Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

Εξομολογήσεις



Ήμουν δεν ήμουν, δεκαεπτά.
Δεν κατάλαβα τίποτα, πήγα στο γιατρό για κάτι ενοχλήσεις που είχα, ούτε πήγε εκεί το μυαλό μου. Έγκυος... λέει ο γιατρός, τριών μηνών έγκυος.
Τίποτα δεν είχα καταλάβει το ζώων. Δεκαεπτά παρά κάτι χρόνων παιδί...
Τι ευτυχία ένιωσα θεέ μου.... θα κάνω μωρό!Ένα δικό μου μωρό!! Θα το ταΐζω, θα το πλένω, θα το παίζω, και θα το λατρεύω. Θα του δώσω όλα όσα εμένα μου στέρησαν.
Μέχρι εκεί!Ούτε καν πέρασαν από το νου μου οι δυσκολίες που θα συναντούσα μπροστά μου, σιγά μη με ένοιαζε.
Εγώ θα γινόμουν μανούλα!!!
Χμμμμ, Βγαίνοντας από το ιατρείο στο δρόμο χοροπήδαγα. Κυριολεκτικά χοροπήδαγα.
Μπήκα στο πρώτο μαγαζί με παιδικά που βγήκα μπροστά μου, και ξόδεψα τα λιγοστά μου λεφτουδάκια αγοράζοντας ζιπουνάκια, δεν υπήρχαν τότε τα ολόσωμα φαρμάκια.
Μετά... πήγα στον ΄μπαμπα΄και τον ενημέρωσα!Και τι θέλεις να γίνει τώρα; Ρώτησε...
Να παντρευτούμε, είπα... Είσαι τρελή;
Εγώ έχω στρατιωτικό μπροστά μου, να πας να το ρίξεις, έχουμε καιρό να κάνουμε παιδιά. Χρειαζόταν να ακούσω κάτι άλλο; ξεκίνησα για την πορτα,Την άνοιξα, πριν βγω του είπα...Δεν θα ξαναρθώ, εσύ να ξέρεις όμως ότι αυτό το παιδί θα γεννηθεί.
Έπρεπε να βρω συμπαράσταση από κάπου, από που αλλού λοιπόν αν όχι από τους γονείς μου; Το είπα στη μαμά μου, η οποία, όσο και αν ήταν σκληρή μαζί μου, σε Κανά δυο σοβαρές περιπτώσεις στη ζωή μου όπως αυτή... θα ήμουν αχάριστη αν έλεγα ότι δεν μου συμπαραστάθηκε. Ο πατέρας μου το έμαθε μετά που γέννησα.
Με έκρυψε σε μια γνωστή της η μάννα μου με χίλιες δυο δικαιολογίες για τον πατέρα μου.Μέχρι πέντε μηνών εμφανιζόμουν στο σπίτι, μετά ήταν επικίνδυνο να το καταλάβει και ίσως είχαμε τραγωδίες. Πέσανε τότε δίπλα μου από το πουθενά, γιατροί, μαίες, οικογένειες.
Να το δώσεις το παιδί. Είναι δύσκολη η ζωή, δεν θα τα καταφέρεις μόνη σου με ένα παιδί...Σκέψου εκείνο, το καλό του, αν το δώσεις, θα μεγαλώσει καλά, με ανέσεις που δεν θα έχει κοντά σου και... μπλα... μπλα... μπλα....
Βρε άντε.... να γαμηθείτε που θα μου πάρετε το παιδί μου!!!
Ήμουν δεκαεπτά παρά....Άπορη, Χωρίς δραχμή στην τσέπη, χωρίς σπίτι χωρίς... χωρίς...χωρίς....Στον έβδομο μήνα κατέβηκα στην Αθήνα.
Μάρτιο μήνα σκεπαζόμουν με ένα σεντόνι μόνο. Το άλλο το έκανα κουρτίνα.
Κρύωνα!!! Έτρωγα μπισκότα, αυτά μπορούσα να αγοράσω με τα ψιλά που μπορούσε η μάννα μου να μου δίνει από το υστέρημα της.
Γέννησα ολομόναχη!!!
Όταν συνήρθα από τη νάρκωση, και πήγα να δω το παιδί μου στο θάλαμο έξω από το τζάμι, ξέσπασα σε λυγμούς, μια λέξη επαναλάμβανα.Κοριτσάκι μου!!!
Το κοριτσάκι αυτό, είναι μεγάλη γυναίκα πια, όμορφη, τρυφερή, δυνατή, είναι το κορίτσι αυτό που πάλεψε για να γίνει μανούλα.
Ποτέ!
Ούτε στιγμή δεν έχω μετανιώσει για την απόφαση που πήρα τότε, κοριτσάκι στα δέκα επτά παρά κάτι. Με όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισα, που...( γεμίζουν δέκα τόμους.)
Ούτε μια στιγμή δεν το μετάνιωσα!!!
Το παιδί μου δεν γεννήθηκε εκτός γάμου.
Δώδεκα μέρες πριν γεννήσω παντρεύτηκα τον πατέρα της.
Μεγάλη ιστορία...

