Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008

Κουτσομπολιό; η... Κοινωνική κριτική;


Είμαι μια χωριάτισσα και το γουστάρω πολύ.
ένιωθα ευτυχισμένη όταν κατάφερνα να βρεθώ στο χωριό.Και όχι μόνο στο δικό μου.
Εκεί όμως, στο δικό μου χωριό...(πόσο τυχερή νιώθω που έχω το δικό μου χωριό!...)
Εκεί λοιπόν ζωντανεύω. Αναπνέω καθαρό αέρα, ξαναγίνομαι παιδί. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που επέστρεψα για να ζήσω εδώ.
Μου άρεσε πολύ τότε -που πριν καλά καλά φτάσω- (δεν καταλάβαινα ακόμα πως στο καλό το μυρίζονται ότι έφτασα) ακούω τον έναν πίσω από τον άλλο, να με φωνάζουν έξω από την καγκελόπορτα (όχι… για να μη νομίζουν μερικοί ... ότι δεν έχουμε καγκελόπορτα…
αμέ… και κάγκελα, και μάντρα έχουμε, τι… ακόμα με συρματοπλέγματα νομίζετε ότι είμαστε;)
Που θέλανε όλοι να πιούμε καφέ παρέα, να τα πούμε, να μάθουν τα νέα μου...τι κάνουν τα παιδιά;
Πιο παντρεύτηκε;;Χώρισε κανένα; Εγώ; Πως πάω; Έχω κανένα γκόμενο;
Γιατί, την άλλη φορά έλεγα για έναν Κώσταγιάννηπέτροκίτσογιώργολευτέρη,τώρα; Υπάρχει; Τον έστειλα για βρούβες;
Με έστειλε αυτός στον αγύριστο; Βεβαίως!!! Εχει σημασία! Γιατί άμα τον έστειλα…
Καλή... πουτάνα είμαι… (άντε βρε... φαινόταν από μικρή ότι ήταν γυναίκα τις π…..ας σιγά μην άλλαζε μεγαλώνοντας.
Μπα… με το...' κουσούρι' γεννήθηκε, βρε... δε θυμάσαι τότε που τους πιάσαμε στην αποθήκη με τον Γιαννάκη; Τάχα μου, ψάχνανε να βρούνε το γατί που χάθηκε, φταίει μετά το αγοράκι που τη στρίμωξε στη γωνία και της τον ψιλοακούμπησε;
Ας μην του κούναγε την ουρίτσα της η νυφίτσα)
Αμα με έστειλε… Ε…!! πώς να με αντέξει ο χριστιανός, τόσο εγωίστρια και ξεροκέφαλη που είμαι… άσε που μπορεί να με έπιασε και με κανέναν! που... μάλλον δηλαδή... Όλοι λοιπόν ήθελαν να με δούνε, να μάθουν… Και εγώ διασκέδαζα με όλα αυτά.
Με καλούσαν στα σπίτια τους να φάμε μαζί, να κοιμηθώ εκεί, να μαζευτούμε όλα τα παλιόπαιδα, Ααα… βρε είναι εδώ και η Άννα, από τον Καναδά, θα πάμε να τη δεις.
Τι κρίμα, άμα ερχόσουν μια βδομάδα νωρίτερα θα προλάβαινες και την Καίτη.
Τη φίλη σου βρε... την κοντούλα που είχε πάρει εκείνον τον αχαΐρευτο από την Κοζάνη τον…πως τον λέγανε….
Μωρέ… μια χαρά έκανε και του τα φόρεσε....Να τη δεις τώρα κυρία! με τον τότε γκόμενο, κατάφερε τον τύλιξε και την παντρεύτηκε.
Πολλά λεφτά, δυο και τρία φουστάνια την ημέρα άλλαζε, άσε τα χρυσαφικά της, η Άρτα με τα Γιάννενα. μη σου πω και η Θεσσαλία μαζί.
Και ρώταγε, και ξαναρώταγε για σένα. Βρε πολύ θα ήθελα να την δω αυτήν την κοπέλα, τι ωραία που περνούσαμε τότε μαζί.
Μη χέσω …ξέχασε τότε που τα έριξε σε κείνο το καλό παιδί από το διπλανό χωριό που σε αγαπούσε... Τώρα θέλει να σε δει. Καλό κορίτσι, πολύ καλό κορίτσι. μικρές ήσασταν τι μυαλό είχε τότε και αυτή?
Έλα, έλα να σου δείξω τι μου έφερε, χουβαρντού παιδί μου, ε… άμα τα έχεις…
Εγώ λοιπόν περνούσα και περνάω καλά με αυτούς τους ανθρώπους, γιατί με ξέρουν και τους ξέρω από τότε που γεννήθηκα, τους αγαπάω γιατί κρατούν ζωντανές τις μνήμες μου, και γιατί δεν διαφέρουν σε τίποτα από κάτι... δήθεν πολιτισμένους, που μετονόμασαν το κλασικό κουτσομπολιό σε… Κοινωνική κριτική.
Αλλά… μάλλον διαφέρουν σε κάτι… Αυτοί εδώ....είναι γνήσιοι…
Δεν θα σου την φέρουν πισώπλατα, άμα θέλεις να φυλαχτείς, ξέρεις από τι, και από ποιον, γιατί δεν ντύνονται την ψευτιά και την υποκρισία.
Περνάω καλά με αυτούς τους ανθρώπους γιατί άμα τους πω το πρόβλημα μου, θα δω τα μάτια τους να βουρκώνουν, και δεν θα πουν ότι τους πείραξε ο καπνός.
Τους αγαπώ γιατί όπως κι αν είμαι, για αυτούς είμαι εκείνο το κοριτσάκι με τα κοτσιδάκια και τις φακίδες που έπαιζε με τα δικά τους παιδιά, η με τους ίδιους. Που μοιραστήκαμε την ίδια φέτα ψωμί με ζάχαρη και λάδι.
Που τινάζαμε τα δέντρα και ρουφούσαμε τα ξυλοκέρατα.... Που αδειάζαμε τις κολοκύθες και τους κάναμε μάτια και στόμα, τους ανάβαμε ένα κερί και πιστεύαμε πως τρομάζαμε τον κόσμο.
Τους αγαπώ... Γιατί με αγαπάνε. Γιατί τους γνωρίζω και δεν τους φοβάμαι.

