Οταν χώρισα ήμουν στα είκοσι πέντε. Τα παιδιά μου, ήταν επτά, τεσσάρων, και δυο ετών. Δεν υπήρχε βοήθεια από πουθενά. Οι γονείς μου έμεναν μακριά.
Δεν θα σταθώ όμως στο πρακτικό του θέματος... ούτε να τα θυμάμαι θέλω πια. Πολλές φορές αναρωτιέμαι... Εγώ ήμουν; Που την βρήκα τόση δύναμη; Πως άντεξα;
Δεν είμαι σίγουρη πια, αν η απόφαση μου να χωρίσω ήταν σωστή. Οχι για μένα, γι'αυτό ήμουν σίγουρη. Για τα παιδιά όμως;
Μήπως έπρεπε να μείνω και να ανεχτώ τα πάντα;
Σήμερα ...αυτό θα έκανα μάλλον.
Από την άλλη λέω... πως θα μεγάλωναν τα παιδιά με δυο γονείς που έχουν τόση απόσταση μεταξύ τους; πόσο θα άντεχα να μην δείχνω πως πραγματικά έχει η κατάσταση;
Τότε θεώρησα ότι είναι καλύτερο και για τα παιδιά να έχουν τον έναν από τους δυο και να ζουν μακριά από φασαρίες και ψυχικές παγωνιές.
Έχω πολύ καλή σχέση με τα παιδιά μου, ζεστή και τρυφερή. Είμαστε οικογένεια είμαστε εμείς οι τέσσερις, υπήρξαν όμως στιγμές πόνου, δεν θα ξεχάσω ποτέ που η μια μου κόρη σε ένα εφηβικό της ξέσπασμα, μου είπε.... με ρώτησες εμένα αν ήθελα να ζήσω χωρίς τον πατέρα μου;
Παρ'όλο που ήξερε... κι ας μην είχε καλή σχέση με εκείνον, και ήταν αρκετά μεγάλη πια για να ξέρει και να κρίνει συμπεριφορές, τι κι’αν μετά μου ζήτησε συγνώμη… τι κι’αν μου είπε χιλιάδες γλυκά λόγια; εγώ είχα ισοπεδωθεί, όχι για μένα, για εκείνη... και για τις αδερφές της. Τα παιδιά μου νιώθουν έτσι!!Εχουν πληγή. Δεν ήταν τόσο ανώδυνο όσο φαινόταν.
Ήμουν πολύ νέα για να μην κάνω σχέσεις με άλλους άνδρες, ήμουν πάρα πολύ προσεκτική πάντα... Ομως... Ειλικρινής και έντιμη στη σχέση μου μαζί τους, και όσο μεγαλώνανε καλλιέργησα σχέση φίλιας μεταξύ μας. Φιλία με... όρια. Ξέρανε καλά ότι είμαι πρώτα η μαμά τους, μια φιλική μαμά, ότι... τα πάντα μπορούσανε να κουβεντιάσουν μαζί μου.
Δεν τα παραμύθιαζα τα παιδιά μου...Δεν τα μεγάλωσα στο ψέμα...Δεν έλεγα ποτέ πάω τη φίλη μου για καφέ ενώ έβγαινα ραντεβού με τον γκόμενο.( αυτό... ίσως έσωσε πολλά, γιατί ένα από τα κέρδη μου, είναι ότι... πέρα από την αγάπη, που είναι δεδομένη, με εκτιμούν ως άνθρωπο και χαρακτήρα.) όταν είχα μια σχέση την γνωρίζανε. (όχι απαραίτητα τον άνθρωπο, ευτυχώς είχα τη λογική και την προνοητικότητα να το αποφύγω αυτό σε μεγάλο βαθμό) αλλά όσο και προσεκτική να ήμουνα, όσο και να απέφευγα την οικειότητα του να έρχεται κάποιος σπίτι μου... σε σχέσεις μακροχρόνιες και δυνατές το επέτρεψα να γίνεται κάπου κάπου, (αναγκαστικά περισσότερο, δεν είχα άνθρωπο να τα αφήσω, έβγαινα μόνο όταν ερχόταν από τη Θεσσαλονίκη η μαμά μου-παρ όλη τη γρίνια της γιαυτό,- η η αδερφή μου που περνούσε μαζί μου τα διαστήματα που δεν είχε σχολείο. κάπου κάπου καμιά φίλη...περισσότερο έκανα συγκεντρώσεις στο σπίτι, γιατί πάντα ήμουν κοινωνικός και ζωντανός άνθρωπος.)
