Απαντώντας στην Παναγιώτα, είπα ότι δεν είμαι ζωόφιλη, και δεν είμαι.
Γράφοντας όμως ξεπήδησαν αναμνήσεις, και ανακάλυψα πότε έπαψα να είμαι, όχι ότι πριν μάζευα αδέσποτα, αλλά γάτες και σκύλο πάντα είχα στο σπίτι μου, και όχι στο μπαλκόνι αλλά μέσα, μέλος της οικογένειας.
Έκλαψα, και ακόμα κλαίω όταν σκέφτομαι τον ρουμπι μας ένα σκυλί άνθρωπο, που η απανθρωπιά των «ανθρώπων» τον έστειλε σε καταπράσινα λιβάδια κάπου ψιλά, η χαμηλά, δεν ξέρω, μακριά όμως από την αγάπη μας.
Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια μέχρι να μπορώ πια να βάλω άλλον στη θέση του, και αυτό έγινε εντελώς απρόσμενα, όταν ένα απόγευμα γυρνώντας από την επίσκεψη σε μια φίλη, τον είδα στην άκρη του δρόμου να σέρνει τα βήματα του, ακολουθώντας με, ήταν ματωμένος και κάτι κρεμόταν από πίσω του, ήταν τα έντερα του η κάτι τέτοιο δεν θυμάμαι πια, θυμάμαι όμως ότι όταν έφτασα στο σπίτι αυτός ήταν εκεί, πίσω μου, δεν χρειάστηκε να σκεφτώ πολύ τον ανέβασα πάνω τον τάισα τον φρόντισα, και έψαξα να βρω γιατρό επειγόντως, είχε ήδη νυχτώσει όταν μια κτηνίατρος έφυγε από τη ζεστασιά του καναπέ της και ήρθε στο ιατρείο της να δει αυτό το ζωντανό, που από ότι φαινόταν ήταν από ¨σπίτι¨ που μόλις αρρώστησε το πέταξε.
Θεραπείες κόντρα θεραπείες, εγχείρηση τελικά, και έγινε ένας υγιέστατος κούκλος.
Επιστρέψαμε σπίτι χαρούμενοι που επιτέλους όλα πήγαν καλά.
Την άλλη μέρα ανοίγοντας την πόρτα κάποιος από μας να μπει η να βγει, ο υγιής πλέον σκύλος, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια.
Έφυγε!
Εξαφανίστηκε!!!
Πόνεσα, θύμωσα, και ορκίστηκα, όχι ξανά σκυλί στο σπίτι, μου φτάνουν οι πίκρες από τους ανθρώπους, δεν μου χρειάζονται και από τα ζώα
Εγωιστικό;
Ίσως, από εκείνη τη μέρα πάντως εγώ έπαψα να θέλω ζώα κοντά μου.
Όταν το λέω αυτό οι δικοί μου άνθρωποι, δεν το πιστεύουν, εσύ; εσύ δεν αγαπάς τα ζώα; εσύ που τότε έκανες εκείνο; που την άλλη φορά έκανες το άλλο;
Ναι λοιπόν εγώ.
3 σχόλια:
Βρε,καλώς το μου το κρυφό φιλόζωο ταλέντο!!!
Μερένια μου,τα ζώα έχουν μια δική τους ψυχολογία που δεν μπορούμε να την καταλάβουμε όσο κι αν τα αγαπάμε.
Ο εν λόγω σκυλούκος δεν έφυγε γιατί ήταν αγνώμων Κάτι τον έδενε παραπάνω με το"ανθρώπινο μας"είδος και έφυγε για να το ξαναβρεί.Μπορεί να ήταν ενα παιδί της οικογένειας που τον παράτησε,μπορεί ένας γέρος,μπορεί,μπορεί...χίλια δυο μπορεί.Εσύ να είσαι ευτυχισμένη που έκανες αυτό που έπρεπε.
Εχω δει λυκόσκυλο σε θανατηφόρο ατύχημα στον δρόμο Κατερίνη-Θεσν/νίκη να γλύφει τα αίματα και να σκουντάει με τα πόδια τον πεθαμένο σύντροφο του να ξυπνήσει απο τον θάνατο!Τον έβγαλαν απο το αυτοκίνητο αφού τον πυροβόλησαν με σφαίρα ναρκωτικού.Τον πήρε ο αδελφός του θύματος.Εξαφανιζόταν για μέρες μέχρι που τον ανακάλυψαν να κοιμάται πάνω στον τάφο του αποθανόντος.Εκαναν τα αδύνατα δυνατά για να τον κρατήσουν στο σπίτι.Τον αγαπούσαν τον Μαξ!
Τον βρήκαν νεκρό μετά από αρκετές μέρες σαν πήγαν να ρίξουν τρισάγιο στον τάφο.
Ειχε σκάψει μια τρύπα επάνω του και "κοιμήθηκε"για πάντα παρέα με τον φίλο του...
Κι επειδή ο κόσμος είναι πολύ μικρός,αρκετά χρόνια αργότερα έμαθα την ιστορία του Μαξ.Ο σκύλος που είχα δει στο ατύχημα ανήκε στον σκοτωμένο αδελφό ενός παλιού μου συμμαθητή...
Μερένια μου,εμείς είμαστε "οι κυριούλες" που εκτιμούμε τις χαρές της ζωής και τα όντα που συμπορεύονται μαζί μας!
Σε φιλώ πολύ πολύ γλυκιά,πονετικιά καρδούλα...
Αγαπητή μου Τερέζα που ξυπόλητη πορεύεσαι, το σκυλί είδε την ενδόμυχη τάση σου να γιατρεύεις και να μαζεύεις όσα πλάσματα πονούν, σε πλησίασε, είδε την υγειά του και συνέχισε στο μονοπάτι της ζωής του που εκείνο χάραξε.
Ξέρεις πόσες ψυχές πέρασαν απο το κατώφλι της συχωρεμένης Μητέρας Τερέζας σαν αυτό το σκύλο; Γιατί ο πόνος και η ασθένεια δεν ξέρουν απο διαχωρισμούς, άνθρωποι και ζώα στον ίδιο κουβά.
Τι συγκινητική η ιστορία του Μαξ βρε παναγιωτα μου, ξερω οτι ετσι οπως τα λες ειναι και οτι γυρισε στο σπιτι που ηταν, γιατι ειχε δεσιμο με καποιον εκει, και ουτε θυμωσα με το ζωντανο, με μενα θυμωσα που δενομαι τοσο ευκολα.
Φιλί γλυκό σε σένα γλυκιά Παναγιώτα.
Δημοσίευση σχολίου