαι έτοιμη να μεταλάβω. Ότι μπορώ και μου αξίζει.
είπε ότι  έπρεπε να δείξω ταπεινότητα, και με αυτό που είπα κάθε άλλο έδειχνα πάρα ταπεινοφροσύνη .

Ανόητη ταπεινότητα κατά τη γνώμη μου. Γιατί… τι άλλο ήταν ότι τόσα χρόνια δεν πήγαινα να μεταλάβω σκεπτόμενη της αμαρτίες μου;

Ίσως… μάλλον δηλαδή… αυτός ο δρόμος είναι δύσκολος για μένα. Κρατώ λοιπόν αυτό που είναι η έννοια της θρησκείας μας, και προχωράω… ακοινώνητη…

Συνεχίζω να εκτιμώ αυτόν τον άνθρωπο, σε άλλο επίπεδο πλέον και σε άλλου είδους επαφής ( χαίρομαι πάντα να μιλώ μαζί του) και το ότι ήρθε στο σπίτι μου να μιλήσουμε γιαυτό, τον ανεβάζει ακόμα περισσότερο στη συνείδηση μου, και δικαιώνει την αρχική μου κρίση, άσχετα αν και αυτός είναι εγκλωβισμένος σε καλούπια και κανόνες αμφιβόλου προελεύσεως και σκοπών .

Ο παράδεισος απέχει από μένα πολύ λοιπόν…

Άλλος για τον παράδεισο;

Πρέπει ... Θελω ...

Ανταποκρίνομαι (έστω και καθυστερημένα) στο παιχνίδι των πρέπει και των θέλω, που με κάλεσε η Μαρία Τζιρίτα http://mariatzirita.blogspot.com



ΠΡΕΠΕΙ...


Να κάνω γενική καθαριότητα.
Να δώσω και το τελευταίο σκυλάκι που μου έμεινε.
Να κάνω την επίδειξη τάπερ, που με έχει φάει η ξαδέρφη μου μήνες τώρα.
Να καθαρίσω από τα χόρτα, και να λισγαρίσω τον κήπο.
Να ξεκινήσω επειγόντως δίαιτα.


ΘΕΛΩ...
Να δω να μεγαλώνουν τα εγγόνια μου, και να είναι γερά και ευτυχισμένα.
Να εξομολογηθώ, και να μεταλάβω.
Να φυτέψω, και να περιποιούμαι τα ζαρζαβατικά μου.
Να βάψω το σπίτι.
Να πάω σε ένα όμορφο μέρος το σαββατοκύριακο.
Να γέμισή κόσμο το σπίτι μου το Πάσχα.


Πειράζει που τα θέλω μου είναι λίγο περισσότερα από τα πρέπει; ( και που να τα έγραφα όλα ...)




Καλώ να παίξει όποιος θέλει.

Τι γλυκό να σ' αγαπούν ... και να σου το λένε...

Μετά από τρις μήνες κοντά, απίστευτης ταλαιπωρίας και στεναχώριας...
Είμαι εδώ.
Εδώ που ανήκω.
Εδώ που αγαπώ.
Εδώ που με αγαπούν.
Τι όμορφο που είναι να ακούς από όλα τα στόματα...
Μου έλειψες... Μας έλειψες...
Τόσες μέρες τώρα αυτό ακούω.
Και όχι μόνο από τους δικούς μου ανθρώπους, αλλά από όλη τη γειτονιά, από όποιον κι αν συναντήσω.
Αυτοί που με ξέρανε και τους ήξερα από μικρο παιδί... Αλλά και αυτοί που γνώρισα τώρα, μέσα στον ένα χρόνο που ζω εδώ.
Να γιατί δεν αλλάζω τη ζωή στο χωριό, με αυτήν τις πόλης.
εκεί ... Κανένας δεν θα έπαιρνε είδηση, ούτε που έφυγα, ούτε που γύρισα.
Όμως...
Επεισοδιακή ήταν η επιστροφή.
Το αεροπλάνο δεν μπορούσε να προσγειωθεί στη Θεσσαλονίκη λόγω κακοκαιρίας.
Ξεκινώντας από τη Γερμανία, μας είπαν ότι σε δυο ώρες και δέκα λεπτά θα έχουμε φτάσει.
Πετούσαμε επί τρεισήμισι ώρες ...
Μα ... Τι γίνετε; τι συμβαίνει; γιατί δεν φτάνουμε ποτέ; ψίθυροι, ανησυχία ... Ώσπου μας ενημέρωσαν ότι ... Αδύνατον να προσγειωθούμε, και έτσι ... κατευθυνόμαστε στην Αθήνα.
Φτάσαμε ...
Μείναμε κλεισμένοι στο αεροπλάνο μιάμιση με δυο ώρες.
Δεύτερη ενημέρωση.
Θα μας περιμένει ένα λεωφορείο του αεροδρομίου, να μας πάει στο σταθμό των λεωφορείων, για να πάμε Θεσσαλονίκη.
Ο καιρός δεν επέτρεπε την προσγείωση ακόμα.
Ψίθυροι, διαμαρτυρίας που όλο και γινόταν εντονότεροι. Ένταση ... Φωνές ...
Εγώ δεν θα πάω με λεωφορείο έλεγε ο ένας, θα μου πληρώσετε ξενοδοχείο, και θα με πάει η εταιρία σας αύριο, μεθαύριο, όποτε...
Εγώ θέλω να πάω με το τραίνο, έλεγαν κάποιοι.
Θα νοικιάσω αυτοκίνητο, που θα πληρώσετε εσείς, ο παραπέρα.
Ακούς εκεί ... Να μας φέρουν στην αθήνα.
Και γιατί παρακαλώ δεν μας πήγαν στην καβάλα; αλλά βέβαια ... Το δρομολόγιο τους ήταν θεσσαλονικη αθήνα, τη δουλειά τους κοίταξαν να κάνουνε, σιγά μη νοιαστούν για τη δική μας ταλαιπωρία, ακουγόταν από ένα άλλο πηγαδάκι.
Είχαμε γίνει μικρές ομάδες.
Εγώ ήμουν με αυτούς που προτιμούσαν το τραίνο (πάντα αντιπαθούσα τα λεωφορεία, με περιόριζαν ένοιωθα.)
Νέα ανακοίνωση ...
Θα περιμένουμε λίγο ακόμα, γιατί πριν λίγο προσγειώθηκε ένα αεροπλάνο στη Θεσσαλονίκη.
Ο καιρός κάπου κάπου καλυτερεύει, θα το ρισκάρουμε, και αν δεν τα καταφέρουμε, θα ξαναγυρίσουμε στην Αθήνα, και θα κατεβείτε όλοι εκεί.
Νέος πανικός, νέες φωνές, ξανά πηγαδάκια.
Εγώ δεν ρισκάρω τη ζωή μου, δεν θα γίνω εγώ πειραματόζωο των Γερμανών.
Ωρυόταν ένας νεαρός. θα κατέβω εδώ! ανοίξτε να μου δώσετε τις βαλίτσες μου.
Αν θέλετε να κατεβείτε κύριε, μπορείτε να το κάνετε, αλλά χωρίς τις βαλίτσες σας, του έλεγαν οι συνοδοί.
Τις βαλίτσες μου ΤΩΡΑ!!! Χτυπιόταν εκείνος.
Βρε καλό μου ... Βρε χρυσό μου ... (αναλάβαμε εμείς τώρα ...) Είσαι με τα καλά σου; θέλεις να αδειάσουν όλες τις αποσκευές για να βρούνε τη δική σου βαλίτσα;
Ναι! Εγώ πειραματόζωο των Γερμανών δεν γίνομαι. Το βιολί του αυτός.
Κατέβα χρυσό μου, κανε ότι θέλεις, αλλά ... Άσε μας εμάς που γουστάρουμε, που ... άλλο όνειρο δεν έχουμε από το να γίνουμε πειραματόζωα, να το κάνουμε με την ησυχία μας, μη μας πρήζεις.
Δεν ξέρω αν του κάνανε καμιά βάλιουμ ... Αν τον φίμωσαν ... Η αν τον κλείδωσαν κάτω να ... "ψάχνει" τη βαλίτσα του ... Αλλά δεν τον ξανάκουσα, ούτε τον ματαείδα.
Η δική μου ... "ομάδα" αποφάσισε να πάρει το ρίσκο. ( Όχι παίζουμε)!
Εμείς θα πάμε πίσω στη Θεσσαλονίκη. ( Κάτι σαν...Ελευθερία η θάνατος) Ε ... Δεν μας δίνετε και συχνά η ευκαιρία να παραστήσουμε τους ήρωες ... Τώρα που μας δόθηκε ... Εμείς θα την κλοτσήσουμε; Δεν ήμαστε καλά!
Καθόμουν στη μεσαία θέση, στα αριστερά μου ένας παπάς (χωρίς τα ράσα) και δεξιά μου μια Γερμανίδα, που ερχόταν για ένα τριήμερο, να παρακολουθήσει το φεστιβάλ κινηματογράφου !!! ( Πρέπει να πω, ότι ένοιωσα μεγάλη ντροπή! Κάποτε που ... ήμουν κάπως μέσα στα πράγματα, ( και ... δεν χρειαζόταν να πληρώσω), κάθε χρόνο ήμουν εκεί. Όλες τις μέρες. Εχω πολλά χρόνια να πάω πια ). Και εκείνη ... Ερχόταν από τη Γερμανία για αυτό το σκοπό.
Το αεροπλάνο άρχισε να απογειώνετε.
Βρε παιδιά ... Τι κάνουμε; είμαστε σίγουροι ...;( μου ξέφυγε, γιατί... καλοί οι ηρωισμοί, αλλά ...) η Υβόνη, έτσι λέγανε την συνταξιδιώτισσα μου, έβαλε τα γέλια, περίμενε ... να του πούμε να σταματήσει να κατεβούμε ...
Μη γελάς. Εσύ δεν φοβάσαι; ρώτησα ... Ακόμα όχι, σε λίγο, έλεγε ανάμεσα στα ξεκαρδίσματα της.
Κορίτσια; αν είναι να ήρθε η ώρα μας, δεν θα γλιτώναμε ούτε με τραίνα ούτε με λεωφορεία, έλεγε ο παπάς.
Πάτερ; εσύ ξέρεις τι να κάνεις στην περίπτωση που ... αρχίσουμε τις ... βουτιές; ρώτησα πάλι, ναι, ξέρω μην ανησυχείς είπε. Ναι ... Αλλά ... Μην κοιτάξεις να σώσεις μόνο το τομαράκι σου, να μας σώσεις και μας. Ναι;
Άλλη μια ώρα στον αέρα ... Ώσπου να μπορέσουμε τελικά να προσγειωθούμε στον προορισμό μας.
Ώρα πέντε και μισή, ( από τις μιάμιση κανονικά )έπαιρνα τη βαλίτσα μου και κατευθυνόμουν προς την έξοδο.
Εκεί ... Αποζημιώθηκα για όλη την ταλαιπωρία που πέρασα ... Βλέποντας δυο πλασματάκια, ( που περίμεναν τόσες ώρες )... να σκύβουν ... να περνάνε τα κάγκελα, και να τρέχουν να χωθούν στην αγκαλιά μου.