ΛΑΘΟΣ!!!
Πως όμως μια νέα κοπέλα, να στερηθεί τη χαρά του έρωτα; της αγάπης ενός άντρα; το φιλί...το γλυκό, η ...το... "βρώμικο;"... Το χάδι... τις νύχτες που κατάκοπη από τα προβλήματα... λυγάει και αφήνει ελεύθερο το λυγμό που καιρό κρατάει σαν κόμπο στο λαιμό; πως...και ποιος να της πει... όχι, δεν πρέπει... όχι δεν επιτρέπετε αυτό σε σένα... Ποιος θα έχει την απανθρωπιά να της πει...Κανένας δεν θα σου κρατάει το χέρι σου τις κρύες νύχτες της μοναξιάς; , Για κανέναν δεν θα πεις...Να ο άνθρωπος μου!
Μου είπε πριν λίγα χρόνια μια από τις κόρες μου ότι μια φορά ήθελε κάτι να μου πει αρκετά σοβαρό για εκείνη, και μπήκε στο δωμάτιο μου, φυσικά χωρίς να χτυπήσει την πόρτα εγώ κοιμόμουν, ήταν εκείνος τις είπε να μη με ξυπνήσει, αυτό ήταν! τον μίσησε!
Όταν καμιά φορά τον αναφέρω με τις φίλες, η με την αδερφή μου όπως τις προάλλες, ξινίζει... και λέει... ποιος; αυτός ο αντιπαθητικός;
Γιατί παιδί μου μια χαρά ήταν ο άνθρωπος, ναι... σιγά... θα ξεχάσω εγώ τότε που τον είδα στο δωμάτιο σου και μου είπε να μη σε ξυπνήσω.( και σίγουρα δεν ήταν για το ξύπνημα μου, ούτε η ίδια θα με ξυπνούσε, ήταν που θεώρησε ότι αυτός ο άνθρωπος εκείνη τι στιγμή μπήκε ανάμεσα μας) φαντάζομαι λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια τις σκέψεις που έκανε το παιδί μου και πόσο πληγώθηκε, και δεν συγχωρώ τον εαυτό μου.
Είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να προσέχει μια μάνα που μεγαλώνει μόνη της παιδιά... που δεν θα μου φτάσει ολόκληρο βιβλίο να τα γράψω.
Ναι... είναι προσωπικό θέμα, αλλά... δεν καταλαβαίνω, γιατί να μη μάθουν άλλες μάνες να αποφύγουν τα λάθη που έκανα εγώ; Θεωρώ ότι είναι ανθρώπινο και δε σηκώνει εγωισμούς. Για ψυχές παιδιών μιλάμε... Την... καλή εικόνα μας θα κοιτάξουμε να σώσουμε;!!!
Αφιερωμένο, με συμπάθεια και κατανόηση στην... single mamma, με την ευχή...
Να είναι όλα καλά για σένα ,και να έχεις τη δύναμη να αντιμετωπίσεις όλα αυτά που... Δεν θα αποφύγεις.
30 σχόλια:
Αχ βρε ξυπόλητη!!!
Είπες όλα όσα ήθελα να πω. Αλλά λίγο η ντροπή (πρώτη φορά μέσα στο μπλογκ της single) ,λίγο μην γίνω κακιά (το κάνω συχνά) με το καλημέρα σας...είπα να είμαι χαλαρή.
Αλλά όλο το σ/κ δεν μου εβγαινε από το μυαλό.
Ποιός άλλος άλλωστε μπορεί να την καταλάβει καλύτερα ,πέρα από γυναίκες που περνούν από τον ίδιο δρόμο.Κανείς δεν μπορεί να γεμίσει την ψυχή μιας μάνας που μεγαλώνει μόνη της ένα δυο τρία ,σαραντα τρία παιδιά...
Δύσκολο....πολύ.
Οταν χώρισα ή καλύτερα όταν πήρα την απόφαση να χωρίσω ,είχα ήδη πάρει την απόφαση ότι ποτέ μα ποτέ δεν επρόκειτο να εμφανίσω κανέναν στο γιο μου ως σύντροφο ,παρά μόνο όταν μεγάλωνε και γινόταν άντρας.
