Τι γιαγιά είμαι εγώ...

Καμάρωνα σα γύφτικο σκεπάρνι αυτές τις μέρες.
Την Παρασκευή η εγγονή μου είπε το ποίημα της στο νηπιαγωγείο, πανέμορφη και αγέρωχη μέσα στο λευκό σατέν ριχτό φουστανάκι της ήταν η... Δόξα.
Τη Δευτέρα ο εγγονός μου είπε το δικό του στον παιδικό σταθμό, κανείς δεν καταλάβαινε τι έλεγε, αφού δεν μιλάει καθαρά ακόμα.
Εγώ ούτε που τον έβλεπα καλά καλά, θόλωσαν τα μάτια μου από δάκρυα χαράς συγκίνησης.
Αυτό το παιδί... τόσος κόπος τόσοι αγώνες... χαλάλι του αγοριού μας όλα!!!
Είμαι τώρα ένα παιδάκι
Μα σε λίγο θα με δείτε
που θα γίνω φανταράκι
και θα με χειροκροτείτε.
Θεέ μου έχε τον γερό.
Δεν ξέρω αν θα τον δω φανταρακι (
όχι μάλλον) αλλά...τον φαντάζομαι... και τον καμαρώνω από τώρα.
Μερικές φορές νιώθω ενοχές, γιατί... τι γιαγιά είμαι εγώ που δεν πλέκω ζακετουλες για τα εγγόνια μου, και δαδτελες για την προίκα τους;
εμένα έτσι έκανε η γιαγιά μου, ακόμα έχω τις πλεκτές μαξιλαροθήκες και τα σεμεν που ξεστραβωνόταν για να μου φτιάξει.
Και εγώ; τι κάνω; σερφαρω στο ιντερνετ, ούτε ένα παραμύθι της προκοπής δεν ξέρω να τους πω, αυτά που τους λέω τα κατεβάζω αυτοστιγμης απ το κεφάλι μου, και αν μου το ξαναζητήσουν δεν το θυμάμαι καλά καλά.
Εντάξει, η γιαγιάδες της γενιάς μου δεν είμαστε σαν τις δικές μας, αλλά... να βλέπω και τις άλλες συνομήλικες μου, ε... είναι πιο... γιαγιάδες από μένα, εγώ είμαι εντελώς άχρηστη σε ότι αφορά τα τυπικά, μόνο αγκαλιές χάδια και παιχνίδια τα χορταίνω, έστω κι έτσι όμως.... κάτι θα θυμούνται από μένα νομίζω.
Δεν θα δείξω στην εγγονή μου τσιγκελάκι, (όχι ότι δεν ξέρω, αλλά τα βαριέμαι θανάσιμα όλα αυτά( αλλά μακιγιάζ και ιντερνετ, θα τις διδάξω (αν διδάσκετε) τον τρόπο να είναι θηλυκό.
Όχι δεν είμαι μια γιαγιά με την κλασική έννοια του όρου, δεν ξέρω καν αν θα το ήθελα αυτό...