Αφιερωμένο ...

Επέστρεψα. Στα ίδια, τα γνωστά, τα αγαπημένα.
Άφησα κομμάτι μου όμως εκεί κάτω, στην Αθήνα. Άφησα στιγμές. Στιγμές πικρές, στιγμές ζεστές, στιγμές πόνου και αγωνίας. Σε αυτό εδώ το γραπτό όμως, μόνο οι καλές θα χωρέσουν. για αυτές θα σας μιλήσω.

(Γνώρισα αρκετούς ανθρώπους μέσα από το διαδίκτυο, αρκετά χρόνια τώρα, καλούς ... κακούς ... αδιάφορους. Κάποιους τους ξέρω ακόμα - θέλω να τους ξέρω. Κάποιοι γίνανε φίλοι μου - και είναι ακόμα. Κάποιοι ... - λίγοι ευτυχώς - με απογοήτευσαν, με πρόδωσαν, με πόνεσαν.Έτσι ... έμαθα να είμαι ... κάπως επιφυλακτική, με τις φιλίες δια ...γραφής, και πολλές φορές έπνιξα τον φυσικό μου αυθορμητισμό και το ευκολόπιστο (έως αηδίας) του χαρακτήρα μου.)

Πήγα σε εκείνο το ραντεβού για καφέ στη γλυφάδα,ζεστά μεν, με τις κεραίες τεντωμένες δε. την συμπαθούσα ήδη πολύ, από τον τρόπο που γράφει στο μπλογκ της, έδειχνε ευαίσθητη ... καλή. Για να δούμε ... Μετά τα πρώτα ... αχ, πόσο χαίρομαι που σε γνωρίζω... φιλιά αγκαλιές κτλπ ... αποφασίσαμε σε ποιο μαγαζί θα πιούμε τον καφέ μας.
Δεν ξέρω πόση ώρα περάσαμε εκεί, ούτε με ενδιέφερε. Αυτό το πλάσμα που καθόταν δίπλα μου στον καναπέ, με είχε συναρπάσει. με είχε καθηλώσει. Δυο φωτεινά μεγάλα μάτια, με κοιτούσαν με απόλυτη καθαρότητα και ειλικρίνεια. οι κεραίες ... είχαν εξαφανιστεί ταπεινωμένες. Μείναμε εκεί. Εκείνη ... και εγώ. εγώ, με τον παλιό μου εαυτό, αυτόν που εμπιστευετε απόλυτα τους ανθρώπους, που όλους τους αγαπάει. που πιστεύει ότι του λένε ... που δεν καταλαβαίνει γιατί οι άνθρωποι πληγώνουν τους ανθρώπους, (μου έχει λείψει αυτός μου ο εαυτός, αλλά δεν τον θέλω πάλι πίσω, γιατί κάνει μαλακίες) Εκείνη τη στιγμή όμως ... με αυτό το κορίτσι δίπλα μου, όλοι οι τοίχοι που προσπάθησα τόσον καιρό να χτίσω, κατέρρευσαν σαν χιονάνθρωποι που τους έλιωσε καλοκαιρινός ήλιος.
Είπαμε ... είπαμε ... γελάσαμε ... Και ήρθε η ώρα να πούμε ... χάρηκα που σε γνώρισα, θα τα ξαναπούμε... και να πάει η κάθε μια στη ζωή της ...
Έλα να μείνεις στο σπίτι μου απόψε την άκουσα να λέει... Μα τι λες; πως; ...
Τι μα και ξε-μα; τι να τρέχεις τόσο μακρυά τώρα, αφού αύριο έχεις δουλειές να κάνεις εδώ. τελείωσε! θα έρθεις! Μα... είσαι σίγουρη; δεν με ξέρεις καν ... νομίζω πως ψέλλισα... Φυσικά και σε ξέρω. είσαι η ξυπόλυτη και σε συμπάθησα από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο μπλογκ σου... Η μια μέρα έγιναν δυο... μετά τρεις... Ήμουν εκεί στο σπίτι της, μαζί της και με το υπέροχο, τρυφερό, χαρούμενο και πανέμορφο παιδί της.Το Χριστινάκι της! Στιγμή δεν ένοιωσα ότι βρισκόμουν σε ξένο σπίτι!!! Κοιμηθήκαμε στο ίδιο κρεβάτι, στρώσαμε τις ψυχές μας στο ίδιο τραπέζι και τις μοιραστήκαμε. ένοιωσα την αγωνία της για την πρώτη ανεπίσημη παρουσίαση του βιβλίου της ( θα σας πω για αυτό) και αφού τελείωσε η παρουσίαση, οι υπογραφές, και όλα τα σχετικά, πήγαμε σε ένα ταβερνάκι εκεί κοντά, και γνώρισα αρκετούς από τους φίλους της, που καθώς λέει ο σοφός λαός ... (δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι) είναι υπέροχοι άνθρωποι.
Όταν γύρισα πια στο σπίτι μου, είπα να ρίξω μια πρώτη ματιά στο βιβλίο. Τι το 'θελα; δεν ξέρω πόσες ώρες περάσαν, θυμάμαι ότι έτσουζαν τα μάτια μου από τη νύστα, αλλά ... τα χέρια και η ψυχή μου αρνιόταν να το αφήσουν. με πήρε ο ύπνος κάπου εκεί στη μέση κρατώντας το αγκαλιά. το συνέχισα και το τελείωσα την επόμενη. Αυτό το βιβλίο με έκανε να νιώσω έντονα και ανάμικτα συναισθήματα. η λύπη, διαδεχόταν το θυμό, η οργή πάλευε με τη χαρά, το μίσος μετριαζόταν από τον οίκτο. Δεν την αγάπησα τη Λένα την ηρωίδα. την αντιπάθησα. υπήρξε αρρωστημένα εγωίστρια. συμπόνεσα κάποιες στιγμές την Κατίνα, κατανόησα τον λόγο που την έκανε να συμπεριφέρεται τόσο εγωκεντρικά, μου ήταν αδιάφορη η Ελίσα, αγάπησα τον Κωνσταντίνο και τη Μαρία. Εκείνος όμως που λάτρεψα ... Ήταν ο Λουκάς! Ένας αληθινός άντρας, που ξέρει να αγαπάει, που μαθαίνει από τα λάθη του, που ξέρει να ζητάει συγνώμη...



