Ξύπνησα με μια περίεργη διάθεση σήμερα.
Μια νοσταλγία. έναν πόνο. ένα κενό. και μια σκέψη να μου τρυπάει το μυαλό.
Τόσοι άνθρωποι, τόσες γνωριμίες, τόσες φιλίες, που πήγαν;
Ηρθαν στη σκέψη μου στιγμές από τα παλιά, χρόνια πριν, άνθρωποι που δεν θυμάμαι καν το πρόσωπο τους, αλλά όσο θολή και να΄ναι η εικόνα τους... οι στιγμές –η κάποιες από τις στιγμές που ζήσαμε μαζί, είναι ακόμα εκεί.
Τι γίνεται και αλλάζουμε έτσι οι άνθρωποι;τι είναι αυτό που μας κάνει, τους ανθρώπους που αγαπήσαμε, ζήσαμε, ονειρευτήκαμε μαζί τους, τώρα ούτε ξέρουμε που βρίσκονται, η ακόμα χειρότερα, δεν θέλουμε να τους ξέρουμε;
Ξέρω ξέρω... αλλιώς τους περιμέναμε και αλλιώς ήταν, θα μου πει κάποιος.
Μα... όταν τον συναναστρεφόμασταν, αυτός προσποιούταν; κι αν ναι γιατί; (τι έχει κάποιος να κερδίσει παρουσιάζοντας κάτι άλλο από αυτό που είναι; αυτό είναι κάτι, που ποτέ δεν πρόκειται να το καταλάβω!)
Η εμείς... είτε από αδιαφορία, από εγωισμό, η αφέλεια και καλή πρόθεση δεν προσέξαμε;
Μήπως εμείς αλλάξαμε;
μήπως η ζωή, τα προβλήματα, τα χρόνια που περνώντας αφήνουν σημάδια, - όχι μόνο στην εμφάνιση- μας έκαναν να αλλάξουμε συμπεριφορά και χαρακτήρα, και να τα βλέπουμε όλα παράξενα;
Που είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που άνοιξα την καρδιά μου και τους έβαλα μέσα;
Που είναι όλοι εκείνοι οι φίλοι, που τρώγαμε, πίναμε, και κοιμόμασταν μαζί χαράματα πια, αφού όλη τη νύχτα διηγούμασταν τα γεγονότα της ζωής μας, και πλάθαμε καινούρια όνειρα; όνειρα κοινά.
Και οι έρωτες;
Που είναι όλοι εκείνοι, που νύχτες και μέρες ατελείωτες, τους ψιθύρισα σαν σε πυρετό, Σ΄αγαπω;
Εκείνοι που με αγάπησαν που πήγαν; και τα βλέμματα που κάποτε λάμπανε όλο φως πως έγιναν σκοτεινά και άδεια; πως γίναμε ξένοι;
Με πονάνε τόσο αυτές οι απουσίες...
Τόσο, που μερικές φορές όπως και σήμερα, δεν το αντέχω το κενό που άφησαν, εκείνες, η τότε αγαπημένες παρουσίες.
Μου λείπουν αυτοί που αγάπησα.
Μου λείπουν κομμάτια της ζωής μου
Μου λείπουν στιγμές των αναμνήσεων μου!!!
9 σχόλια:
Σου εύχομαι ολόψυχα Καλό Πάσχα με υγεία και ευτυχία να σε βρει η Ανάσταση του Κυρίου.
Καλή Ανάσταση Αχτίδα μου.
Υγεία και ευτυχία για σένα και την οικογένεια σου.
Καλή Ανάσταση Μερένια μου,με υγεία και αγάπη για όλους όσους αγαπάς!
Αντί σχολίου στο γλυκό μελαγχολικό ποστ σου σου στέλνω αυτό
http://www.youtube.com/watch?v=jqiQP7JstT8&feature=related
Σε φιλώ με αγάπη!
Γλυκιά μου Παναγιώτα, εύχομαι καλή ανάσταση, υγεία και ευτυχία σε σένα και όσους αγαπάς.
Ευχαριστώ για το όμορφο τραγούδι.
Σε φιλώ, επίσης με αγάπη.
Nomizw oti fteei i Anoixi
Για να μείνει κάτι κοντά μας πρέπει κι εμείς να κάνουμε προσπάθειες να το κρατήσουμε, έτσι είναι η ζωή για να πάρεις πρέπει να δώσεις και ίσως μερικές φορές να δίνεις περισσότερα απο αυτά που πήρες.Απο όσα έχασες κράτα τις καλές στιγμές και άστο να φύγει, όμως προσπάθησε να σκεφτείς μήπως έπρεπε να κάνεις κάτι γι' αυτούς και δεν ρο έκανες. Καλό μήνα καλή μου!
Καλό μήνα αχτίδα μου.
