Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2009

Όταν χάνομαι …




Πέρασαν πια αυτές οι μέρες τις γιορτής, κάποια υπόλοιπα μείνανε, και θα τελειώσουν όλα για μια φορά ακόμα.
Κάποιοι θα βγάλουν τη μάσκα της καλοσύνης, που έχουν, και φορούν για αυτές τις μέρες ειδικά, και θα την ξαναβάλουν με ναφθαλίνη στο μπαούλο, μέχρι την επόμενη ... Γιορτή.
Τη μάσκα της καλοσύνης της ευγένειας και τις ανθρωπιάς.
Θα ξεχάσουν με μιας, τις ευχές που με … αφθονία μοίραζαν εδώ και εκεί, και θα θρονιαστεί και πάλι το μίσος και η μιζέρια στην ψυχή τους.
Θα γυρίσουν στης αγαπημένες τους συνήθειες. Θα συκοφαντούν, θα μισούν, θα καταριούνται, θα διεκδικούν, και θα αναπνέουν το δηλητήριο που βγαίνει από τα σωθικά τους.
Και γω … Χάνομαι …
Εκεί στη γωνιά μου.
Να μη βλέπω… Να μην ακούω …
Για να αντέχω.
Χάνομαι …
Στην προσπάθεια μου να προστατευτώ, γιατί δεν έμαθα ακόμη πώς να τα βγάζω πέρα με την κακία.
Με τρομάζει τόσο ... Με μουδιάζει.
Χάνομαι… Και κοιτώ με απορία.
ΖΩ ... ΒΛΕΠΩ ... ΔΙΑΒΑΖΩ ... ΑΚΟΥΩ ... αυτά που λένε και κάνουνε ...
Δεν ελπίζω πια, ξέρω ότι έτσι είναι. Δεν αλλάζουν κάποια πράγματα. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι.
Άνθρωποι που έμαθαν να ζουν μόνο μέσα από το ψέμα.
Άνθρωποι που δεν λαχτάρισαν ποτέ το φως της αληθείας.
Που τους τρομάζει το απλό, το αυτονόητο.
Και το χειρότερο; Νομίζουν πως είναι και οι άλλοι σαν αυτούς, επειδή ... Ούτε ο καθρέφτης τους τους άντεξε, και έσπασε. Θρυμματίστηκε.
Άνθρωποι …

Χάνομαι …
Στην απλότητα μου. Στην αγάπη μου.
Χάνομαι, γιατί φοβάμαι.
Την κακία, το μίσος, τον φθόνο, τη συκοφαντία, την ψευτιά.
Φοβάμαι τα λόγια τα μεγάλα.
Φοβάμαι τις πράξεις που δεν γίνονται από αγνότητα, καθαρότητα, και μεγαλείο ψυχής.
Χάνομαι, γιατί σχεδόν γέρασα και δεν έμαθα, και δεν προστάτεψα τον εαυτό μου, γιατί δεν πίστευα πως μπορεί να συμβαίνει.
Χάνομαι, γιατί είμαι ανίκανη να τα βγάλω πέρα με τη σκληρότητα, τη μιζέρια και το μίσος.
Και θυμώνω.
Θυμώνω που δεν έμαθα.
Θυμώνω που φοβάμαι.
Θυμώνω που αφήνω να συμβαίνει. Θυμώνω με την αφέλεια μου.
Θυμώνω που ακόμα πιστεύω ότι … Δεν μπορεί … Δεν γίνεται … Δεν χωράει τόση κακία σε μια ψυχή.
Χάνομαι …
Θέλω να χαθώ…
Να μη βλέπω… Να μην ακούω …
Χάνομαι γιατί … Δεν ανήκω εδώ.
Δεν θέλω να ανήκω.
Δεν είναι ο κόσμος μου αυτός.
Πάρτε με .
Ένα χέρι …
Μα δεν υπάρχει ένα χέρι;

