Γιαγιά…Πες μου ένα παραμύθι…

Λείπω!
Είμαι εδω που ο χρόνος σταματά για μένα πάντα, εκεί που ξαναγίνομαι μικρο κορίτσι, που έζησα τις πιο γλυκές μου αναμνήσεις!


Στον τόπο που λατρεύω όσο κανέναν άλλο, εδώ που ζουν ακόμα οι νεράιδες και τα άλλα ξωτικά της παιδικότητας μου.Λείπει βέβαια η γιαγιά... Κανείς δεν υπάρχει πια να μου διηγηθεί ιστορίες για δράκους,και το φίδι με το καπέλο που...συγκατοική μαζί μας στη σκεπή εκείνο, τα βράδια όμως... πάντα κατέβαινε να φυλάει το σπίτι(κανείς δεν έπρεπε να το δει).και η χαράδρα που μέσα του ζούσε ο τεράστιος δράκος που όταν θύμωνε έβγαιναν φωτιές από το στόμα του και μεις... Ολα τα παιδιά της γειτονιάς μεγαλώναμε ακόμα πιο πολύ με την φαντασία μας όλους αυτούς τους μύθους που τότε... Φάνταζαν τόσο αληθινοί στο μυαλό μας...


Ούτε κοτσίδες μακριές έχω πια για να με κυνηγάει να μου τις χτενίσει.
Μα τι λέω...Δεν είμαι πια παιδί...Είμαι εγώ πια γιαγιά!!
Μαζί με την εγγονή μου ήρθαμε, εδώ είναι και ο μικρός, ο εγγονός μου.
Τώρα;...Που να βρω τόσες ιστορίες να τους πω; για πια ξωτικά να τους μιλήσω;
Και...ενδιαφέρονται να τις ακούσουν;Αφού...Η δικές τους ιστορίες διαφέρουν τόσο...
Από τη μια η Ντόρα, η φραουλίτσα η κίττυ... ο Σπαιντερμαν ο μπατμαν, ο παουερ ρεϊντζερ, για τον μικρό. Μάλλον γελοία θα φανώ στα μάτια τους.
Από την άλλη...Από το στόμα της γιαγιάς μια ιστορία, αποκτά άλλο νόημα, γίνεται γοητευτική, καθηλωτική, αυτό δεν άλλαξε νομίζω...Αυτό θα κάνω!...
Θα αφήσω ελεύθερη τη φαντασία μου, να δημιουργήσει τις δικές της ιστορίες, ανακατεμένες με αυτές, που η δική μου γιαγιά έλεγε σε μένα.
Μόλις επιστρέψω, θα γράψω για το υπέροχο ταξίδι μου στην καβάλα, τη γνωριμία μου με το γλυκό το αξιαγάπητο Δρομάκι, και...Το καινούριο μου ξεκίνημα.
Να είστε, και να περνάτε καλά όλοι!!