Μου λείψατε λατρεμένα μου παιδάκια.
Και μένα ... και μένα ... γιαγιά.

Μήπως τα φτύσε ο δίσκος;

Άντε πια... Σας έπρηξα με τα στενάχωρα μου.
Και να σκεφτεί κανείς ... Ότι είμαι από τους πιο αισιόδοξους ανθρώπους.
Δεν με πιστεύετε, ε;
Κι όμως. Έτσι είναι.
Ίσως η περίοδος αυτή... Ε... Δεν περνάω και την πιο καλή μου εποχή...

Τέλος πάντων ... Άλλο θέλω να πω ...
Την αφορμή μου την έδωσε η Αθανασία,( της οποίας και αφιερώνω αυτό το ποστ) και το ... Άφτιαχτο μπλογκ της. Και παρακαλώ όποιον θέλει να της εξηγήσει τι να κάνει για να μπορέσει να γράφει το κορίτσι.
Εγω δεν τολμάω, γιατί...

Είναι μερικά χρόνια που ασχολούμαι με το ίντερνετ.
Όοοχι... Δεν το ρώτησα αν θέλει.
Το αποφάσισα μόνη μου.


Μόλις με είχε παρατήσει ο γκόμενος ...
( αυτό το κακό έχουν οι γκόμενοι. Αν δεν προλάβεις να τους παρατήσεις εσύ, γιατί είσαι ... Ψυχοπονιάρα, και δίνεις νέες ευκαιρίες συνεχώς ... Σε παρατάνε αυτοί.)

Και ... Ηθελα με κάθε τρόπο κάποιος να πληρώσει.

Εκείνον δεν ήθελα να τον εκδικηθώ.

Δεν άξιζε κιόλας τον κόπο, γιατί...
Ένας άντρας που θα άξιζε... Δεν θα παρατούσε πότε μια θεά, μια τέλεια γκόμενα γκχχχγκ ( λίγο νερό καλέ Πνίγομαι ) Σαν εμένα.

Έτσι λοιπόν την πλήρωσε το ετσι κι αλλιώς ... Όχι και τόσο αθώο Ίντερνετ.
Στην αρχή έγραφα σε ένα φόρουμ, και ακόμα όποτε έχω διάθεση.
Μπλογκ έφτιαξα τον τελευταίο χρόνο.
Και είναι κάπως σαν... Καινούριο κοσκινάκι μου, και που να σε κρεμάσω...

Πως τα κατάφερνα και τους χαλούσα;
Α... Απλό είναι. Να το κάνετε και σεις...

Γιατί... Σκαλίζω.
Δεν κάθομαι στα αυγά μου ως σωστή κλώσα.

Μωρή... Αφού δεν ξέρεις την τύφλα σου... τι ανοίγεις και κολαντρίζεσαι με καλώδια και βύσματα;

Εγω αγγλικά δεν ξέρω ντιπ. ( όχι ότι ... Ξερω ελληνικά, άλλα...Δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα).
Όπου κι αν έμπαινα όμως αγγλικά έγραφε, και έβγαινε και ένα κουτάκι, που ρώταγε... Γιες- Νο
( Εντάξει... αυτά τα δυο τα καταλαβαίνω, και είναι και τα μόνα.
μπορώ και να τα προφέρω κιόλας Αμε;)

Τι έπρεπε να κάνω; Να... γίνω αγενής και να πατήσω Νο; Γιατί; Τι μου έκανε το καημένο το κουτάκι; Έτσι λοιπόν πάταγα πάντα Γιες!

Ε... Πόσα Γιες να αντέξει ένα μηχάνημα; Τα έφτυνε.

Μου έλεγε ένας φίλος, που με σιχάθηκε ο έρημος στο τέλος, από τις πολλές φορές που τον φώναξα να μου φτιάξει τον νεκρό μου υπολογιστή.
Βρε... κοπέλα μου... πάτα και κανένα Νο, Δεν είναι κακό.
Δεν θα σε δαγκώσει... Ούτε θα πληγωθεί το Γιες. Σου το ορκίζομαι.
Άλλα, που εγώ ... Είπαμε... Ξερό κεφάλι.

Στο πλαίσιο μιας περιοχής των Αθηνών, με το που έμπαινα, δεν χρειαζότανε να πω κουβέντα.
Με το που με βλέπανε τα παιδιά στο σέρβις, ξέρανε τι θα τραβήξουν.
( θα σκεφτόταν στα σιγουρα, να τη πάλι η παλαβιάρα...)
Γιατί ... έμπαινα μέσα ... Πως μπαίνει μια μάνα με το άρρωστο παιδί της αγκαλιά στο παίδων;
Έτσι ακριβώς!
Αγκαλιά τον κρατούσα, σφιχτά με τα δυο μου χέρια, σε κατάσταση αλλοφροσύνης, ξεμαλλιασμένη, τι λες καλέ;... να χτενιστώ θα κοιτούσα εγώ τώρα; εδώ παιδί μου έχουμε πρόβλημα σοβαρό. Πήραν φωτιά τα μπατζάκια μας...

..........Εγω όμως τον άνοιγα για να... Γλιτώσω τα γαμησιάτικα που θα τους πλήρωνα, είχε, δεν είχε πρόβλημα.
Φυσικά... Πάντα είχε πρόβλημα. Αλίμονο.

............... Δεν είναι ότι φορτωνόμουν τον υπολογιστή και τον πήγαινα. Είχα και άποψη!
Παιδιά... Είμαι σίγουρη ότι το πρόβλημα είναι στην κάρτα γραφικών. ( έμαθα και τι είναι η κάρτα γραφικών πανάθεμα με)
Καλά... Θα τον δούμε... αφήστε τον και θα σας πάρουμε τηλέφωνο να σας πούμε ακριβώς.
Παιδιά; Πάω δίπλα για καφέ, σε πόση ώρα να περιμένω;
Ε... σε καμιά δυο... Οκ... Θα μου τον φτιάξετε όμως... Χτες. Οκ;
Ξέρανε τα παιδιά, ότι... Την ίδια μέρα έπρεπε να τον πάρω πίσω.
Δεν ξέρω... Τους έπειθε το μάτι που γυάλιζε επικίνδυνα, μόνο στην ιδέα ότι θα ζήσω ένα βράδυ χωρίς το λατρεμένο μου μηχάνημα...;
Δεν θέλανε να με ξαναδούν στα μάτια τους;
Δεν ξέρω τι, θα σας γελασω.
Μου τον έφτιαχναν Πάντως...πάντα την ίδια μέρα.

Πέρυσι που μετακόμισα στο χωριό, είχα ένα πρόβλημα όσο να πεις... Τι θα κάνω αν κάτι συμβεί;
Και συνέβη. 3 φορές σε ένα χρόνο. Ε... Με μάθανε και εδώ... Με το που σκάω μύτη στο σέρβις... Οπ... Τι έχουμε; Τον ανοίξαμε πάλι; Τώρα και να πω ότι δεν τον άνοιξα, κανένας δεν με πιστεύει.

Πιστέψτε με εσείς τουλάχιστον...
Έχω ανάγκη κάποιος να με πιστέψει.
Ορκίζομαι ότι δεν τον ανοίγω πια!!!

