Τι γλυκό να σ' αγαπούν ... και να σου το λένε...

Μετά από τρις μήνες κοντά, απίστευτης ταλαιπωρίας και στεναχώριας...
Είμαι εδώ.
Εδώ που ανήκω.
Εδώ που αγαπώ.
Εδώ που με αγαπούν.
Τι όμορφο που είναι να ακούς από όλα τα στόματα...
Μου έλειψες... Μας έλειψες...
Τόσες μέρες τώρα αυτό ακούω.
Και όχι μόνο από τους δικούς μου ανθρώπους, αλλά από όλη τη γειτονιά, από όποιον κι αν συναντήσω.
Αυτοί που με ξέρανε και τους ήξερα από μικρο παιδί... Αλλά και αυτοί που γνώρισα τώρα, μέσα στον ένα χρόνο που ζω εδώ.
Να γιατί δεν αλλάζω τη ζωή στο χωριό, με αυτήν τις πόλης.
εκεί ... Κανένας δεν θα έπαιρνε είδηση, ούτε που έφυγα, ούτε που γύρισα.
Όμως...
Επεισοδιακή ήταν η επιστροφή.
Το αεροπλάνο δεν μπορούσε να προσγειωθεί στη Θεσσαλονίκη λόγω κακοκαιρίας.
Ξεκινώντας από τη Γερμανία, μας είπαν ότι σε δυο ώρες και δέκα λεπτά θα έχουμε φτάσει.
Πετούσαμε επί τρεισήμισι ώρες ...
Μα ... Τι γίνετε; τι συμβαίνει; γιατί δεν φτάνουμε ποτέ; ψίθυροι, ανησυχία ... Ώσπου μας ενημέρωσαν ότι ... Αδύνατον να προσγειωθούμε, και έτσι ... κατευθυνόμαστε στην Αθήνα.
Φτάσαμε ...
Μείναμε κλεισμένοι στο αεροπλάνο μιάμιση με δυο ώρες.
Δεύτερη ενημέρωση.
Θα μας περιμένει ένα λεωφορείο του αεροδρομίου, να μας πάει στο σταθμό των λεωφορείων, για να πάμε Θεσσαλονίκη.
Ο καιρός δεν επέτρεπε την προσγείωση ακόμα.
Ψίθυροι, διαμαρτυρίας που όλο και γινόταν εντονότεροι. Ένταση ... Φωνές ...
Εγώ δεν θα πάω με λεωφορείο έλεγε ο ένας, θα μου πληρώσετε ξενοδοχείο, και θα με πάει η εταιρία σας αύριο, μεθαύριο, όποτε...
Εγώ θέλω να πάω με το τραίνο, έλεγαν κάποιοι.
Θα νοικιάσω αυτοκίνητο, που θα πληρώσετε εσείς, ο παραπέρα.
Ακούς εκεί ... Να μας φέρουν στην αθήνα.
Και γιατί παρακαλώ δεν μας πήγαν στην καβάλα; αλλά βέβαια ... Το δρομολόγιο τους ήταν θεσσαλονικη αθήνα, τη δουλειά τους κοίταξαν να κάνουνε, σιγά μη νοιαστούν για τη δική μας ταλαιπωρία, ακουγόταν από ένα άλλο πηγαδάκι.
Είχαμε γίνει μικρές ομάδες.
Εγώ ήμουν με αυτούς που προτιμούσαν το τραίνο (πάντα αντιπαθούσα τα λεωφορεία, με περιόριζαν ένοιωθα.)
Νέα ανακοίνωση ...
Θα περιμένουμε λίγο ακόμα, γιατί πριν λίγο προσγειώθηκε ένα αεροπλάνο στη Θεσσαλονίκη.
Ο καιρός κάπου κάπου καλυτερεύει, θα το ρισκάρουμε, και αν δεν τα καταφέρουμε, θα ξαναγυρίσουμε στην Αθήνα, και θα κατεβείτε όλοι εκεί.
Νέος πανικός, νέες φωνές, ξανά πηγαδάκια.
Εγώ δεν ρισκάρω τη ζωή μου, δεν θα γίνω εγώ πειραματόζωο των Γερμανών.
Ωρυόταν ένας νεαρός. θα κατέβω εδώ! ανοίξτε να μου δώσετε τις βαλίτσες μου.