Αυτό το μετάνιωσα!!!

21 σχόλια:

xaos είπε...

Μπράβο σου.Αν δεν το κανες τότε, μια ζωή θα το είχες τύψεις.Τέλος καλό όλα καλά.Χάρηκα

*Νινέτα* είπε...

Θα σου πώ αυτό που μου λέει η μαμά μου:Αν και σε έκανα ίσως πάρα πολύ νωρίς και δεν έζησα αυτά που ''υποτίθεται'' θα έπρεπε να ζήσω είμαι πάρα πολύ τυχερή..Ξέρεις πόσα περισσότερα χρόνια θα περάσουμε μαζί;
Να την χαίρεσαι την κόρη σου και αυτή εσένα!!

faraona είπε...

Να το χαιρεσαι το κοριτσι σου.Ειμαι πολυ περηφανη που υπαρχουν ΚΥΡΙΕΣ σαν εσενα και στολιζουν το γυναικειο φυλο με το χρυσαφι της ζωης τους.
Μπραβο σου my Lady!!!!

εχεις τα φιλια και τον σεβασμο μου!

Ανώνυμος είπε...

Ενεός ...
Άφωνη ....
Μπραβο ... Λίγες γυναίκες τα έχουν καταφέρει έτσι .
Νοιώθω πολύ τυχερή που σε γνώρισα .

Ανώνυμος είπε...

Χελώνα μου, να μην έκανα τι; Το παιδί μου; Ούτε σαν σκέψη μου είχε περάσει από το μυαλό.
Και εγώ χάρηκα

Ανώνυμος είπε...

Σε ευχαριστώ Νινετα μου, πολύ γλυκό αυτό που σου λέει η μαμά σου, είναι αλήθεια ότι ¨ στερείται¨ μια γυναίκα πράγματα που θα ζούσε ίσως, όταν γίνεται νωρίς μάνα, αλλά… Τι μπορεί όμως να συγκριθεί μπροστά στο τέλειο που ζει με τη μητρότητα;

Ανώνυμος είπε...

Εγώ γεμίζω περηφάνια, όταν γυναίκες, άνθρωποι, σαν εσένα με τιμούν με την παρουσία, και… να τολμήσω να πω με… την φιλία τους;

Σε ευχαριστώ πολύ γλυκιά, ζεστή, χρυσοχέρα Faraona

Ανώνυμος είπε...

Καλή, ευαίσθητη και τρυφερή μου Σίλια, δεν ξέρω αν τα κατάφερα γενικά, ειδικά όμως σίγουρα τα κατάφερα, είμαι μια περήφανη μάνα.

Αν εσύ νοιώθεις τυχερή… Εγώ τότε κέρδισα το τζοκερ

Ιφιγένεια είπε...

Μπράβο σου !
Για την τότε εποχή πολύ γενναια απόφαση !
Μπράβο και στην μαμα σου όμως που σου συμπαραστάθηκε !
Τυχερή που σ'εχει η γλυκιά σου κορούλα !

panagiota είπε...

Υποκλίνομαι μπροστά στο μεγαλείο και την τόλμη σου.Πραγματικά τιμάς το φύλο μας στο έπακρο!!!
Μακάρι να σου έμοιαζαν πολλές από εμάς!
Να είσαι πάντα καλά Μερένια μου μαζί με την κορούλα και τα εγγονάκια σου.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Καλωσόρισες Ιφιγένεια, ναι νομίζω πως ήταν αν σκεφτεί κανείς ότι ακόμα και σήμερα , η ¨μοντέρνα¨ κοινωνία μας κοιτάζει με…μισό μάτι μια ανύπαντρη μητέρα.

Εγώ είμαι τυχερή που την έχω καλή μου,- αυτήν και τις άλλες μου κόρες,- γιατί είναι ευλογημένα πλάσματα.


Σε ευχαριστω

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Αν μου έμοιαζαν πολλές Παναγιώτα μου γλυκιά, θα είχε γεμίσει θεόμουρλες ο κόσμος χα χα χα

Εγώ το βλέπω πιο απλά το θέμα. Γεννήθηκα για να είμαι μάνα, αυτό είναι όλο!

