Κυριακή 1 Ιουνίου 2008

Με ...αγαπάς είπες;


Ξεκινήσαμε το βράδυ το ταξίδι με τον μουτζουρι, και φτάσαμε χαράματα στη Θεσσαλονίκη.
Πηγαμε πρώτα στο σπίτι που με φιλοξενούσε μέχρι που κατεβηκα στην Αθήνα.
Η Νίτσα... η οικοδέσποινα. (άλλη θλιβερή ιστορία η δικιά της) μας περίμενε, ήπιαμε καφέ, τους άφησα το μωρό... Και...Ξεκίνησα... έτοιμη για όλα.
Hξερα τι με περίμενε, αλλά αυτό έπρεπε να το κάνω μόνη μου, Ε..δεν θα με σκότωνε κιόλας!
Χτύπησα το κουδούνι. Άνοιξε την πόρτα... τη θέλεις εσύ εδώ; μας ντρόπιασες και έχεις μούτρα να έρχεσαι σε αυτό το σπίτι; να πας εκεί που έκανες τα αίσχη σου!
Μου έκλεισε την πόρτα!! Σε παρακαλώ μπαμπά... άνοιξε μου, να σου μιλήσω για λίγο και θα φύγω.
Παρακαλούσα εγώ να μου ανοίξει... έβριζε εκείνος από μέσα... Ήξερα όμως καλά τον μπαμπά μου... Ήξερα την αδυναμία που μου είχε.
Κάποια στιγμή μου άνοιξε, συνέχιζε να μου λέει πόσο τον ντρόπιασα, που δεν έχει μούτρα να βγει στην κοινωνία....έλεγε..φώναζε...έβριζε... Κουράστηκε κάποια στιγμή, και μπόρεσα να μιλήσω, σου ζητώ συγνώμη μπαμπά, ξέρω ότι δεν γίνανε τα πράγματα όπως θα έπρεπε, γίνανε όμως τώρα δεν αλλάζει αυτό, έχω ένα μωρό τώρα, είναι το εγγόνι σου, δεν θέλεις να το γνωρίσεις; και είμαι παντρεμένη τώρα ρε μπαμπά, ( έριξα και το τελευταίο μου χαρτί)
Είπα ... εξήγησα... ικέτεψα να με συγχωριση... να με δεχτεί με το παιδί στο σπίτι... Τίποτα!!!
Πείσμωσε, και δεν ήθελε να ακούσει, άκουγαν μονό τα αυτιά του, όχι η ψυχή του. Τσακίσου φύγε από δω...!!!
Σηκώθηκα να φύγω, τι θα κάνω θεέ μου; που θα πάω; τι με περιμένει; έσυρα τα βήματα μου ως την πόρτα... την άνοιξα... (εκείνος συνέχισε να με βρίζει και να μου λέει να μην ξαναπατησω το πόδι μου εκεί) κατεβηκα το πρώτο από τα τρία σκαλιά, και....
Και που είναι το μωρό τώρα; το άφησα στη Νίτσα με τη μαμά.
Τσακίσου να πας να το φέρεις!!!
Αχ... μπαμπά μου καλέ... γύρισα και έπεσα στη αγκαλιά του, (πάντα με ζέσταινε η αγκαλιά του) έκλαψα, έκλαψα όσο δεν είχα κλάψει όλων αυτόν τον καιρό.
Έβγαλα φτερά και πέταξα, πήρα το μωρό και πηγαμε σπίτι.
Την πήρε αγκαλιά... Την λάτρεψε, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωης του!!!
Άρχισα να ψάχνω να βρω που είναι ο...¨πατερας¨ Και... σύζυγος (Είχα και σύζυγο, τρομάρα μου.)
να τον ενημερώσω για τις αλλαγές της ζωης μας, και που θα μπορούσε να μας βρει αν ήθελε.
Τον βρήκα από τη στρατολογία, του έγραψα... πήρα ένα ψυχρό σημείωμα, και... το πήρα πια απόφαση!
Αυτός ο άνθρωπος... δεν θέλει να είναι κομμάτι της ζωή μας, ας εμφανιστεί όποτε θέλει να πάμε σε έναν δικηγόρο. του το έγραψα, και τέλος!
