Τρίτη 8 Ιουλίου 2008

Κόκκινο....

Σαν κόκκινο, το Όνειρο φαινόταν..
Προκλητικό κι αθώο... Μου χαμογελούσε.
Με ξελόγιασε... Με θάμπωσε...
Και σαν τυφλή το ακολούθησα.
Άλλαζε χρώματα πολλά σε κάθε οδό...
Τη μια λευκό... Την άλλη μοβ του πένθους.
Περίεργη, και καταματωμένη...
Ακόμα τυφλά το ακολουθώ...
Το τελευταίο χρώμα...
Δεν θα φύγω αν δεν το δω.





Κόκκινο το πρώτο κοριτσίστικο φόρεμα μου.
Mαγνήτης για απονήρευτα αρσενικά.
Κόκκινο το τριαντάφυλλο που κόψανε τα χέρια μου,
απ"έναν μυρωδάτο κήπο, κι έκλεψα την καρδιά του τότε.

-Μα... μη ξεχαστώ, κι' απ την πορεία μου ξεφύγω...
Και χάσω του Ονείρου μου το χρώμα.
Κίτρινο τώρα τ’ Όνειρο, σε τούτη την οδό.
Πορτοκαλί στο επόμενο στενό...
Αργεί...
Μα εγώ... Θα κάνω υπομονή.
Θα κοκκινίσει κάποτε στη λεωφόρο το όνειρο μου.

22 σχόλια:

*Νινέτα* είπε...

Πολύ όμορφο...Τοπ blog έβαλε τα θαλασσινά του;;

Φιλί ξυπολυτούλα μου :))

faraona είπε...

Κανε υπομονη φιλη μου
καμμια φορ τα λουλουδια αργουν ...αλλα καποια στιγμη ανθιζουν.Ποτε δεν ειναι αργα ...ποτε!

patsiouri είπε...

Αλλά κόκκινο και το φανάρι που περασε μια τρελή σήμερα...από θαύμα ζω, ούφ!!!

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Όμορφα τα χρώματα σου... ΟΛΑ!!!

Καλησπέρα :))

dromaki είπε...

Καλώς σε βρήκα:))
Προσωπικά δεν θέλω κόκκινα όνειρα...
Αχρωμα τα θέλω για να μπορώ να τα χρωματίσω κατά πως θέλω κάθε φορά...
Σκέψου κάτι...πόσες αποχρώσεις δίνει ένα κόκκινο?ροζ?ανοιχτό? σκούρο?
Σκέψου πόσες αποχρώσεις δίνει ένα πχ πράσινο...
Ελπίζω να με καταλάβεις:))

panagiota είπε...

Πως θα ήταν άραγε η ζωή μας δίχως όνειρα?
Σκοτεινή και αδιάφορη νομίζω...

Φιλιά καλή μου Δ....και ζήσε τα όνειρα σου.

neni είπε...

Γεμάτη χρώματα να είναι η ζωή σου και η καρδιά σου πάντα κόκκινη!!Γεμάτη από το χρώμα των ονείρων σου που τόσο το προσμένεις!Περίμενε το έρχεται,στο δρόμο είναι δεν θα αργήσει!!!Σε φιλώ!!

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

????????????????????

tdjm είπε...

Ουσία έχει το ταξίδι και η προσμονή ....
Τα όνειρά μας τις πιο πολλές φορές πρέπει και να τα μπορούμε ,να τα παλεύουμε!!

Καμιά αμφιβολία δεν έχω πως εσύ και τα μπορείς και τα παλεύεις!!

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Παιδιά συγνώμη για την καθυστέρηση, αλλά δεν είχα υπολογιστή, για εκατομμυριοστή φορά του γάμησα τη μάνα.

Θα επανέλθω μόλις λιγάκι τον τακτοποιήσω (με προσοχή, όχι καλέεεε... δεν θα τον ξαναχαλάσω) χαχα
Μέχρι τότε...Σας γλυκοφιλώ όμορφες μου.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Φιλί γλυκό Νινετάκι μου όμορφο.

Σου αρέσει το αρωματάκι;

Μου έλειψες βρε...

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Μερικές φορές το πιστεύω αυτό Φαραώνα μου, ότι ποτέ δεν είναι αργά...Μετά όμως...Με πιάνει καμιά μέση, κάνα αθριτικουλι χαχα, και παύω να το πιστεύω και λέω τότε...Που πας μωρή ξυπόλυτη στα όνειρα;

Φιλί αγαπημένη μου.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Αχ Πατσιουράκι μου...

Μη μου θυμώσεις...Αλλα μόλις το πρωτοδιάβασα, μου ήρθαν γέλια τρελά, όχι φυσικά για ότι συνέβη...Μα για τον τρόπο που το έγραψες.

