Άλλος για τον παράδεισο…

 Άντε και αποφάσισες να την σώσεις την ψυχή σου …

Κάπου να την ακουμπήσεις, να την εμπιστευτείς, να την ανοίξεις…

Στον ψυχολόγο θα πει κάποιος…

Ο ψυχολόγος θα σώσει την ψυχή μου;

Μπα… άντε να της ρίξει μια ματιά, να με αφήσει να μιλάω για μια ώρα, άντε δυο (αν πληρωθεί διπλή ταρίφα εννοείτε) κοιτώντας δήθεν αδιάφορα το ρόλοι του τρεις και λίγο. Και τι να προλάβεις να πεις σε δυο μετρημένες στο λεπτό ώρες; Πώς να ξεδιπλώσεις μια ζωή; Που να χωρέσεις τόσο συγκεντρωμένο από τα χρόνια πόνο; Τόση οργή; Τόσο παράπονο;

Που να προλάβεις να πεις τα λάθη σου; Τις αδυναμίες; Τις αδικίες που εσύ έκανες στους άλλους;

Που να στοιβάξεις τις αρνητικές σκέψεις που σου τριβελίζουν το μυαλό; Πώς να πεις σε δυο γαμημένες ώρες όλες μα όλες τις μεγάλες και μικρές σου αμαρτίες;

Αμαρτίες…!!!

Εδώ είμαστε!

Σε μάθανε από τα γεννοφάσκια σου ακόμα ότι είναι αμαρτίες τα περισσότερα από όσα ζεις. Αμαρτία να γελάς πολύ. Αμαρτία να χορεύεις, να τρως όλες τις μέρες ότι γουστάρει η ψυχή σου, να πας σινεμά, θέατρο, και γενικά κάθε είδους διασκέδαση είναι αμαρτία.

Το σεξ; Καλέ τι λες τώρα; Σεξ μόνο με τον την σύζυγο και αυτό μόνο αν είναι να τεκνοποιήσεις , αν το κάνεις για την ευχαρίστηση σου… μαύρο φίδι που σε έφαγε. Τι; Δεν ήταν ο σύζυγος ο μόνος; Είχες εραστές πριν-κατά-και μετά τον γάμο σου; Στο πυρ το εξώτερον.

Έκανες εκτρώσεις; (πληθυντικός αριθμός) σκότωσες άνθρωπο. τι σημασία έχει αν δεν γεννήθηκε; Εσύ του το στέρησες αυτό. Και το ξέρεις! Ξέρεις ότι έκανες κάτι πολύ κακό ( άσχετα από τον λόγο) και αυτοτιμωρείσαι... Δεν συγχωρείς τον εαυτό σου, και οι τύψεις σε ακολουθούν σε κάθε σου βήμα.

Περνάνε τα χρόνια… Χρόνια έξω από τον… δρόμο του θεού, μακριά από την εκκλησία και τους παπάδες που τους ξέρεις καλά, γνωρίζεις το πόσο αυστηρά θα σε κρίνουν, πόσο μάλλον να σε κοινωνήσουν…

Συνειδητοποιείς κάποια στιγμή ότι δεν υπάρχει γαλήνη μακριά ( έτσι σε μάθανε, και αυτό χαράχτηκε βαθιά μέσα σου) και … νοιώθεις  έντονη την ανάγκη  να μεταλάβεις. Πιστεύεις ότι θα ζεσταθεί η ψυχή σου, θα γαληνέψει και θα επιστρέψει μέσα σου ο χριστός που εγκατέλειψες, η σε εγκατέλειψε.

Και τότε τον συναντάς!!!

Νομίζεις πως τον αναγνωρίζεις. Αυτός είναι σκέφτεσαι…

Σε αυτόν θα εμπιστευτώ την ψυχή μου!!

Είναι διαφορετικός αυτός. Έχει τον τρόπο να σε φέρει κοντά του χωρίς να σου ζητά πράγματα που δεν μπορείς η δεν θέλεις να κάνεις. Είναι ανοιχτό μυαλό, δεν φοράει παρωπίδες, είναι ψαγμένος και έχει ένα βλέμμα που σε αφοπλίζει.

Και το κάνεις. Κάνεις την εξομολόγηση. Λες τις ποιο μεγάλες αμαρτίες σου. αυτές που σε κανέναν άλλον δεν είπες ποτέ.

 Θεωρείς ότι μπορείς πλέον-μετά από πολλά πολλά  χρόνια- να δεχτείς μέσα σου το σώμα και το αίμα του χριστού.

Πλήρωσες για όλα όσα έκανες. Αυτοτιμωρήθηκες.

