Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

Εγώ...Μια ξένη.




Εγω. Ποια είμαι λοιπόν εγώ; Είμαι μια γυναίκα όχι νέα (αισθάνομαι όμως έτσι), ούτε γρια. Ούτε όμορφη πολύ, (Υπήρξα όμως, κάποτε). Ούτε άσχημη. (ποτέ δεν υπήρξα). Ψωνάρα όμως...Ήμουν και...Εξακολουθώ όπως βλέπετε. (Ο λύκος κι αν εγέρασε...χαχαχα
Μια γυναίκα που βαδίζει με σταθερά, συνειδητά βήματα προς... Την φθορά και το τέλος μιας ζωής που...Δεν μου χάρισε "κάστανα" ποτέ. Αντίθετα μου έδειξε από πολλή πολλή νωρίς το πιο κακό της πρόσωπο. Και εγώ όμως... Δεν της χαρίστηκα. Κόντρα αυτή; κόντρα και εγώ.Ότι μου έδινε το έπαιρνα, το περνούσα από το κόσκινο της ψυχής μου και κρατούσα το καλύτερο. Τα άλλα τα έβαζα στην άκρη, σχεδόν τα ξεχνούσα, έτσι πίστευα πως έπρεπε να κάνω αν ήθελα να βρω νικήτρια από την κόντρα μαζί της. Και βγήκα!Η τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι εγώ. Για άλλους μπορεί να θεωρούμε αποτυχημένη (χέστηκα όμως) Θεωρώ επιτυχία το ότι έχω ανθρώπους γύρω μου που τους αγαπώ και με αγαπάνε, επιτυχία που γέννησα και μεγάλωσα τρια υπέροχα πλάσματα, τρεις καταπληκτικούς ανθρώπους, που τους έμαθα να αγαπάνε τη ζωή ( ειρωνεία ε; Είπαμε κόντρα...Αλλά... την αγαπάω την πουτάνα ζωή όπως κι αν με...έπαιξε) Και τους ανθρώπους.Επιτυχία που οι φιλίες μου κρατάνε χρόνια και χρόνια ( κάποτε λέγαμε με τις φίλες μου για γκόμενους και νέες αγάπες, και τώρα ...Για γιατρούς και...Παθήσεις. Πλάκα κάνω - πάλι τα ίδια λέμε στο...Ενδιάμεσο.) Θεωρώ Επιτυχία που μπορώ και χαμογελώ ακόμα...Που κάνω όνειρα...Που βρίσκω πάντα τρόπους να έχει χρώματα και ευωδιές η ζωή η δική μου, και όσων αγαπώ, που μπορώ να κοιτάζω τους ανθρώπους κατάματα με βλέμμα καθαρό. Που έχω αγάπη μέσα μου που ξεχειλίζει, με πλημμυρίζει, μου περισσεύει και την μοιράζω χωρίς τσιγκουνιές, χωρίς πρέπει, και δήθεν.
Επιτυχία που κατάφερα και παρέμεινα παιδί, που δεν "μεγάλωσα" που δεν με σάπισε όποια σαπίλα κι αν συνάντησα.

