Εξωσωματική γονιμοποίηση!!! είναι τόσο... απλό???

Τώρα πια μπορώ να το πω!

Tώρα που ξέρω.
Τώρα που περνά... φεύγει ο εφιάλτης.

Ο εφιάλτης που ζήσαμε εδώ και τρια χρόνια εγώ και η οικογένεια μου.

Έχω ξανααναφερθει στην γέννηση του εγγονού μου που έγινε με τη μέθοδο τις εξωσωματικής.

Aνέφερα όμως μόνο το ευχάριστο κομμάτι της διαδικασίας αυτής.

Τώρα θα σας πω τις συνέπειες που είχε όλο αυτό!!!

Το κάνω, για να πω στις γυναίκες που το σκέφτονται να μπουν σε αυτή την διαδικασία ότι τελικά... μάλλον δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται εξ αρχής.

Πέραν του ψυχολογικού πόνου, ίσως υπάρχουν και άλλοι…
δεν λέω ότι πάντα συμβαίνει... και όλες κάτι θα πάθουν…
την δική μας περιπέτεια θα περιγράψω!!


Η κόρη μου, οκτώ χρόνια παντρεμένη, ένα όμορφο, υγιέστατο κορίτσι, με έναν καλό γάμο.

Τις έλειπε το παιδάκι που θα συμπλήρωνε την ευτυχία της…

έμεινε έγκυος με τη δεύτερη εξωσωματική…
ξεχάσαμε τον πόνο την αγωνία όλων αυτών των χρόνων, τώρα υπήρχε μόνο χαρά, εκείνη τρις ευτυχισμένη επιτέλους θα γίνει μανούλα!!!

Στον πέμπτο μήνα τις εγκυμοσύνης με πήρε τηλέφωνο μια φίλη της που μίλαγε μαζί της στο τηλέφωνο και μου είπε τρέξε κάτι έπαθε η ….

Μου κοπήκανε τα πόδια είχα φανταστεί αποβολή η κάτι τέτοιο.
Ανεβηκα, ησυχία ...την βρήκα στο κρεβάτι αναίσθητη.
Φώναξα βοήθεια , τέλος πάντων έκανε να συνέρθει πάνω από μίση ώρα… από ότι μου περοεγραψε η φίλη της απο τους ήχους που ακουγε απο το τηλεφωνο... πρέπει να ήταν επιληπτική κρίση.

Οταν το ανέφερα αυτό στο γιατρό της μου έβαλε τις φωνές!!!

ΔΕΝ την έβαλε να κάνει τις σχετικές εξετάσεις.

Και φτάνουμε στον τοκετό!!!

Η κόρη μου αποφάσισε... αφού πρώτα τον ρώτησε αν μπορεί να κάνει φυσιολογικό τοκετό.

Ετσι ξεκίνησε το μαρτύριο.

Εκείνη είναι μέσα στην αίθουσα τοκετού με τα πρώτα πονάκια Τεχνητά μπήκε ο γαμπρός μου να τη δει...
( εμένα δεν μου επιτράπηκε 'μια άλλη πονεμένη ιστορία αυτό΅ ποτέ δεν επιτρέπουν στη μάνα να είναι εκεί.
και ...όχι μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις. η μάνα στην απομόνωση! πιο ξένη από τους ξένους. πολύ με θυμώνει αυτό αλλά δεν είναι του παρόντος)

Βγαίνει λοιπόν και μου λέει... πάμε πάνω για καφέ, γύρω στο απόγευμα θα γεννήσει είπε η μαία,
πάμε και πριν προλάβουμε να παραγγείλουμε χτυπάει το τηλέφωνο του τον βλέπω να γίνεται κατακόκκινος να τα χάνει να μπερδεύει τις λέξεις, καταλαβαίνω ότι μιλάει με το γιατρό, κλείνει και μου λέει πάμε…

που πάμε? τι έγινε?

Γέννησε!
Τι γέννησε... πως γέννησε ...αφού είπες…

Τρέχουμε... είναι αναστατωμένος αλλά δεν μου λέει τίποτα, μας φωνάζουν στο δωματιάκι και μας δείχνουν το μωρό δεν έχω καταλάβει... αλλά δεν έχει σημασία!

Ρωτάω την νοσοκόμα η κόρη μου?

Ξέρετε... θα την δείτε αργότερα μόλις συνέρθει!

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Από τι να συνέρθει??????

Βλέμματα μεταξύ του γαμπρού μου και τις νοσοκόμας... δεν ξέρει τίποτα... λέει εκείνος.

Τι να ξέρω ? ρωτάω...

Ηρέμισε η ... έπαθε αυτό που είχε πάθη και την άλλη φορά!!!

Σωριάσθηκα σε έναν καναπέ, ώσπου... μας φώναξε ο γιατρός.