Ενωειτε ότι τα έχω σκεφτεί όλα αυτά, και έχοντας την γνώση ότι έδωσα πολύ περισσότερα από ότι έπρεπε,και απο οτι πήρα,( το έχω αυτό το…κακό,) αναρωτιέμαι για την ακρίβεια δεν αναρωτιέμαι ακριβώς, είναι πεποίθηση πλέον, ότι όταν δίνεις και δίνεσαι απόλυτα, και οι άλλοι σε θεωρούν δεδομένο, γίνονται απρόσεχτοι, καμιά φορά και αγενείς, και όταν εσύ τότε αποφασίζεις να πεις…ΣΤΟΠ…έχω και εγώ τα όρια μου (πράγμα που πρέπει από την πρώτη στιγμή να κάνεις) οι άλλοι, εκπλήσσονται, δεν το παίρνουν στα σοβαρά-αφού…τόσα ανέχτηκες- και τότε έρχεται το τέλος, δεν έχει και τόση σημασία αν είναι από εκείνους η από εσένα.
Όι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται. Τις φίλες του Δημοτικού, τις άφησες πίσω σου στο Γυμνάσιο και τον πρώτο σου έρωτα τον ξέχασες μετά τον επόμενο. Μεγαλώνοντας αλλάζουμε. Και εκείνοι που αγάπησες αλλάζουν και εσύ αλλάζεις. Αναζητάς νέες αγάπες, φιλίες και υποσχέσεις. Τα μυστικά που ανταλλάσατε με τις φίλες των νεανικών χρόνων δεν θα τα έλεγες τόσο εύκολα σε άλλες φίλες, 10 χρόνια μετά, ε;
Υστερα έρχονται και οι αξίες μας. Ισως να βάζουμε πολύ ψηλά τον πήχυ των προσδοκιών απο τους φίλους μας. Και όταν πέσει ο πήχυς, όταν μπεί στη πραγματική του θέση τότε έρχεται η απογοήτευση.
Πρίν πάθει το ατύχημα ο μεγάλος μου γιός ο Β και εγώ είχαμε κολλητούς τον Γ και την Κ, ήσαν και ξάδελφοι οπότε ο δεσμός ακόμη πιο ισχυρός. Οταν όμως το παιδί μου νοσηλευόταν στο εξωτερικό στα πρόθυρα του θανάτου, ένα τηλέφωνο δεν με πήραν οι τόσοι κολλητοί μου. Και όταν γυρίσαμε στην Ελλάδα ένα χρόνο αργότερα, με το γιό μου να περπατάει πάλι, δεν ήρθαν ούτε μία φορά να μας δούν. Και χτύπαγα το κεφάλι μου στον τοίχο και πάσχιζα να καταλάβω πως στραβώθηκα τόσα χρόνια και έκαμα φίλους αυτούς που στη δυστυχία μου δεν ήταν κοντά, δεν ζήταγα παρηγοριά, μιά ανθρώπινη υποστήριξη, έναν ώμο να ακουμπήσω..κόντεψα να χάσω το παιδί μου. Δεν είναι και λίγο.
Ανθρωποι και ποντίκια
Δεν είναι και λίγο; Όχι δεν είναι λίγο, είναι το μεγαλύτερο, το χειρότερο που μπορεί να σου τύχει! Να κινδυνεύεις να χάσεις το παιδί σου.
Και για όνομα του θεού, άμα τότε δεν είναι κοντά σου οι φίλοι σου, πότε σκατά θα είναι;
Το πρόβλημα μου είναι ότι πολλά πράγματα που με πονάνε αποφεύγω να τα δω κατάματα, ενώ ξέρω!
Ο σκατοσυναισθηματισμος μου με κάνει να μη βλέπω, να μην ακούω και να πω…; εκείνη η γαμημενη η διαίσθηση μου δουλεύει άριστα, αλλά εγώ μουλαρώνω και την αγνοώ
Δεν έμεινα ποτέ μόνη χωρίς φίλες, μερικές από αυτές κρατάνε αρκετές δεκαετίες, δοκιμασμένες και ωριμασμένες πια, αυτές έτσι θα παραμείνουν μέχρι το τέλος.
Είμαι πάντα όμως ανοιχτή σε νέες, μου αρέσει να γνωρίζω ανθρώπους, να τους εξερευνώ, να ανακαλύπτω πράγματα σε αυτούς, να τους αφήνω να με γνωρίζουν και κείνοι βαθειά, να τους αγαπώ, και να με αγαπούν, έχω ανάγκη να με αγαπούν.
Το θέμα το ανέβασα γιατί σκεφτόμουν…τόσους και τόσους ανθρώπους γνώρισα, που πήγαν όλοι αυτοί;
Πως από κει που ζήσαμε στιγμές χαράς, λύπης, οργής, και πόνου, έρωτα, αγάπης, τώρα δεν υπάρχουμε ούτε καν σαν σκέψη ο ένας για τον άλλον;
Αυτό είναι που με πονάει ρε Λενιώ μου.
Έχεις δίκιο, αλλάζουμε, και εμείς και εκείνοι, αλλάζουν οι ανάγκες μας, οι προτεραιότητες, και η διάθεση μας.
Εμένα όμως μερικές φορές μου αρέσει να παίρνω αγκαλιά της αναμνήσεις μου και να τις κανακεύω, τις αγαπώ τις αναμνήσεις μου (και όσο περνάει ο καιρός, όλο και περισσότερο)Λένα μου.
Δημοσίευση σχολίου