Και εγώ στο παιχνίδι...

7 Αλήθειες!


Τι να κάνω, θα παίξω μιας και μου το ζήτησε η αγαπημένη μου Μαρία Τζιρίτα. http://mariatzirita.psichogios.gr

Λένε ότι με αυτό το παιχνίδι, γνωρίζουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον.
Εγω αυτό δεν το πιστεύω.
Για τον απλό, απλούστατο λόγο... Όλοι θα γράψουμε τις... Όμορφες αλήθειες της ζωής και του χαρακτήρα μας. Δεν ξέρω κανέναν που θα έγραφε ποτέ τα κακά και τα ανάποδα του.

Ας πω λοιπόν και εγώ τις 7 αλήθειες μου, όσο πιο... Αντικειμενικά, μπορώ και... Γίνεται.


Πρώτη αλήθεια.
Είμαι πεισματάρα και ξεροκέφαλη. Αυτο που λεμε...Σκαω γαιδαρο.
Έτσι και μου μπει κάτι στο μυαλό... Δεν υπάρχει περίπτωση, να μην το κάνω

Δεύτερη...
Μετάνιωσα για αρκετά πράγματα στη ζωή μου. Ένα από αυτά ( και το σοβαρότερο) είναι που εγκατέλειψα τις σπουδές μου στο θέατρο.
Έπρεπε να είχα βρει τρόπους να τα καταφέρω να συνεχίσω.
Είναι κάτι αυτό που με κάνει δυστυχισμένη, και δεν μπορώ ακόμα να συγχωρήσω τον εαυτό μου.

Τρίτη...
Μου αρέσει πολύ η συζήτηση.Πιστεύω πως όλα τα προβλήματα λύνονται με μια έντιμη και ειλικρινή συζήτηση.
Τρελαίνομαι όμως...Για τα ξενύχτια που κάνουμε συζητώντας με τις φίλες μου.

Τέταρτη...
Είμαι καλός άνθρωπος από τη βάση μου. Δεν έχω μέσα μου κακίες. Ναι... Θυμώνω καμιά φορά πολύ, και μπορεί να πω πολύ κακά πράγματα (και να τα ευνοώ εκείνη τη στιγμή) αλλά είμαι ανίκανη για κάθε τι κακό.

Πέμπτη...
Είμαι τόσο ειλικρινής που εκνευρίζομαι πολλές φορές και εγώ η ίδια. "Πετάω" χωρίς δεύτερη σκέψη από τη ζωή μου έναν άνθρωπο, αν ανακαλύψω ότι μου λέει ψέματα ( όχι μόνο μια φορά, και αφού τον κάνω πρώτα... "σκουπίδι") γιατί θεωρώ πως με υποτιμά.

Έκτη...
Έχω πάρα πολλές ανασφάλειες γενικά, άλλα... Δεν αφήνω να φανούν.
Από την άλλη... Νοιώθω τόσο σίγουρη για τον εαυτό μου... Τοσο δυνατή και περήφανη...

Έβδομη...
Δεν μου αρέσει να μαγειρεύω, και ούτε να φτιάχνω γλυκά φυσικά.
Τρελαίνομαι όμως,να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου κατά καιρούς.
Ράψιμο, κοσμήματα, συνθέσεις με λουλούδια, καμιά φορά τολμώ και να "ζωγραφίζω", κλπ...Τελευταία μου τρέλα το Decoupage Το οποίο θα είναι και το τελευταίο επάγγελμα της ζωής μου μόλις μάθω όλα του τα μυστικά.


Δεν θα καλέσω κανέναν να παίξει, γιατί οι περισσότεροι φίλοι μου το έπαιξαν νομιζω. Όποιος θέλει λοιπόν ας παίξει.

Μια φορά και έναν καιρό…

Ήταν ένας πρίγκιπας.
Είχε πανοπλία που άστραφτε στον ήλιο, και ένα μακρύ και αιχμηρό δόρυ ...
Για να κυνηγάει... Μπεκάτσες.
Και φυσικά... ένα όμορφο και ρωμαλέο άλογο. Περνούσαν όμως οι μέρες... τα χρόνια... ο καιρός...
Αυτός μεγάλωνε ... Η πανοπλία του πάλιωνε... Το δόρυ ράγισε.
Το άλογο κουράστηκε. Αρρώστησε και... ψόφησε!
Όμως, ο πρίγκιπας... στην κοσμάρα του!
Δεν έδινε σημασία, ούτε στη φθορά της πανοπλίας του, ούτε στο ραγισμένο του δόρυ, ούτε ... στο ψόφιο άλογο!
Και συνέχιζε να περπατάει καμαρωτός καμαρωτός, στο δάασος
εξακολουθώντας απτόητος να κυνηγάει... Μπεκάτσες!

Μια γιαγιά είμαι...
Που αντί να κάτσω ήσυχα ήσυχα και να πλέξω καμιά ζακετούλα για την εγγονούλα μου, κάθομαι η ονειροπαρμένη, και σκαρφίζομαι παραμυθάκια.
Και... Κλασικά! Τι παραμύθι λες σε ένα κοριτσάκι;
Για πρίγκιπεεες…!!!

Κληρονομιές είναι αυτές χρυσά μου...

Τέτοιες... "μαλακίες" δεν μας λέγανε και μας οι γιαγιάδες μας;

Και... (Ακόμα και τώρα στα γεράματα...που λέει ο λόγος)... Το ένα μάτι είναι κατω στο δρόμο, μη σκοντάψουμε...( γιατί... έτσι και σπάσει κανένα πόδι σε αυτήν την ηλικία.... Τη γάμησες.) Και το άλλο... Στη γύρα.
Μη και... φανεί κανένας πρίγκιπας, και χάσουμε την ευκαιρία να ζήσουμε το παραμύθι.