24 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Και βέβαια υπάρχει ένα χέρι, το δικό μου. Οχι να σε κρατήσει αλλά απλά να περάσει απο το μπράτσο σου και αγκαζέ να πορευθούμε πρός τη μαγεία του ουράνιου τόξου.
Μή κυττάς κάτω μάτια μου, είναι φρίκη-μαυρίλα-σαπίλα-λάσπη. Το φωτεινό τόξο είναι μπροστά σου απαλά φτερουγίζει δίπλα σου. Αυτό να βλέπεις.
Τις χαμένες ψυχές ούτε ο Αδης θέλει να βλέπει.
Καλή χρονιά

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Τι μυστήριο πράγμα ο άνθρωπος! Τελικά ο κάθε ένας είναι μοναδικό
καλούπι.
Εμένα όλα αυτά που εσένα σε κάνουν να κρύβεσαι, να χάνεσαι, με κάνουν θεριό ανήμερο, γροθιά σιδερένια,βράχο σου λεω που δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Έτσι δα όμως να κάνεις,μ'ένα χάδι σου,μ΄ένα καλό σου λόγο, μ'ένα δάκρυ σου, στην φούχτα σου με βάνεις και γίνομαι τόση δούλα....
Μην σκιάζεσαι καλή μου, την ψυχή σου κοίτα στον καθρέφτη σου και θα παρηγορηθείς με την ομορφιά της.
Καλή Χρονιά και πάλι
http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs.gr

dromaki είπε...

Και τους κάνεις το χατήρι βρε ξυπολιτάκι να σε βλέπουν έτσι?
Αντε σήκωσε το κεφάλι σου,γράψε τους στα παλιά σου τα παπούτσια και προχώρα στον δικό σου δρόμο όπως εσύ γουστάρεις.
Αντε σου λέω...
Καλή Χρονιά,γεμάτη χρονιά,ποικιλόμορφη για να μην κουραστούμε από τα ίδια και τα ίδια!!!

Maria Tzirita είπε...

Μαζί θα πάμε εμείς φιλενάδα, να το θυμηθείς...

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Θεία Λένα ... Τι όμορφο που το κάνεις να φαντάζει ...

Περίπατο προς το ουράνιο τόξο. Άπλωσε το χέρι σου ... Πάμε ...

Σε φιλώ με αγάπη.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

λυγερή μου ... Κάποτε με πείσμωνε και μένα. Κουράστηκα όμως.
Δεν θέλω να παλεύω πια. Θέλω ... Χρειάζομαι την ηρεμία της ψυχής μου.

οκ... Μέχρι να με πιάσει το ... Τρελό μου, και να πάρω φόρα, και τότε ...

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Δρομάκι μου;
Ξερεις ... Το χάνομαι ... Το πήρα από το μήνυμα σου στο προηγούμενο ποστ μου. ( κάπου είπες να μη χάνομαι, και... μου βγήκε η επιθυμία να εξηγήσω γιατί χάνομαι.

Χαίρομαι που είσαι πάλι εδώ, Σε αγαπάω, και νομίζω ότι το ξέρεις. Άσχετα αν δεν επικοινωνώ μαζί σου, ( όσο και αν δεν φαίνεται ... Είμαι ντροπαλή)

Σε φιλώ με αγάπη Μαρία μου.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Maria Tzirita ...

Εμ ... Στο λέω εγώ, δεν σου το λέω; μου μοιάζεις φιλενάδα μου.

Φιλί αγάπης.

panagiota είπε...

Να μην χαθείς!
Εσύ που συμβούλευες εμένα πριν λίγες μέρες στους καημούς μου θέλεις τώρα να χαθείς?
Τι μου έλεγες? Θυμάσαι?
"Χέρια" πολλά σίγουρα και δεν υπάρχουν. Θηρία έγιναν οι άνθρωποι και κοιτάνε να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλο.
Αλλά Δ. μου υπάρχουν και οι φίλοι για τις δύσκολες...