Γερμανία-Ελλάδα 0-2

Σήμερα...
Την περίμενα τη σημερινή μέρα, με αγωνία, με φόβο, και... Ελπίδα.
Τις δυο προηγούμενες μέρες έπεσα σε απελπισία .
Τι θα συμβεί; και αν συμβεί τι θα κάνω;
Όλον αυτόν τον καιρό που είμαι εδώ, προσπαθώ να διώξω μακριά τις μαύρες σκέψεις που... Απρόσμενα ξεφυτρώνουν, και ψάχνουν μέρος να θρονιάσουν.
Τις διώχνω μακριά μου, όχι δεν θα πιστέψω στο κακό.
Εγω θα έχω σύμμαχο μου την αισιοδοξία και την ελπίδα.
Εχθές όμως...
Σήμερα στις 8 ήμασταν ήδη στο νοσοκομείο, και στην αίθουσα της χημειοθεραπείας.
Νοσοκόμες ευγενέστατες...
( Μεταξύ μας... Ποτέ δεν με έπεισε αυτή η... ευγένεια.
Πρέπει να παραδεχτώ όμως ότι είναι καλές ηθοποιοί, αφού... Καταφέρνουν τις περισσότερες φορές, να χαμογελούν και...Τα μάτια.)
Ψυχροί άνθρωποι αδερφάκι μου... Παγεροί.
Εκεί που βλέπεις ένα γλυκύτατο χαμόγελο, γεμάτο κατανόηση και προσφορά...
Σε δευτερόλεπτα, ένα τσαφ... Και αντικρίζεις ένα πρόσωπο που σε κάνει να θέλεις να φύγεις μακριά πανικόβλητη.
Βεβαιώθηκα απόλυτα σήμερα, παρατηρώντας 2 συγκεκριμένες που αν δεν ήμουν σε ξένο τόπο Θα τις βουτούσα από τα μαλλιά.
Σταματάω τη μια ... Από αυτές τις ... "Γλυκύτατες" στο διάδρομο.
Σας παρακαλω... μια ερώτηση θέλω να σας κάνω...
Ορίστε, λέει... αλλά με παγώνει ολόκληρη το βλέμμα, και το πόδι στον αέρα για το επόμενο της βήμα.
Βιαζόταν και δεν μου άφηνε κανένα περιθώριο, έπρεπε να βιαστώ αν ήθελα να μου κάνει την τιμή να με ακούσει.
Τι; δεν ξέρω καλά τη γλώσσα και πρέπει να μιλάω αργά ψάχνοντας τις λέξεις; Τολμάω και δεν ξέρω γερμανικά τέλεια; Ατύχησα!
Τώρα... θα μου δείξει αυτή...
Μήπως εργάζεται εδώ στο νοσοκομείο σας κάποιος Έλληνας γιατρό... κάποιος οτιδήποτε...
Θέλω να να μου εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει, μέχρι τώρα κανείς δεν μου έχει πει κάτι (τόλμησα να ξεστομίσω)
( τα λέω και δεν μπορώ να μη σκεφτώ...
Να έτσι την βουτάς από το μαλλί την καριόλα, και την πατάς κάτω να τη λιώσεις).
Γιατί... Με κοιτάζει τόσο κακά... τόσο περιφρονητικά...
Ένοιωθα τα δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια μου, τα έστελνα με πείσμα πίσω...
Όχι μωρή σκύλα... Δεν θα σου δώσω την ικανοποίηση να με δεις να κλαίω.
Λυπάμαι... Δεν ξέρω ελληνικά για... να σας βοηθήσω.
Και ούτε δουλεύει κανένας Έλληνας εδώ.
Αν θέλετε να μάθετε, να φέρετε μαζί σας κάποιον που ξέρει καλά γερμανικά, και καλά ελληνικά.
Ναι.. Εσένα περίμενα να μου το πεις... Που να τον βρω, ρε μουλάρα;
Έφυγα...
Αδειαζαν οι φιάλες, και καμιά δεν έμπαινε στον κόπο να έρθει τις αλλάξει, σας παρακαλώ... Έλεγαν ένας ένας οι ασθενείς. Ειδοποιείτε ότι τελείωσε;
Ειδοποιούσα, άλλες φορές εγώ, άλλες κάποια άλλη συνοδός.
Όσες, φορές συνάντησα κάποια, η οποία ερχόταν μετά από κάνα τέταρτο...
Τελείωσε και η τελευταία δικιά μας. Πήγα έξω από το γραφείο, περίμενα να τελειώσει τη δουλειά που έκανε, και τις είπα ότι τελειώσαμε.
Ένα λεπτό... απάντησε τσατισμένη ( άντε πνίξου βρώμοελληνίδα, είμαι σίγουρη ότι σκεφτόταν. Ξέρω τι λέω!)
Είχε περάσει μισή ώρα και δεν είχε έρθει.
( Ο άνθρωπος αυτός... Επί 5 συνεχόμενες ώρες έπαιρνε χημειοθεραπεία. Και σε λίγο θα πήγαινε για ακτινοβολία).
Σηκώθηκα πάνω αποφασισμένη να τη φέρω, έστω και σέρνοντας αν χρειαστεί.
Πήγα κάθισα ακριβώς απέναντι της,την κοίταζα και περίμενα. σε μισό λεπτό... με προσπέρασε και ήταν ήδη στο θάλαμο , μεταμορφωμένη στη γλυκύτατη νοσοκόμα που είδα το πρωί.

Αγγελούδια είναι οι δικές μας νοσοκόμες.
Τουλάχιστον ξέρεις με τι έχεις να κάνεις.
Ε... Και όπως και να γίνει... Έχουμε ακόμα...Μια ευαισθησία σαν λαός.

Μου λείπεις απελπισμένα ... Άλλα ... Σε πέταξα από τη ζωή μου!!

Τριάντα οκτώ χρόνια...
Τόσα εσύ και εγώ περάσαμε μαζί...Τι μαζί δηλαδή...Ένα!
Εγω, και εσύ... είμαστε ένα.

Κοριτσάκι ήμουν όταν σε..."Πρωτογνώρισα"
Ένοιωσα... "Σπουδαία" όταν σε πρώτοκράτησα ανάμεσα στα δάχτυλα μου...
Και όταν τα τρυφερά μου χείλη σε πρωτακούμπησαν... Ρούφηξαν την πρώτη ηδονή της μακροχρόνιας σχέσης μας
Μοιράστηκα χαρές και λύπες μαζί σου...
Ένοιωθα να με... "Στηρίζεις" σε πολλές δύσκολες στιγμές.
Εκεί και στις χαρές... εσύ και εγώ ένα.
Γάμοι...Γεννητούρια...Αρρώστιες...Κηδείες...Έρωτες χαμένοι...Έρωτες κερδισμένοι...
Εσύ εκεί.
Σε κουβαλούσα πάντα μαζί μου.
Έδωσα μάχες για σένα, έφαγα πολύ ξύλο για χάρη σου...Όταν...Με τσάκωσε ο πατέρας μου μαζί σου κρυφά στην τουαλέτα.
Έδιωξα ανθρώπους από κοντά μου, επειδή δεν σε συμπαθούσαν, ( αν θέλετε έμενα -έλεγα θα με δεχτείτε μαζί του)
Γινόμουν θηρίο κάθε φορά που κάποιος μιλούσε εναντίον σου, Σε επέβαλα παντού και πάντα. Προκλητικά πολλές φορές.
Δεν μπορούσα λεπτό να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα...Όσο κι αν μου λέγαν - και το ήξερα και εγώ- πως σιγά σιγά με καταστρέφεις...
Ήσουν κάτι παραπάνω από έρωτας...Πιο πάνω από πάθος.
Έγινες η αρρώστια μου!
Όμως...
Εγω αποφάσισα να μην ζω σαν άρρωστη.
Με κούρασες πια... Σε βαρέθηκα. Βαρέθηκα να είμαι έρμαιο σου.
Με έκανες να μισήσω τον εαυτό μου για την αδυναμία μου να σε πετάξω σε ένα σκουπιδοτενεκέ, και να μη σε αναζητήσω πότε ξανά.
Είναι αρκετός καιρός τώρα που σκέφτομαι να ξεφύγω από σένα...
Δεν μπορώ όμως...Είσαι μέσα μου παντού...Σε κάθε μου κύτταρο, Θέλω να σε διώξω από μέσα μου... Από πάνω μου... Από τη ζωή μου.
Καιρό το λέω...Προετοιμάζομαι καιρό για τον αποχωρισμό μου από σένα...
Θα το κάνω..Έλεγα...
Μπα..Δεν μπορείς... Έλεγε μια φωνή μέσα μου...
Δεν μπορείς...Έλεγαν και όλοι οι άλλοι τριγύρω σαν χορωδία...Δεν θα τα καταφέρεις.
Τα πήρα χοντρά...!!!
Δεν θα τα καταφέρω; Εγω;

30-09-2008

Εδώ και ένα μήνα περίπου... Έχω ορίσει αυτήν την ημερομηνία σαν την ήμερα που θα σταματήσω να καπνίζω
Στις 3 το μεσημέρι κάπνισα το τελευταίο μου τσιγάρο.
Το πέταξα μισό...
Τέσσερις ώρες τώρα και... κρατιέμαι... σφίγγομαι... τρώω...
Μου λείπει... Ένα τσιγαροοοοοοοοοοοοοοο...............

Θα τα καταφέρω...;
Ναι...
ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ!!!

Και του κουτρούλη ο γάμος...