Αυτό που έπαθα σήμερα δεν το εύχομαι ούτε στον εχθρό μου είπε... κόντεψα να χάσω μάνα και παιδί.

Μην ανησυχείτε όμως είναι καλά και οι δυο… η μαμά είναι στην εντατική μόλις συνέρθει θα την δείτε.

Δεν θα μπω σε άλλες λεπτομέρειες…

Οταν μετά από παρακάλια και τελικα καυγά με άφησαν να τη δω το βραδάκι πια, είδα το παιδί μου διασωληνωμένο με χιλιάδες μηχανήματα τριγύρω του!!!

Σαν την καλή χαρά εγώ η έρμη... τις έλεγα πόσο υπέροχος είναι ο γιος της.. τι καλά θα πάνε όλα, και μπλα μπλα μπλα...

Αμ ο άλλος πόνος ???
αυτό το βρεφάκι που δεν ένοιωσε την αγκαλιά της μάνας του για τριάντα περίπου ώρες?

Το φιλοξενούσανε λέει... στα νεογνά ( ούτε αυτό με αφήσανε να δω, να το πάρω αγκαλιά να το παρηγορήσω να ζεστάνω την ψυχούλα του από όλα αυτά που πέρασε πριν ακόμα ανοίξει καλά καλά τα ματάκια του.

Οχι! ξένη και εκεί... μόνο τον πατέρα αφήσανε ευτυχώς !ο οποίος ήταν χάλια ο έρμος και αυτός.

Δεν ξέρω τι συναισθήματα ένιωθα ...τι μπορούσα να νιώθω!

Χαρά που γεννήθηκε το εγγόνι μου μετά από τόση ταλαιπωρία ???

Λύπη για το παιδί μου που ήταν στην εντατική???

θυμό για το γιατρό που κατά τη γνώμη μου φέρθηκε επιπόλαια???

Οργη ?

Και ενα μεγάλο γιατι!!!

Βγήκαμε από την κλινική, άρχισε τις επισκέψεις σε νευρολόγο, εξετάσεις ...κόντρα εξετάσεις... τίποτα!

Καμία εστία επιληψίας.

Κανένας γιατρός δεν μπορούσε να δώσει εξήγηση.

Η επιληψία είναι σύμπτωμα, δεν είναι ασθένεια.

Περάσαμε κυριολεκτικά έναν χρόνο αφού πια ξέραμε ότι ήταν κρίσεις επιληψίας μαρτυρικό.

Ετρεμα για το παιδί!!!

Και αν το κρατούσε αγκαλιά και συνέβαινε???

Είχα ενημερωθεί σχετικά και ήξερα ότι εκείνη θα συνερχόταν.

Το μωρό όμως?

Αυτό με έκανε υπερπροστατευτική... και ίσως ενοχλητική.

Εχασα την πίστη μου... αμφισβήτησα τον θεό!

Τον έβρισα... φώναξα... ούρλιαξα... γιατί????????????????????????????????????

Γιατί στο παιδί μου ????

Και όμως ...σε κείνη ποτέ δεν έδειξα αδυναμία, δεν έπρεπε... έπρεπε να φανώ δυνατή, να την στηρίξω.
Να δεχτώ επιθέσεις… γιατί…υπάρχει και το ψυχολογικό κοματι!!!

Πώς να αποδεχτεί μια κοπέλα που ποτέ δεν είχε πρόβλημα υγείας ότι είναι επιληπτική?

Που θα ξεσπάσει την οργή της?

Πήγε σε ψυχολόγο… Καποια στιγμη φάνηκε να το αποδέχεται.

Ο γιατρός αφού δεν υπάρχει κάτι στη μαγνητική τις σταματάει σταδιακά τα χάπια.

Την δεύτερη μέρα που έχει σταματήσει και το τελευταίο, κάνει δυο κρίσεις... τη μια στη δουλειά της.

Με βοήθησε ο θεός και δεν ήμουν παρούσα σε καμία.

Δεν νομίζω ότι θα το άντεχα αυτό!!!

Ξανά από την αρχή!

Χάπια... εξετάσεις εξονυχίστηκες, από πού προέρχεται?

Μέχρι για ανεύρυσμα ψιθυρίστηκε... η σκλήρυνση κατά πλάκας!

Και εχθές είπε τελικά ο γιατρός ότι δεν είναι τίποτα!!!

ΔΕΝ είναι επιληπτική...

Αν και οι κρίσεις, ήταν κρίσεις επιληψίας.

Ναι… οι ορμόνες!!!

Θα συνεχίσει να παίρνει τα χάπια για τρία χρόνια, και αν δεν ξανακάνει κρίση θα τα σταματήσει.

Υπάρχει όμως περίπτωση να ξανακάνει, αλλά από εξωτερικούς παράγοντες πχ με έναν υψηλό πυρετό ίσως.