Εγω λοιπόν...(Ξέχασα για ποιο λόγο ξεκίνησα να το γράφω αυτό, βρεεε... καλώς τον μου τον Αλτς...) Α ναι...
Είχα έναν άντρα μια φορά και έναν καιρό. (Δεν είχα μόνο έναν, άλλα...Δεν είναι του παρόντος)
Αυτός ο άντρας λοιπόν, πριν μερικά χρόνια με εγκατέλειψε για μια άλλη γυναίκα.
Πριν αρκετό καιρό προσπάθησε να..."Ξαναεπικοινωνήσουμε" (αφού η άλλη...Τον έστειλε για βρούβες).
Αποφάσισα για μια και μοναδική φορά στη ζωή μου να βάλω μπροστά τη λογική ( πάντα με κυριαρχούσε το συναίσθημα σε όλη μου τη ζωή) Άσε...Σκέφτηκα, μην την κλείνεις την πόρτα, ποτέ δεν ξέρεις...Έτσι κι αλλιώς σε διαφορετικές χώρες ζούμε...
Το άφησα πάντως ανοιχτό το θέμα.
Ώσπου... Ήρθε το τηλεφώνημα. Πρόβλημα υγείας σοβαρό. Καρκίνος. Παρηγοριές τηλεφωνικές, λόγια αισιοδοξίας κουράγιο...Όλα τηλεφωνικά...
Δεν άντεξα. Αυτός ο άνθρωπος ήταν κάποτε επιλογή μου, τον παντρεύτηκα, δεν μπορώ να πω ότι έζησα καλά μαζί του...Όμως...Του χρωστάω! Μεγάλωσαν σχεδόν τα παιδιά μου μαζί του, ήταν δεύτερος πατέρας για αυτά, ήταν ηθικός (σε ότι αφορά τα παιδιά μου).
Την πήρα την απόφαση. Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς. Δεν μου το επέτρεπε η συνείδηση μου, να μην είμαι κοντά του στης δύσκολες ώρες που περνάει.
Όχι...Δεν το έκανα από υποχρέωση! Ούτε για να κάνω την καλή, σε ποιον άλωστε; (αυτοί που με γνωρίζουν αληθινά, ξέρουν πόσο καλή είμαι...Αλλα και πόσο κακιά μπορώ να γίνω όταν με 'δαγκώνουν') Ήταν το μόνο που ήθελα να κάνω!!!
Πόνεσα και πονάω για αυτόν. Ήθελα να είναι καλά. Πόνεσα πολύ περισσότερο από ότι και εγώ η ίδια πίστευα πως θα πονέσω.
Είμαι εδώ τώρα, και προσπαθώ να...Φαίνομαι δυνατή, να προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη.
Δεν ξέρω που την βρίσκω τη δύναμη. Ώρες ώρες φοβάμαι τόσο πολύ...
Μου λείπει το σπίτι μου, τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, οι άνθρωποι μου.
Είμαι μόνη μου, σε μια ξένη χώρα ανάμεσα σε ξένους ανθρώπους, που ούτε τη γλώσσα τους ξέρω καλά καλά, παλεύοντας με τι;
Με τον καρκίνο; με τον θάνατο; με τι; και με τι όπλα; που... πήγα να ρωτήσω τον γιατρό, εξηγώντας του ότι είμαι Ελληνίδα και τον παρακάλεσα να προσπαθήσει να μου μιλάει αργά για να καταλαβαίνω τι μου λέει,μιας και δεν ξέρω καλά τη γλώσσα, και εκείνος...Μου μίλαγε όπως θα μίλαγε κανονικά σε μια γερμανίδα. ( μετά έμαθα ότι είναι Τούρκος) διαφορετικά...Δεν μπορώ να το εξηγήσω...
Στην άγνοια λοιπόν... Ότι ξέρω το ξέρω από τον ίδιο τον ασθενή, που του τα λένε όλα εδώ οι γιατροί,λέει...

Έτσι...Για να περάσει η ώρα...Και να μην τρελαθώ,(Περιμένοντας τα δύσκολα, γιατί όπως ο ίδιος μου λέει...Είμαστε στην αρχή ακόμα, σε λίγο θα ξεκινήσουν οι ακτινοβολίες, οι χημειοθεραπείες, και δεν ξέρω τι άλλο ακόμα). Ασχολούμαι και μαθαίνω την τεχνική της χαρτοπετσέτας Decoupage, χωρίς πολλά υλικά εδώ, μόλις τα είχα αγοράσει και δεν πρόλαβα να φτιάξω σχεδόν τίποτα εκεί, όταν έφυγα. Θα σας βάλω φωτογραφίες να δείτε τα...Κατορθώματα μου...Μόνο αν μου υποσχεθείτε ότι Θα μου...χαϊδέψετε τα αυτιά χεχε... ψέματα λέω...Έτσι κι αλλιώς θα σας δείξω αυτά που φτιάχνω.

Και επίσης... Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, στον άνθρωπο που πίστεψε, και με βοήθησε τόσο, να πραγματοποιήσω αυτό μου το όνειρο. Να είσαι καλά, όπου... Κι αν είσαι!!!

18 σχόλια:

Κούκος είπε...

