Αν δεν υπήρχε Αύριο!!!

http://mariatzirita.blogspot.com -->

Ξαγρύπνησα.
 Στριφογύριζα όλη νύχτα στο κρεβάτι μου αναρωτώμενη...Αν δεν υπήρχε αύριο… Αν ήταν οι τελευταίες μέρες μου…Αν δεν είχα άλλο χρόνο…Τι θα έκανα;  Πως θα ήθελα να φύγω; Τι θα έπαιρνα μαζί μου;  Θα άδειαζα την ψυχη μου από περιττά βάρη και μικρότητες, η θα τα καβάλαγα μαζί μου;  Που; Στο τίποτα; Στο μηδέν; Στο πουθενά
;Όχι  όχι… θα ήθελα να φύγω  άδεια από …μικρά  πράγμ ατα. που να φορτώνεσαι τώρα…Φορτωμένη όμως  με συναισθήματα.Γεμάτη από αγάπη. Αγάπη για μένα… για σένα… για αυτόν… για τον άλλον… τον παρακάτω…Τελειώνει  λοιπόν…  Από πού θα ξεκινήσω; …
Θα  ζητήσω από όλους μου τους φίλους να συναντηθούμε. Όλοι  μαζί.  Να μιλήσουμε …να γελάσουμε… να κλάψουμε …να διαφωνήσουμε...να πούμε τις αλήθειες μας… Σαν μια μέρα μια οποιαδήποτε μέρα.

Θα τηλεφωνήσω σε όλους τους ανθρώπους που έβγαλα η.. με έβγαλαν από τη ζωή τους, και θα ζητήσω να τους συναντήσω.
Θα τους κοιτάξω στα μάτια, και θα ζητήσω να θυμηθούμε μαζί  το λόγο που μας απομάκρυνε. Θα τους ζητήσω   να με συγχωρέσουν για τα λάθη που έκανα και τον πόνο που τους προκάλεσα, ηθελημένα η μη… Θα τους συγχωρέσω  και εγώ, θα τους ζητήσω    να ζήσουμε  μέσα σε μια στιγμή ότι  δεν έχουμε  ζήσει  τόσον καιρό, που… ανόητοι εγωισμοί  και μικροκακίες της στιγμής  (φαντάζομαι) μας χώρισαν.
  Θα τους αγκάλιαζα ζεστά. Θα τους έλεγα ότι μόνο αγάπη νοιώθω γι αυτούς.Ποσο ανόητοι είμαστε οι άνθρωποι… κακιώνουμε… λέμε πικρές κουβέντες… και απομακρυνόμαστε από ανθρώπους που αγαπήσαμε κάποτε.
Γιατί; (αιώνιο ερώτημα μου αυτό)  Μας απογοήτευσε λέμε, έτσι πιστεύουμε. Όμως… δεν μας απογοήτευσε αυτός. Οι προσδοκίες μας από αυτόν ήταν περισσότερες από όσες άντεχε η μπορούσε. Τι φταίει λοιπόν αυτός;

Θα ζούσα όλα όσα δεν έζησα, όλα όσα λαχταρούσα πάντα.  Ίσως να προλάβαινα να ταξιδέψω λίγο…

Θα ζούσα έναν έρωτα ιδανικό.  Ναι … θα ήταν ιδανικός γιατί θα ξέραμε ότι είναι ο τελευταίος. Σε αυτόν τον έρωτα δεν θα υπήρχαν  ψέματα. Ούτε καχυποψία. Δεν θα χωρούσε η ζήλεια. Ούτε τα αντίποινα. Η  εμπιστοσύνη  θα έπαιρνε τη θέση της αμφιβολίας, και η αλήθεια θα καθρεφτιζόταν  σε μάτια ζεστά που δεν κοιτανε αλλού αποφεύγοντας απαντήσεις, ούτε  που χαμηλώνουν ντροπιασμένα. Σε αυτόν τον έρωτα δεν θα υπήρχαν ερωτήσεις, γιατί  οι απαντήσεις  είναι ήδη δοσμένες.

Τέλος… θα άνοιγα την αγκαλιά μου και θα έχωνα εκεί ότι  λάτρεψα σε αυτή τη ζωή. Θα  έλεγα όχι κάτι καινούριο… όχι κάτι  που δεν γνωρίζουν , αλλά θα ήταν η τελευταία φορά. Θα έλεγα ευχαριστώ σε αυτά τα τρία  υπέροχα πλάσματα που με έκαναν να γνωρίσω  τον εαυτό μου, τις δυνατότητες μου, την απεριόριστη και χωρίς αντάλλαγμα αγάπη . Σας αγαπώ. Σας ευχαριστώ. Χωρίς εσάς θα ήμουν ένα  κορμί που πηγαινοέρχεται χωρίς σκοπό και προορισμό.

Αυτά με έκανε  να σκεφτώ  ξενυχτώντας  το υπέροχο, το καταπληκτικό βιβλίο της Μαρίας  Τζιρίτα!!!

Αν λοιπόν ένα βιβλίο με κάνει να ξενυχτάω με τέτοιους προβληματισμούς…

Αν ένα βίβλο με κάνει να βιώνω τόσο έντονα της καταστάσεις που περιγράφει… με  κάνει να γίνομαι ένα με τους ήρωες  του… Μου στέλνει τέτοια μηνύματα ζωής…

Αυτό το βιβλίο… εγώ το θεωρώ Αριστουργηματικό!!!

Μαρία Τζιρίτα…

πέρα,  και άσχετα από τη φιλία που μας ενώνει …

Είσαι  μεγάλη συγγραφέας!!!

Μη σταματάς να μας δίνεις  μαθήματα. κάθε σου βιβλίο εμένα  προσωπικά με βοηθάει να  θέλω,  και να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος  άνθρωπος !!!