Είπα κι' εγώ...να μη σπάσω την παράδοση.
Σιγά,( ποια είμαι εγώ για να το κάνω;)
Άσχετα αν μεθαύριο θα με βρίζει η μικρή, γιατί θα διαπιστώσει πως... Δεν υπάρχουν πρίγκιπες...
Α... Ναι... Έχω και άλλα παραμύθια.
Με νεράιδες ... βασιλόπουλα ... πούπουλα ... και μετάξια.
Τι; Νομίζετε ... Είναι απλό να είσαι γιαγιά;
Και μάλιστα ... Νεραιδογιαγιά. Γιατί εγώ που με "βλέπετε"... Δεν είμαι μια απλή γιαγιά. Είμαι η γιαγιά μιας νεράιδας. Άρα ... νεραιδογιαγιά.
Τι να κάνω...;
Τι να του πω του παιδιού;
Ότι ζει, σε έναν κακό και σκληρό κόσμο; Ότι πρέπει να προσέχει σε κάθε της στιγμή; Ότι... Δεν θα πρέπει να εμπιστεύεται... Κάτι που μοιάζει τόσο με την ίδια; Που έχει όπως και εκείνη ... δυο πόδια... Δυο χέρια... Μυαλό... Καρδιά... Συναίσθημα... Και... Λέγετε ... Άνθρωπος, συνάνθρωπος... Πως να το πεις αυτό σε ένα πεντάχρονο;
Πως να το πω...;
Αφού... Καλά καλά, δεν το έχω πιστέψει ούτε εγώ.



(Γράφτηκε στις...03/07/06)

Τώρα πια...

Περπατώ αργά…
Τα όνειρα να μη ξυπνήσω,
στο μισοτελειωμένο υφάδι της ζωής μου, βρίσκω ξανά, την χαμένη μου σαΐτα,
που στέκεται εκεί, μ' ένα παράπονο να με κοιτά.
Με κάνει και θυμώνω.
Τόση καρτερικότητα
Τόσο παράπονο βουβό.
Δεν με κατηγορεί, μα κλαίει!
Δεν με μαλώνει, μόνο με μάτια με κοιτάζει υγρά…
Και πόσο θέλω να την πάρω αγκαλιά…
Και να την παρηγορήσω...με λόγια όμορφα, γλυκά....
Διστάζω όμως έτσι που κοιτά,
φοβάμαι,μην την παρασύρω πάλι
Σε όνειρα και δρόμους…
Που και τις δυο μας πονούν........
Άκου ζωή μου…
Σ' Αγαπώ.
Κι’ αν λάθη έκανα,ήταν γιατί…
Ο ήλιος πίστεψα,για μας παντοτινά θα λάμπει.
Άμαθη ήμουν,κι’ αφελής.
Σε λόγια πίστεψα, και πλάνα μάτια.
Μα τώρα έμαθα και ξέρω.
Σήκω να περπατήσουμε μαζί…
Σε δρόμους που δεν κρύβουνε
αγκάθια κι’ άσχημες στροφές.
Δεν θα ανεβούμε βουνά…
δεν θα κατέβουμε χαράδρες.
Έλα… να πάμε μαζί στη δύση μας….
τα λάβαρα κρατώντας.