18 σχόλια:

Tanila είπε...

Eεεεεεεμμμμ........
χωριάτα!

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

«Γιατί τους γνωρίζω και δεν τους φοβάμαι.»

*Νινέτα* είπε...

Παντού γίνονται αυτά..Απλά κάποιοι έχουν την αφέλεια ή το θάρρος(όπως θες πές το)να τα λένε φωναχτά..
Και τί μου θύμησες τώρα..Ψωμί με ζάχαρη και λάδι..

Φιλιά πάρα πολλά καλή μου :))
Ζαχαρένια φιλιά..

faraona είπε...

Κοριτσι μου οσοι στα μικρα μας χρονια φαγαμε λαδι ψωμι και ζαχαρι ειμαστε ολοι ιδιοι.Γουσταρουμε τα ατοφια πραγματα.Ακομη και την κακια ατοφια την κατεχουμε καλυτερα!

Σε φιλω και νασαι παντα ετσι....

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Ειμαι και φαίνομαι...Κι απο τη μύτη μου...Δεν κρέμομαι. χαχαχα

Χωριάτικα φιλιά Τανίλα...

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

έτσι τερατάκι μου.

όταν τον ξέρεις τον "εχθρό'... γνωρίζεις πως να προφυλαχτείς, και τον φίλο, να ξεδιπλώσεις άπλα την ψυχή σου.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

έλα τώρα βρε Νινετάκι μου...Εφαγες εσύ ψωμί με ζάχαρη και λάδι; βρε; τόσο μικρή είμαι; χα χα χα...