Όλα καλά λοιπόν! Είχα το μωρό μου... Είχα τους γονείς και τα αδέρφια μου...Τι άλλο ήθελα; Κυλούσαν οι μέρες ήρεμα, το μωρό μου, μου έδινε την ευτυχία, αυτή ήταν τα πάντα για μένα, και εγώ της έδινα όλα όσα είχα μέσα μου, ήταν ο ήλιος μου, το φεγγάρι μου, το συμπάν μου.
Εγώ και το μωρό μου!!! Χαλάλι όλα όσα πέρασα, τόσα και άλλα τόσα θα περνούσα αν χρειαζόταν, για να ζήσω αυτήν την ευτυχία, για να βλέπω αυτό το πλάσματα να μου χαμογελάει. Έτσι... πέρασαν έξη μήνες.
Και ένα βράδυ... χτύπησε το κουδούνι, άνοιξε ο μπαμπάς, από πίσω και η μαμά, άκουγα μες τον ύπνο μου ομιλίες έκπληκτες φωνές... κατάλαβα. κατάλαβα αλλά δεν μπορούσα να το πιστέψω. μπα, ίσως το βλέπω σε όνειρο.
Δεν ήταν όνειρο. ηρθε στο δωμάτιο η μαμά... ξύπνα... ηρθε ο........ άσε με ρε μαμά με τα χαζά σου, ώρα που τη βρήκες.. νυστάζω, άσε... ακούω τη φωνή του. θα την ξυπνήσω εγώ!!!
Πριν... ξυπνήσει εμένα, έσκυψε δίπλα στην κούνια, δεν ξέρω αν νοιώθουν τα μωρά... αλλά αυτή η σκατούλα... θαρρείς και ένοιωσε την παρουσία του, άνοιξε τα ματάκια της και του χαμογέλασε (έτσι έλεγε αυτός μετά) Κάθισε στο κρεβάτι και απαλά... γλυκά με ξύπνησε.
Άνοιξα τα μάτια, δεν ονειρευόμουν! Ήταν αυτός, και στο βλέμμα του έβλεπα μόνο αγάπη και τρυφερότητα ( ρε...σκεφτηκα, θα με τρελάνει αυτός) Περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας κουβεντιάζοντας, Για το τι έγινε, πως έγινε...και... τώρα; Τώρα θα ζήσουμε μαζι ευτυχισμένοι ειπε... μα.. αφού εσύ μου είπες...Αφού δεν με αγαπάς,...
Σε αγαπάω ρε χαζή, πάντα σε αγαπούσα... Τότε; γιατί όλα αυτά;!
Ηρθα στη... δική του θέση...κατανόησα... και...τον συγχώρησα!!!
Από κει και πέρα ζήσαμε στιγμές έντονου έρωτα και πάθους, που όμως πολύ φοβάμαι... ότι ποτέ δεν έγινε αγάπη από την πλευρά του.
Κάναμε και αλλα παιδιά. Όμως... εκείνος ποτέ δεν ήταν συνειδητοποιημένος, ποτέ δεν ένοιωσε έτοιμος να αναλάβει ευθύνες.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, ούτε έχει νόημα
Δεν είχε ζήση έλεγε τη ζωή του, και την ζούσε τώρα, μα ούτε και εγώ έζησα κάτι άλλο του έλεγα... δεν είναι το ίδιο, απαντούσε, εσείς οι γυναίκες ωριμάζετε πιο νωρις απο μας.
Ετσι... μάθαινα, ανακάλυπτα, σχέσεις με ...διάφορες φίλες φίλων, κλπ ( πολλές από τις περιπέτειες του, μου τις εξομολογούταν ο ίδιος)
Μετά από επτά χρόνια, σε μια από αυτές του τις σχέσεις... που φάνηκε να είναι κάτι περισσότερο από πήδημα, ένα ξημέρωμα που γύρισε σπίτι, Του είχα ετοιμάσει τα ρούχα του σε... μαύρες σακούλες σκουπιδιών, και μόλις άκουσα το αυτοκίνητο να σταματάει... άνοιξα την πόρτα και... μια μια της πετούσα στον δρομο.
Αρκετα είχα ανεχτεί, έχει και η μαλάκια τα όρια της.
Το μικρότερο παιδί μου ήταν δυο ετών!!!