Γερμανία-Ελλάδα 0-2

Σήμερα...
Την περίμενα τη σημερινή μέρα, με αγωνία, με φόβο, και... Ελπίδα.
Τις δυο προηγούμενες μέρες έπεσα σε απελπισία .
Τι θα συμβεί; και αν συμβεί τι θα κάνω;
Όλον αυτόν τον καιρό που είμαι εδώ, προσπαθώ να διώξω μακριά τις μαύρες σκέψεις που... Απρόσμενα ξεφυτρώνουν, και ψάχνουν μέρος να θρονιάσουν.
Τις διώχνω μακριά μου, όχι δεν θα πιστέψω στο κακό.
Εγω θα έχω σύμμαχο μου την αισιοδοξία και την ελπίδα.
Εχθές όμως...
Σήμερα στις 8 ήμασταν ήδη στο νοσοκομείο, και στην αίθουσα της χημειοθεραπείας.
Νοσοκόμες ευγενέστατες...
( Μεταξύ μας... Ποτέ δεν με έπεισε αυτή η... ευγένεια.
Πρέπει να παραδεχτώ όμως ότι είναι καλές ηθοποιοί, αφού... Καταφέρνουν τις περισσότερες φορές, να χαμογελούν και...Τα μάτια.)
Ψυχροί άνθρωποι αδερφάκι μου... Παγεροί.
Εκεί που βλέπεις ένα γλυκύτατο χαμόγελο, γεμάτο κατανόηση και προσφορά...
Σε δευτερόλεπτα, ένα τσαφ... Και αντικρίζεις ένα πρόσωπο που σε κάνει να θέλεις να φύγεις μακριά πανικόβλητη.
Βεβαιώθηκα απόλυτα σήμερα, παρατηρώντας 2 συγκεκριμένες που αν δεν ήμουν σε ξένο τόπο Θα τις βουτούσα από τα μαλλιά.
Σταματάω τη μια ... Από αυτές τις ... "Γλυκύτατες" στο διάδρομο.
Σας παρακαλω... μια ερώτηση θέλω να σας κάνω...
Ορίστε, λέει... αλλά με παγώνει ολόκληρη το βλέμμα, και το πόδι στον αέρα για το επόμενο της βήμα.
Βιαζόταν και δεν μου άφηνε κανένα περιθώριο, έπρεπε να βιαστώ αν ήθελα να μου κάνει την τιμή να με ακούσει.
Τι; δεν ξέρω καλά τη γλώσσα και πρέπει να μιλάω αργά ψάχνοντας τις λέξεις; Τολμάω και δεν ξέρω γερμανικά τέλεια; Ατύχησα!
Τώρα... θα μου δείξει αυτή...
Μήπως εργάζεται εδώ στο νοσοκομείο σας κάποιος Έλληνας γιατρό... κάποιος οτιδήποτε...
Θέλω να να μου εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει, μέχρι τώρα κανείς δεν μου έχει πει κάτι (τόλμησα να ξεστομίσω)
( τα λέω και δεν μπορώ να μη σκεφτώ...
Να έτσι την βουτάς από το μαλλί την καριόλα, και την πατάς κάτω να τη λιώσεις).
Γιατί... Με κοιτάζει τόσο κακά... τόσο περιφρονητικά...
Ένοιωθα τα δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια μου, τα έστελνα με πείσμα πίσω...
Όχι μωρή σκύλα... Δεν θα σου δώσω την ικανοποίηση να με δεις να κλαίω.
Λυπάμαι... Δεν ξέρω ελληνικά για... να σας βοηθήσω.
Και ούτε δουλεύει κανένας Έλληνας εδώ.
Αν θέλετε να μάθετε, να φέρετε μαζί σας κάποιον που ξέρει καλά γερμανικά, και καλά ελληνικά.
Ναι.. Εσένα περίμενα να μου το πεις... Που να τον βρω, ρε μουλάρα;
Έφυγα...
Αδειαζαν οι φιάλες, και καμιά δεν έμπαινε στον κόπο να έρθει τις αλλάξει, σας παρακαλώ... Έλεγαν ένας ένας οι ασθενείς. Ειδοποιείτε ότι τελείωσε;
Ειδοποιούσα, άλλες φορές εγώ, άλλες κάποια άλλη συνοδός.
Όσες, φορές συνάντησα κάποια, η οποία ερχόταν μετά από κάνα τέταρτο...
Τελείωσε και η τελευταία δικιά μας. Πήγα έξω από το γραφείο, περίμενα να τελειώσει τη δουλειά που έκανε, και τις είπα ότι τελειώσαμε.
Ένα λεπτό... απάντησε τσατισμένη ( άντε πνίξου βρώμοελληνίδα, είμαι σίγουρη ότι σκεφτόταν. Ξέρω τι λέω!)
Είχε περάσει μισή ώρα και δεν είχε έρθει.
( Ο άνθρωπος αυτός... Επί 5 συνεχόμενες ώρες έπαιρνε χημειοθεραπεία. Και σε λίγο θα πήγαινε για ακτινοβολία).
Σηκώθηκα πάνω αποφασισμένη να τη φέρω, έστω και σέρνοντας αν χρειαστεί.
Πήγα κάθισα ακριβώς απέναντι της,την κοίταζα και περίμενα. σε μισό λεπτό... με προσπέρασε και ήταν ήδη στο θάλαμο , μεταμορφωμένη στη γλυκύτατη νοσοκόμα που είδα το πρωί.

Αγγελούδια είναι οι δικές μας νοσοκόμες.
Τουλάχιστον ξέρεις με τι έχεις να κάνεις.
Ε... Και όπως και να γίνει... Έχουμε ακόμα...Μια ευαισθησία σαν λαός.

Αγοράζω ... όσο, όσο.

Αισιόδοξες σκέψεις...
Που τις πουλούν;
Να αγοράσω πολλά κιλά θέλω...
Τόνους ίσως, όσο κι αν κοστίζουν...
Αφού... Δεν τις χαρίζουν πια...
Ας τις αγοράσω.
Αφού...Ούτε και σαν δανεικές μου επιστρέφουν κάποιες όλοι αυτοί... που τους τις χάριζα απλόχερα τότε που είχα περίσσευμα.
Τότε που... Τίποτα δεν φοβόμουν.
Τότε που... Εμπόδιο κανένα δεν έβρισκα μπροστά μου.
Η, κι αν έβρισκα, έκανα πως δεν το έβλεπα και προχωρούσα αγνοώντας το.
Θαρρείς και... Με εκδικούνται τα αγνοημένα εμπόδια τώρα.
Δυνάμωσαν ... Αποδυναμώθηκα...
Και με τιμωρούν...
Για την αδιαφορία μου.
Για τη χαρά μου.
Για τα όνειρα μου.
Για τα νιάτα μου.
Για την αισιοδοξία μου.

Μου λείπεις απελπισμένα ... Άλλα ... Σε πέταξα από τη ζωή μου!!

Τριάντα οκτώ χρόνια...
Τόσα εσύ και εγώ περάσαμε μαζί...Τι μαζί δηλαδή...Ένα!
Εγω, και εσύ... είμαστε ένα.