Μακρύ, λίγο πάνω από τον αστράγαλο κόκκινομπορντό φόρεμα,παλιάς μόδας δεκαετίας και βάλε.
Μαύρη φτηνιάρικη εσάρπα, ριγμένη ατσαλα στους ώμους.
Μαύρα στρωτά παπούτσια, αυτά που φοράει κάποια για να πεταχτεί μέχρι απέναντι στο περίπτερο για τσιγάρα.
Μαλλιά λουσμένα, πιασμένα με μικρά κοκαλάκια γύρω από όλο το κεφάλι.
Βλέμμα...Βλέμμα Μα τι είχε αυτό το βλέμμα...;
Είχε θλίψη; είχε πόνο; είχε χαρά; είχε ενοχή; Δεν είχε τίποτα;
Μήπως είχε παράπονο;
Δυο τεράστια γκρίζα μάτια, που δεν έλεγαν τίποτα. Έλεγαν όμως τόσα πολλά..
Ήταν η νύφη.
Ένα δεκαοχτάχρονο, ψιλό αδύνατο άχαρο κορίτσι, που όμορφο δεν το λες με τίποτα.
Άσχημο μάλλον. Μόνο δυο μάτια ήταν όλη της η παρουσία.
Παραδίπλα ένα χαριτωμένο δίχρονο αγοράκι. Το παιδί της.
Εκεί γύρω 5-10 άνθρωποι, στεκόταν έξω από το δημαρχείο για να παρεβρεθούν στο...Μυστήριο.
Ανάμεσα τους και ο γαμπρός. Ένα πανύψηλο όμορφο τριανταδυάχρονο παλικάρι,που έχει άλλα δυο παιδιά σκορπισμένα εδώ κι εκεί.. (κοπέλες πια) από δυο διαφορετικές γυναίκες. ( Η νύφη είναι η τρίτη μάνα) Και που τη ζωή του την έχει κάνει σκατά από την εφηβεία του ακόμα.
Σε περίπου ένα χρόνο αποφυλακίζετε για πολλοστή φορά, είναι σε τετραήμερη άδεια για το γάμο τώρα...
Κανείς δεν συνόδευε τη νύφη.
Απούσα η μάνα. (και έτσι ισως έπρεπε) Ούτε αδερφή, ούτε αδερφός.
Κανένας θείος, καμιά θεία.
Ούτε καν μια γειτόνισα.
Αντίθετα ο γαμπρός είχε...Αυλή...
Ανάμεσα σε όλους αυτούς και εγώ.
Είχα αποφασίσει να μην πάω, έπρεπε όμως, και πήγα με βαριά καρδιά.
Έδωσα ψυχρά το χέρι μου στη "Νύφη" όταν μας κάναν τις συστάσεις,και αναρωτιόμουν...
Μα δεν έχει τίποτα από όλα αυτά που θα κάνουν έναν άντρα να ξετρελαθεί μαζί της.
Δεν έχει καν την..."πουτανιά". Φανταζόμουν ένα τσουλί του κερατά, τούτη εδώ όμως...
Τελείωσε ο..Γάμος, και πήγαμε στο σπιτι της μητέρας του γαμπρού να..."Γιορτάσουν" το κατόρθωμα του γιου.
Αφού τελείωσαν τα σχετικά, γλυκά καφέδες κλπ... Σηκώθηκα να φύγω ( ναι ναι... Χωρίς να ξεράσω, έχω αντοχές).
Χαιρέτισα έναν έναν όλους, και άπλωσα το χέρι να χαιρετίσω και τη νύφη.
Θεέ μου... Αυτό το βλέμμα...
Εκείνη, μου δίνει το αδύνατο χεράκι της και με πλησιάζει... Σκύβει... (με έριχνε ένα κεφάλι) έρχεται στην αγκαλιά μου, με έναν τρόπο...Τόσο τρυφερό, τόσο ζεστό, τόσο φοβισμένο...Ένοιωσα πως μου ελεγε... Μη με κρίνεις τόσο αυστηρά,δεν φταίω... Ενα παιδάκι είμαι, μεγαλωμένο χωρίς αγάπη, δεν με χάιδεψε ποτέ κανένας πατέρας.

Πρώτη φορά μια αγκαλιά μου " Μίλησε" τόσο.
Δεν μπόρεσα να μην ανταποκριθώ σε αυτή την απελπισμένη αγκαλιά. (ήθελα να ουρλιάξω, να τα σπάσω όλα,να φτύσω κατάμουτρα όλους αυτούς που γιόρταζαν. Τι γιόρταζαν αλήθεια; Άνθρωποι μη σκεπτόμενοι. μηχανές κακοκουρδισμένες, με νέας τεχνολογίας σάπια ανταλλακτικά...
Δεν άντεξα να μη χαϊδέψω με αγάπη αυτούς του αδύναμους ώμους που είχαν χωθεί στην αγκαλιά μου, και να νοιωσω τη δυστυχία αυτού του πλάσματος... Που δεν ήθελα καν να γνωρίσω, που θεώρησα ότι ήταν ότι χειρότερο.
Άκουγα πολλά.
Έριξα ευθύνες στη μικρή. Και δεν την απαλλάσσω τώρα...
Αλλα.... Που πας μωρή... " Μάνα"... Με κορίτσι στην εφηβεία, και σπιτώνεις (τον κατά πολλά χρόνια νεότερο σου) γκόμενο;
Σε δουλεύανε για χρόνια, και όταν πήγαινες για δουλειά, ο "μάγκας" σου την φυστίκωνε την δεκατετράχρονη κόρη, (και δεν ήταν ο πρώτος)
Ε...Πολυ θέλει; γκαστρώθηκε η μικρή, ποιανού είναι το παιδί, παιδί μου; δεν ξέρω... Σε ένα πάρτι που είχα πάει, είχα πιει πολύ, και δεν θυμάμαι.
Α..Ωραία θα το μεγαλώσουμε μαζί το παιδί. ( είναι απλό για σας να γεννάνε τα παιδιά σας , το κράτος πληρώνει, ε.. όλο και κάτι περισσεύει πάντα να φάνε και οι υπόλοιποι. Σιγά μην καθίσετε να σκεφτείτε... Βαθύτερα...)
Και γεννήθηκε το παιδί...Και μεγάλωνε...Και έμοιασε αυτουνού που είχες στο κρεβάτι σου τις νύχτες.
Δεν είσαι χαζή... Το ψυλλιαζόσουν, άλλα δεν ήθελες να το πιστέψεις, ώσπου...Σου το ξεφούρνισαν. (βλέπεις...το πήδημα εξελίχτηκε σε... Ερωτα αγάπη)
Που να το φανταστείς και συ τώρα.. Ότι το ίδιο σου το παιδί θα σου τον πάρει τον όμορφο ;
Καταλαβαίνω το σοκ που πέρασες, άλλα βρε κοπέλα μου...
Αφου έγιναν όλα όσα έγιναν, αφού ξέρεις ότι αύριο παντρεύονται, γιατί δεν συγχωρείς;
Το παιδί σου μόνο.
Γιατί δεν του αγοράσες ένα φόρεμα της προκοπής;
γιατί δεν της δίνεις την ευχή σου, καταπίνοντας τον δικό σου πόνο;
Γιατί τα μάτια του την ήμερα του γάμου του να γράφουν θλίψη;
Γιατί κατηγορείς ένα παιδάκι, για την δική σου "εγκληματική" συμπεριφορά;

Δεν ξέρω τι ζωή θα έχει αυτό το ζευγάρι (μόνο να φανταστώ μπορώ).
Ξέρω όμως, ότι αυτά τα μάτια, αυτό το βλέμμα, θα τα έχω για πολύ καιρό μπροστά μου.

Εγώ...Μια ξένη.

Εγω. Ποια είμαι λοιπόν εγώ; Είμαι μια γυναίκα όχι νέα (αισθάνομαι όμως έτσι), ούτε γρια. Ούτε όμορφη πολύ, (Υπήρξα όμως, κάποτε). Ούτε άσχημη. (ποτέ δεν υπήρξα). Ψωνάρα όμως...Ήμουν και...Εξακολουθώ όπως βλέπετε. (Ο λύκος κι αν εγέρασε...χαχαχα
Μια γυναίκα που βαδίζει με σταθερά, συνειδητά βήματα προς... Την φθορά και το τέλος μιας ζωής που...Δεν μου χάρισε "κάστανα" ποτέ. Αντίθετα μου έδειξε από πολλή πολλή νωρίς το πιο κακό της πρόσωπο. Και εγώ όμως... Δεν της χαρίστηκα. Κόντρα αυτή; κόντρα και εγώ.Ότι μου έδινε το έπαιρνα, το περνούσα από το κόσκινο της ψυχής μου και κρατούσα το καλύτερο. Τα άλλα τα έβαζα στην άκρη, σχεδόν τα ξεχνούσα, έτσι πίστευα πως έπρεπε να κάνω αν ήθελα να βρω νικήτρια από την κόντρα μαζί της. Και βγήκα!Η τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι εγώ. Για άλλους μπορεί να θεωρούμε αποτυχημένη (χέστηκα όμως) Θεωρώ επιτυχία το ότι έχω ανθρώπους γύρω μου που τους αγαπώ και με αγαπάνε, επιτυχία που γέννησα και μεγάλωσα τρια υπέροχα πλάσματα, τρεις καταπληκτικούς ανθρώπους, που τους έμαθα να αγαπάνε τη ζωή ( ειρωνεία ε; Είπαμε κόντρα...Αλλά... την αγαπάω την πουτάνα ζωή όπως κι αν με...έπαιξε) Και τους ανθρώπους.Επιτυχία που οι φιλίες μου κρατάνε χρόνια και χρόνια ( κάποτε λέγαμε με τις φίλες μου για γκόμενους και νέες αγάπες, και τώρα ...Για γιατρούς και...Παθήσεις. Πλάκα κάνω - πάλι τα ίδια λέμε στο...Ενδιάμεσο.) Θεωρώ Επιτυχία που μπορώ και χαμογελώ ακόμα...Που κάνω όνειρα...Που βρίσκω πάντα τρόπους να έχει χρώματα και ευωδιές η ζωή η δική μου, και όσων αγαπώ, που μπορώ να κοιτάζω τους ανθρώπους κατάματα με βλέμμα καθαρό. Που έχω αγάπη μέσα μου που ξεχειλίζει, με πλημμυρίζει, μου περισσεύει και την μοιράζω χωρίς τσιγκουνιές, χωρίς πρέπει, και δήθεν.
Επιτυχία που κατάφερα και παρέμεινα παιδί, που δεν "μεγάλωσα" που δεν με σάπισε όποια σαπίλα κι αν συνάντησα.