Θα μου πεις ,το θεωρείς εύκολο αυτό.Οχι ήταν και είναι και θα είναι πέρα για πέρα δύσκολο.
Η απόφαση αυτή πάρθηκε ασυνείδητα και τώρα δεν είμαι σίγουρη ,ότι όταν την πήρα σκεφτόμουν μόνο το καλό του παιδιού.Νομίζω ότι περισσότερο τον εαυτό μου σκεφτόμουν..μην του ξανακάνω κακό ,μην τον ξαναπληγώσω κι αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να το αντέξω...Ξέρω είμαι εγωίστρια...αλλά ετσι σκεφτόμουν.
Το αποτέλεσμα...στην αρχή ήταν απέραντα δύσκολο.Είχα όμως την τύχη (μόνο εκεί μπορώ να το αποδώσω), να είμαι δίπλα σε έναν άνθρωπο που ακόμα και τις στιγμές που από κούραση, απογοήτευση θέλησα λίγο να ξεχάσω ότι είμαι μάνα (ναι ναι συμβαίνει κι αυτό ,όταν πνίγεσαι και νομίζεις ότι τελειώνει το οξυγόνο) , ήταν εκεί για μου το υπενθυμίζει συνεχώς.
Αλλά εγώ ήμουν και είμαι από τις τυχερές. ...
Τώρα για να μην μακρυγορώ...εύχομαι κι εγώ στην δυνατή μανούλα στην οποία αφιέρωσες το κείμενο..Να έχει τα μάτια της και την καρδιά της ορθάνοιχτη...και για τα καλά και για τα άσχημα..
Δυστυχώς όμως ή ευτυχώς ...για τις μανάδες υπάρχει ένας μόνος δρόμος...και ξέρω καλά πως όταν φτάσουν τα παιδιά μας στην ηλικία των δικών σου σίγουρα θα έχουμε καταλήξει και οι δυο ,στο δικό σου συμπέρασμα....πως κάποια πράγματα ακόμα και αν τα δουλέψουμε προς την επιτυχία με όλη μας την ψυχή ...δεν πρόκειται να τα ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ.
Καλημέρα...χάρηκα πολύ που σε γνώρισα...(σε διαβάζω καιρό)
καλημέρα ξυπόλυτη,
μου άρεσε αυτό που διάβασα, όχι από... "λογοτεχνικής" απόψεως, αλλά από την άποψη ότι όποιος λέει αλήθειες, δεν μπορεί αυτά που γράφει να μη βγαίνουν ωραία. Δεν ξέρω πώς ακριβώς να στο εξηγήσω, ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Ξέρεις, εγώ βρίσκομαι στην άλλη όχθη. Δηλαδή σχετίστηκα, και παντρεύτηκα, έναν άνθρωπο που έχει παιδιά. Θα σου μιλήσω κάποια στιγμή λοιπόν και για τα συναισθήματα όχι του χωρισμένου γονέα που κάνει σχέση, αλλά του άλλου που κάνει σχέση με τον χωρισμένο.
Τέλος πάντων, θα τα λέμε. Να είσαι καλά.
Σοφά έπραξες και δημοσίευσες αυτές τις σκέψεις σου. Θα βοηθήσουν, νομίζω...
Ήρθα τυχαία, πατώντας το λινκ στο μπλογκ της ξανθιάς.
Δεν έχω να πω τίποτα. Έναν φιλικό χαιρετισμό αφήνω. Κατάλαβα πάρα πολλά διαβάζοντας αυτό το συγκλονιστικό κείμενο. Κάποια τα υποψιαζόμουνα, κάποια όχι...
Ναι είσαι καλά...
Πιστεύω στο ένστικτο.. Αν νιώθεις κάνεις το σωστό ..
Η καρδιά ξέρει..
Καλημέρα..
Πάντως νομίζω ότι σε βάθος χρόνου θα κριθείτε δεσποινίς εκ του αποτελέσματος.. Με γεια το νέο λουκ..
Μωρέ... tdjm και εγώ τα ίδια ακριβώς σκέφτηκα, αλλά... προτίμησα να γίνω κακιά,( και από ότι καταλαβαίνω μέχρι τώρα έγινα) αλλά δεν μπόρεσα να μην τα πω. ( ο μαλακισμένος μου αυθορμητισμός βλέπεις...)
