Ναι!
Έχουμε πολύ κρυμμένη δύναμη μέσα μας οι άνθρωποι.
Δύναμη που ούτε καν την φανταζόμαστε ότι υπάρχει σε μας.
Είναι να μην σου τύχει, κι άμα σου τύχει...τον φορτώνεσαι το σταυρό και τον ανεβαίνεις τον Γολγοθά σου, Κάπου θα σταματήσεις να ξ αποστάσεις ,
κάπου θα σκουπίσεις το δάκρυ που δεν αντέχει να μείνει άλλο φυλακισμένο, θα ουρλιάξει η ψυχή σου,θα βρίσεις,θα αμφισβητήσεις τον πλάστη των πάντων,
μετά θα τον ικετέψεις,να σου δώσει κι άλλη δύναμη, κι άλλο κουράγιο,να αντέξεις,να μη λυγίσεις .
Κι'ακόμα-ακόμα να χαμογελάσεις,γιατί δεν είσαι μόνη σου.... Είσαι στήριγμα, ζωές στηρίζονται πάνω σου,
και οφείλεις...οφείλεις να χαμογελάς!
Και πρέπει. πρέπει, να είσαι δυνατή.
Κι άλλο. Ακόμα πιο δυνατή....
Να γίνεις γίγαντας! Και οι άλλοι αναρωτιούνται,
μα πως μπορεί; Μπορείς!μπορείς,γιατί εσύ ξέρεις.
γιατί εσύ πονάς. Και γιατί... εσύ ελπίζεις.
Να που είναι η δύναμη. Στην Ελπίδα!!!
4 σχόλια:
Βέβαια πρέπει να χαμογελάμε καλή μου, με στεναχωρείς που είσαι τόσο μελανχολική, σε νοιάζομαι και δεν θέλω οι άνθρωποι γύρω μου να αισθάνονται άσχημα.Γιατί καλή μου,μη σκέπτεσαι τα άσχημα μόνο τα καλά της ζωής, πάρε μία σβύστρα και καθάρισε το τετράδιο της ζωής σου, μετά σε ολοκάθαρη κόλα γράψε καινούργια πράγματα ,κάνε και όμορφες ζωγραφιές επάνω της για να σου φιάχνουν την ημέρα.Τη δύναμη της ψυχής μας τη βρήσκουμε μέσα μας και ακόμα..ρίξε μια ματιά γύρω σου..υπάρχουν άνθρωποι σίγουρα που σε αγαπούν.Φιλάκια!
Με έχει συγκλονίσει το θέμα της "απαξίωσης" που το βλέπω να αιωρείται στη σελίδα σου.
Εγραψα κάτι γι' αυτό εδώ
http://artjigsaws1500.blogspot.com
Κατά κάποιο τρόπο τρώω και εγώ τη μερίδα μου της απαξίωσης. Που σπαέι κόκκαλα. Αντίθετα όμως με εσένα, θυμώνω άσχημα, πετάω πράγματα, φωνάζω και γίνεται της κακομοίρας εδώ μέσα μέχρι που να γυρίσει ο τροχός, μέχρι την επόμενη φορά που θα το ξανανοιώσω.
Γλυκιά μου αχτίδα, μη στεναχωριέσαι δεν είμαι πάντα μελαγχολική, για την ακρίβεια είμαι –ήμουν- από τα πιο αισιόδοξα και χαρούμενα άτομα που υπάρχουν. Τελευταία όμως γνώρισα πολλές απογοητεύσεις από τους ανθρώπους μαζεμένες, και δυστυχώς δεν ήμουν προετοιμασμένη γι’αυτο,(μη σε ξεγελαει η ηλικια, επεμενα να παραμενο παιδι- γιατί καλόπιστη και αφελής πάντα πίστευα και εμπιστευόμουν τους άλλους σαν τον εαυτό μου, αυτό λοιπόν κλόνισε τις ισορροπίες μου.
Θα επανέρθω όμως! Σίγουρα! ακόμα προσπαθώ να το συνειδητοποιήσω, και... δεν μου αρέσει καθόλου αυτός ο νέος μου εαυτός, δεν μου ταιριάζει η θλίψη, θα ξαναβγάλω τον χαρούμενο αισιόδοξο ζωντανό άνθρωπο που πάντα ήμουν.
Σε ευχαριστώ για το νοιάξιμο καλή μου να είσαι καλά πάντα.
Φιλάκια!
Μαρίνα μου, δεν το είχα φανταστεί ότι αιωρείται απαξίωση στη σελίδα μου, δεν μου πέρασε από το μυαλό ποτέ, αλλά... τώρα που το λες... όντως κάτι υπάρχει, όπως λέω παραπάνω και στην Αχτίδα θα επανέρθω.
Διάβασα την απαξίωση στο μλογκ σου, και... φεύγω ταξίδι σε μια ώρα, επιστρέφοντας θα το σχολιάσουμε το θέμα, και από που και πως ξεκινάει, και πόσο υπεύθυνοι είμαστε εμείς.
Και εγώ θυμώνω Μαρινακι μου, αλλά... σπανίως τα σπάω-μια φορά στα 15 χρόνια ίσως, αλλά τότε κανένας δεν θα’θελε να βρεθεί στον δρόμο μου, περισσότερο μαζεύομαι στη γωνιά μου και γλύφω τις πληγές μου και μοιζεριαζομαι, κακό αυτό.
Φιλί.
Δημοσίευση σχολίου