Δροσερά χωριάτικα φιλιά μικρό μου

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Ετσι Φαραώνα μου.

Ατόφια. Από τα μικρά μέχρι τα μεγαλύτερα.

Ατόφια φιλιά σοφή μου...

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Να είσαι πάντα ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπάς και σ' αγαπάνε και να περνάς πολύ καλά :)

spyros1000 είπε...

ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΛΥ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΧΡΟΝΟΣ......

panagiota είπε...

Αχ!!!τι μου θύμισες τώρα!
Κι εγώ σε χωριό μεγάλωσα με τις φέτες από το ζυμωτό ψωμί πασαλειμμένες με λάδι,ζάχαρη ή σάλτσα και τα πόδια να τρέχουν αίματα μόνιμα από τα παιγνίδια στον δρόμο.Οσο για τα "κοινωνικά σχόλια" ήταν τρόπος ζωής των ανθρώπων τότε.Καλοπροαίρετα πάντα.
Φιλιά πολλά χωριάτα μου,μέχρι να τα καταφέρω να χωριατέψω κι εγώ στο κτηματάκι...

mamma είπε...

Πριν λίγα χρόνια δεν θα μπορούσα να σε καταλάβω. Εγώ στη μεγάλη πόλη κρυβόμουν να μη με βρίσκουν, να μη με γνωρίζουν, να μη με συζητάνε.
Τώρα βέβαια σε νοιώθω μέχρι την τελευταία λέξη.
Καλό βράδυ:)

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Το προσπαθώ καλό μου Τερατάκι.όσο μπορώ.το έχω ανάγκη να βρίσκομαι ανάμεσα σε ανθρώπους που με αγαπάνε. όλοι μας νομίζω ε;

Σε φιλώ.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Στην επαρχία από ότι είδα στο προφίλ σου είσαι Σπύρο, έτσι δεν είναι; μη νομίζεις ότι και εγώ είμαι σε κανένα απομονωμένο χωριό.

Καλωσόρισες.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Σου το εύχομαι να...Χωριατέψεις σύντομα Παναγιώτα μου, γιατί... ότι και να λένε οι... "πρωτευουσιάνοι" η γαλήνη του χωριού (παρόλη την κίνηση) είναι από κάποια στιγμή και μετά απαραίτητη και αναγκαία.

Χωριάτικα φιλιά

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Καλώστηνε τη μανούλα. Θα... με καταλαβαίνεις όλο και περισσότερο γλυκιά μου.

φιλί γλυκό.

Marina είπε...

Πάπά! Ούτε που θα πλησίαζα το χωριό σου, το κάθε χωριό..Δεν μ' αρέσει ούτε ν' ακούω κουτσομπολιά, ούτε να δίνω λαβη αλλά ούτε και να επαναλαμβάνω..

Πύξ λάξ! Τρέχω

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Ηρέμησε βρε Μαρίνα μου. ήθελα να δώσω στο περίπου, το κλίμα που επικρατεί στα χωριά, και ότι παρόλα αυτά εμένα μου αρέσει να ζω εδώ. Και ούτε φυσικά αυτά τα κουτσομπολιά αφορούν εμένα.(οχι οτι θα με ένοιαζε δηλαδή... χεσμένους τους έχω αυτούς που θα πουν κατι ) Ούτε είναι υπαρκτό πρόσωπο η αννα από τον καναδά, ούτε η καίτη, ούτε κανένα άλλο.
Και φυσικά ποτέ δεν με τσάκωσε κανένας να... μου τον ψιλοακουμπάει ο Γιαννάκης...γιατί... απλούστατα δεν υπάρχει Γιαννάκης.

Πάντως.. νομίζω πως αν κατάφερα να σας κάνω να τα πιστέψετε για πραγματικά, μου αξίζει...Ενα μπράβο!!!