Όχι δεν είμαι.
Μια ξυπόλυτη είμαι, που δεν χαμπαριάζω τίποτα και τολμώ...έχω το «θράσος»... να περπατώ στα αγκάθια.
Δεν φοβάμαι τα τρυπήματα τους – όλα μια συνήθεια είναι- ούτε τα μαχαιρώματα φοβάμαι. Eκτός... από τα πισώπλατα. Εκεί.. τα χάνω, στέκομαι ανήμπορη και ανίκανη για κάθε αντίδραση που πιθανόν θα με προστάτευε.
Δεν είμαι η κοκκινοσκουφίτσα, και δεν με τρομάζουν οι λύκοι (αν είναι αυθεντικοί λύκοι και όχι μαϊμούδες μιμούμενοι λύκους.)
ίσα ίσα... μπορώ να παίξω μαζι τους καθαρά «παιχνίδια».
Δεν είμαι η κοκκινοσκουφίτσα.
Και δεν κουβαλάω καλούδια στο καλάθι μου. Το γεμίζω μόνο όποτε βρω κάποιο σπάνιο λουλούδι, Μια όμορφη μουσική, μια λέξη, ένα νόημα, μια ανάμνηση, και αύρα από ανθρώπους που ξέρουν να λένε Σ’ αγαπώ.
Είμαι η ξυπόλυτη. Κι η φορεσιά μου δεν είναι κόκκινη.
Έχει το χρώμα της ζωης. του πόνου. της χαράς. του χθες... του σήμερα... του αύριο... του πάντα.
Είμαι η ξυπόλυτη και περπατώ στα αγκάθια. γιατί τα πόδια μου εκεί με παν. γιατί τα εμπιστεύομαι. ποτέ δεν μου είπαν ψέματα... ούτε ποτέ σαν λουλούδια μου παρουσιάστηκαν « παρασύροντας με» με αρώματα από φτηνά αιθέρια έλαια βαλμένα επιτήδεια σε ακριβά μπουκάλια, που... εξατμίζονται σαν βγουν στο φως.
Είμαι η ξυπόλητη και έχω τη δική μου φωνή.
Μια φωνή χωρίς φτιασίδια και κορδέλες, ανάμεσα σε τόσες άλλες.
Είμαι...Ακόμα μια φωνή!
Αφιερωμένο, με χαμόγελο στην Τανίλα, που επιμένει να με αποκαλεί κοκκινοσκουφίτσα.
19 σχόλια:
Ξυπολυτούλα μου με μια λέξη είσαι αυθεντική!
φιλάκι αληθινό :))
Yπεροχο κειμενο και βαθεια ανθρωπινο κι ατοφιο απο εναν ανθρωπο που δε μασαει τα λογια του.
τα φιλια μου
Τα πέρα απ τα όρια του καθωσπρεπισμού, αμάσητα λόγια σου, με κάνουν πολλές φορές να αισθάνομαι, το φόβο μη με κατατάξεις σ αυτούς που γλύφουν. Το τολμώ όμως να πω πως είσαι σπάνια, έστω κι αν κινδυνεύω.
Ότι έχω διαβάσει ως τώρα είναι συγκλονιστικό. Βαθειά αισθήματα, δοσμένα με τόσο χρώμα, που φωτίζουν το σκοτάδι που ζούμε.
Άξιοι αυτοί που περπάτησαν τ' αγκάθια της ζωής. Χωρίς να σημαίνει αυτό πως δεν σέβομαι κάθε άλλο συνάνθρωπό μου. Γράφε! Γράφε να μαθαίνουμε και να σκεφτόμαστε το " ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ "
Νάσαι πάντα αυτό που πάντα ήσουν!!!
Γλυκό μου Νινετάκι...
μωρέ.. τι αξιολάτρευτο πλάσμα είσαι εσύ...
Ευχαριστώ φαραώνα, χαίρομαι όταν άνθρωποι σαν εσένα μου το λένε.
Δεν έμαθα να τα μασάω τα λόγια μου, κι ας το'χω πληρώσει ακριβά.
ποτέ δεν μου άρεσαν οι...ευκολίες...
φιλί αγάπης
Κι όμως είσαι!!!
Αντιπροσωπεύεις πολλές ηρωίδες των παραμυθιών.Την Χιονάτη, την Σταχτοπούτα,την Ραπουνζέλ,την Ροδούλα(με τα τρία αρκουδάκια)και άλλες πολλές.
Αλλά πάντα θα είσαι η Δ.υπερήφανα τίμια,δίκαιη,ειλικρινής,φιλόξενη,αγαπησιάρα και...φοβιτσιάρα με τα φίδια!
Μείνε όπως είσαι!
Γι αυτό σ'αγαπώ...
Κινδυνεύεις; εσύ πριόνι; όχι δα!
Δεν σε...'κόβω' άνθρωπο που γλύφει, και γιατί άλλωστε;
Αυτό το...γράφε... δεν είμαι σίγουρη ότι πρέπει να το πάρω... τις μετρητής,χαχα.
Αυτό που ήμουν θα'μαι,έτσι κι αλιώς... αλλάζουν οι άνθρωποι; δεν αλλάζουν.
Σε ευχαριστώ πολύ, με τιμά να μου λες εσύ τόσο...όμορφα λόγια.
