Και του κουτρούλη ο γάμος...

Μακρύ, λίγο πάνω από τον αστράγαλο κόκκινομπορντό φόρεμα,παλιάς μόδας δεκαετίας και βάλε.
Μαύρη φτηνιάρικη εσάρπα, ριγμένη ατσαλα στους ώμους.
Μαύρα στρωτά παπούτσια, αυτά που φοράει κάποια για να πεταχτεί μέχρι απέναντι στο περίπτερο για τσιγάρα.
Μαλλιά λουσμένα, πιασμένα με μικρά κοκαλάκια γύρω από όλο το κεφάλι.
Βλέμμα...Βλέμμα Μα τι είχε αυτό το βλέμμα...;
Είχε θλίψη; είχε πόνο; είχε χαρά; είχε ενοχή; Δεν είχε τίποτα;
Μήπως είχε παράπονο;
Δυο τεράστια γκρίζα μάτια, που δεν έλεγαν τίποτα. Έλεγαν όμως τόσα πολλά..
Ήταν η νύφη.
Ένα δεκαοχτάχρονο, ψιλό αδύνατο άχαρο κορίτσι, που όμορφο δεν το λες με τίποτα.
Άσχημο μάλλον. Μόνο δυο μάτια ήταν όλη της η παρουσία.
Παραδίπλα ένα χαριτωμένο δίχρονο αγοράκι. Το παιδί της.
Εκεί γύρω 5-10 άνθρωποι, στεκόταν έξω από το δημαρχείο για να παρεβρεθούν στο...Μυστήριο.
Ανάμεσα τους και ο γαμπρός. Ένα πανύψηλο όμορφο τριανταδυάχρονο παλικάρι,που έχει άλλα δυο παιδιά σκορπισμένα εδώ κι εκεί.. (κοπέλες πια) από δυο διαφορετικές γυναίκες. ( Η νύφη είναι η τρίτη μάνα) Και που τη ζωή του την έχει κάνει σκατά από την εφηβεία του ακόμα.
Σε περίπου ένα χρόνο αποφυλακίζετε για πολλοστή φορά, είναι σε τετραήμερη άδεια για το γάμο τώρα...
Κανείς δεν συνόδευε τη νύφη.
Απούσα η μάνα. (και έτσι ισως έπρεπε) Ούτε αδερφή, ούτε αδερφός.
Κανένας θείος, καμιά θεία.
Ούτε καν μια γειτόνισα.
Αντίθετα ο γαμπρός είχε...Αυλή...
Ανάμεσα σε όλους αυτούς και εγώ.
Είχα αποφασίσει να μην πάω, έπρεπε όμως, και πήγα με βαριά καρδιά.
Έδωσα ψυχρά το χέρι μου στη "Νύφη" όταν μας κάναν τις συστάσεις,και αναρωτιόμουν...
Μα δεν έχει τίποτα από όλα αυτά που θα κάνουν έναν άντρα να ξετρελαθεί μαζί της.
Δεν έχει καν την..."πουτανιά". Φανταζόμουν ένα τσουλί του κερατά, τούτη εδώ όμως...
Τελείωσε ο..Γάμος, και πήγαμε στο σπιτι της μητέρας του γαμπρού να..."Γιορτάσουν" το κατόρθωμα του γιου.
Αφού τελείωσαν τα σχετικά, γλυκά καφέδες κλπ... Σηκώθηκα να φύγω ( ναι ναι... Χωρίς να ξεράσω, έχω αντοχές).
Χαιρέτισα έναν έναν όλους, και άπλωσα το χέρι να χαιρετίσω και τη νύφη.
Θεέ μου... Αυτό το βλέμμα...
Εκείνη, μου δίνει το αδύνατο χεράκι της και με πλησιάζει... Σκύβει... (με έριχνε ένα κεφάλι) έρχεται στην αγκαλιά μου, με έναν τρόπο...Τόσο τρυφερό, τόσο ζεστό, τόσο φοβισμένο...Ένοιωσα πως μου ελεγε... Μη με κρίνεις τόσο αυστηρά,δεν φταίω... Ενα παιδάκι είμαι, μεγαλωμένο χωρίς αγάπη, δεν με χάιδεψε ποτέ κανένας πατέρας.