Δημιουργία είπε...

Κι εγώ αναρωτιέμαι πολλές φορές πως γίνεται άνθρωποι που τους βλέπεις να κοροϊδεύουν, να προκαλούν κακό, να κάνουν τα μύρια όσα, να συμπεριφέρονται λες και είναι αυτό το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου! Αυτό με κάνει έξαλλη, τη στιγμή που εγώ θα προτιμούσα να κάνω κακό στον εαυτό μου, παρά σε κάποιον άλλο. Αλλά δεν αφήνω να με πάρει από κάτω, γιατί ξέρω ότι δεν βγαίνει και πουθενά. Γιατί για πολλούς αυτές οι συμεριφορές είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.

eleni είπε...

Αχ,γλυκιά μου ξυπόλητη,μην το βάζεις κάτω!
Παλιά με πονούσε,μ΄εξόργισε η κακία,το μίσος,τα καλά λόγια από συμφέρον.Δεν μιλούσα,καταλάβαινα τι γινόταν κι έβραζα...Ώσπου άλλαξα,έπαψα να δίνω σημασία,μόνη σηκώθηκα κι αποστασιοποιήθηκα απ΄όλους κι από όλα.Γράφτους όλους-άμα τους αρέσουμε..
Κοίτα τον εαυτό σου κι αυτούς που πραγματικά σε νοιάζονται και σ΄αγαπούν.
Φιλιά!

fvasileiou είπε...

Ένα χέρι. Σου το εύχομαι να το βρεις. Ίσως έτσι θα βρεις και τον κόσμο στον οποίο ανήκεις.

Το εύχομαι και σε μένα.
Και σε όποιον άλλον το έχει ανάγκη...

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Σου εύχομαι μόνο καλύτερες μέρες, μόνο χαρές , μόνον αγάπη και πραγματικούς φίλους γύρω σου.

Dorothy είπε...

Μου θύμισε η ανάρτησή σου ένα διάλογο από μια ελληνική ταινία, τον "Φανούρη και το σόι του":
"- Υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι...
-Λάθος! Υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν και γαϊδούρια."

Το μόνο καλό είναι πως όταν φοράνε την μάσκα της καλοσύνης που γράφεις, συνήθως τους προδίσει η μυρωδιά της ναφθαλίνης.

Dorothy είπε...

Oops! "τους προδίδει" ήθελα να γράψω!

dromaki είπε...

Γιατί μωρέ σπαταλάς τον χρόνο σου με τέτοιες σκέψεις?
Ακου σχεδόν γέρασε...ε και?η γεύση του δικού σου παλιού κρασιού είναι απόλαυση...
Αντε ανέβα,ξέρω τι σου χρειάζεται αλλά δεν σου το λέω από εδώ.

Ανώνυμος είπε...

Από ... χέρια ; άλλο τίποτα . Αλλά πρόσεχε , χέρια έτοιμα να σε ... μουντζώσουν , να σε χαστουκίσουν , ακόμη και να σε ... πνίξουν .
Καλή χρονιά σου εύχομαι . Και εύχομαι ακόμα , μέσα σ' αυτή τη χρονιά την νέα , να βρεις ένα χέρι . Ένα χέρι για το χάδι , που σου λείπει ... Όχι χέρι για "στήριγμα" . Δεν έχεις ανάγκη εσύ από στηρίγματα και άλλες τέτοιες βοήθειες . Χάδι , χρειάζεσαι ... (όπως όλοι μας άλλωστε)

Olga είπε...

Πάντα υπάρχει ένα χέρι..αρκεί να το δεις..και αρκεί να είναι καλοπροαίρετο!!

Να είσαι καλά ξυπολητούλα!

Eleni Dafnidi είπε...