Κοριτσάκι ήμουν όταν σε..."Πρωτογνώρισα"
Ένοιωσα... "Σπουδαία" όταν σε πρώτοκράτησα ανάμεσα στα δάχτυλα μου...
Και όταν τα τρυφερά μου χείλη σε πρωτακούμπησαν... Ρούφηξαν την πρώτη ηδονή της μακροχρόνιας σχέσης μας
Μοιράστηκα χαρές και λύπες μαζί σου...
Ένοιωθα να με... "Στηρίζεις" σε πολλές δύσκολες στιγμές.
Εκεί και στις χαρές... εσύ και εγώ ένα.
Γάμοι...Γεννητούρια...Αρρώστιες...Κηδείες...Έρωτες χαμένοι...Έρωτες κερδισμένοι...
Εσύ εκεί.
Σε κουβαλούσα πάντα μαζί μου.
Έδωσα μάχες για σένα, έφαγα πολύ ξύλο για χάρη σου...Όταν...Με τσάκωσε ο πατέρας μου μαζί σου κρυφά στην τουαλέτα.
Έδιωξα ανθρώπους από κοντά μου, επειδή δεν σε συμπαθούσαν, ( αν θέλετε έμενα -έλεγα θα με δεχτείτε μαζί του)
Γινόμουν θηρίο κάθε φορά που κάποιος μιλούσε εναντίον σου, Σε επέβαλα παντού και πάντα. Προκλητικά πολλές φορές.
Δεν μπορούσα λεπτό να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα...Όσο κι αν μου λέγαν - και το ήξερα και εγώ- πως σιγά σιγά με καταστρέφεις...
Ήσουν κάτι παραπάνω από έρωτας...Πιο πάνω από πάθος.
Έγινες η αρρώστια μου!
Όμως...
Εγω αποφάσισα να μην ζω σαν άρρωστη.
Με κούρασες πια... Σε βαρέθηκα. Βαρέθηκα να είμαι έρμαιο σου.
Με έκανες να μισήσω τον εαυτό μου για την αδυναμία μου να σε πετάξω σε ένα σκουπιδοτενεκέ, και να μη σε αναζητήσω πότε ξανά.
Είναι αρκετός καιρός τώρα που σκέφτομαι να ξεφύγω από σένα...
Δεν μπορώ όμως...Είσαι μέσα μου παντού...Σε κάθε μου κύτταρο, Θέλω να σε διώξω από μέσα μου... Από πάνω μου... Από τη ζωή μου.
Καιρό το λέω...Προετοιμάζομαι καιρό για τον αποχωρισμό μου από σένα...
Θα το κάνω..Έλεγα...
Μπα..Δεν μπορείς... Έλεγε μια φωνή μέσα μου...
Δεν μπορείς...Έλεγαν και όλοι οι άλλοι τριγύρω σαν χορωδία...Δεν θα τα καταφέρεις.
Τα πήρα χοντρά...!!!
Δεν θα τα καταφέρω; Εγω;

30-09-2008

Εδώ και ένα μήνα περίπου... Έχω ορίσει αυτήν την ημερομηνία σαν την ήμερα που θα σταματήσω να καπνίζω
Στις 3 το μεσημέρι κάπνισα το τελευταίο μου τσιγάρο.
Το πέταξα μισό...
Τέσσερις ώρες τώρα και... κρατιέμαι... σφίγγομαι... τρώω...
Μου λείπει... Ένα τσιγαροοοοοοοοοοοοοοο...............

Θα τα καταφέρω...;
Ναι...
ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ!!!

Και του κουτρούλη ο γάμος...

Μακρύ, λίγο πάνω από τον αστράγαλο κόκκινομπορντό φόρεμα,παλιάς μόδας δεκαετίας και βάλε.
Μαύρη φτηνιάρικη εσάρπα, ριγμένη ατσαλα στους ώμους.
Μαύρα στρωτά παπούτσια, αυτά που φοράει κάποια για να πεταχτεί μέχρι απέναντι στο περίπτερο για τσιγάρα.
Μαλλιά λουσμένα, πιασμένα με μικρά κοκαλάκια γύρω από όλο το κεφάλι.
Βλέμμα...Βλέμμα Μα τι είχε αυτό το βλέμμα...;
Είχε θλίψη; είχε πόνο; είχε χαρά; είχε ενοχή; Δεν είχε τίποτα;
Μήπως είχε παράπονο;
Δυο τεράστια γκρίζα μάτια, που δεν έλεγαν τίποτα. Έλεγαν όμως τόσα πολλά..
Ήταν η νύφη.
Ένα δεκαοχτάχρονο, ψιλό αδύνατο άχαρο κορίτσι, που όμορφο δεν το λες με τίποτα.
Άσχημο μάλλον. Μόνο δυο μάτια ήταν όλη της η παρουσία.
Παραδίπλα ένα χαριτωμένο δίχρονο αγοράκι. Το παιδί της.
Εκεί γύρω 5-10 άνθρωποι, στεκόταν έξω από το δημαρχείο για να παρεβρεθούν στο...Μυστήριο.
Ανάμεσα τους και ο γαμπρός. Ένα πανύψηλο όμορφο τριανταδυάχρονο παλικάρι,που έχει άλλα δυο παιδιά σκορπισμένα εδώ κι εκεί.. (κοπέλες πια) από δυο διαφορετικές γυναίκες. ( Η νύφη είναι η τρίτη μάνα) Και που τη ζωή του την έχει κάνει σκατά από την εφηβεία του ακόμα.
Σε περίπου ένα χρόνο αποφυλακίζετε για πολλοστή φορά, είναι σε τετραήμερη άδεια για το γάμο τώρα...
Κανείς δεν συνόδευε τη νύφη.
Απούσα η μάνα. (και έτσι ισως έπρεπε) Ούτε αδερφή, ούτε αδερφός.
Κανένας θείος, καμιά θεία.
Ούτε καν μια γειτόνισα.
Αντίθετα ο γαμπρός είχε...Αυλή...
Ανάμεσα σε όλους αυτούς και εγώ.
Είχα αποφασίσει να μην πάω, έπρεπε όμως, και πήγα με βαριά καρδιά.
Έδωσα ψυχρά το χέρι μου στη "Νύφη" όταν μας κάναν τις συστάσεις,και αναρωτιόμουν...
Μα δεν έχει τίποτα από όλα αυτά που θα κάνουν έναν άντρα να ξετρελαθεί μαζί της.
Δεν έχει καν την..."πουτανιά". Φανταζόμουν ένα τσουλί του κερατά, τούτη εδώ όμως...
Τελείωσε ο..Γάμος, και πήγαμε στο σπιτι της μητέρας του γαμπρού να..."Γιορτάσουν" το κατόρθωμα του γιου.
Αφού τελείωσαν τα σχετικά, γλυκά καφέδες κλπ... Σηκώθηκα να φύγω ( ναι ναι... Χωρίς να ξεράσω, έχω αντοχές).
Χαιρέτισα έναν έναν όλους, και άπλωσα το χέρι να χαιρετίσω και τη νύφη.
Θεέ μου... Αυτό το βλέμμα...
Εκείνη, μου δίνει το αδύνατο χεράκι της και με πλησιάζει... Σκύβει... (με έριχνε ένα κεφάλι) έρχεται στην αγκαλιά μου, με έναν τρόπο...Τόσο τρυφερό, τόσο ζεστό, τόσο φοβισμένο...Ένοιωσα πως μου ελεγε... Μη με κρίνεις τόσο αυστηρά,δεν φταίω... Ενα παιδάκι είμαι, μεγαλωμένο χωρίς αγάπη, δεν με χάιδεψε ποτέ κανένας πατέρας.