Εγω λοιπόν...(Ξέχασα για ποιο λόγο ξεκίνησα να το γράφω αυτό, βρεεε... καλώς τον μου τον Αλτς...) Α ναι...
Είχα έναν άντρα μια φορά και έναν καιρό. (Δεν είχα μόνο έναν, άλλα...Δεν είναι του παρόντος)
Αυτός ο άντρας λοιπόν, πριν μερικά χρόνια με εγκατέλειψε για μια άλλη γυναίκα.
Πριν αρκετό καιρό προσπάθησε να..."Ξαναεπικοινωνήσουμε" (αφού η άλλη...Τον έστειλε για βρούβες).
Αποφάσισα για μια και μοναδική φορά στη ζωή μου να βάλω μπροστά τη λογική ( πάντα με κυριαρχούσε το συναίσθημα σε όλη μου τη ζωή) Άσε...Σκέφτηκα, μην την κλείνεις την πόρτα, ποτέ δεν ξέρεις...Έτσι κι αλλιώς σε διαφορετικές χώρες ζούμε...
Το άφησα πάντως ανοιχτό το θέμα.
Ώσπου... Ήρθε το τηλεφώνημα. Πρόβλημα υγείας σοβαρό. Καρκίνος. Παρηγοριές τηλεφωνικές, λόγια αισιοδοξίας κουράγιο...Όλα τηλεφωνικά...
Δεν άντεξα. Αυτός ο άνθρωπος ήταν κάποτε επιλογή μου, τον παντρεύτηκα, δεν μπορώ να πω ότι έζησα καλά μαζί του...Όμως...Του χρωστάω! Μεγάλωσαν σχεδόν τα παιδιά μου μαζί του, ήταν δεύτερος πατέρας για αυτά, ήταν ηθικός (σε ότι αφορά τα παιδιά μου).
Την πήρα την απόφαση. Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς. Δεν μου το επέτρεπε η συνείδηση μου, να μην είμαι κοντά του στης δύσκολες ώρες που περνάει.
Όχι...Δεν το έκανα από υποχρέωση! Ούτε για να κάνω την καλή, σε ποιον άλωστε; (αυτοί που με γνωρίζουν αληθινά, ξέρουν πόσο καλή είμαι...Αλλα και πόσο κακιά μπορώ να γίνω όταν με 'δαγκώνουν') Ήταν το μόνο που ήθελα να κάνω!!!
Πόνεσα και πονάω για αυτόν. Ήθελα να είναι καλά. Πόνεσα πολύ περισσότερο από ότι και εγώ η ίδια πίστευα πως θα πονέσω.
Είμαι εδώ τώρα, και προσπαθώ να...Φαίνομαι δυνατή, να προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη.
Δεν ξέρω που την βρίσκω τη δύναμη. Ώρες ώρες φοβάμαι τόσο πολύ...
Μου λείπει το σπίτι μου, τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, οι άνθρωποι μου.
Είμαι μόνη μου, σε μια ξένη χώρα ανάμεσα σε ξένους ανθρώπους, που ούτε τη γλώσσα τους ξέρω καλά καλά, παλεύοντας με τι;
Με τον καρκίνο; με τον θάνατο; με τι; και με τι όπλα; που... πήγα να ρωτήσω τον γιατρό, εξηγώντας του ότι είμαι Ελληνίδα και τον παρακάλεσα να προσπαθήσει να μου μιλάει αργά για να καταλαβαίνω τι μου λέει,μιας και δεν ξέρω καλά τη γλώσσα, και εκείνος...Μου μίλαγε όπως θα μίλαγε κανονικά σε μια γερμανίδα. ( μετά έμαθα ότι είναι Τούρκος) διαφορετικά...Δεν μπορώ να το εξηγήσω...
Στην άγνοια λοιπόν... Ότι ξέρω το ξέρω από τον ίδιο τον ασθενή, που του τα λένε όλα εδώ οι γιατροί,λέει...

Έτσι...Για να περάσει η ώρα...Και να μην τρελαθώ,(Περιμένοντας τα δύσκολα, γιατί όπως ο ίδιος μου λέει...Είμαστε στην αρχή ακόμα, σε λίγο θα ξεκινήσουν οι ακτινοβολίες, οι χημειοθεραπείες, και δεν ξέρω τι άλλο ακόμα). Ασχολούμαι και μαθαίνω την τεχνική της χαρτοπετσέτας Decoupage, χωρίς πολλά υλικά εδώ, μόλις τα είχα αγοράσει και δεν πρόλαβα να φτιάξω σχεδόν τίποτα εκεί, όταν έφυγα. Θα σας βάλω φωτογραφίες να δείτε τα...Κατορθώματα μου...Μόνο αν μου υποσχεθείτε ότι Θα μου...χαϊδέψετε τα αυτιά χεχε... ψέματα λέω...Έτσι κι αλλιώς θα σας δείξω αυτά που φτιάχνω.

Και επίσης... Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, στον άνθρωπο που πίστεψε, και με βοήθησε τόσο, να πραγματοποιήσω αυτό μου το όνειρο. Να είσαι καλά, όπου... Κι αν είσαι!!!

Οι αναμνήσεις γίνανε βόλια

Ξύπνησα με μια περίεργη διάθεση σήμερα.
Μια νοσταλγία. έναν πόνο. ένα κενό. και μια σκέψη να μου τρυπάει το μυαλό.
Τόσοι άνθρωποι, τόσες γνωριμίες, τόσες φιλίες, που πήγαν;
Ηρθαν στη σκέψη μου στιγμές από τα παλιά, χρόνια πριν, άνθρωποι που δεν θυμάμαι καν το πρόσωπο τους, αλλά όσο θολή και να΄ναι η εικόνα τους... οι στιγμές –η κάποιες από τις στιγμές που ζήσαμε μαζί, είναι ακόμα εκεί.
Τι γίνεται και αλλάζουμε έτσι οι άνθρωποι;τι είναι αυτό που μας κάνει, τους ανθρώπους που αγαπήσαμε, ζήσαμε, ονειρευτήκαμε μαζί τους, τώρα ούτε ξέρουμε που βρίσκονται, η ακόμα χειρότερα, δεν θέλουμε να τους ξέρουμε;
Ξέρω ξέρω... αλλιώς τους περιμέναμε και αλλιώς ήταν, θα μου πει κάποιος.
Μα... όταν τον συναναστρεφόμασταν, αυτός προσποιούταν; κι αν ναι γιατί; (τι έχει κάποιος να κερδίσει παρουσιάζοντας κάτι άλλο από αυτό που είναι; αυτό είναι κάτι, που ποτέ δεν πρόκειται να το καταλάβω!)
Η εμείς... είτε από αδιαφορία, από εγωισμό, η αφέλεια και καλή πρόθεση δεν προσέξαμε;
Μήπως εμείς αλλάξαμε;
μήπως η ζωή, τα προβλήματα, τα χρόνια που περνώντας αφήνουν σημάδια, - όχι μόνο στην εμφάνιση- μας έκαναν να αλλάξουμε συμπεριφορά και χαρακτήρα, και να τα βλέπουμε όλα παράξενα;
Που είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που άνοιξα την καρδιά μου και τους έβαλα μέσα;
Που είναι όλοι εκείνοι οι φίλοι, που τρώγαμε, πίναμε, και κοιμόμασταν μαζί χαράματα πια, αφού όλη τη νύχτα διηγούμασταν τα γεγονότα της ζωής μας, και πλάθαμε καινούρια όνειρα; όνειρα κοινά.
Και οι έρωτες;
Που είναι όλοι εκείνοι, που νύχτες και μέρες ατελείωτες, τους ψιθύρισα σαν σε πυρετό, Σ΄αγαπω;
Εκείνοι που με αγάπησαν που πήγαν; και τα βλέμματα που κάποτε λάμπανε όλο φως πως έγιναν σκοτεινά και άδεια; πως γίναμε ξένοι;
Με πονάνε τόσο αυτές οι απουσίες...
Τόσο, που μερικές φορές όπως και σήμερα, δεν το αντέχω το κενό που άφησαν, εκείνες, η τότε αγαπημένες παρουσίες.
Μου λείπουν αυτοί που αγάπησα.
Μου λείπουν κομμάτια της ζωής μου
Μου λείπουν στιγμές των αναμνήσεων μου!!!

Διαστροφές, Καταστροφές...

Αυτός, 29 ετών σήμερα, όμορφος, χαμένος στην κοσμάρα του, προβληματικό παιδί απο μικρό, χωρισμένοι οι γονείς, μια αδιάφορη μητέρα με περίεργες ερωτικές προτιμήσεις. το παιδί ζει με τον πατέρα αλλά το σκάει με το παραμικρό και τρέχει στη μάννα η οποία γρήγορα γρήγορα το επιστρέφει (το... αντικείμενο)

Εφηβεία δύσκολη, αλητεία μπλεξίματα κλοπές, μια σχέση και ένα παιδί. Φυλακή.

Δεύτερη σχέση, άλλο παιδί, κλοπές, επιστροφή στη φυλακή.

Τρίτη σχέση, με μια σαραντάρα, και ταυτόχρονα με μια δεκαωχταρα μαθήτρια, την κόρη της!!!

Έγκυος η μικρή, δεν φανερώνει τον πατέρα στην αρχή τουλάχιστον, σε ερωτήσεις του συγγενικού της περιβάλλοντος είπε ότι σε ένα πάρτι ήπιε πολύ μέθυσε, και δεν ξέρει τίνος είναι το παιδί.