Δυστυχώς, όταν γινόμαστε μάνες, πρέπει σε μεγάλο βαθμό να ξεχνάμε τους εαυτούς μας, και να αφοσιωνόμαστε στο ρόλο που επιλέξαμε, αυτόν της μητέρας. Και μα το θεό... Είναι τρομερά δύσκολο, δεν γίνεται! Δεν μπορείς να μην κάνεις λάθη. (Αλλά τουλάχιστον με τις λιγότερο δυνατόν πληγές στην ψυχή του.) Ούτε μπορείς να μη ζεις. Ακόμα χειρότερο, να ζεις μέσα από το παιδί σου. Γιατί ...Μην ξεχνάς καλή μου... Τα παιδιά μεγαλώνουν και φεύγουν από κοντά μας, και εμείς... τους ευχόμαστε ...Να ζήσουν το όνειρο τους, (αυτό που ευχήθηκες στο γιο σου στην πρώτη του εκδρομή, θα του το ευχηθείς πολλές φορές στο μέλλον) Και τότε... η μοναξιά είναι δυσβάστακτη.
.
Και εγω χαρηκα πολυ που σε γνωρισα.
Καλώς την Ταξιτζού.
Ναι βρε καταλαβαίνω, ποτέ δεν ισχυρίστηκα οτι διεκδικώ λογοτεχνικό βραβείο. το ξέρω ότι δεν γράφω... "καλά"... γράφω όμως πάντα με την ψυχή μου, για την ακρίβεια γράφω όπως μιλώ (στο πιο... περιληπτικό, γιατί όταν το ανοίξω... χαχα) και είναι αλήθεια ότι... η αλήθεια αγγίζει.
Εσύ καλό μου και αν είσαι σε δύσκολη θέση με άλλο τρόπο βέβαια... (και αυτό το έζησα, μάλλον δεν έμεινε τίποτα που να μην έχω ζήση γμτ) Εσύ... πρέπει να προσέχεις και την ανάσα που παίρνεις, για να μην εισπραχτεί στραβά.
Ναι θα τα λέμε. Χάρηκα που σε γνώρισα, και να είσαι καλά.
mortal Καλωσόρισες.
Θα δείξει, αν.. έπραξα σωστά, εγώ έτσι θεώρησα και το έκανα.
Σε ευχαριστώ.
fvasileiou καλωσόρισες, και σε ευχαριστώ.
Ονειρεμένη μου...
φιλιά και αγάπη.
Μιμή Ζερβέ... χαίρομαι που είσαι εδώ.
Αλλά... εμένα λες δεσποινίς; καλέ; τα λουκούμια! που είναι τα λουκούμια; γμτ.. όταν θέλω κάτι ποτέ δεν το βρίσκω...
μωρέ...φιλί...;
Δεν ξέρω αν έγινες κακιά...
Εκείνο που ξέρω είναι ,πως κάποια μέρα θα θυμηθεί τα λόγια σου και ευχομαι μέσα από την ψυχή μου , οταν τα θυμηθεί να είναι στο δρόμο της αγάπης της . Μα αν δεν τα καταφέρει ,της ευχομαι να είναι στον δρόμο της μοναξιάς της δυσβάσταχτης (ξέρω βαρύ αυτό που λέω )και όχι στο δρόμο των ευθυνών για την ζωή κάποιου ,ο οποίος σε τίποτα δεν έφταιξε και όμως πληρώνει τα λάθη τα δικά μας.
Εγώ προσωπικά την προτιμώ την δυσβάσταχτη μοναξιά...από το άλλο.
Φιλια.
έχεις απόλυτο δίκιο καλή μανούλα.
Είναι πούπουλο η... "δυσβάσταχτη" μοναξιά, μπροστά στην ενοχή, ότι δικά μας λάθη καταστρέψαμε μια ψυχή, και όχι οποιαδήποτε ζωή!... άλλα αυτή που εμείς, συνειδητά επιλέξαμε να φέρουμε στη ζωή.
Σε φιλώ γλυκιά μανούλα.
Και... Σε Σέβομαι!!!
Να μιλήσω κι'εγώ που _θεωρητικά τουλάχιστον- ανήκω ακόμη στη γενιά των "παιδιών"???
Το διαζύγιο είναι υγεία. Και ανακούφιση. Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να βλέπεις γονείς που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους.