Πρώτη φορά μια αγκαλιά μου " Μίλησε" τόσο.
Δεν μπόρεσα να μην ανταποκριθώ σε αυτή την απελπισμένη αγκαλιά. (ήθελα να ουρλιάξω, να τα σπάσω όλα,να φτύσω κατάμουτρα όλους αυτούς που γιόρταζαν. Τι γιόρταζαν αλήθεια; Άνθρωποι μη σκεπτόμενοι. μηχανές κακοκουρδισμένες, με νέας τεχνολογίας σάπια ανταλλακτικά...
Δεν άντεξα να μη χαϊδέψω με αγάπη αυτούς του αδύναμους ώμους που είχαν χωθεί στην αγκαλιά μου, και να νοιωσω τη δυστυχία αυτού του πλάσματος... Που δεν ήθελα καν να γνωρίσω, που θεώρησα ότι ήταν ότι χειρότερο.
Άκουγα πολλά.
Έριξα ευθύνες στη μικρή. Και δεν την απαλλάσσω τώρα...
Αλλα.... Που πας μωρή... " Μάνα"... Με κορίτσι στην εφηβεία, και σπιτώνεις (τον κατά πολλά χρόνια νεότερο σου) γκόμενο;
Σε δουλεύανε για χρόνια, και όταν πήγαινες για δουλειά, ο "μάγκας" σου την φυστίκωνε την δεκατετράχρονη κόρη, (και δεν ήταν ο πρώτος)
Ε...Πολυ θέλει; γκαστρώθηκε η μικρή, ποιανού είναι το παιδί, παιδί μου; δεν ξέρω... Σε ένα πάρτι που είχα πάει, είχα πιει πολύ, και δεν θυμάμαι.
Α..Ωραία θα το μεγαλώσουμε μαζί το παιδί. ( είναι απλό για σας να γεννάνε τα παιδιά σας , το κράτος πληρώνει, ε.. όλο και κάτι περισσεύει πάντα να φάνε και οι υπόλοιποι. Σιγά μην καθίσετε να σκεφτείτε... Βαθύτερα...)
Και γεννήθηκε το παιδί...Και μεγάλωνε...Και έμοιασε αυτουνού που είχες στο κρεβάτι σου τις νύχτες.
Δεν είσαι χαζή... Το ψυλλιαζόσουν, άλλα δεν ήθελες να το πιστέψεις, ώσπου...Σου το ξεφούρνισαν. (βλέπεις...το πήδημα εξελίχτηκε σε... Ερωτα αγάπη)
Που να το φανταστείς και συ τώρα.. Ότι το ίδιο σου το παιδί θα σου τον πάρει τον όμορφο ;
Καταλαβαίνω το σοκ που πέρασες, άλλα βρε κοπέλα μου...
Αφου έγιναν όλα όσα έγιναν, αφού ξέρεις ότι αύριο παντρεύονται, γιατί δεν συγχωρείς;
Το παιδί σου μόνο.
Γιατί δεν του αγοράσες ένα φόρεμα της προκοπής;
γιατί δεν της δίνεις την ευχή σου, καταπίνοντας τον δικό σου πόνο;
Γιατί τα μάτια του την ήμερα του γάμου του να γράφουν θλίψη;
Γιατί κατηγορείς ένα παιδάκι, για την δική σου "εγκληματική" συμπεριφορά;

Δεν ξέρω τι ζωή θα έχει αυτό το ζευγάρι (μόνο να φανταστώ μπορώ).
Ξέρω όμως, ότι αυτά τα μάτια, αυτό το βλέμμα, θα τα έχω για πολύ καιρό μπροστά μου.

Τέχνη με χαρτοπετσέτες...Και οχι μόνο... Decoupage

Το αποφάσισα!!!

Ήρθε η στιγμή...

Να σας δείξω τα...Τερατουργήματα μου!!!

(Δεν θέλω γελάκια και ειρωνιούλες, να μου κάνετε τη χάρη εντάξει...; Το ξέρω ότι χρειάζομαι πολύ δουλειά ακόμα ως που να μάθω.)Περιττό να σας πω ότι... Δεν έχω αφήσει πιάτο για πιάτο στο σπίτι χαχαχα, ψάχνουμε που θα φάμε κάθε φορά...

Ωστόσο... Είναι καλοδεχούμενα τα σχόλιά σας, όπως και οι ιδέες σας και οι παρατηρήσεις σας.

Δρομάκι;http://dromaki.blogspot.com και Αφροδίτη http://arts.pblogs.gr/(αν τα δεις)... Και όποια-ος γνωρίζει την τεχνική... Δυσκολεύομαι στο στρώσιμο της χαρτοπετσέτας -και οχι μονο- μου βγαίνουν με ζάρες, κανένα κόλπο να στρώνουν; Θα τα καταφέρω κάποτε, ε; τι λέτε;

Εγώ...Μια ξένη.