Αυτός όμως... Στη φυλακή ξανά...Σε μια επίσκεψη που του έκανε η μάννα ερωμένη, τις το ξεφούρνισε, ότι το παιδί της κόρης της, είναι δικό του (μεταξύ μας πιστεύω ότι εκείνη το γνώριζε ήδη) χωρίσανε, (για ένα μήνα) αυτός αποφασίζει να γυρίσει στον πατέρα, νοικιάζεται μεγαλύτερο σπίτι και είναι σε αναμονή της... αποφυλάκισης του, η ερωμένη μάννα όμως, ξεχνάει; συγχωρεί; αδιαφορεί; οι επισκέψεις συνεχίζονται σε εβδομαδιαία βάση, η επιστροφή στον πατέρα μάλλον ματαιώνεται ( αυτός ο δύστυχος πρέπει τώρα να βρει μικρότερο σπίτι αφού μόνος του θα μείνει τελικά).

Και εγώ αναρωτιέμαι, θα πάει να ζήσει στο σπίτι αυτό που ζει η μάννα ερωμένη, η κόρη με το μωρό, και η μικρότερη κόρη της ( αυτή ακόμα έμεινε ανέπαφη, για πόσο άραγε;) με πια θα ζει στην πραγματικότητα; σε ποιανής το κρεβάτι θα ζεσταίνει την άδεια δυστυχισμένη του ψυχή; μήπως και με τις δυο μαζί; τι σχέδιο καταστρώθηκε; τι ¨όνειρα¨ διεστραμμένα έχουν εξάψει τη φαντασία τους;

Τη είδους μάνα είναι αυτή, που ξέρει, δέχεται, και συμμετέχει; (για να μην πω και...οργανώνει;) τι βρώμικο... πόσο σάπιο μυαλό την κυβερνάει;

Ποιο μακάβριο τέλος περιμένει άραγε, αυτό το... αρρωστημένο τρίο;

Και... το θύμα, τι μέλλον διαγράφετε γι’αυτο το άμοιρο, αθώο πλασματακι;

Θα ρίξει φωτιά ο θεός να μας κάψει, όπως θα έλεγε η μάννα μου.


Η ιστορία διαδραματίζεται σε ξένη χώρα. και κανένα από τα πρόσωπα δεν είναι έλληνας.

Νοικοκυρές σε υστερία

Πάει η μέση μου, γυρτή περπατάω, κοψομεσιάστηκα ντε!


Τι τα’θελα αυτά εγώ; καλά δεν καθόμουνα στα αυγά μου; έκανα τις δουλίτσες μου όποτε μου έκανε κέφι, κι αν δεν μου έκανε χέστηκα, όποτε!

Σάματις την πεθερά είχα να μουρμουράει; όχι δεν την είχα, έξυπνο κορίτσι είμαι (λέμε τώρα) φρόντισα να μην έχω, ούτε πεθερά αλλά... ούτε και γιο, που να την έχει μάνα.

Σε ποιον είχα να απολογηθώ άμα τα τζάμια τα έκανα την επόμενη βδομάδα,
μήνα
, χρόνο; αιώνα; Σε κανέναν!

Έλα όμως που...

Εγώ...καλημέρα Ελένη, τι κάνεις;

Ελένη. τι να κάνω; άσε έχω πεθάνει δυο βδομάδες καθαρίζω το σπίτι και τελειωμό δεν έχει...
( τι στο καλό, σε ανάκτορο μένει; εγώ βλέπω ένα κανονικό σπίτι των 90 άντε 129 τμ, δε μπορεί! θα έχει σκάψει και κάνα δυο υπόγεια λαθραία, μετά σου λέει...

Εγώ. έλα βρε λιτσα χάθηκες που είσαι τόσες μέρες και δε σε βλέπω;

Λ. μην τα συζητάς καθάρισα το σπίτι, ξέστρωσα τα χαλιά τα έπλυνα, σήμερα πήρα ανάσα.

Ε. έλα βρε... όλα μαζί έπρεπε να τα κάνεις;

Λ. Τι λες βρε; Πάσχα έρχεται έτσι θα το άφηνα το σπίτι;

Όπου και να ρίξω το μάτι μου...
Η μια βάφει, η άλλη καθαρίζει, η παρακάτω ξεσηκώνει, χωριό δεν ήθελες καλό μου; έτσι κάνει ο κόσμος στα χωριά.

Ανασκουμπώθηκα λοιπόν και γω, (τι, καλύτερες νοικοκυρές είναι αυτές από μένα; τώρα θα τους δείξω εγώ!)

Δεν τους έδειξα όμως, εγώ είδα! και τα είδα όλα!

Αυτή τη στιγμή είναι όλα στη μέση, η κουρτίνες πλύθηκαν, παράθυρα παντζούρια πεντακάθαρα, εγώ όμως τα έχω παίξει, τέλος για σήμερα. το πότε θα συμμαζευτεί αυτό το αχούρι, ένας θεός το ξέρει.

Αχ.. που είναι οι εποχές που σε μια μέρα ξεσήκωνα το σπίτι και το έκανα φύλο και φτερό;

Με κακοφαίνεται μετά όταν με λένε εκ (παραδρομής χαχα) κυριούλα, εμ... τι σκατά είμαι;
τι; επειδή θέλω να λέω ότι είμαι ακόμα κοριτσάκι; άντε καλέ...κοριτσάκι με έμπλαστρο;

Από την άλλη... ας μου προτείνει κανένας νόστιμος ¨κυριούλης¨ να βγούμε το βράδυ, να δεις πως φεύγουν και τα έμπλαστρα και οι πόνοι, να δεις για πότε μεταμορφώνεται η κουρασμένη κυριούλα, σε λαμπερό θηλυκό, όλο νάζι και σκέρτσο...

Όρκο έκανα πάντως σήμερα!

Δεν πα να βουρλίζονται οι κατά τα αλλά συμπαθέστατες συγχωριανές μου, και να συναγωνίζονται η μια την άλλη σε προκοπή, λες και...όσο περισσότερες βδομάδες κρατάει η πασχαλινή λάτρα τόσο πιο νοικοκυρά είναι η άλλη.
Εγώ θα κάνω τις δουλειές μου όταν και όποτε γουστάρω.
και αν δεν είμαι προκομμένη σαν αυτές, ας μου γυρίσουν πίσω τα προξενιά, Α μα πια...

Και επειδή τα πήρα τώρα... Σιγά μην κάτσω να κάνω τσουρέκια και μαλακίες, απέναντι είναι ο φούρνος.

Μόνο κόκκινα αυγά θα βάψω έτσι για το καλό, και... του χρόνου.

Είδες που σου έλεγα Αχτιδουλα μου; να βρε... την βρήκα την αφορμή να τη γλιτώσω και φέτος η άχρηστη.

Απαντώντας στην Παναγιώτα, είπα ότι δεν είμαι ζωόφιλη, και δεν είμαι.

Γράφοντας όμως ξεπήδησαν αναμνήσεις, και ανακάλυψα πότε έπαψα να είμαι, όχι ότι πριν μάζευα αδέσποτα, αλλά γάτες και σκύλο πάντα είχα στο σπίτι μου, και όχι στο μπαλκόνι αλλά μέσα, μέλος της οικογένειας.

Έκλαψα, και ακόμα κλαίω όταν σκέφτομαι τον ρουμπι μας ένα σκυλί άνθρωπο, που η απανθρωπιά των «ανθρώπων» τον έστειλε σε καταπράσινα λιβάδια κάπου ψιλά, η χαμηλά, δεν ξέρω, μακριά όμως από την αγάπη μας.


Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια μέχρι να μπορώ πια να βάλω άλλον στη θέση του, και αυτό έγινε εντελώς απρόσμενα, όταν ένα απόγευμα γυρνώντας από την επίσκεψη σε μια φίλη, τον είδα στην άκρη του δρόμου να σέρνει τα βήματα του, ακολουθώντας με, ήταν ματωμένος και κάτι κρεμόταν από πίσω του, ήταν τα έντερα του η κάτι τέτοιο δεν θυμάμαι πια, θυμάμαι όμως ότι όταν έφτασα στο σπίτι αυτός ήταν εκεί, πίσω μου, δεν χρειάστηκε να σκεφτώ πολύ τον ανέβασα πάνω τον τάισα τον φρόντισα, και έψαξα να βρω γιατρό επειγόντως, είχε ήδη νυχτώσει όταν μια κτηνίατρος έφυγε από τη ζεστασιά του καναπέ της και ήρθε στο ιατρείο της να δει αυτό το ζωντανό, που από ότι φαινόταν ήταν από ¨σπίτι¨ που μόλις αρρώστησε το πέταξε.

Θεραπείες κόντρα θεραπείες, εγχείρηση τελικά, και έγινε ένας υγιέστατος κούκλος.

Επιστρέψαμε σπίτι χαρούμενοι που επιτέλους όλα πήγαν καλά.


Την άλλη μέρα ανοίγοντας την πόρτα κάποιος από μας να μπει η να βγει, ο υγιής πλέον σκύλος, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια.

Έφυγε!

Εξαφανίστηκε!!!

Πόνεσα, θύμωσα, και ορκίστηκα, όχι ξανά σκυλί στο σπίτι, μου φτάνουν οι πίκρες από τους ανθρώπους, δεν μου χρειάζονται και από τα ζώα

Εγωιστικό;

Ίσως, από εκείνη τη μέρα πάντως εγώ έπαψα να θέλω ζώα κοντά μου.

Όταν το λέω αυτό οι δικοί μου άνθρωποι, δεν το πιστεύουν, εσύ; εσύ δεν αγαπάς τα ζώα; εσύ που τότε έκανες εκείνο; που την άλλη φορά έκανες το άλλο;

Ναι λοιπόν εγώ.

H δική μου άνοιξη.