H συγκεκριμένη ανάρτηση δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο του μπλογκ. Συμβουλές δεν έχω να σου δώσω. Είσαι μόνη σου και το ξέρεις. Κάνε αυτό που η συνείδησή σου κρίνει σωστό. Όχι γιατί κάποτε θα στο ανταποδώσει η θεία πρόνεια (χα!) αλλά γιατί είσαι άνθρωπος. Καλό κουράγιο!

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Η θεία πρόνοια; χα! και ξανά χα!
(εγώ μια θεία έχω, αλλά...Την λένε Ελένη.)

Όχι...Δεν με αφορά αυτή η θεία που λες,γιατι δεν την γνώρισα ποτέ την...Κυρία. Αλήθεια...Που κατοικεί;
Είμαι εδώ γιατί αυτό με διέταξε η ψυχή μου, και...Δεν είμαι και τόσο μόνη, όταν άνθρωποι σαν εσένα (είδα μερικά από αυτά που γράφεις, πως δεν σε είχα πάρει είδηση νωρίτερα;) με επισκέπτονται και μου αφήνουν μια σκέψη τους.
Σε ευχαριστώ.

patsiouri είπε...

Στο έχω ξαναπεί.
Μέσα από τα γραπτά σου καταλαβαίνω πως είσαι ένας τέλειος άνθρωπος.
Και με το "τέλειος" δεν εννοώ τα τετριμμένα.
Εννοώ την ολοκλήρωση.
Κι'εσύ είσαι ένας σπάνιος, ολοκληρωμένος άνθρωπος.
Παρ'όλες τις δυσκολίες.
Και κοίτα να δεις, κι'εγώ γουστάρω που δεν είμαι κάτι ιδιαίτερο.
Για κάποιους ίσως είμαι ένα τίποτα.
Και ξέρεις γιατί γουστάρω?
Γιατί αυτόματα έχω απαλλαγεί από την πίεση του να είμαι κάτι.
Πόσα ανθρωπάκια κάθε μέρα κυνηγούν το κάτι?
Άπειρά.
Μπορεί να βρουν το κάτι.
Θα έχουν χάσει το νόημα πάντως.
Εσύ όμως που στέκεσαι κοντά στον "άνθρωπό σου", γιατί αυτός που κάποτε ήταν άνθρωπός μας, παραμένει για πάντα άνθρωπός μας, το'χεις βρει.

Κι'εγώ που ετοιμάζομαι να τρέξω στα Εξάρχεια να παραγγείλω να μου τυπώσουν δεκαπέντε γελοία μπλουζάκια γιατί κλείνουμε με την παρέα δέκα χρόνια φιλίας, νομίζω πως το πλησιάζω...

Καλά κουράγια.
Απευθύνσου στην εκεί ελληνική πρεσβεία μήπως μπορούν να σε βοηθήσουν με κάποιο μεταφράστή...

Maria Tzirita είπε...

Λοιπόν δεν ξέρω ειλικρινά αν θα το έκανα αυτό που έκανες, αν ήμουν στη θέση σου. Ή μάλλον ξέρω: ΔΕΝ θα το έκανα, γιατί εγώ όταν γυρίζω σελίδα τη γυρνώ για τα καλά και δε γυρίζω πίσω... Σε θαυμάζω λοιπόν και σ'εκτιμώ γι αυτό που είσαι. Και χαίρομαι πολύ που σ'έχω γνωρίσει - θα σε ήθελα ηρωίδα σε βιβλίο μου...
Φιλιά πολλά...

Noname είπε...

Είσαι πολύ δυνατή γυναίκα...το ξέρεις άλλωστε.Μην το βάζεις κάτω, υποστήριξε τις επιλογές σου μέχρι το τέλος...έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν χαρίζεται σε αυτή την ζωή αλλά αποκτάται με κόπο και θυσίες.
Με εκτίμηση
caramela

Μιμης Ζερβος είπε...

άσχετο.τελικά τι είναι σωστό?ή μάλλον τι είναι πιο χρήσιμο? να εφαρμόζεται η γερμανική τεχνική -δηλαδή να ενημερώνεται ο άρρωστος ή να εφαρμόζεται η ελληνική πατέντα δλδ να μην το μαθαίνει?
κράτα γερα...

xaos είπε...