Εγω. Ποια είμαι λοιπόν εγώ; Είμαι μια γυναίκα όχι νέα (αισθάνομαι όμως έτσι), ούτε γρια. Ούτε όμορφη πολύ, (Υπήρξα όμως, κάποτε). Ούτε άσχημη. (ποτέ δεν υπήρξα). Ψωνάρα όμως...Ήμουν και...Εξακολουθώ όπως βλέπετε. (Ο λύκος κι αν εγέρασε...χαχαχα
Μια γυναίκα που βαδίζει με σταθερά, συνειδητά βήματα προς... Την φθορά και το τέλος μιας ζωής που...Δεν μου χάρισε "κάστανα" ποτέ. Αντίθετα μου έδειξε από πολλή πολλή νωρίς το πιο κακό της πρόσωπο. Και εγώ όμως... Δεν της χαρίστηκα. Κόντρα αυτή; κόντρα και εγώ.Ότι μου έδινε το έπαιρνα, το περνούσα από το κόσκινο της ψυχής μου και κρατούσα το καλύτερο. Τα άλλα τα έβαζα στην άκρη, σχεδόν τα ξεχνούσα, έτσι πίστευα πως έπρεπε να κάνω αν ήθελα να βρω νικήτρια από την κόντρα μαζί της. Και βγήκα!Η τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι εγώ. Για άλλους μπορεί να θεωρούμε αποτυχημένη (χέστηκα όμως) Θεωρώ επιτυχία το ότι έχω ανθρώπους γύρω μου που τους αγαπώ και με αγαπάνε, επιτυχία που γέννησα και μεγάλωσα τρια υπέροχα πλάσματα, τρεις καταπληκτικούς ανθρώπους, που τους έμαθα να αγαπάνε τη ζωή ( ειρωνεία ε; Είπαμε κόντρα...Αλλά... την αγαπάω την πουτάνα ζωή όπως κι αν με...έπαιξε) Και τους ανθρώπους.Επιτυχία που οι φιλίες μου κρατάνε χρόνια και χρόνια ( κάποτε λέγαμε με τις φίλες μου για γκόμενους και νέες αγάπες, και τώρα ...Για γιατρούς και...Παθήσεις. Πλάκα κάνω - πάλι τα ίδια λέμε στο...Ενδιάμεσο.) Θεωρώ Επιτυχία που μπορώ και χαμογελώ ακόμα...Που κάνω όνειρα...Που βρίσκω πάντα τρόπους να έχει χρώματα και ευωδιές η ζωή η δική μου, και όσων αγαπώ, που μπορώ να κοιτάζω τους ανθρώπους κατάματα με βλέμμα καθαρό. Που έχω αγάπη μέσα μου που ξεχειλίζει, με πλημμυρίζει, μου περισσεύει και την μοιράζω χωρίς τσιγκουνιές, χωρίς πρέπει, και δήθεν.
Επιτυχία που κατάφερα και παρέμεινα παιδί, που δεν "μεγάλωσα" που δεν με σάπισε όποια σαπίλα κι αν συνάντησα.

Εγω λοιπόν...(Ξέχασα για ποιο λόγο ξεκίνησα να το γράφω αυτό, βρεεε... καλώς τον μου τον Αλτς...) Α ναι...
Είχα έναν άντρα μια φορά και έναν καιρό. (Δεν είχα μόνο έναν, άλλα...Δεν είναι του παρόντος)
Αυτός ο άντρας λοιπόν, πριν μερικά χρόνια με εγκατέλειψε για μια άλλη γυναίκα.
Πριν αρκετό καιρό προσπάθησε να..."Ξαναεπικοινωνήσουμε" (αφού η άλλη...Τον έστειλε για βρούβες).
Αποφάσισα για μια και μοναδική φορά στη ζωή μου να βάλω μπροστά τη λογική ( πάντα με κυριαρχούσε το συναίσθημα σε όλη μου τη ζωή) Άσε...Σκέφτηκα, μην την κλείνεις την πόρτα, ποτέ δεν ξέρεις...Έτσι κι αλλιώς σε διαφορετικές χώρες ζούμε...
Το άφησα πάντως ανοιχτό το θέμα.
Ώσπου... Ήρθε το τηλεφώνημα. Πρόβλημα υγείας σοβαρό. Καρκίνος. Παρηγοριές τηλεφωνικές, λόγια αισιοδοξίας κουράγιο...Όλα τηλεφωνικά...
Δεν άντεξα. Αυτός ο άνθρωπος ήταν κάποτε επιλογή μου, τον παντρεύτηκα, δεν μπορώ να πω ότι έζησα καλά μαζί του...Όμως...Του χρωστάω! Μεγάλωσαν σχεδόν τα παιδιά μου μαζί του, ήταν δεύτερος πατέρας για αυτά, ήταν ηθικός (σε ότι αφορά τα παιδιά μου).
Την πήρα την απόφαση. Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς. Δεν μου το επέτρεπε η συνείδηση μου, να μην είμαι κοντά του στης δύσκολες ώρες που περνάει.
Όχι...Δεν το έκανα από υποχρέωση! Ούτε για να κάνω την καλή, σε ποιον άλωστε; (αυτοί που με γνωρίζουν αληθινά, ξέρουν πόσο καλή είμαι...Αλλα και πόσο κακιά μπορώ να γίνω όταν με 'δαγκώνουν') Ήταν το μόνο που ήθελα να κάνω!!!
Πόνεσα και πονάω για αυτόν. Ήθελα να είναι καλά. Πόνεσα πολύ περισσότερο από ότι και εγώ η ίδια πίστευα πως θα πονέσω.
Είμαι εδώ τώρα, και προσπαθώ να...Φαίνομαι δυνατή, να προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη.
Δεν ξέρω που την βρίσκω τη δύναμη. Ώρες ώρες φοβάμαι τόσο πολύ...
Μου λείπει το σπίτι μου, τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, οι άνθρωποι μου.
Είμαι μόνη μου, σε μια ξένη χώρα ανάμεσα σε ξένους ανθρώπους, που ούτε τη γλώσσα τους ξέρω καλά καλά, παλεύοντας με τι;
Με τον καρκίνο; με τον θάνατο; με τι; και με τι όπλα; που... πήγα να ρωτήσω τον γιατρό, εξηγώντας του ότι είμαι Ελληνίδα και τον παρακάλεσα να προσπαθήσει να μου μιλάει αργά για να καταλαβαίνω τι μου λέει,μιας και δεν ξέρω καλά τη γλώσσα, και εκείνος...Μου μίλαγε όπως θα μίλαγε κανονικά σε μια γερμανίδα. ( μετά έμαθα ότι είναι Τούρκος) διαφορετικά...Δεν μπορώ να το εξηγήσω...
Στην άγνοια λοιπόν... Ότι ξέρω το ξέρω από τον ίδιο τον ασθενή, που του τα λένε όλα εδώ οι γιατροί,λέει...