Πρώτη φορά μια αγκαλιά μου " Μίλησε" τόσο.
Δεν μπόρεσα να μην ανταποκριθώ σε αυτή την απελπισμένη αγκαλιά. (ήθελα να ουρλιάξω, να τα σπάσω όλα,να φτύσω κατάμουτρα όλους αυτούς που γιόρταζαν. Τι γιόρταζαν αλήθεια; Άνθρωποι μη σκεπτόμενοι. μηχανές κακοκουρδισμένες, με νέας τεχνολογίας σάπια ανταλλακτικά...
Δεν άντεξα να μη χαϊδέψω με αγάπη αυτούς του αδύναμους ώμους που είχαν χωθεί στην αγκαλιά μου, και να νοιωσω τη δυστυχία αυτού του πλάσματος... Που δεν ήθελα καν να γνωρίσω, που θεώρησα ότι ήταν ότι χειρότερο.
Άκουγα πολλά.
Έριξα ευθύνες στη μικρή. Και δεν την απαλλάσσω τώρα...
Αλλα.... Που πας μωρή... " Μάνα"... Με κορίτσι στην εφηβεία, και σπιτώνεις (τον κατά πολλά χρόνια νεότερο σου) γκόμενο;
Σε δουλεύανε για χρόνια, και όταν πήγαινες για δουλειά, ο "μάγκας" σου την φυστίκωνε την δεκατετράχρονη κόρη, (και δεν ήταν ο πρώτος)
Ε...Πολυ θέλει; γκαστρώθηκε η μικρή, ποιανού είναι το παιδί, παιδί μου; δεν ξέρω... Σε ένα πάρτι που είχα πάει, είχα πιει πολύ, και δεν θυμάμαι.
Α..Ωραία θα το μεγαλώσουμε μαζί το παιδί. ( είναι απλό για σας να γεννάνε τα παιδιά σας , το κράτος πληρώνει, ε.. όλο και κάτι περισσεύει πάντα να φάνε και οι υπόλοιποι. Σιγά μην καθίσετε να σκεφτείτε... Βαθύτερα...)
Και γεννήθηκε το παιδί...Και μεγάλωνε...Και έμοιασε αυτουνού που είχες στο κρεβάτι σου τις νύχτες.
Δεν είσαι χαζή... Το ψυλλιαζόσουν, άλλα δεν ήθελες να το πιστέψεις, ώσπου...Σου το ξεφούρνισαν. (βλέπεις...το πήδημα εξελίχτηκε σε... Ερωτα αγάπη)
Που να το φανταστείς και συ τώρα.. Ότι το ίδιο σου το παιδί θα σου τον πάρει τον όμορφο ;
Καταλαβαίνω το σοκ που πέρασες, άλλα βρε κοπέλα μου...
Αφου έγιναν όλα όσα έγιναν, αφού ξέρεις ότι αύριο παντρεύονται, γιατί δεν συγχωρείς;
Το παιδί σου μόνο.
Γιατί δεν του αγοράσες ένα φόρεμα της προκοπής;
γιατί δεν της δίνεις την ευχή σου, καταπίνοντας τον δικό σου πόνο;
Γιατί τα μάτια του την ήμερα του γάμου του να γράφουν θλίψη;
Γιατί κατηγορείς ένα παιδάκι, για την δική σου "εγκληματική" συμπεριφορά;

Δεν ξέρω τι ζωή θα έχει αυτό το ζευγάρι (μόνο να φανταστώ μπορώ).
Ξέρω όμως, ότι αυτά τα μάτια, αυτό το βλέμμα, θα τα έχω για πολύ καιρό μπροστά μου.