Εκείνος σε ακούει…Δεν διακρίνεις στο βλέμμα και την φωνή του καμία απόρριψη.

Αναθαρρεύεις…

Λοιπόν; Θα μεταλάβω πάτερ; Μπορώ;(του έχεις εξηγήσει ότι είναι για σένα πολύ μεγάλη ανάγκη αυτό, και ότι είσαι έτοιμος πια να το κάνεις)

Ναι. Δεν βρίσκω κανέναν λόγο για να μην μεταλάβεις.

Νιώθεις ευτυχισμένος!!

Επιτέλους!!!

Θα νηστέψεις της Παναγίας (δεκαπενταύγουστος) και θα έρθεις…

Νηστεύεις αυστηρά…και περιμένεις με λαχτάρα τη μέρα εκείνη…

Την παραμονή παίρνεις τηλ να βεβαιωθείς ότι τίποτα δεν άλλαξε ( η γμν διαίσθηση μου)

Λοιπόν… Νήστεψες;  Ρωτάει

Νήστεψα.

Έκανες όλα εκείνα που είπαμε; (προσευχή κλπ)

Τα περισσότερα ναι, τα έκανα.

Ωραία λοιπόν…

Δε μου λες… Με το τσιγάρο έκανες κάτι; Το ελάττωσες καθόλου;

Όχι δεν το ελάττωσα.

Θα μπορούσες να μην καπνίσεις για δυο μέρες τουλάχιστον;

Όχι, δεν μπορώ!!!

Ξέρω ότι μου κάνει κακό, ξέρω ότι πρέπει να το κόψω , και θα το κάνω κάποια στιγμή, αλλά τώρα δεν μπορώ. Δεν θέλω να σας το υποσχεθώ και να μην το κάνω. Δεν θέλω να σας πω ψέματα…

Ξέρεις … πιστεύω πως δεν πρέπει να μεταλάβεις τώρα. Η θεία κοινωνία είναι βαρύ πράγμα για ένα τραυματισμένο στομάχι, μπορεί να σου κάνει κακό αντί για καλό….

Μπλα μπλα μπλα…

Δεν άκουγα τίποτα από κάποια στιγμή και μετά…

Έλεγα μόνο…

Είπα πολλά…

Και λυπόμουν… Λυπόμουν που γελάστηκα για ακόμα μια φορά. Που πίστεψα ότι ήταν διαφορετικός. Πιο  κοντά …ότι κατανοεί τις αδυναμίες των αδύναμων ανθρώπων.

Λυπόμουν που δεν κατάλαβε. Που δεν είδε το βάθος αλλά έμεινε στα επιφανειακά.

Και μετάνιωνα…

Μετάνιωνα που δεν έχω μάθει το ψέμα. Την υποκρισία. (θα μεταλάβαινα αν είχα υποσχεθεί ότι δεν θα κάπνιζα δυο μέρες).

 Θύμωσα … πικράθηκα… έκλαψα…

Και σήμερα…

 Αυτός ο άνθρωπος ήρθε να με δει. Να μιλήσουμε.

Είπε ότι εκτός από το τσιγάρο, ο λόγος που δεν μετάλαβα ήταν ότι είχα πει ότι ξέρω ότι τώρα είμαι έτοιμη να μεταλάβω. Ότι μπορώ και μου αξίζει.
είπε ότι  έπρεπε να δείξω ταπεινότητα, και με αυτό που είπα κάθε άλλο έδειχνα πάρα ταπεινοφροσύνη .

Ανόητη ταπεινότητα κατά τη γνώμη μου. Γιατί… τι άλλο ήταν ότι τόσα χρόνια δεν πήγαινα να μεταλάβω σκεπτόμενη της αμαρτίες μου;

Ίσως… μάλλον δηλαδή… αυτός ο δρόμος είναι δύσκολος για μένα. Κρατώ λοιπόν αυτό που είναι η έννοια της θρησκείας μας, και προχωράω… ακοινώνητη…

Συνεχίζω να εκτιμώ αυτόν τον άνθρωπο, σε άλλο επίπεδο πλέον και σε άλλου είδους επαφής ( χαίρομαι πάντα να μιλώ μαζί του) και το ότι ήρθε στο σπίτι μου να μιλήσουμε γιαυτό, τον ανεβάζει ακόμα περισσότερο στη συνείδηση μου, και δικαιώνει την αρχική μου κρίση, άσχετα αν και αυτός είναι εγκλωβισμένος σε καλούπια και κανόνες αμφιβόλου προελεύσεως και σκοπών .

Ο παράδεισος απέχει από μένα πολύ λοιπόν…

Άλλος για τον παράδεισο;