Έτσι...Για να περάσει η ώρα...Και να μην τρελαθώ,(Περιμένοντας τα δύσκολα, γιατί όπως ο ίδιος μου λέει...Είμαστε στην αρχή ακόμα, σε λίγο θα ξεκινήσουν οι ακτινοβολίες, οι χημειοθεραπείες, και δεν ξέρω τι άλλο ακόμα). Ασχολούμαι και μαθαίνω την τεχνική της χαρτοπετσέτας Decoupage, χωρίς πολλά υλικά εδώ, μόλις τα είχα αγοράσει και δεν πρόλαβα να φτιάξω σχεδόν τίποτα εκεί, όταν έφυγα. Θα σας βάλω φωτογραφίες να δείτε τα...Κατορθώματα μου...Μόνο αν μου υποσχεθείτε ότι Θα μου...χαϊδέψετε τα αυτιά χεχε... ψέματα λέω...Έτσι κι αλλιώς θα σας δείξω αυτά που φτιάχνω.

Και επίσης... Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, στον άνθρωπο που πίστεψε, και με βοήθησε τόσο, να πραγματοποιήσω αυτό μου το όνειρο. Να είσαι καλά, όπου... Κι αν είσαι!!!

Οι στροφές και αυτού του δρόμου...

Ναι…Το ξέρεις.
Το ξέρεις πως με πληγώνεις.
Εγώ σε κάθε στροφή, σε κάθε σοκάκι αυτού του δρόμου,
πάντα εσένα περίμενα .Κι' άλλαξες τόσες μορφές ,τόσα πρόσωπα .Πού δεν ξέρω , αν θα τα ξαναδώ.
Κι ήμουν πάντα τόσο μόνη ,πού στην ερημιά τού πλήθους έψαχνα μία όαση, να δροσίσω το κορμί μου,την ψυχή μου.
Πέρασες, και χάθηκες, από μπροστά μου, αργά μα και τόσο γρήγορα.
Σαν φως...Σαν ήλιος...Σαν βροχή.
Δεν μπορώ να σε κρατήσω ούτε στα χέρια μου, μα ούτε και στην καρδιά μου.
Φοβάμαι το παγωμένο σου βλέμμα και έτσι δεν σε κοιτώ στα μάτια,και σε αφήνω να τριγυρνάς, στους δρόμους...Στα λεωφορεία...Στις συνοικίες... Σε πόλεις και νομούς...
Ώσπου να βρεις αυτό πού ψάχνεις, τις νύχτες πού η μοναξιά, σου γεννά ίσως μία μικρή θλίψη για μένα.
Ίσως αυτή πού περιμένεις, να έρχεται, Ίσως να βρίσκεται κάπου εδώ κοντά στο δρόμο .
ίσως, τα κόκκινα βαμμένα χείλη της, να ζωγραφίσουν το σώμα σου απόψε.
Μα εγώ είμαι δίπλα σου.
Και αν δεν με δεις, θα ξαναγυρίσω στη βροχή.
και βέβαια το ξέρεις πώς με πληγώνεις.
Πιο πολύ, κι' από σύρσιμο ξυραφιού πάνω σε σάρκινη φλέβα.
Πιο πολύ, κι' από ένα πυρωμένο σίδερο μες τα στήθη μου.
Οι στροφές και αυτού του δρόμου, κομμάτια τα έκαναν τα όνειρα μου.

Γιαγιά…Πες μου ένα παραμύθι…

Λείπω!
Είμαι εδω που ο χρόνος σταματά για μένα πάντα, εκεί που ξαναγίνομαι μικρο κορίτσι, που έζησα τις πιο γλυκές μου αναμνήσεις!


Στον τόπο που λατρεύω όσο κανέναν άλλο, εδώ που ζουν ακόμα οι νεράιδες και τα άλλα ξωτικά της παιδικότητας μου.Λείπει βέβαια η γιαγιά... Κανείς δεν υπάρχει πια να μου διηγηθεί ιστορίες για δράκους,και το φίδι με το καπέλο που...συγκατοική μαζί μας στη σκεπή εκείνο, τα βράδια όμως... πάντα κατέβαινε να φυλάει το σπίτι(κανείς δεν έπρεπε να το δει).και η χαράδρα που μέσα του ζούσε ο τεράστιος δράκος που όταν θύμωνε έβγαιναν φωτιές από το στόμα του και μεις... Ολα τα παιδιά της γειτονιάς μεγαλώναμε ακόμα πιο πολύ με την φαντασία μας όλους αυτούς τους μύθους που τότε... Φάνταζαν τόσο αληθινοί στο μυαλό μας...