Επίσης δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από χωρισμένο-ή χήρο- γονιό που δεν έχει ερωτική, αλλά σε πολλές περιπτώσεις και κοινωνική ζωή.
Η μισή μου τουλάχιστον παρέα αποτελείται από παιδιά που μεγάλωσαν με τη μητέρα τους, είτε λόγω χηρείας είτε διαζυγίου. Κάποιες έχουν κοινωνική ζωή ή και ερωτική, έχοντας ταυτόχρονα μια υγιή σχέση με τα παιδιά τους. Κάποιες άλλες κρέμονται μόνο από τα παιδιά τους. Οι φίλοι μου αυτοί διστάζουν ακόμη και να φύγουν ένα τριήμερο γιατί "Δεν τη βλέπω την κακομοίρα τις καθημερινές γιατί δεν προλαβαίνω, να της πω πως δε θα με δεί ούτε το Σ.Κ"???
Και νιώθουν άσχημα.
Και αυτές οι γυναίκες είναι πραγματικά κακομοίρες.
Εσύ και η mamma είστε μια χαρά. Και δίνετε το καλύτερο παράδειγμα.
Και έτσι να συνεχίσετε.
Αν τυχόν τα είχε φέρει ετσι η ζωή και η μαμά μου ήταν μόνη, θα έκλαιγα να βρει καινούριο σύντροφο.
Μη σου πω θα πλήρωνα κιόλας!!!
(Αρκεί να είμαστε λίγο επιλεκτικοί-κι'αυτό φυσικά δεν ισχύει μόνο για το σύντροφο- έτσι???
Γιατί η σχέση με το παιδί αποτελεί και σχέση συγκατοίκησης και φυσικά δεν είναι υποχρεωμένο να συναναστρέφεται επί εικοσιτετραώρου τον κάθε τραμπάκουλα!!!)
@Ξυπολυτούλα μου όμορφα τα γράφεις,αλλά το θέμα πονάει πολύ για να το σχολιάσω..
Θα σου πώ μόνο οτι πάντα πίστευα οτι σε κανένα παιδί δεν αξίζει αν πχ ο ένας του γονιός δεν έχει όρεξη να του μιλήσει και του πεί ''πήγαινε στο μπαμπά σου'' ή ''πήγαινε στη μαμά σου'' αυτό αντί να πάει στο δίπλα δωμάτιο να τρώει ώρες ατελείωτες στα τηλέφωνα.
Σε κανένα.
φιλί καλή μου :))
Βλέπω πως έπεσα σ'ενα θέμα που για μένα είναι πολύ γνωστό,θα έλεγα,εδώ και 20 χρόνια!
Δεν θα εκφέρω γνώμη γιατί η κάθε χωρισμένη μάνα έχει τα δικά της μέτρα και σταθμά για να μεγαλώσει 1 ή 10 παιδιά χωρίς πατέρα.Και σίγουρα το κάθε παιδί έχει τον δικό του διαφορετικό χαρακτήρα που διαπλάθεται σε σχέση με το περιβάλλον και την αγωγή που παίρνει.
Προσωπικά επέλεξα την μοναχική ζωή και δεν το μετανιώνω.Πέρασα δυσκολίες στην σχέση με το παιδί μου(δεν ήταν όλα εύκολα)ίσως επειδή δεν μπορούσε τότε να καταλάβει έναν χωρισμό δυο ανθρώπων που δεν μάλωναν και δεν μαλλιοτραβιόταν.
Τους εκάστοτε εραστές μου τους είχα πάντα "εξω από το σπίτι".Πολλά χρόνια αργότερα η ίδια με προέτρεπε να δημιουργήσω σχέση.Μέχρι και προξενιές μου έκανε.
Ολα λοιπόν θέλουν τον χρόνο τους και τον τρόπο τους.Τα παιδιά των χωρισμένων γονιών δεν συγχωρούν εύκολα.Εχουν άλλο τρόπο σκέψης.Ειδικά τα μοναχοπαίδια.(μεγάλη συζήτηση)
"Φιλαράκια" στην ουσία δεν γίνονται ποτέ.Πάντα η μανούλα θα είναι η μαμά ...κι άμα περάσει και η ηλικία παύουν πια να την βλέπουν και σαν γυναίκα!
Παρ'ολο που έχω άριστες σχέσεις με την κόρη μου(στα 26 είναι)μπορώ να γράψω βιβλίο ολόκληρο για τις κακές στιγμές των 20 χρόνων συμβίωσης μας...