Άντε κορίτσι μου... Μάζεψε πάλι τα κομμάτια σου, και προχώρα. Θα τα καταφέρουμε. Είσαι δυνατή εσύ, δεν φοβάσαι...Έχεις σκοπό στη ζωή σου, έχεις να μεγαλώσεις τρία παιδιά.
Μηηηηηηηηηηη...!
μην αρχίσεις τώρα να κλαψουρίζεις.
ΜΗ...!
ΔΕΝ...!
ΟΧΙ...!
ΚΡΑΤΑ..!
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ...!!
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΥΝΑΤΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!!!!!
Έτσι έλεγα στον εαυτό μου κάθε φορά που πήγαινα να λυγίσω. και κράτησα!

Όσες φορές δεν με πείθανε τα..λογια μου... αφού έβαζα τα παιδιά για ύπνο, κουκουλωνόμουν κάτω από το πάπλωμα ( και τώρα το κάνω) και δάγκωνα τα χέρια μου για να μην ουρλιάζω.
Μεγαλώσαμε μαζί με τα παιδιά μου, ενωμένες σαν αγκαλιά, σαν γροθιά, καμια δυσκολία δεν στάθηκε ικανή να μας λυγίσει, οτι και να γινόταν εκει εξω...Εμεις είχαμε η μια την άλλη.
Σήμερα... Καμαρώνω τα τρία καταπληκτικά παιδιά μου, και είμαι μια περήφανη μάνα, και ευτυχισμένη γιαγιά!!!


Σαν σήμερα γέννησα το πρώτο μου παιδί.
Αυτό το ευλογημένο πλάσμα, που βρήκε από αυτήν την περιπέτεια.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΨΥΧΗ ΜΟΥ!!!!
Είμαι εδώ κοριτσάκι μου!! Πάντα θα είμαι εδώ!!!

22 σχόλια:

"ζαχαρούλα.." είπε...

πρώτη φορά εδώ... μακάρι να ήμασταν κοντά να μπορούσα να κοιτάξω τα καθαρά μάτια σου.. και να σου πω απλά ένα "μπράβο" και ένα "ευχαριστώ".... είναι ένα εξαίσιο μάθημα ζωής όσα διάβασα.....!!!! υποκλίνομαι!

καλή εβδομάδα!!

"ζαχαρούλα.." είπε...

...να την χαίρεσαι την μικρή.. να μεγαλώσει και να είναι πάντα χαρούμενη και ευτυχισμένη!

Ιφιγένεια είπε...

... δεν ξέρω τι να πω... εχω κι εγώ 2 πιτσιρίκες και σε καταλαβαίνω ... όσο μπορώ να σε καταλάβω ... για τα παιδιά μας κανουμε τα πάντα με όποιο προσωπικό τίμημα ...
Νομίζω πως έκανες το καλύτερο δυνατό , οι κόρες σου θα πρέπει να είναι πολύ περίφανες που σε εχουν , που είσαι η ΜΑΝΑ τους ! Ακόμα και σήμερα , εν έτη 2008 , είναι πολύ δυσκολο να μεγαλώνεις τα παιδιά σου μόνη ...
Κράτα γερά !

Να σου ζήσουν οι κούκλες σου , και ιδιαίτερα η μικρούλα σου που έχει και την τιμητική σου ! Να είσαι γερή να τις καμαρώσεις όπως επιθυμείς !

Και ότι χρειαστείς just mail me !!

panagiota είπε...

Με τσάκισες με αυτά που έγραψες πάλι Δ. μου..
Αχ μωρέ τι ψυχούλα όμορφη είσαι εσύ!
Να σου είναι ευτυχισμένο πάντα το "μωρό" και μύρια γενέθλια ευτυχισμένα να έχει,όπως και τα άλλα μωρά σου και τα εγγονάκια σου και όλα θα είναι καλύτερα αφού υπάρχει αγάπη!!!

Φιλιά πολλά και χρόνια πολλά για το κοριτσάκι σου!
Πάντα να είναι ευτυχισμένη και να ζεις και να την χαίρεσαι την γλυκούλα σου!!!

Tanila είπε...

Eμ, έπρεπε να είχες πάει εξ'αρχής με το μωρό στον μπαμπά.
Είναι δυνατό χαρτί το βρέφος, δεν το αφήνουν ανεκμετάλλευτο.
Κατά πάσα πιθανότητα δε θα άκουγες όσα άκουσες.