Αν θέλετε να κατεβείτε κύριε, μπορείτε να το κάνετε, αλλά χωρίς τις βαλίτσες σας, του έλεγαν οι συνοδοί.
Τις βαλίτσες μου ΤΩΡΑ!!! Χτυπιόταν εκείνος.
Βρε καλό μου ... Βρε χρυσό μου ... (αναλάβαμε εμείς τώρα ...) Είσαι με τα καλά σου; θέλεις να αδειάσουν όλες τις αποσκευές για να βρούνε τη δική σου βαλίτσα;
Ναι! Εγώ πειραματόζωο των Γερμανών δεν γίνομαι. Το βιολί του αυτός.
Κατέβα χρυσό μου, κανε ότι θέλεις, αλλά ... Άσε μας εμάς που γουστάρουμε, που ... άλλο όνειρο δεν έχουμε από το να γίνουμε πειραματόζωα, να το κάνουμε με την ησυχία μας, μη μας πρήζεις.
Δεν ξέρω αν του κάνανε καμιά βάλιουμ ... Αν τον φίμωσαν ... Η αν τον κλείδωσαν κάτω να ... "ψάχνει" τη βαλίτσα του ... Αλλά δεν τον ξανάκουσα, ούτε τον ματαείδα.
Η δική μου ... "ομάδα" αποφάσισε να πάρει το ρίσκο. ( Όχι παίζουμε)!
Εμείς θα πάμε πίσω στη Θεσσαλονίκη. ( Κάτι σαν...Ελευθερία η θάνατος) Ε ... Δεν μας δίνετε και συχνά η ευκαιρία να παραστήσουμε τους ήρωες ... Τώρα που μας δόθηκε ... Εμείς θα την κλοτσήσουμε; Δεν ήμαστε καλά!
Καθόμουν στη μεσαία θέση, στα αριστερά μου ένας παπάς (χωρίς τα ράσα) και δεξιά μου μια Γερμανίδα, που ερχόταν για ένα τριήμερο, να παρακολουθήσει το φεστιβάλ κινηματογράφου !!! ( Πρέπει να πω, ότι ένοιωσα μεγάλη ντροπή! Κάποτε που ... ήμουν κάπως μέσα στα πράγματα, ( και ... δεν χρειαζόταν να πληρώσω), κάθε χρόνο ήμουν εκεί. Όλες τις μέρες. Εχω πολλά χρόνια να πάω πια ). Και εκείνη ... Ερχόταν από τη Γερμανία για αυτό το σκοπό.
Το αεροπλάνο άρχισε να απογειώνετε.
Βρε παιδιά ... Τι κάνουμε; είμαστε σίγουροι ...;( μου ξέφυγε, γιατί... καλοί οι ηρωισμοί, αλλά ...) η Υβόνη, έτσι λέγανε την συνταξιδιώτισσα μου, έβαλε τα γέλια, περίμενε ... να του πούμε να σταματήσει να κατεβούμε ...
Μη γελάς. Εσύ δεν φοβάσαι; ρώτησα ... Ακόμα όχι, σε λίγο, έλεγε ανάμεσα στα ξεκαρδίσματα της.
Κορίτσια; αν είναι να ήρθε η ώρα μας, δεν θα γλιτώναμε ούτε με τραίνα ούτε με λεωφορεία, έλεγε ο παπάς.
Πάτερ; εσύ ξέρεις τι να κάνεις στην περίπτωση που ... αρχίσουμε τις ... βουτιές; ρώτησα πάλι, ναι, ξέρω μην ανησυχείς είπε. Ναι ... Αλλά ... Μην κοιτάξεις να σώσεις μόνο το τομαράκι σου, να μας σώσεις και μας. Ναι;
Άλλη μια ώρα στον αέρα ... Ώσπου να μπορέσουμε τελικά να προσγειωθούμε στον προορισμό μας.
Ώρα πέντε και μισή, ( από τις μιάμιση κανονικά )έπαιρνα τη βαλίτσα μου και κατευθυνόμουν προς την έξοδο.
Εκεί ... Αποζημιώθηκα για όλη την ταλαιπωρία που πέρασα ... Βλέποντας δυο πλασματάκια, ( που περίμεναν τόσες ώρες )... να σκύβουν ... να περνάνε τα κάγκελα, και να τρέχουν να χωθούν στην αγκαλιά μου.

Μου λείψατε λατρεμένα μου παιδάκια.
Και μένα ... και μένα ... γιαγιά.