Δ. μου
οσα εκανες καλως καμωμενα ειναι.Εκ των υστερων πολλα λεμε αλλα οταν εισαι στο χορο-οπως ησουν εσυ-χορευεις ειτε το ξερεις ειτε οχι...εννοω τον χορο.Ουδεις αλανθαστος.
Διαβασα σ ενα σημειο οτι αν ηταν ετσι τωρα η κατασταση θα τα ανεχοσουν ολα?η λαθς διθαβασα?
αυτο αν ισχυει πρεπει να σε προβληματισει ...και τιποτε αλλο .
Σε φιλω
για να σου είμαι και απόλυτα ειλικρινής δε ζορίστηκα και τόσο, μια και τα παιδιά ήταν αρκετά μεγάλα. Μάλλον φίλες γίναμε. Ευτυχώς ήμουν τυχερή, τουλάχιστον σ' αυτό το κομμάτι.
Ξέρεις πιστεύω ότι μερικές φορές τα πράγματα είναι πιο απλά απ' όσο τα κάνουμε εμείς οι άνθρωποι. Το θέμα είναι να είσαι αληθινός απέναντι στα συναισθήματά σου και όσο μπορείς να τα εκφράζεις. Όχι ότι το κάνω πάντα αυτό, αλλά τουλάχιστον το προσπαθώ.
τσίου,
πάω για βουτιές........
Αυτό ήταν το σωστό, προτιμότερο παιδιά με χωρισμένους γονείς παρά παιδιά σε μιά οικογένεια με επισόδεια και ατμόσφαιρα ψεύτικης ευτυχίας, υποκριτικές σχέσεις είναι αυτές και τα παιδιά θα έρθει η ώρα που θα καταλάβουν και θα βαθμολογήσουν σωστά και δίκαια τις αποφάσεις .
Δίκοπο μαχαίρι η απόφαση ζωής. Με τον κακό σύζυγο, τραυματίζεις τα παιδιά. Χωρίς σύζυγο, τα τρομάζεις. Εκ των υστέρων σου λέω ότι ήταν μεγάλο λάθος που έφερνες στο σπίτι τους αγαπημένους σου και τους βλέπαν να κοιμόνται μαζί σου. Το παιδί δεν καταλαβαίνει την ανάγκη της μαμάς να νοιώθει αγαπημένη. Το παιδί είναι εγωκεντρικό "η μαμά μόνο εμένα αγαπάει - ο κόσμος της όλος είμαι εγώ" πόσο μάλλον το παιδί μου μεγαλώνει με ένα γονιό. Φυσικό ήταν να αντιπαθήσει εκείνον που την απέκοψε απο τη μαμά της, της πήρε άθελά του τον μοναδικό της άνθρωπο.
Πατσιούρι μου, ένα διαζύγιο αφήνει πληγές στα παιδιά, όσο και να λέμε εντάξει μωρέ.... μια χαρά το πήρε. Η ψυχούλα του το ξέρει! Ας μην κοροϊδευόμαστε. Αν διαβάσεις την καρδιά των φίλων σου βαθιά, θα δεις ότι, άλλα λεν τα χείλη, και άλλα είναι εκεί κρυμμένα.
Είναι απαράδεχτο κάποιες μάνες να κάνουνε ψυχολογικούς εκβιασμούς στα παιδιά τους, του τύπου.. και εγώ πότε θα σε δω; η... πάλη μόνη μου θα με αφήσεις; μόνο οι φίλοι σου σε νοιάζουν κλπ, Ναι μωρή! μόνη σου να κάτσεις! δεν γέννησες ένα παιδί για να το έχεις σα μπρελόκ, πάντα μαζί σου. πάνε για καφέ στη φίλη σου... βγες με τον γκόμενο...κανε ότι σου έρθει τέλος πάντων, και άσε το παιδί σου να ζήση. Μου είχε πει κάποτε μια σχέση μου ψυχίατρος, Τα παιδιά είναι ευτυχισμένα όταν βλέπουν τη μάνα τους ευτυχισμένη! αν τα παιδιά σου δουν εσένα θλιμμένη και μίζερη, πως αυτά θα χαρούν; θα νοιώθουν ενοχές κάθε φορά που θα περνάνε καλά. γιαυτό... να γελάς πάντα, να είσαι χαρούμενη και ευτυχισμένη. Και είχε απόλυτο δίκιο!!!