Δοξάζω το θεό όμως που δεν ήταν κάτι από τα άλλα που υποψιάζονταν.

Παρακαλούσα να είναι επιληπτική... από το να βρουν κάτι άλλο!!!

Ξέρετε πόσο σκληρό είναι αυτό???

Αλλά... μεταξύ δυο κακών διαλέγεις το λιγότερο κακό.

Εχθές έκλαιγε το κοριτσάκι μου από τη χαρά του!!!

Εγώ δεν είχα καν το κουράγιο να εκδηλώσω τη χαρά μου.
δυο μερόνυχτα άγρυπνη.... σήμερα το συνειδητοποιώ καλά καλά.

Με εκδικήθηκε η φύση μου είπε, γιατί την παραβίασα!!!

Αλλά δεν με νοιάζει, και τη ζωή μου θα έδινα γι αυτό το παιδί!!!

Τέλος καλό... όλα καλά….!!! ????

Πάει πια πέρασε.
Eνα χρόνο ζούσα μέσα στο άγχος και στην τρέλα
(λέω εναχρονο γιατί τότε πια ξέραμε ότι ήταν όντως επιληπτική κρίση, αυτη στην εγκυμοσυνη.)

Είχα πει προχθές που έπρεπε εκείνη να μείνει άγρυπνη για ένα εικοσιτετράωρο και της εκανα παρεα ότι άμα βγουν τα αποτελέσματα και δεν είναι κάτι σοβαρό από αυτά που φοβόμασταν εγώ θα ξαναγεννηθώ!

Και ξαναγεννήθηκα!!!

Εχω να κοιμηθώ σαν κανονικός άνθρωπος όλον αυτόν τον καιρό 5-6 το πρωί στριφογύριζα σαν βρικόλακας στο κρεβάτι, άντε τώρα να τα καταφέρω που μου έγινε δεύτερη φύση το ξενύχτη


Όταν ξεκίνησα να γράφω για την δική μας περιπέτεια σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να περάσω ότι όποια κάνει εξωσωματική παθαίνει αυτό που έπαθε η κόρη μου.

Πιστεύω όμως και γω ότι δεν πρέπει να παραβιάζουμε τη φύση.

Όταν η κόρη μου απέτυχε την πρώτη φορά.. αλλά και πριν.. άρχισα να προσπαθώ να την κατευθύνω προς τη σκέψη της υιοθέτησης.

Ωρες τις μίλαγα και τις εξηγούσα ότι μάνα δεν σε κάνει η γέννηση ενός παιδιού, αλλά το κλάμα και η ανάσα του.

( και μάλιστα τις έλεγα εγώ γέννησα εσένα, ξέρω ότι γέννησα ένα κοριτσάκι εκείνη την ημέρα, είμαι σίγουρη ότι έφυγα με το ίδιο παιδί?

Κι άμα σε αλλάξανε στο μιαιυτηριο?

Το ξέρω εγώ?

Θα σε αγαπούσα λιγότερο τότε?

( παρατραβηγμένο το ξέρω)

αλλά ήθελα να καταλάβει, να πιστέψει ότι μπορεί να αγαπήσει ένα παιδί που δεν θα έχει βγει από μέσα της.

Είχε αποφασίσει ότι μετά από αυτήν την προσπάθεια δεν θα ξαναδοκίμαζε και ότι αν ο θεός ήθελε να μην τις δώσει παιδί θα το αποδεχόταν.

Καμία φορά σκέφτομαι τι είναι καλύτερο τελικά…

Παλιά λέγανε αυτή που δεν έχει παιδί έχει έναν καημο, αυτή που έχει, έχει πολλούς.

Και έτσι είναι.

Ναι έχουν χαρές τα παιδιά…

αλλά έχουν και πολλές πίκρες.

Από την στιγμή που γίνεσαι μάνα ποτέ δεν ησυχάζεις.. είσαι πάντα στην τσίτα ζεις σε μια διαρκή αγωνία.

Πρώτα τα παιδιά μετά τα εγγόνια… μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου.

Γι’αυτο λέω….

Δεν ξέρω αν φαίνομαι σκληρή…

Αλλά δεν είναι σκληρό να προσπαθεί μια γυναίκα πάση θυσία να να γίνει «φυσική» μάνα ...

Με.... όποιες συνέπειες?

Είναι μεγάλο σοκ αυτό που δέχεται ο οργανισμός και η ψυχή από αυτές τις κολωορμονες.

Το έμβρυο είναι εντάξει από τη στιγμή που θα γίνει η εμφύτευση.

Πριν όμως?

Ποιος μπορεί να μας πει το... τι μπορεί να νιώθει...

Αισθάνεται...???


Δεν είναι σοκ και για εκείνο?