Κατ αρχήν χαίρομαι που σε γνωρίζω.Ξέρω ότι ζεις μια πολύ άσχημη κατάσταση.Επειδή τα πέρασα με τον πατέρα μου,θέλω να σε προετοιμάσω για τα χειρότερα.Κάνε υπομονή και να ξέρεις ότι όταν κάνεις καλό,καλό θα έχεις.Καλό κουράγιο

Ανώνυμος είπε...

Κουράγιο

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Να είσαι καλά όπου κι αν είσαι...

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Γιατί αυτόματα έχω απαλλαγεί από την πίεση του να είμαι κάτι.

Αυτό Πατσιουράκι μου, ακριβώς αυτό που λες, απαλλαγή από την πίεση να είσαι κάτι που οι άλλοι γουστάρουν, και να έχεις βρει την άνεση και το.."θράσος" μα είσαι αυτό που γουστάρεις εσύ. Αυτό που είσαι στην τελική.

Πολυ θέλω να τα δω τα μπλουζάκια σας!!!
Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να ξέρεις, ότι άνθρωποι "ξένοι" είναι ένα μαζί σου και γίνανε ο δικός σου τόπος γαλήνης και ασφάλειας.

Σιγά μη μου δωσουνε και μεταφραστή τι λες βρε; άσε που δεν υπάρχει ελληνικό προξενείο στην πόλη που είμαι...

Σε ευχαριστώ για τα όμορφα σου λόγια και το κουράγιο, γκυκο τρυφερό μου πατσιουράκι.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Εγω πάλι βρε Μαράκι μου...Γιατί είμαι σίγουρη ότι το ίδιο ακριβώς θα έκανες αν ήσουν στη θέση μου; δεν είναι θέμα...Αλαγης σελίδας γλυκιά μου, είναι ότι ένας άνθρωπος χρειάζεται έναν άλλο άνθρωπο, οι... γυρισμένες σελίδες θα μας εμποδίσουν να σταθούμε κοντά του;

Σε ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνεις να με...Προσκαλείς-Προκαλείς
άλλα...Είσαι σίγουρη ότι με θέλεις ηρωίδα σε βιβλίο σου; Ξανασκεψουτο...χαχαχα

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, γνωρίζεις και τη δική μου εκτίμηση και συμπάθεια σε σένα.
Σε φιλώ γκυκα.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Σε ευχαριστώ καραμέλα μου, και καλωσόρισες.
Να ξανάρθεις, έχουμε και...Καλές στιγμές.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Μίμη Ζερβέ... Πραγματικά δεν ξέρω...

Νομίζω όμως...Ότι προτιμώ την ελληνική πατέντα.

Γιατί...Τι προσφέρει σε έναν μελοθανατο η βεβαιότητα της ημερομηνίας του θανάτου του; ένα βασανιστικό τέλος.

Αλλιώς είναι να ξέρεις βρε αδερφέ...Ότι στις 20-09-008 αποδημείς εις κύριον...

Και άλλο να ελπίζεις ότι...άσε να λένε η να σκέφτονται ότι θέλουν, εγώ θα την σκαπουλάρω...Θα πάρω 5-6 μήνες, -γιατί όχι και χρόνια- παράταση.

Ε; συμφωνείς;

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Σε ευχαριστώ Χελώνα μου, και σε καλωσορίζω, αν και...

Τι είναι τα χειρότερα Χελωνιτσα μου; τι να περιμένω δηλαδή; εκείνο που μέχρι στιγμής έχω εντόπιση, είναι η εναλλαγές στη διάθεση και της συμπεριφοράς, για να μην πω και του χαρακτήρα.

Ο μπαμπάς σου είχε τον ίδιο καρκίνο;

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Ανώνυμε...

Ευχαριστώ.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Και εσύ να είσαι καλά Τρυφερό μου Τερατάκι.

Ανώνυμος είπε...

κι εγώ ευχαριστώ ΞΥΠΌΛΥΤΗ

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

A...Τώρα το είδα αυτό.

Εσύ γιατί με ευχαριστείς Ανώνυμε;