Φίλη μου ξυπόλητη, η ζωή θέλει θάρρος, θέλει θράσος (με μέτρο για εμένα), θέλει τσαμπουκά που λένε. Χαίρομαι τους ανθρώπους που έχουν θάρρος και δε φοβούνται και μου δίνουν δύναμη με τα λόγια τους, καθώς και με τις συμπεριφορές τους! Σε ένα σημείο θα ήθελα, να σταθώ. Φοβάσαι φίλη μου τα πισώπλατα μαχαιρώματα. Υπάρχει κατά τη γνώμη μου, αρκετή υποκρισία στις μέρες μας, με αποτέλεσμα τα πισώπλατα μαχαιρώματα, να τείνουν να αποτελέσουν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Φυσικά από όλα τα παθήματα, εισπράττουμε (αν καθίσουμε λίγο και σκεφτούμε) μαθήματα. Κάποια μαθήματα βέβαια, πονάνε, όμως είναι και αυτά στο πρόγραμμα του σχολείου της ζωής...Μου άρεσε πολύ το άρθρο σου φίλη μου!
Με αγάπη πάντα
Agorafoviagr
Καταλαβαίνω ότι ενοχλείσαι επειδή η κοκκινοσκουφίτσα ήταν μεγάλη τσουλάρα.
(http://lexotanila.blogspot.com/2008/03/blog-post_05.html)
Απλά η φωτό της που είχες πρώτη μούρη στο καβούρι μου θύμισε την υπεύθυνη κατά το νόμο για το μπλογκ μου.
χαχαχα..
όλες αυτές σε ένα; πάντα το φοβόμουν αυτό...Χιονάτη, Σταχτοπούτα,Ραπουνζέλ,Ροδούλα.
'Κατοικούν'... όλες αυτές μέσα μου;και όχι μόνο αυτές! είμαι και εγώ εκεί. αυτό δεν είναι προσωπικότητα φιλενάδα, πολυκατάστημα φωταγωγημένο για τα Χριστούγεννα είναι. χα χα χα....
Κοκκινοσκουφίτσα πάντως ΔΕΝ είμαι οκ; είδες τι λέει η τανίλα....
Και εγώ σε αγαπάω Παναγιώτα μου!!!
Moυ χρωστάς 1 παιχνίδι...Σε προσκαλώ και σε 2ο....
Φιλάκι λατρεία μου!
Agorafoviagr Σε ευχαριστώ που έρχεσαι...και που με ενθαρρύνεις με τα καλά σου λόγια.
Δε νομίζω ότι κανένας από μας γεννήθηκε θαρραλέος, κάποιοι αναγκαστήκαμε να γίνουμε για να επιβιώσουμε. τα πισώπλατα μαχαιρώματα, θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση, το έχω ανάγκη να το πιστεύω αυτό,για να συνεχίσω να ελπίζω σε έναν κόσμο που αποτελείται από... Ανθρώπους.
να είσαι καλά.
Χα χα χα....
Βρε...; δεν το είχα δει. σήμερα το είδα, αν το ήξερα ότι η οι έρευνες σου απέδειξαν ότι η κοκκινοσκουφίτσα ήταν μεγάλη τσουλάρα, σου ορκίζομαι... ότι δεν θα το έγραφα αυτό. χαχαχα
γιατί.. πάντα βαθιά μέσα μου μια τσουλάρα λαχταρούσα να είμαι, αλλά.. μεγάλη.
Γμτ... έχασα τη μοναδική ευκαιρία που μου δόθηκε, και έτσι... θα συνεχίσω να είμαι μια ξυπόλητη στ'αγκάθια.
Οχι τίποτα άλλο, αλλά με έκανες και έβγαλα την φωτογραφία, που να βρω τώρα άλλη ξυπόλητη;
μικρο; βρε συ... θα παίξω.
Πάω να δω το δεύτερο, και θα αποφασίσω ποιο θα παίξω.( είπα μπας και ξεχαστεί... αλλά... μπα ε; χεχεχε) η.. πρέπει και τα δυο; ωχ δυστυχία μου...
μετά.. χρωστάω και της Παναγιώτας παιχνίδι.
άντε να τα κάνω να τελειώνω.
φιλί αγάπης μικρο μου.
Πάντα αληθινή και έτοιμη για όλα, υπεροχα τα κείμενα σου,πότε θα τα γράψεις;
Είσαι η ξυπόλητη και (να) είσαι καλά!!!
Ευχαριστώ αχτιδούλα μου.
Και εσύ πάντα γλυκιά, με τον καλό λόγο στο στόμα καλή μου.
Θέλω να διαβάσεις σε προηγούμενο θέμα μου... Αηδία!!! την απάντηση μου στο σχόλιο σου.
Σε φιλώ.
Τερατάκι μου, ευχαριστώ.
Και συ να είσαι καλά!!
Ολες ξυπόλητες προχωράμε, στεκόμαστε και ξανά-προχωράμε. Γιατί όμως στ' αγκάθια; Τα αγκάθια πονάνε και η ζωή μας πονάει πού-και-που αλλά δεν πονάει συνέχεια. Υπάρχουν και γλυκές τρυφερές ευτυχισμένες στιγμές.
Δημοσίευση σχολίου