Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

Χάλασα;

Δεν πιστεύω να είναι αυτό που νομίζω... αλλά... κάνε μια αξονική να βεβαιωθούμε.
Εξετάσεις ρουτίνας, ε.. έχω και μια ηλικία που πρέπει να το ελέγχω κατά καιρούς το σύστημα, γιατί... όπως όλα τα παλιά πράγματα, έτσι και το ανθρώπινο σώμα ¨χαλάει¨
Να... έχω και ένα βήχα επίμονο τελευταία, μάλλον κρύωσα {έβγαλα και διάγνωση τρομάρα μου)
Πήγαινε να κάνεις μια ακτινογραφία θώρακα είπε η γιατρός, με την οποία από την πρώτη στιγμή της συνάντησης μας, νοιώσαμε ότι γνωριζόμασταν από πάντα, είναι αυτές η φιλίες που γεννιούνται από το πουθενά και αισθάνεσαι τέτοια οικειότητα με τον άλλον που λες και τον ήξερες από πάντα.
Πήγα! Και ήρθε η ώρα να πάρω τις απαντήσεις, και... τις πήρα.
Αν πω ότι δεν φοβάμαι θα είναι μεγάλο ψέμα!
Χέστηκα από τον φόβο μου. Σε πανικό βρίσκομαι για να ακριβολογώ, μπήκα έψαξα, καρκίνος του πνεύμονα = ΘΑΝΑΤΟΣ!!! ο μόνος καρκίνος που δεν έχει βρεθεί κάποιος τρόπος για θεραπεία, η παράταση της ζωής του ασθενούς.
Προσπαθώ να μην χάσω την ψυχραιμία μου, αλλά αυτό δεν είναι και τόσο απλό, και φυσικά καθόλου εύκολο.
Και τις στιγμές που με πιάνει ο πανικός κάνω τις πιο φρικιαστικές σκέψεις, Σκεφτόμουν πριν από λίγο...(Πρέπει να αρχίσω να πηγαίνω στο νεκροταφείο συχνά και μόνη μου,και... όλες τις ώρες, πρέπει να εξοικειωθώ, πάντως.. ωραίο έγινε, την τελευταία φορά που πήγα το είχανε ανοίξει μεγαλώσει, έχει και ωραία θέα, μέχρι τώρα έτρεμα να πάω μόνη, ποτέ δεν το εκανα.Αν και η επιθυμία μου είναι να με κάψουνε, αλλά ξέρω ότι δεν θα το κάνουνε, εξ άλλου είναι δυσβάσταχτο οικονομικά να με πάνε στο εξωτερικό αφού εδώ δεν γίνεται.) μετά μάλωνα τον εαυτό μου, άντε βρε ηλίθια που έβγαλες κιόλας ότι είναι σώνει και καλά καρκίνος και θα πεθάνεις…
Μετά... γιατί ρε πούστη μου;
Γιατί σε μένα; Γιατί τώρα;
Ρε πουτάνα ζωή... ποτέ δεν μου χαρίστηκες γαμιόντας με πας τόσα χρόνια τώρα, θαρρείς και σου φορτώθηκα στην πλάτη.
Οκ... δεν είπα ότι μου χρωστάς, ούτε σου ζήτησα δανικά, να μη με κυνηγάς σου ζήτησα, άσε με ήσυχη πια, μη γίνεσαι φίλη μου, και αφού δεν θέλεις μη μου δείχνεις το όμορφο, το καλό σου πρόσωπο... Στην τελική αδιαφόρησε για μένα
Έχω αγωνία...
Έχω φόβο...
Θέλω να έχω ελπίδα.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κι όμως, είσαι καλά. Πέρασε ο ασχημος χρόνος. Να μη φοβάσαι. Οι καλοί άνθρωποι, δεν χάνονται.
Βασίλης

Ανώνυμος είπε...

Ναι Βασίλη πέρασε. να εισαι πάντα καλά και εσυ, γιατί... Οι καλοί ανθρωποι, δεν χάνονται.