Σε ευχαριστώ για ωραία σου λόγια και σου στέλνω ένα γλυκό γλυκό φιλί.

panagiota είπε...

Καλύτερα τέτοιες "θεόμουρλες"με θάρρος και πίστη για την Ζωή παρά κάτι άλλες που ζούνε για το "τι θα πει ο κόσμος"και χάνουν το πραγματικό νόημα της ύπαρξης μας.

Ανταποδίδω το γλυκό φιλί!

prioni είπε...

Πολύ δυνατό, ανθρώπινο, και μιλάς τη γλώσσα που τα λέει έξω απ τα δόντια.
Γυναίκες σαν εσένα είναι παράδειγμα ζωής.
Με καθήλωσε η περιγραφή σου, βλέποντας πως διάλεξες τα δύσκολα. Και μάλιστα σε μιά ηλικία που άλλες κοπέλλες ασχολούνται με μύρια όσα άλλα. Να σου πω εύγε; Θα είναι πολύ λίγο μπροστά στη δική σου επιλογή, να αφήσεις τη ζωή να σε αγκαλιάσει. Η πίστη σου στη ζωή ας γίνει το παράδειγμα

Ανώνυμος είπε...

Καλωσόρισες ποιητή.
Nαι το έχω αυτό το κουσούρι ( και δεν είναι το μοναδικό) να τα λέω έξω από τα δόντια, αλλά από αυτό μέχρι να σε …καθηλώσω, απέχει πολύ χαχα.


Παιδιά; Μη μου λέτε τέτοια γιατί θα γράψω κι’ άλλα μη μου βάζετε ιδέες γιατί έτοιμη είμαι...

Αναμοχλευτης είπε...

Γράψε κι άλλα! Γράφε!..

Ανώνυμος είπε...

Αναμοχλευτά...

Μμμ… Αυτό το…Γράψε κι άλλα! Γράφε!..
Έπρεπε να το σκεφτείτε καλύτερα πριν το ξεστομίσετε!

Θα υπακούσω στην αυθόρμητη παρότρυνση σας, και ουδεμίαν ευθύνη φέρω στο εξής.

Κοινός…Κακό του κεφαλιού σας χε χε…

Σας καλωσόρισα, δεν σας καλωσόρισα. Τι να σας τρατάρω; Λικεράκι; Φοντανάκι;

Αναμοχλευτης είπε...

Ό,τι προαιρείσθε, όμως προτιμώ τις διηγήσεις σας!
Με κάνουν να αισθάνομαι πλησιέστερα στους ανθρώπους.

Ανώνυμος είπε...

Σας ευχαριστώ. Εγώ μια φορά σας προειδοποίησα, αφού όμως επιμένετε… θα... γράφω (γλύτωσα και τα φοντανάκια μου χεχε)

Ανώνυμος είπε...

Σαν λουλουδάκι, ανοίγεις τη ζωή σου, τις πίκρες, τις αγωνίες, τις χαρές. Μ' αρέσει που απο μικρή είχες τσαγανό και κράτησες την ευθύνη του έρωτά σου.
Και που τον παντρεύτηκες μετά δεν είναι κακό. Το παιδί έπρεπε να έχει ένα όνομα, τότε ήταν αλλιώς ο κόσμος ήταν κακός.

Δεν μπόρεσα να σου σχολιάσω νωρίτερα, κάτι γινόταν και δεν άνοιγαν τα σχόλια

Ανώνυμος είπε...

Καλώς την. Mου μου έλειψες.


Μου είπε ένας φίλος, ότι ίσως δεν κάνω καλά που γράφω τόσα προσωπικά μου πράγματα εδώ. Όμως… διαφωνώ μαζι του, γιατί, τι νόημα θα είχε ένα προσωπικό μπλογκ, αν δεν μπορεί κάποιος να έκφραση το ότι τον αφορά;

Είναι κακό που τον παντρεύτηκα Λένα μου.
Είναι κακό γιατί ακόμα και σήμερα το πληρώνω, αν μπορούσα ξαναγύριζα τον χρόνο πίσω, θα γένναγα και θα μεγάλωνα το παιδί μου μόνη, ( ίσως ήταν καλύτερα και για το ίδιο, δεν ξέρω…)
Όσο για την κακία του κόσμου…θα την αντιμετώπιζα… αγνοώντας την, κάνοντας πως δεν την βλέπω…πως δεν υπάρχει… όπως κάνω πάντα μέχρι τώρα.