Γεννήθηκα την άνοιξη. Λουλουδιαστή η πρώτη ανάσα μου.
Είναι ο τόπος μου, είναι ο χρόνος μου.
Η άνοιξη. η κάθε άνοιξη. Τόσα χρόνια τώρα. Τόσες άνοιξες.
Και ακόμα η ίδια ηδονή με συναρπάζει.Κυλιέμαι σε πλαγιές με φρέσκο στάρι.
Κατρακυλώ,βυθίζομαι, χάνομαι,σε πέλαγα από κόκκινες παπαρούνες,
τις αγκαλιάζω και γίνομαι ένα μαζί τους.
Μου τρυπάει ακόμα τα ρουθούνια η ζεστή, γλυκόπικρη μυρωδιά των φυτών του καπνού.
Ο ιδρώτας αντρών και γυναικών,που σκυμμένοι με στοργή πάνω τους,
προσεχτικά μη σπάσει φυλλαράκι,τα ξεριζώνουν από το φυτώριο για να τα φυτέψουν στο χωράφι.
Τα τραγούδια, και τα τιτιβίσματα, τα κρυφά ερωτικά βλέμματα, των αγοριών και των κοριτσιών,μυστικές υποσχέσεις.
Τα παιδιά που παίζουν ανέμελα παραπέρα, και κάθε τόσο κουβαλάνε νερό,
να πιουν οι κατακόκκινοι από τον ήλιο εργάτες.
Τα άλογα και τα κάρα παραπέρα...(που τώρα αντικαταστάθηκαν από τα τρακτέρ)
Οι πασχαλιές σε κάθε αυλή,που όλες μαζί κάνουν ένα χωριό να μοσχοβολάει.
Ο κατιφές και το γεράνι. και η τσουκνίδα, που φυτρώνει σε κάθε φράχτη,σε κάθε αυλή.
Μέχρι και τα γαϊδουράγκαθα, και τα φιδόχορτα, ακόμα κι αυτά μου λείψανε.
Η μυρωδιά τις μέντας. τα βατόμουρα.που ακόμα σκαρφαλώνω να μαζέψω.
Και... Αυτό, το πιο αγαπημένο όλων,ο μοβ κρίνος,αυτό το λουλούδι έχει μια περίεργη σχέση μαζί μου, με πονάει και με λιγώνει.χρόνια είχα να το δω,
Και τώρα το συναντώ ξανά σε κάθε αυλή σχεδόν (ζήτησα και μου έφερε μια γειτόνισσα πολλές ρίζες, τις φύτεψα πρόχειρα λίγο πριν φύγω για το ταξίδι),
τώρα που γύρισα θα τις φυτέψω κανονικά.
Και άλλα πολλά λουλούδια που κάθε μέρα φυτεύω, και που έδωσαν χρώμα και ζωή, στο πολλά χρόνια εγκαταλελειμμένο σπίτι.
Το σπίτι των παιδικών μου χρόνων.
Αυτή είναι η δική μου άνοιξη.
Κάθε άνοιξη.
Χρόνια, τόσα πολλά τώρα...

Ήρθε μια βλάχα απ το χωριό, στην ξελογιάστρα Αθήνα...

Φεύγω, πάω στην πρωτεύουσα!
Είμαι μόλις 5 μήνες στο χωριό, και έχω τόσο πολύ εγκλιματιστεί, που είναι σα να μην έζησα στην Αθήνα πάνω από 30 χρόνια-με κάποια διαλείμματα που πήγα στη Θεσσαλονίκη(που είναι η πόλη που θεωρώ πατρίδα μου αφού εκεί έζησα όλη την τρέλα της εφηβείας) και εκεί ζουν οι δικοί μου άνθρωποι.
Αυτή την πόλη λοιπόν-την Αθήνα- ποτέ δεν μπόρεσα να την «χωνέψω», αν και εκεί έζησα τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου, εκεί γέννησα τα παιδιά μου, εκεί γνώρισα χαρές αλλά και μεγάλες πίκρες, κι όμως! Ποτέ δεν την ένοιωσα δικιά μου, αγαπημένη μου.
Έτσι λοιπόν τώρα αισθάνομαι περίεργα που πάω, σαν με το ζόρι, αν δεν ζούσε το ένα μου παιδί εκεί ούτε που θα πατούσα, έχω φίλους βέβαια, αλλά αυτοί οι περισσότεροι με έχουν ήδη επισκεφτεί εδώ στο χωριό, για να μην πω ότι τώρα τους βλέπω περισσότερο από όταν μέναμε στην ίδια πόλη. Έρχονται και γυρνάμε όλη την περιοχή, κάτι που από μόνη μου δεν θα το έκανα, περνάμε θαυμάσια, έχει τόσες ομορφιές η φύση...
Κάνουμε ατελείωτα ξενύχτια συζητώντας, θυμόμαστε... ονειρευόμαστε...χτίζουμε και γκρεμίζουμε.
Θα συναντήσω φίλους αγαπημένους, κάποιους όχι, γιατί τους άφησα πισω,τους έβγαλα οριστικά από τη ζωή μου. με στεναχωρεί όμως αυτό, μου δημιουργεί ένα κενό, μου φαίνεται περίεργο, σα να πάω στη γειτονιά τους, να περνάω έξω από το σπίτι τους, και να μη χτυπάω το κουδούνι, άνθρωποι που κάποτε τους αγάπησα, που ζήσαμε πράγματα μαζί. Πως γινόμαστε έτσι οι άνθρωποι...Θλιβερό.
Όμως εγώ πάω για να χαρώ! να διασκεδάσω καμία στενάχωρη σκέψη δεν θα αφήσω να με μελαγχολήσει.

Ονειρεύομαι.

Δεν ξέρω αν έχω το δικαίωμα πια να το κάνω αυτο.
H λογική, μου λέει οχι,που πας μωρή...
Δεν είσαι κοριτσάκι πάρτο επιτέλους χαμπάρι.
Τίποτα όμως δεν μπορεί να με σταματήσει. Στα κομμάτια η λογική.
Από πότε υπολόγισα εγώ τη λογικη; σιγα μην το κάνω τώρα!
Εμένα το συναίσθημα με οδηγούσε πάντα (γιαυτο τα έκανα σκατά στη ζωή μου) στιγμή δεν το μετάνιωσα όμως!
Τι να την κάνω μια ζωή «στρωμένη με λογική, αλλά...άδεια;»
Ονειρεύομαι έναν έρωτα, ένα πάθος, μια τρέλα.
Μα δεν έχεις ανάγκη από ένα σύντροφο; με ρωτάνε, φυσικά έχω, όμως...
όχι έναν οποιονδήποτε σύντροφο για να μην είμαι μόνη, θέλω έναν έρωτα σύντροφο, αλλιώς μια χαρά είμαι παρέα με τις αναμνήσεις μου, από έρωτες δυνατούς, από δοσίματα φωτιάς.
Ακόμα κρατάει η φλόγα της ψυχής μου, δε λέει να σβήσει αν και καμιά φορά θα το'θελα αυτό, να ηρεμήσω. να γίνω και να αισθάνομαι γιαγιά, χωρίς εντάσεις χωρίς ονειρέματα.
Προσπάθησα αυτές τις μέρες να πείσω τον εαυτό μου ότι μπήκα στον..."σωστό" δρόμο, -όταν πέθανε μια θεια μου μεγάλη πολύ,- ότι άρχισα να εξοικειώνομαι με τον θάνατο, και... ότι μου αρέσει κιόλας να πηγαίνω σε κηδείες.(έτσι είχα ακούσει ότι αισθάνονται η μεγάλες, το κάνουν λέει αυτό... για να προετοιμάζονται για το δικό τους φευγιό) παλιά έτρεμα να αντικρίσω νεκρό, τώρα στα μέσα και στα έξω ήμουνα, καθόμουν μπροστά της και την κοίταγα, και σκεφτόμουν...
ΔΕΝ τον φοβάσαι τον θάνατο!
Να κοίτα, ένας μεγάλος ύπνος είναι, τίποτα δεν καταλαβαίνεις, κάτσε κι άλλο, μαζοχίσου ηλίθια. Σιγά!
Ποιον πάω να κοροϊδέψω; με έστησε απέναντι ο άλλος μου εαυτός, αυτός τις φωτιάς, και με έφτυσε κατάμουτρα, σα δε ντρέπεσαι λιγάκι... τι μαλακίες είναι αυτές που κάνεις; Αφού η ζωή είναι μέσα σου, αφού την αγαπάς, αφού έχεις πολλά ακόμη να κάνεις, να δώσεις και να πάρεις, να νοιώσεις.
Δεν ξέρω αν πρέπει να ντρέπομαι, αλλά αισθάνομαι κοριτσάκι έτοιμο για νέα ξεκινήματα, τι κι αν τρεις μέρες τώρα, η μέση μου πονάει και μου θυμίζει ότι δεν είμαι; τι κι αν οι ρυτίδες κάθε μέρα που κοιτάζω στον καθρέφτη είναι πιο βαθιές και... σα να γεννάνε βρε παιδί μου, κάθε μέρα και άλλη προστίθεται στο άλλοτε όμορφο και δροσερό μου πρόσωπο.
Ας είναι!
Είμαι ένα κορίτσι, κρυμμένο, σε ένα όλο και πιο ρυτιδιασμένο πρόσωπο.
Σε ένα όλο και πιο σακατεμένο κορμί.

Η άνοιξη στην αυλή, και στην ψυχή μου.

