Η μοναξιά σου η παρέα σου…

-->

Πόσες πασιέντζες να παίξεις πια; έστω... κι αν είναι  αράχνες.

Και που παίζεις τι;

αφού όλο χάνεις.

Σε κερδίζει το μηχάνημα.

 Ένα μηχάνημα σε νικάει ρε βλήτο…

 Αλλά πώς να κερδίσεις αφού μόνο το σώμα σου είναι καθισμένο  απέναντι από την οθόνη.

Το μυαλό σου είναι αλλού, ταξιδεύει σε άλλα Χριστούγεννα θλιμμένα πάντα.

Όλα σου τα Χριστούγεννα ήταν θλιμμένα.

Πάντα σε πονούσαν αυτές οι μέρες.

Προσποιοσουν όμως τη χαρούμενη για να μην πικράνεις τους άλλους.

Τα παιδιά… Μην καταλάβουν τα παιδιά.

Τα παιδιά όμως μεγάλωσαν, και συ δεν έχεις πια λόγο να κρύβεσαι…

Έκανες το τυπικό και φέτος.

Μπράβο κοπέλα μου!

Μαγείρεψες, έστρωσες τραπέζι, φόρεσες χαμόγελο, και μαζευτήκαν όλοι γύρω  σα να΄τανε γιορτή.

 Εχθές!

 Σήμερα... τι;

 Μια  μέρα όπως όλες οι άλλες,  η χθεσινή... η σημερινή... η αυριανή... και... οι επόμενες.

Όλες οι επόμενες!!!

Γιατί… είσαι μόνη.

Δεν περιμένεις τίποτα πια, αφού όλα σου τα όνειρα σε έχουν προδώσει.

Η μήπως τα πρόδωσες  εσύ;

Σου το έλεγα πάντα!

 Μην πιστεύεις τόσο στα όνειρα.

Μην επενδύεις σε αυτά.

Τα περισσότερα χάνονται με το πρώτο φως της μέρας.

Ας μην ήσουν τόσο ξεροκέφαλη.

Σε ενοχλούν τα φώτα, οι λάμπες κάθε λογής που αναβοσβήνουν  προκλητικά.

Μα ποιος γιορτάζει σκέφτεσαι…

Ποιος μπορεί να γιορτάζει… Για ποιο λόγο γιορτάζουν…

Ένα δέντρο στολισμένο σε μια γωνιά του σπιτιού, σου θυμίζει ότι και συ γιόρταζες κάποτε. Η έκανες ότι γιόρταζες.

 Ένα δέντρο που δεν το στόλισες εσύ, αλλά που έπρεπε να βρίσκετε εκεί έτσι από συνήθεια, τυπικό  είναι το θέμα.

Εσύ όμως μισείς τα τυπικά.

Κάτι πακέτα βρίσκονται κάτω στα μεταλλικά του πόδια.

 Περιμένουν την πρωτοχρονιά για να ανοιχτούν, ανάμεσα σε χαρούμενες παιδικές φωνές.

Βλέπεις… έχεις υποχρεώσεις ακόμη και πρέπει να φανείς αντάξια των περιστάσεων.

Εσύ όμως δεν είσαι παιδί.

Και που ήσουν όμως…

Η ουσία είναι ότι εσύ από πολύ νωρίς έμαθες πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης.

Αλλά κι αν υπήρχε…

Σιγά τον άγιο… τι  αγιος είναι αυτός που δεν μπορεί να γεμίσει το κενό της ψυχής σου; που δεν μπορεί να ζεστάνει την παγωνιά της;

Η μοναξιά!!!

Η μοναξιά σου η παρέα σου…

Γιατί τα στέλνεις πίσω τα δάκρυα που ανεβαίνουν στα μάτια σου;

 γιατί δεν τα αφήνεις να ξεπηδήσουν;

αφού… κανένας δεν θα σε δει που κλαις.

Λυπάσαι που μεγάλωσες;

Λυπάσαι που ποτέ δεν ήσουν παιδί;

Που ποτέ δεν έζησες σαν παιδί;

Ζηλεύεις τα αλλά παιδιά;

Όχι.

Είναι που σου λείπει ένα χέρι…

Ένα χέρι ζεστό κι αγαπημένο…

Είναι… που το δικό σου χέρι, αγγίζει το κενό.