Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009

Αντί - Παραμύθι.






Μια φορά κι έναν καιρό … σ’ ένα μικρό χωριό την πιάσανε πόνοι γέννας την πρωτομάνα.
Άλογα έσερναν τα κάρα με τους εργάτες, να πάνε στα παρνίκια να τραβήξουν φυτά, να τα τοποθετήσουν προσεχτικά σα μωρά σε τελάρα, για να πάνε μετά να τα φυτέψουν στο χωράφι. Εποχή φυτείας του καπνού.
Στο χωράφι ήταν χθες κι αυτή, με την κοιλιά στο στόμα.
Άμαθη από αγροτιά , βλαστήμαγε την τύχη της που την έριξε σε αυτό το καπνοχώρι.
Όμορφη και ντελικάτη. Από φτωχή οικογένεια, αλλά στο δικό της το χωριό δεν διανοούνταν να βγει η γυναίκα στη δουλειά, και ειδικά στα χωράφια.
Πως και πως το περίμενε η νιόπαντρη κοπελιά το πλάσμα που θα στήριζε την δύστυχη και μίζερη ζωή της.
Αφού … ο γάμος της δεν ήταν όπως τον προσδοκούσε και για διαζύγιο τότε ούτε κουβέντα …
Αυτός … ομορφάντρας, ήταν πραγματικός άρχοντας , καθότι Μικρασιάτης γιος μεγαλοκτηματία . αλλά, περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.
Της τον προξενέψανε και τον πήρε με μισή καρδιά, τον ... αούτο !!!
Αναρωτιόμουν πάντα, το λόγο που δέχτηκε να κάνει ένα γάμο που ποτέ δεν θέλησε. ( Αλλά ... τι λέω; μπορούσε να κάνει και διαφορετικά; δεν είχαν δικαίωμα επιλογής οι νιές στα χωριά, τότε.)

Ήταν … «αρχόντισσα», κρατούσε από ... τζάκι, και έπεσε , κατά τη γνώμη της, σε κατώτερη φαμίλια. Ενώ ... στο ‘αρχοντικό χωριό της ‘ (μη χέσω) ήξεραν από υδρομασάζ και τζακούζι , είχαν επίγνωση του ζην και του ευ ζην οι μπουρτζόβλαχοι!!!
Εδώ, ο χαλές( τούρκικος) ήταν σε κάποια απόσταση από το σπίτι και αν την έπιανε έκτακτη μεταμεσονύχτια ανάγκη , βλαστήμαγε την τύχη της και φυσικά τον "αούτο" που έλαχε στο διάβα της.

Εύκολη γέννα. βιαζόταν αυτό το παιδί, να δει όλα τα χρώματα της άνοιξης, να μυρίσει όλες της της ευωδιές, να ζήση. Η νύχτα, έφευγε ... γλυκοχάραζε ...
Κορίτσι. Να σας ζήσει,ακούστηκε η φωνή της μαμής και σε λίγο το έδωσε στην αγκαλιά της λεχώνας. Εκείνη, ευτυχισμένη, (μέσα της λαχταρούσε να γεννήσει κορίτσι) το κοίταξε στα μάτια γεμάτη προσδοκία, λέγοντας πολλά, χωρίς ... μιλιά !
‘Εσύ, θα εκπληρώσεις τα όνειρα μου.
Εσύ,θα είσαι το στήριγμά μου στη ζωή. Εσύ η παρηγοριά μου.
Από σένα θα αντλώ δύναμη να αντέξω τη ζωή που δεν διάλεξα.’
Θεέ μου … !!!
Πόσο μεγάλο βάρος για την ψυχή ενός τόσο μικρού πλάσματος…..


Συνεχίζεται …

28 σχόλια:

Maria Tzirita είπε...

Αχ βρε φιλενάδα.... Και μετά μου λες δε γράφεις καλά! Άντε, περιμένουμε τη συνέχεια, γράφε, γράφε, σου πάει πολύ! Φιλάκια καλή μου, καλημέρα!

. είπε...

Mήπως το κοριτσάκι που γεννήθηκε ήσουν εσύ; Λέω μήπως...

Και άλλη μια ερώτηση. Τη ζωή της σίγουρα δε τη διάλεξε; ή έκανε λάθος επιλογή; Γιατί υπάρχει διαφορά...
Δεν αναφέρεται επ'ακριβώς αυτό.
Ωραία η γραφή σου! Περιμένω να απαντηθούν οι ερωτήσεις μου για να προχωρήσω ανάλογα.

Σε φιλώ
καλή σου μέρα!

tdjm είπε...

Και εγώ περιμένω ......με ανυπομονησία!

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Maria Tzirita

Αχ βρε φιλενάδα, αυτά δεν τα γράφω εγώ, η ζωή τα έχει γράψει.

Και συ, με τον καλό το λόγο πάντα στο στόμα. Σε ευχαριστώ πολύ μαράκι μου ...

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Ανασαιμιά ...

Ένα βρέφος ήτανε πατριώτισσα, τι σημασία έχει, αν ήμουν εγώ η κάποιο άλλο; αλλά ... ναι, ήμουν εγώ.

Δεν διάλεγαν τότε η κοπέλες φιλενάδα, τους διάλεγαν οι γονείς τους συζύγους. ( το διόρθωσα το κείμενο, το έσωσα;)

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, σε φιλώ.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Ξανθούλα μου;

Θα τα ... μολογήσω όλα! χαχα

Φιλί γλυκό

Ανώνυμος είπε...

Περιγράφεις ένα άλλον κόσμο ...
Ίσως δυστυχισμένο, όμως τόσο γλυκό τόσο εύθραυστο τόσο ...