Άνθισαν στον κήπο μου η ερικιές, η ροδακινιές, η τριανταφυλλιές πέταξαν νέα ολοζώντανα φύλλα, μέχρι και αυτές που πριν μερικές μέρες πήρα κόμπους από τη γειτόνισσα που κλάδευε τις δικές της πιάσανε και άρχισαν να βγάζουν φυλλαράκια.
Κάνανε πληγές τα χέρια μου σήμερα από την τσάπα, αλλά ούτε που με νοιάζει, βιάζομαι…ανυπομονώ να φυτέψω τα πρώτα λαχανικά μου, να τα δω να μεγαλώνουν, να καρποφορούν, να χρειάζομαι κάτι για το μαγείρεμα μου και να βγαίνω να το κόβω από τον μπαχτσέ μου νόστιμο αγνό και τζάμπα.
Οι εξετάσεις μου ήταν τζάμι, η γιατρός μου μου είπε... γλέντα, τραγούδα, Γέλα, διασκέδασε, ερωτεύσου, είσαι υγιέστατη.
Τι ήταν όλο αυτό; Χα γενετική ανωμαλία! Δηλαδή… βλαμμένη από γεννησιμιού μου.
Μια φλέβα λέει... είναι εκεί που δεν έπρεπε να είναι, δηλαδή στο θώρακα, η οποία ούτε με ενοχλεί, ούτε την ενοχλώ.
Καλά... δεν είμαι και το πιο ψύχραιμο πλάσμα στον κόσμο, χέστηκα από τον φόβο μου, ένοιωθα αδύναμη κουρασμένη άρρωστη, ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι είχα καρκίνο, είχα ‘ΔΕΙ’ και τις μεταστάσεις. ψυχολογία ετοιμοθάνατης.
Έδωσα υπόσχεση όμως στον εαυτό μου, ότι θα κόψω το τσιγάρο «γιατί το 80% αυτών που κάνουν καρκίνο των πνευμόνων είναι καπνιστές» και αυτό που πέρασα δεν θα το ξαναπεράσω!!! δεν μπορώ όμως μόνη μου «ξέρω την αδυναμία μου» και θα πάω να κάνω βελονισμό.
Έτσι...
Μπήκε η άνοιξη στην αυλή και στην ψυχή μου.

Χάλασα;

Δεν πιστεύω να είναι αυτό που νομίζω... αλλά... κάνε μια αξονική να βεβαιωθούμε.
Εξετάσεις ρουτίνας, ε.. έχω και μια ηλικία που πρέπει να το ελέγχω κατά καιρούς το σύστημα, γιατί... όπως όλα τα παλιά πράγματα, έτσι και το ανθρώπινο σώμα ¨χαλάει¨
Να... έχω και ένα βήχα επίμονο τελευταία, μάλλον κρύωσα {έβγαλα και διάγνωση τρομάρα μου)
Πήγαινε να κάνεις μια ακτινογραφία θώρακα είπε η γιατρός, με την οποία από την πρώτη στιγμή της συνάντησης μας, νοιώσαμε ότι γνωριζόμασταν από πάντα, είναι αυτές η φιλίες που γεννιούνται από το πουθενά και αισθάνεσαι τέτοια οικειότητα με τον άλλον που λες και τον ήξερες από πάντα.
Πήγα! Και ήρθε η ώρα να πάρω τις απαντήσεις, και... τις πήρα.
Αν πω ότι δεν φοβάμαι θα είναι μεγάλο ψέμα!
Χέστηκα από τον φόβο μου. Σε πανικό βρίσκομαι για να ακριβολογώ, μπήκα έψαξα, καρκίνος του πνεύμονα = ΘΑΝΑΤΟΣ!!! ο μόνος καρκίνος που δεν έχει βρεθεί κάποιος τρόπος για θεραπεία, η παράταση της ζωής του ασθενούς.
Προσπαθώ να μην χάσω την ψυχραιμία μου, αλλά αυτό δεν είναι και τόσο απλό, και φυσικά καθόλου εύκολο.
Και τις στιγμές που με πιάνει ο πανικός κάνω τις πιο φρικιαστικές σκέψεις, Σκεφτόμουν πριν από λίγο...(Πρέπει να αρχίσω να πηγαίνω στο νεκροταφείο συχνά και μόνη μου,και... όλες τις ώρες, πρέπει να εξοικειωθώ, πάντως.. ωραίο έγινε, την τελευταία φορά που πήγα το είχανε ανοίξει μεγαλώσει, έχει και ωραία θέα, μέχρι τώρα έτρεμα να πάω μόνη, ποτέ δεν το εκανα.Αν και η επιθυμία μου είναι να με κάψουνε, αλλά ξέρω ότι δεν θα το κάνουνε, εξ άλλου είναι δυσβάσταχτο οικονομικά να με πάνε στο εξωτερικό αφού εδώ δεν γίνεται.) μετά μάλωνα τον εαυτό μου, άντε βρε ηλίθια που έβγαλες κιόλας ότι είναι σώνει και καλά καρκίνος και θα πεθάνεις…
Μετά... γιατί ρε πούστη μου;
Γιατί σε μένα; Γιατί τώρα;
Ρε πουτάνα ζωή... ποτέ δεν μου χαρίστηκες γαμιόντας με πας τόσα χρόνια τώρα, θαρρείς και σου φορτώθηκα στην πλάτη.
Οκ... δεν είπα ότι μου χρωστάς, ούτε σου ζήτησα δανικά, να μη με κυνηγάς σου ζήτησα, άσε με ήσυχη πια, μη γίνεσαι φίλη μου, και αφού δεν θέλεις μη μου δείχνεις το όμορφο, το καλό σου πρόσωπο... Στην τελική αδιαφόρησε για μένα
Έχω αγωνία...
Έχω φόβο...
Θέλω να έχω ελπίδα.

Μην είναι ο κάμπος, τα βουνά…

Πάντα το ήξερα ότι είμαι μια χωριάτισσα ντιπ κατά ντιπ.
Όχι τόσο επειδή γεννήθηκα σε χωριό και έζησα εκεί μέχρι τα δώδεκα {όχι και τόσα πολλά μπροστά στον…πάνω από μισό αιώνα που ζω} αλλά γιατί πάντα λαχταρούσα να ζήσω στο χωριό, γιατί λάτρευα τον τρόπο ζωής της υπαίθρου.
Κρυφό μου Όνειρο και λαχτάρα λοιπόν να επιστρέψω κάποτε στον τόπο που με γέννησε, που έπαιξα τα πρώτα μου παιχνίδια -σε μια εποχή που εμείς τα παιδιά φτωχών οικογενειών δεν είχαμε κανένα παιχνίδι, και δεν μπορούσαμε καν να ονειρευτούμε πως θα αποκτήσουμε ποτέ- κι όμως… εμείς χορτάσαμε παιχνίδι.
Παίζαμε με το τίποτα! Παίζαμε με το χώμα…με τις πέτρες… με παλιοκουρελα που μόνα μας φτιάχναμε τα κορίτσια κάτι που έμοιαζαν με κούκλες.
Παίζαμε μεταξύ μας, και κατάκοπα γυρνούσαμε στο σπίτι, και πέφταμε με τα μούτρα να φάμε τη φέτα το ψωμί πασαλειμμένο με ζάχαρη και λάδι, και στις τυχερές μας μέρες με λίγη θρεψινη.
Χαμένη στο ρομαντισμό μου εγώ, και κρατώντας τις αναμνήσεις ζωντανές ονειρευόμουν την επιστροφή.
Και επέστρεψα!!!
Όταν πλησίαζε ο καιρός, και μετά στις αρχές… περίεργες σκέψεις τριγυρνούσαν στο μυαλό μου.
Λες να συμβαίνει αυτό επειδή…κοντεύει η ώρα μου να τελειώσουν η μέρες μου στη γη… και η μοίρα θέλει να βρίσκομαι εκεί που μου χαρίστηκε η ζωή…εκεί και να μου αφαιρεθεί; ξέρω εγώ; μπορεί ο χάρος να βαριέται τα ταξίδια, και με ήθελε εδώ.
Και γιατί βρε χαζή να μην συμβαίνει το αντίθετο;
Γιατί να μην η καλή σου μοίρα σε φέρνει πίσω για να ζήσεις ευτυχισμένη χαρούμενη και ελεύθερη επιτέλους;
Ναι αυτό είναι!!!
Να μαι λοιπόν εδώ, να ζω όπως ήθελα πάντα να ζω.
Απλά, ήρεμα, γλυκά, κοντά σε ανθρώπους που γνωρίζω από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκα, εδώ που με ξέρουν και οι πέτρες και φωνάζουν το όνομα μου, που βγαίνω στην εξώπορτα και ακούω άπειρες καλημέρες, καλημέρες με αγάπη, με χαμόγελο, και αληθινή ζεστασιά.
Εδώ που πριν καν φτιάξω τον δικό μου μπαχτσέ – αυτό ονειρεύομαι και όπου να ναι κοντεύει ο καιρός, τον άλλο μήνα θα φυτέψω τα πρώτα μου φυτά…- δεν έχω πάει στον μανάβη γιατί η μια γειτόνισσα μου φέρνει μαρούλια η άλλη κουνουπίδια και μπρόκολα, λάχανα η άλλη.
Εδώ που έρχεται το πρωί ο γαλατάς και μου φέρνει γάλα που έχει τη γεύση και τη μυρωδιά που πρέπει να έχει το γάλα, και που μόλις άρμεξε από της αγελάδες, και που σήμερα έφτιαξα το πρώτο σπιτικό μου γιαούρτι.
Τώρα συνειδητοποιώ πόσο δυστυχισμένη και στερημένη ήταν η ζωή μου στην πόλη.
Πόσο μόνη μου έζησα με την παρουσία ανθρώπων βιαστικών αγχωμένων ανθρώπων που ποτέ δεν προλαβαίνουν όσο κι αν τρέχουν, ανθρώπων που η ταχύτητα τους έκανε ψυχρούς και απόμακρους, ψεύτικους και δήθεν.