Σαν... σε Τοίχο !!!

Ξέρεις...?
Μου λείπεις!!!
Μου λείπει το Όνειρο.
Μου λείπει η ελπίδα.
Μου λείπεις εσύ!!!
Οχι εσύ που είσαι αλλά... αυτό που εγώ έχω δημιουργήσει.
Μου λείπει κομμάτι μου, το έχεις εσύ.
Και είναι και αυτή η απαίσια... βροχερή συνεφιασμένη μέρα... που δε βοηθάει τη σκέψη να προχώρησει.
Ούτε το καλοκαίρι τη βοήθησε.
Αλλά τέτοιες μέρες σαν και σήμερα μου δίνουν τη δικαιολογία.
Με απαλλάσσουν.
Όχι δεν είναι απαραίτητο να πεις κάτι...
ούτε απευθύνομαι σε σένα.
Εσύ είσαι τόσο… γήινος...
Δεν περιμένω ούτε θέλω κάτι από σένα.
Μη μου αφαιρείς όμως τη δυνατότητα αυτή, να σου μιλάω.
Ναι...
όπως θα μίλαγα σε έναν τοίχο, που θα τον ονόμαζα εξομολογητή και "αποδέκτη" των συναισθημάτων μου.
Μα έναν τοίχο; αναρωτιέσαι…
Ναι έναν τοίχο.
Που τίποτα δεν έχει να μου δώσει... μα ούτε και να μου πάρει.
Έναν άνθρωπο.
Τον δικό μου άνθρωπο.
Εσύ είσαι αυτός!
Είναι τρελό.
Ναι... το ξέρω!
Δικός μου άνθρωπος εσύ;
Πως; Πότε;
Δεν έχω απάντηση να σου δώσω, απλά να σου πω ότι έτσι είναι!
Ετσι νιώθω... και ΔΕΝ κάνω λάθος!
Είσαι πολύτιμος για μένα!!!
Και ας με πόνεσες.Και ας με ταπείνωσες.κι’ας ...σε μισώ μερικές φορές.
Σε αγαπώ τις περισσότερες.
Και σε νοιάζομαι.
Αστείο;
Ναι είναι!
Με νοιάζει πως νιώθεις....
Αν κρυώνεις....
Αν είσαι ευτυχισμένος...
Σε σκέφτομαι μερικές φορές μόνο σου και πονάω.
Μαγείρεψες;
Έφαγες;
Άπλωσες εκείνα τα ρούχα η θα μουχλιάσουν στο μπάνιο;
Και.... κείνες οι άδειες γλάστρες στο μπαλκόνι σου με θλίβουν, δεν με άφησες να φυτέψω λουλούδια, θα είχαν ανθίσει πολλές φορές ως τώρα.
θα ομόρφαιναν τις γρίζες μέρες,και...
θα είχα και γω κάτι να σκεφτώ, μια δικαιολογία για να σου μιλώ,να μοιραστώ μαζί σου... Τώρα τι να μοιραστώ?
Είπες πως... δεν σου έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο.
Το ξέρω!
Ούτε θα σου ξανασυμβεί!
Ούτε εμένα μου συνέβη.
Δεν συνηθίζω να μιλώ σε τοίχους!!!
Συνειδητά νιώθω ότι νοιώθω.
Μη λυπάσαι...
Μη με λυπασαι!!!
Να προσέχεις τον εαυτό σου μάτια μου...
Γιατί...
Εγώ σε έχω ανάγκη!!!
Γιατί εγώ σε χρειάζομαι!!!