Βρέχει...
Χιονίζει...

έχει λιακάδα...

E! και λοιπόν;

Τι με νοιάζει τι καιρό κάνει αφού δεν βλέπω,
δεν νιώθω, δεν μοιράζομαι,
της ψυχής μου την μπόρα θέλω να προλάβω.

Ο χρονος τελειώνει.

Ο χρόνος τελείωσε;
Είδα μπόρες άπειρες στο πέρασμα αυτό,

μα δεν με άγγιξαν.

Είχα τον ήλιο στην ψυχή,

τις κορυφές του Ολύμπου για στόχο,

περιδιάβαινα λάμποντας,

σκορπώντας κομμάτια,

δικά μου κομμάτια, όχι δανεικά.

Eχω.... Φώναζα... έχω...
Nα, πάρε και συ....

Kαι συ...

Oχι, δεν θέλω αντάλλαγμα.

Mόνο...

Aγάπησε με.

Tι... δεν μπορείς;

Kαλά.
Πάρε, να έχεις, να δώσεις αλλού.

Κύκλος είναι το μοίρασμα.

Τι να μου κάνει μια βροχή, τι άλλο να μου κάνει...

Μακραίνουν επικίνδυνα η κορφές, ποτέ δεν θα τις φτάσω.

Αυτό με νοιάζει,

Αυτή η μπόρα με λυγάει.

δεν φτάνουν τα χέρια μου,

μια, του ήλιου ακτίνα, καν να αγγίξουν,
αντανακλαστικά κουρασμένα...

Εκεί θα μείνουν να καούν.

Στάχτυ κομμάτια να μαζεύω....

Συντρίμμια αντί για μαργαρίτες.

Μαργαρίτες...

Μ αγαπά, δε μ'αγαπα.... ¨

Αιώνες ...

χιλιάδες μαργαρίτες.
Ιδια η απάντηση.

Χιλιοειπωμένη και αυτή.

Δε μ'αγαπα.

Μα η βροχή πάντα εκεί .

Τη βλέπω, μα δε μου μιλά...

Δεν έχει να μου πει.

Τι να μου κάνει μια βροχή...

Τι να παρασύρει τάχα;

Τι έμεινε;

Τι άφησα;

Τα βήματα μου ακολουθώ...

Εκεί με πάνε... στη βροχή.

Μια στάλα... δυο στάλες...

Χιλιάδες γιναν οι σταλαγματιές.

Ενα εγώ με τη βροχή...

Αφανίζομαι.