Έναν κόσμο αγάπης και ελπίδας κόντρα στον πραγματικό της βαρβαρότητας της απονιάς της ...

Θέλω να τον αλλάξω αυτόν τον πραγματικό κόσμο και να τον αντικαταστήσω με ένα κόσμο γεμάτο "ξυπόλητες στ΄αγκάθια " !!!

. είπε...

Mια χαρά είναι φιλενάδα!

Απλά με τη διευκρίνηση μπαίνει η σκέψη σε άλλη τροχιά.
Αλλιώς είναι να κάνει κάποιος τις επιλογές του(σωστές ή λάθος δεν έχει σημασία) και αλλιώς άλλοι να επιλέξουν για σένα μια ζωή ολόκληρη. Και ναι! Σε αυτή τη περίπτωση από κάπου πρέπει να αντλήσεις το κουράγιο να τη ζήσεις.

Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια.

eleni είπε...

Μ΄αρέσει όπως γράφεις!Ιστιρία,παραμύθι γεμάτο αλήθειες από την κοινωνία μας.
Αλήθεια είναι η δική σου ιστορία;

Περιμένω τη συνέχεια...!
Καλό σου βράδυ!

molemou είπε...

KAI GIATI MIA FORA KAI ENA KAIRO,KAI SIMERA GININTE.THN KALHMERA MOU KAI PERIMENO THN SINEXEIA

*Νινέτα* είπε...

Τί όμορφο!Μύρισε ο τόπος
αγάπη και γλύκα:))


Φιλί καλή μου :)

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Δυστυχός όπως ακριβός τα λες είναι.
Και στην εποχή μας...
δε γενικεύω αλλά παιδιά "δεκανίκια"
αδύναμων φύσεων γεννιούνται ακόμα.
Και ο θεός να βάλει το χέρι του να
άλλαχτη η μοίρα αυτών των παιδιών.
η κατά μεγάλο μέρος προδιαγεγραμμένη.

καλό σ/κ εύχομαι

Δημιουργία είπε...

Ο,τι χειροτερο μπορει να κανει ενας γονιος στο παιδι του... να του φορτωσει τα δικα του ονειρα, που δεν μπορεσε να πραγματοποιησει αυτος.

Περιμενω τη συνεχεια...

~~Εμμέλεια~~ είπε...

Καλή μου Ξυπολυτούλα...μπορώ να σου δώσω ένα ΦΙΛΙ?...περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια...Καλό απόγευμα

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Φάρε μου, μοιάζουν οι αναμνήσεις της ζωής μας ε; και παλιότερα το είχα σκεφτεί αυτό.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Ανασαιμιά, δεν ξέρω ... ίσως έτσι είναι, θέλεις από κάπου να πιαστείς όταν η ζωή σου είναι σκατά, άλλα ...

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Ελένη μου, σε ευχαριστώ.
Ναι ... εγώ είμαι το βρέφος.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

molemou καλωσωρισες.

Ναι ... ίσως γίνονται και σήμερα αυτά. ευτυχώς όμως όχι στο βαθμό που γινόταν τότε.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Νινετακι μου; χαθήκαμε βρε μικρο μου.

φιλί γλυκο

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Κωνσταντίνε, ναι, ίσως, άλλα τότε ήταν πολύ χειρότερα τα πράγματα για τα ... δεκανίκια. υπήρχε και μεγάλη φτώχεια, και τα βήματα τους περιορισμένα. Όπως και να χει όμως... κανένας δεν αντέχει να φορτώνεται ζωές άλλων, οποίοι κι αν είναι αυτοί.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Έτσι είναι Δημιουργία μου. Βαρύ το φορτίο μιας άλλης ζωής ...

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Ελενα μου, θέλεις να μου δώσεις ένα φιλί; σε ευχαριστώ.

Πάρε και ένα δικό μου.

Ανώνυμος είπε...

Κα΄λότυχο το κοριτσάκι να είναι. Και τη μαμά του που το γέννησε στη γή ας τη φωτίσει ο θεός να βρεί την αγάπη και το δρόμο της

patsiouri είπε...

Δυστυχώς το φαινόμενο είναι διαχρονικό, με άλλη μορφή βεβαίως, ανάλογη της κάθε εποχής...
Εχω βαρεθεί να παρακολουθώ κομπλεξικούς, μίζερους ανθρώπους, που δεν πέτυχαν,η ακόμη χειρότερα ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ότι δεν πέτυχαν, να προσπαθούν να κάνουν τα παιδιά τους εκείνο που εκείνοι ονειρεύτηκαν.
Το οποίο συνήθως είναι ρηχό, ανούσιο και άκυρο.
Και δεν εννοώ τη μαμά σου φυσικά καλή μου...

Dorothy είπε...

Πόσο μεγάλο το βάρος για το παιδί και πόσο μεγάλος ο εγωισμός του γονιού... Εγώ έτσι το βλέπω! Περιμένω τη συνέχεια, καλό σου βράδυ!

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Θεία Λένα μου, τι όμορφα τα λογια σου.
Συγνώμη που άργησα τόσο να σου απαντήσω, αλλά δεν είχα ίντερνετ εκεί που ήμουν.

Σε φιλώ γλυκά.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Πατσιουρακι μου, και να την εννοείς ( τη μαμά μου) μην ανησυχείς.

Σε φιλώ όμορφη μου

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Ντόροθι, έτσι το βλέπεις, και έτσι είναι μικρή μου. μεγάλο φορτίο.

Σε φιλώ γλυκά.