Και έρχεται η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου. Είμαι εκεί από την προηγούμενη μέρα, ήρθε και η Έλενα από την Φλώρινα ( σου είπα λενιώ μου να μου δείξεις να βάζω λινκς, να, βλέπεις τώρα;δεν ξέρω να σε βάλω χαχα)και περάσαμε υπέροχα η τρεις μας, οι τέσσερις, με το Χριστινάκι.
Κόσμος πολύς εκεί στο βιβλιοπωλείο που έγινε η παρουσίαση του ... Μάτια μου. η πιο συγκινητική στιγμή όμως για μένα, εκτός από εκείνη που μίλησε ο Βαγγέλης Αυγουλάς, και μας συγκίνησε όλους περιγράφοντας με μοναδικό τρόπο τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι τυφλοί,με τη μόρφωση, και το εκπληκτικό του χιούμορ. ήταν τη στιγμή που μιλώντας η Μαρία για την κόρη της, γύρισα και είδα τη μικρή που κοίταγε με λατρεία και περηφάνια τη μαμά της και ξέσπασε σε κλάματα.
Εκεί γνώρισα και τον Κηπουρό , τη Χαρουλίτα, την Αφροδίτη, και την Κλημεντίνη (πότε θα κάνεις το δικό σου μπλογκ Κλημεντίνη μου;).
Τελείωσε η βραδιά με μια όμορφη ζεστή συγκέντρωση στο σπίτι της Μαρίας, και που προς το τέλος, μας απήγγειλε ποιήματα της.

Αυτή είναι η Μαρία Τζιρίτα!!!
Ένα ευγενικό, καλόψυχο, ευαίσθητο και τρυφερό πλάσμα.
Μια ... "μεγάλη" γυναίκα!!!

Ααααα... Παραλίγο να το ξεχάσω!!!
Δεν ξέρω τι λέτε εσείς για τη συγγραφέα Τζιρίτα...
Σαν κομμώτρια πάντως ... Όλα τα λεφτά!!! χαχαχα (έχω πείρα εγώ! με έβαλε κάτω ένα ολόκληρο απόγευμα και μου έφτιαχνε τα μαλλιά. τι βαφές, τι χτενίσματα...και προχθές ακόμα το κοριτσάκι μου... με όλη της την αγωνία και το άγχος, επέμενε να μου τα ξαναβάψει, βγήκε η ρίζα σου ξυπόλυτη, ποιος θα σου τα βάψει στο χωριό; στα κομμωτήρια θα τρέχεις;)


Σε ευχαριστώ για όλα όσα έκανες για μένα Μαρία μου, ποτέ δεν θα ξεχάσω!!!