Φίλη μου καλή σου εύχομαι ο νέος χρόνος να σου γεμίσει τη ζωή με ό,τι επιθυμείς αλλά πάνω απ' όλα με θετική, αισιόδοξη σκέψη και υγεία. Όσο γι αυτά που λες, πιστεύω ότι δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που να στέκει καλά στα μυαλά του σε αυτό τον πλανήτη και να μην σκέφτηκε ούτε μία φορά αηδιασμένος με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του ότι αυτός δεν είναι ο κόσμος του. Ακούγεται άσχημο. Αλλά έτσι όπως τον καταντήσαμε...

Ανώνυμος είπε...

Γειάσου καλή μου!...πόσο δίκιο έχεις μα πόσο....όμως εγώ..δε φοβάμαι πιά...απλά αηδιάζω με αυτή την υποκρισία,και με τη σαπίλα,και τη κακία που κουβαλούν όλοι αυτοί μέσα τους..αυτό...απλά..μου προκαλεί αηδία η στάση τους..αλλά δε τους φοβάμαι πιά..κάποτε ένιωθα έτσι κι εγώ...τώρα όμως αδιαφορώ.. δε με νοιάζει....πάντα σιχαινόμουν μέχρι αηδίας τους υποκριτές και τους ψέυτες...αλλά τώρα πολύ περισσότερο..καλή μου σου έυχομαι για το νέο έτος τα καλύτερα..υγεία πάνω από όλα,ευτυχία,ευημερία....πάντα καλά και γερή να είσαι εσύ κι αυτοί που αγαπάς...λίγο αργοπορημένα βέβαια αλλά...δε φταίω εγώ...καλησπέρες...

museum είπε...

Καλή Χρονιά να έχεις, ξυπόλητη. Το νέο χρόνο σου εύχομαι να χαθείς, μέσα σε φίλους, αγαπημένα πρόσωπα, ευγενικά αισθήματα και συναισθήματα, ανθρώπους που σε νοιάζονται και τους νοιάζεσαι. Μέσα στα μονοπάτια του καλού. Και τότε να είσαι βέβαιη πως οτιδήποτε κακό, ψεύτικο, ενοχλητικό, εκείνο είναι που θα χαθεί μέσα στην δικιά σου πλημμύρα. – της καλοσύνης, της ευγένεια της ανθρωπιάς, όχι των μασκαρεμένων αλλά των αυθεντικών.

Αισιοδοξία να έχεις το 2009, υγεία και κέφι να γράφεις από τούτο το ηλεκτρονικό μηχάνημα, να μοιραζόμαστε σκέψεις και αισθήματα.

tdjm είπε...

Οταν....χάνεσαι......


Να κοιτάς να εμφανίζεσαι γιατί ανησυχούμε και ολίγον τι!!!

Αντε περιμένω!!

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Παναγιώτα …
Δημιουργία ...
Ελένη …
Βασιλείου …
Αχτίδα …
Ντόροθυ …
Δρομάκι …
Σιλια …
Όλγα…
Ελένη Δαφνίδη …
Αθανασία …
Μουσείο…
Ξανθούλα …

Ζητώ συγνώμη από όλους σας που άργησα τόσο να απαντήσω, καθώς επίσης και που δεν απαντώ χωριστά στον καθένα σας. Είμαι λιγάκι καλύτερα από την ημέρα που έγραψα αυτό το κείμενο, αλλά … ακόμα είμαι … Στα χαμένα. Περνάω μια καταθλιψάρα άστα να πάνε. Θα συνέρθω όμως ! Πάντα σηκώνομαι. Θα ξαναχαμογελάσω με αισιοδοξία πάλι. Και θα αφήσω αυτούς που τρέφονται από το μίσος και τη μιζέρια της ψυχής τους, εκεί που τους αξίζει. Στο τίποτα. Στο πουθενα !!!

Θα σας αποζημιώσω όμως ... με τις εικόνες που θα βάλω στο επόμενο θέμα μου.

Σας ευχαριστώ πολύ όλους !!!