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Να τα χαίρεσαι... ΟΛΑ!!!

Ανώνυμος είπε...

Απλά βούρκωσα.

Χρόνια της πολλά, ευτυχισμένα. Κι εσύ να είσαι καλά, γιά να καμαρώνεις τα αιδιά σου....

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ.

Έγειρε το καντηλέρι,
κι ένα δάκρυ του κύλησε, χλωμό,
γιατί ξεχάστηκε, μαθές, μονάχο του.
Δεν θα φωτίσει πιά σ' αυτά τα μέρη.
Την υπερούσιά του, θαλπωρή,
δεν θα μπορέσει να χαρίσει.
Κι όμως, έχει ακόμη το φυτίλι.
Το λάδι στέρεψε, σε ικεσίες αναπάντητες,
μιά κι οι πιστοί, προτίμησαν τ' αγιόκλημα, το μυρωδάτο.
Προσκύνημα, στο δάκρυ σου θα κάνω,
και λάδι θε να βρώ, γιά να φωτίσεις πάλι,
τις άπειρες στιγμές σου.
Στιγμές που ποίημα γίνονται.
Και μη νομίσεις πιά ζωή,
πως μπόρεσες,
να την διαφεντέψεις.

αρώνεις.....

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Βρε κοριτσάκι μου θα με πεθάνεις, έχω αμάμικτα συναιθήματα, νοιώθω θυμό για τους γονείς σου , οργή για το καθήκι που του έκανες χάρη και βλακεία και τον παντρεύτηκες, τσατίλα με σένα που δεν βρήκες τρόπο να ορθώσεις το ανάστημα σου και να μη τους δώσεις το δικαίωμα να σε δουν να παρακαλάς..μα θέλω να σε πάρω αγκαλιά και να σου πω ( αν ήμουν κοντά σου τότε) : είμαι κοντά σου , μη παρακαλάς κανένα , μούτζωσε και πέρνα.Θα με πεθάνεις απο το κακό μου, έτσι και τους είχα μπροστά μου όσους σε πλήγωσαν και σε έπλασαν έτσι θα τους έλοιωνα αλήθεια σου λέω.Δεν συχωρώ τέτοια πράγματα ούτε καν στους γονείς σου, πουτάνα να ήταν η κόρη μου θα της άνοιγα την αγκαλιά μου και θα στεκόμουνα δίπλα της ,όσο για το κόσμο..να μη σου πω που γράφω τη γνώμη του ..!

Theogr ο κηπουρός είπε...

Είναι από εκείνες τις στιγμές που οι λέξεις είναι φτωχές για να περιγράψουν τα συναισθήματα. Αχτίδα συμφωνώ στα περισσότερα που γράφεις. Όσο για σένα φίλη ξυπόλητη κουράγιο και να χαίρεσαι την κόρη σου.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Καλωσόρισες ζαχαρούλα, πολύ χαίρομαι που ηρθες, η πόρτα μου θα είναι ανοιχτή οπότε σου κάνει όρεξη.

Εγώ σε ευχαριστώ γλυκιά μου, για τις ευχές, για όλα.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Καλωσόρισες και εσύ Ιφιγένεια, και να μη χάνεσαι. Σε ευχαριστώ πολύ, για όλα όσα μου λες.
Είναι τραγικά δύσκολο να μεγαλώνεις μόνη σου όχι τρία, αλλά και ένα παιδί ακόμα, ξέρεις πόσες φορές αναρωτήθηκα τώρα που πέρασαν τόσα χρόνια.... Πως άντεξα; που τη βρήκα τέτοια δύναμη;
Στάθηκα και τυχερή όμως!
Γεννηθήκαν καλά παιδιά. Δεν με ταλαιπώρησαν, δεν με πίκραναν.
Εγώ είμαι περήφανη που γέννησα τέτοια καλά παιδιά.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Ευχαριστώ Παναγιώτα μου. Να... ένα κομμάτι της ζωης μου το ξέρεις ήδη... Τι; φανταστηκες ότι δεν έχουμε πολλά ακόμα να πούμε; οοουυυυ........ όρεξη να έχουμε, και από περιπέτειες.... ποτέ δεν τελειώνουν.