Σε φιλώ γλυκά.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Χαίρομαι που σου αρέσουν τα χρώματα μου τερατάκι μου τρυφερό.

Σε φιλώ ζεστά

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Καλώς το αγαπημένο μου Δρομάκι, που ήταν η αιτία να ξαναμπούν τα χρώματα στη ζωή μου!

Είμαι κουρασμένη πια κάλο μου δρομάκι για άχρωμα όνειρα, χρωμάτιζα μια ολόκληρη ζωή, τώρα τεμπέλιασα λιγάκι...

Σε ευχαριστώ για ακόμα μια φορά για τον δρόμο που μου άνοιξες, ξεκινάω όπου να ναι το ταξίδι.

Να είσαι πάντα καλά και να δημιουργείς.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Πως θα ταν χωρίς όνειρα η ζωή;
Ούτε να το σκέφτομαι αυτό δεν θέλω Παναγιώτα μου.

Φιλιά φιλενάδα μου.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Νενάκι μου, σε ευχαριστώ, και η δική σου ζωή εύχομαι να είναι γεμάτη χρώμα.

Σε φιλώ γλυκιά μου

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Το προσπαθώ Ξανθούλα μου, μερικές φορές εκείνα με κρατάνε όρθια.

Α...Είσαι έτοιμη; σε λίγο καιρό το..."έργο" μου για σένα θα είναι έτοιμο, ξεκινάωωωωωωωωωωω.............

Φιλί ζεστό

dromaki είπε...

Ξέρω ότι ξεκινάς;))
Αυτήν που διάλεξες είναι η καλύτερη.
Oτι επιπλέον βοήθεια χρειαστείς γράψε μου.
Kαλή σου μέρα.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Ξέρεις; βρε μικρός που είναι ο κόσμος...Για...Πες...χαχα

Θα σου γράψω σίγουρα Δρομάκι μου, να είσαι καλά και σε ευχαριστώ πολύ.

dromaki είπε...

Την Αφροδίτη την γνώρισα πριν ανοίξει το μαγαζί της.Είχαμε το ίδιο πάθος για την decoupage.Ισως είμασταν τότε και οι μοναδικές στην πόλη μας που ασχολιόμασταν με αυτήν την τεχνική.
Άπό αυτήν παίρνω πλέον τα υλικά μου.Ξέρει ότι έχω blog.Κουβέντα στην κουβέντα...ναι ο κόσμος τελικά είναι πολύ μικρός:))

Ανώνυμος είπε...

Ξυπόλητη, την καλημέρα μου.

Στην διαδρομή του χρόνου, διάβασα τις σκέψεις σου, αποτυπωμένες μ' ένα εξαίρετο τρόπο γραφής στο blog σου. Έχω μείνει κατάπληκτος από τη γλαφυρότητα των περιγραφών σου, που συγκλονίζουν την ανθρώπινη ψυχή. Θριαμβικά, ζωντανεύεις αναμνήσεις γεμάτες αλήθειες, χαρισματικά ανοίγεις την ψυχή σου, γιά να δώσεις σ' όσους σε διαβάζουν, τα ποιοτικά αυτά στοιχεία, που είναι ένα μάθημα ζωής γιά όλους. Δεν έχω παρά να υποκλιθώ και να σ' ευχαριστήσω, που διαβάζοντας σε, κατάφερες ν' αγγίξεις το συναισθηματικό μου κόσμο, και ν' αφήσεις ν αναβλύσει ένα δάκρυ στα ξεραμένα από το χρόνο μάτια μου. Νάσε πάντα έτσι, να μας ταρακουνάς, απ' το λήθαργο που ο τρόπος της σημερινής ζωής μας έχει εγκλωβίσει.
Κάθε ευτυχία.
Σου αφιερώνω, σαν ελάχιστη ένδειξη τιμής, ένα απ' τα ποιήματα μου.


Τώρα πούνε το μετά απ το πριν,

Αφήνω πίσω τη σκιά μου,

σαν απουσία της παρουσίας μου,

σκυφτός στο στοχασμό,

να μην ερωτευτώ φαντάσματα,

ξανά,

και ξωτικά που θρόιζαν μια ανάσα ,

αιχμάλωτη στο σώμα,

και μάτια που θα σε κοιτούν,

λέγοντας ψέματα ωραία .

Και σκέφτομαι,

Τις τόσες αυταπάτες,

αντίληψης ψιχάλες,

σαν χιόνι από στάχτη.

Και σκέφτομαι ξανά,

τα λάθη μου,

δώρα σα μελωδίες,

που τώρα, το μετά απ το πριν,

τα πέταξα,

στο λάκκο με τις υποσχέσεις.

Αχός εγώ,

Φωνή εσύ,

Κι είχαμε κάποτε κλάψει μαζί

prioni