Νινετάκι μου.... Πονάει μωρό μου το ξέρω.
Τι να σου πω τώρα εγώ εσένα....Το βουλώνω!!!
Σε φιλώ με αγάπη μικρούλα μου
Παναγιώτα μου... Τι να πω; έχεις τόσο δίκιο σε αυτά που λες...Δεν έχω κάτι άλλο να πω, παρά μόνο, ότι το πιο δύσκολο πράγμα που μπορεί να καταφέρει μια γυναίκα, είναι να μεγαλώσει σωστά τα παιδιά της. και... καμία! Μα καμία...Δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν έχει κάνει λάθη!!!
Σε φυλώ γλυκά.
Σωστά διάβασες Φαραωνα μου.
Το είπα! Και θα το ξαναπώ, γιατί... αν δεν το έκανα θα απέφευγα πάρα πολλά προβλήματα.
Εχεις καθόλου ιδέα πως είναι να μεγαλώνεις τρία παιδιά ολομόναχη; χωρίς τίποτα από πουθενά; ξέρεις πόσες αμοίραστες αγωνίες ζεις; πόσα βράδια ξαγρυπνάς και δεν έχεις τον άλλον υπεύθυνο για αυτές τις ζωές να μοιραστής τους φόβους και τις ανησυχίες σου; ξέρεις πως είναι να μην έχεις τι να μαγειρέψεις για να φάνε αυτά τα πλάσματα; γιατί... όλες η μάλλον οι περισσότερες ξέρουμε, ότι... αυτός.. δεκάρα δεν δίνει για τα παιδιά του, προκειμένου να εκδικηθεί και να εκβιάσει εσένα.
Δεν με ανησυχεί αυτό Φαραωνα μου, γιατί, μόνο εγώ ξέρω τι πέρασα για να φτάσω σήμερα να καμαρώνω και να είμαι περήφανη για τους τρεις θαυμάσιους και ανθρώπους που μεγάλωσα.
Σε φιλώ γλυκά.
Πράγματι είσαι τυχερή Ταξιτζού μου, και μήλον χειρίστηκες σωστά την κατάσταση.
Η... "δικιά" μας...μητριά τέλος πάντων... όταν ήταν δέκα χρονών η μικρή μου κόρη ( και κοντά που την είχε γνωρίσει, όχι ότι θα ήταν διαφορετικό αν είχε περάσει καιρός, αλλά λέμε τώρα)... μάντεψε τη της είπε! Ασε θα σου πω. Μπορείς να με λες... μαμά αν θέλεις....!!! κγτουπατις! όχι δεν θέλω, έχω μαμά. απάντησε το παιδάκι, και όταν το έμαθα...χρειάζεται... να σου πω; μάλλον όχι ε;
φιλιά.
Ετσι ειναι Αχτιδούλα μου, μόνο που καμιά φορά... λες έκανα καλά άραγε; Είναι ίσως η κούραση που σε κάνει να το σκέφτεσαι.
Σε φιλώ καλή μου.
Εχεις δίκιο Λένα μου, είναι δίκοπο μαχαίρι, γιαυτό είπα ότι σήμερα ίσως να μην το έκανα.
Μάλλον όμως, έπρεπε να διευκρινίσω κάτι!!!
Εγώ φταίω που το άφησα να φαίνεται έτσι. Ποτέ κανένας από τους ελάχιστους, (ένας δυό )αγαπημένους μου, που μπήκαν στο σπίτι μου, δεν κοιμήθηκε βράδυ στο εκεί!!!
όταν ερχόταν, πίναμε έναν καφέ, κουβεντιάζαμε. και αυτό ήταν όλο.
όταν έγινε το περιστατικό που αναφέρω ήταν μεσημέρι,( και ήταν ο μοναδικός που ξάπλωσε στο σπίτι μου (φαντάσου καψούρα που τον είχα ε; ) Τώρα... θα μου πεις τι αλλάζει. Σωστά! Δεν έπρεπε καθόλου!!!
φιλιά Λενιώ μου.
όπως λέει και η μαμά μου "μάνα είναι μόνο ΜΙΑ... κι ο μπακλαβάς γωνία!!!!!!!!!"
Δημοσίευση σχολίου