Φιλί γλυκό

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Ίσως έχεις δίκιο τανιλα, δεν ξέρω. Παιδάκι ήμουν μωρέ... τι περίμενες;

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Τερατάκι μου, σε ευχαριστώ πολύ.
φιλί

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Πριόνι σε ευχαριστώ πολύ.
Και για της ευχές... περισσότερο όμως... για το καταπληκτικό ποίημα.

Είσαι πάντα...απλά υπέροχος.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Αχτιδουλα μου; την ένοιωσα την αγκαλιά σου τώρα, και σου είμαι ευγνώμων.

Αλλά βρε αχτίδα μου.... πες μου... τι πιστεύεις ότι θα μπορούσα να κάνω; δεν είχα στήριξη από πουθενά γλυκιά μου,στο δρόμο θα ζούσα; και άντε εγώ... το μωρό μου; και πως θα μπορούσα να δουλέψω για να συντηρηθούμε; ποιος θα μου το κράταγε; μπορείς να καταλάβεις της δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα;

Βεβαία... τώρα και εγώ το λέω, τι σκατα ήθελα να τον παντρευτώ; από την άλλη όμως... αν δεν γινόταν αυτό, δεν θα είχα τα άλλα δυο μου υπέροχα παιδιά.

Σε φιλώ γλυκά.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Theogr Σε ευχαριστώ πολύ.

Ανώνυμος είπε...

Χρόνια πολλά καλή μου, να σου ζήσει η κόρη σου πάντα τα περπατάει στα ροδοπέταλα που της δίνει η αγάπη του καλού της.

Διαβασε όλες τις ιστορίες σου αλλά δεν σχολίασα γιατί το τέλος δεν είχε έρθει ακόμη. Το τέλος δεν έρχεται ποτέ, έτσι δεν είναι; Ενα μέρος αφήνουμε εδώ, την ουσία τη ξέρουμε μόνο εμείς.

Ευτυχώς που βρέθηκε η φωτισμένη κυρία Μ και σε έσωσε. Δεν θα βρίσω τον άνδρα σου για την ανευθυνότητά του, να σπέρνει ήξερε, να θερίζει όχι. Κρίμα θα πώ που πόνεσες τόσο, ευτυχώς δοκίμασες το πάθος και δυστυχώς αναγκάστηκες να κόψεις το λώρο του μπαμπά των παιδιών. Και να πορευτείς καρδούλα μου στ' αγκάθια. Τώρα καταλαβαίνω και τον τίτλο σου.
Οι κάκτοι, τα φραγκόσυκα, τα αθάνατα ανθίζουν αραιά και πού. Τα λουλούδια τους έχουν εκτυφλωτικά χρώματα, διαρκούν πολύ περισσότερο απο τ' άλλα και είναι απίστευτης ομορφιάς.
Τιμή μου που σε γνωρίζω.

faraona είπε...

Εστω και καθυστερημενα να την χαιρεσαι και να την καμαρωνεις.
Εισαι παλλικαρι κοριτσι μου και αξιζεις να δεις τα παιδια σου οπως επιθυμεις .Ν α εχεις υγεια και να τα χαιρεσαι.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ Λένα μου, τι όμορφη ευχή...
έτσι είναι λενιώ μου, το τέλος δεν έρχεται ποτέ στην καρδιά μας.

Η χαρά και η τιμή είναι δικά μου που σε γνωρίζω γλυκιά μου Λένα!

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Φαραώνα σε ευχαριστώ καλή μου, οι ευχές και τα όμορφα από καρδιάς λόγια, δεν περιορίζονται ποτέ από τον χρόνο, και είναι πάντα καλοδεχούμενες.

Μαριλένα είπε...

από περιέργεια ηρθα (τσακωνοσουν και περασα να δω, ποια είσαι) κι εχω πάθει πλάκα!

σκληρή ζωή όχι αστεία!

δε γραφω σε καινουριο σου ποστ, γιατι νομιζω πως αυτο εδω ειναι που σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής.
προτιμώ λοιπον, να το αρχίσω απο την αρχή το μπλογκ σου, για να καταλάβω καλύτερα.

τα σέβη μου κυρία μου

και να σου ζήσει η κορούλα: υγεία ψυχική και σωματική, να ναι γερά όλα σου τα παιδιά, ΠΑΝΤΑ!