Ούτε κοτσίδες μακριές έχω πια για να με κυνηγάει να μου τις χτενίσει.
Μα τι λέω...Δεν είμαι πια παιδί...Είμαι εγώ πια γιαγιά!!
Μαζί με την εγγονή μου ήρθαμε, εδώ είναι και ο μικρός, ο εγγονός μου.
Τώρα;...Που να βρω τόσες ιστορίες να τους πω; για πια ξωτικά να τους μιλήσω;
Και...ενδιαφέρονται να τις ακούσουν;Αφού...Η δικές τους ιστορίες διαφέρουν τόσο...
Από τη μια η Ντόρα, η φραουλίτσα η κίττυ... ο Σπαιντερμαν ο μπατμαν, ο παουερ ρεϊντζερ, για τον μικρό. Μάλλον γελοία θα φανώ στα μάτια τους.
Από την άλλη...Από το στόμα της γιαγιάς μια ιστορία, αποκτά άλλο νόημα, γίνεται γοητευτική, καθηλωτική, αυτό δεν άλλαξε νομίζω...Αυτό θα κάνω!...
Θα αφήσω ελεύθερη τη φαντασία μου, να δημιουργήσει τις δικές της ιστορίες, ανακατεμένες με αυτές, που η δική μου γιαγιά έλεγε σε μένα.
Μόλις επιστρέψω, θα γράψω για το υπέροχο ταξίδι μου στην καβάλα, τη γνωριμία μου με το γλυκό το αξιαγάπητο Δρομάκι, και...Το καινούριο μου ξεκίνημα.
Να είστε, και να περνάτε καλά όλοι!!

Κι εγώ;

Και 'γω που σ αγάπησα;
Εγώ που πιάστηκα από τα μάτια σου…
που έκανα θεό μου την ανάσα σου…
Εγώ… που τίποτα για μένα,
τίποτα δεν θέλησα να κρατήσω;
Εγώ που άλλο δρόμο δεν γνωρίζω…
Που δεν εκπαιδεύτηκα στον πόλεμο;
Εγώ που φοβάμαι το σκοτάδι...
που ζω την έρημο μακριά σου;
Εγώ που δεν είχα ποτέ ομπρέλα,
που πάντα πίστευα πως...

Δεν χρειάζεται…δεν έχω ανάγκη από μια ομπρέλα…
Εγώ που δεν ήξερα ότι πρέπει να πληρώσω
για οτι άλλοι κάνανε,που άγνοια είχα από παγίδες που οι άνθρωποι στήνουν
Εγώ που δεν εχω...Δεν ξέρω να προφυλαχτώ…
Από ποιον;;; γιατί;;;
Γιατί πρέπει να προφυλαχτώ; ας μου πει κάποιος
όποιος θέλει Οποιος ξέρει....
Εσύ...Εσύ που αγάπησα.Εσύ που μ αγάπησες.
Εσύ που αφήνεις, τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά...
Που ποτέ δεν θα ξαναγυρίσουν
Που αφήνεις να φεύγουν δακρυσμένα...
Που σου φωνάζουν.Φωνάζουν τόσο... που τρομάζεις

Μα... δεν ακούς,Κλείνεις τα αυτιά σου
Εσύ… Που δεν μπορείς να δεις,ότι και ένας τυφλός μπορεί...
Εσύ… που τρέμει η φωνή σου,όταν μου λες... Η...όταν δεν μου λες...
Σ αγαπώ ψυχή μου...Σ αγαπώ!!!
Αλλά....

Δ.

Άργησα Φαραωνα μου, αλλά...

Δεν ξέχασα. http://www.pharaona.blogspot.com

Το ερωτηματολόγιο που ακολουθεί,
είναι προχείρως μεν, ορεξάτως δε δημιουργημένο
από 127 βιοχημικούς και ερευνητές τής πυρηνικής φυσικής...
Μην ανησυχείτε, αν οι απαντήσεις σας δεν είναι σωστές δε θα μείνετε στην ίδια τάξη... Λοιπόν, οι όροι είναι απλοί...
1. Ο καλεσμένος -η, κάνει ανάρτηση με το ερωτηματολόγιο που ακολουθεί.
2. Δίνει τις απαντήσεις του στα σχόλια της ανάρτησής του, σε αυτόν που τον κάλεσε, και κυρίως πάντα, στο xeblogarisma.
3. Καλεί 3-7 να κάνουν το ίδιο.
4. Στην ανάρτηση του, δεν ξεχνά να βάλει τη διεύθυνση του xeblogarisma για τη διευκόλυνση του παιχνιδιού και των 127 κριτών...
xeblogarisma
Για να σας δούμε....

1. ΣΕΞ...

α) είμαι γυναίκα με προτίμηση στους άντρες
β) είμαι άντρας με προτίμηση στις γυναίκες
γ) είμαι γυναίκα με προτίμηση στις γυναίκες
δ)είμαι άντρας με προτίμηση στους άντρες
ε) είμαι απ΄ όλα με προτίμηση σε όλα
Και διαφωνω με τη φιλη μου την http://giotavita.blogspot.com οτι ειμαστε μονο για φασκομιλο। Απο... Τωρα καλε;;;
2. HOBBY
α) μαγειρική - γυμναστήριο
β) ποδηλασία
γ) ταξίδια - τοξοβολία
δ) συναυλίες - κολύμπι
ε) μοντελισμός - βόλτες με το σκάφος
3. ΤΕΧΝΗ
α) μουσική
β) χορός
γ) θέατρο
δ) λογοτεχνία
ε) ζωγραφική
Και αν είχα σκάφος...(προς το παρόν έχω δυο τρεις σκάφες, αλλά ποτέ δεν ξέρεις...χαχα Εγώ πάντα θα ελπίζω) Και πάντα με σωσίβιο και δεμένη, γμτ τις φοβίες μου.
4. ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ
α) αριστερά
β) κεντροαριστερά
γ) κεντροδεξιά
δ) δεξιά
ε) πάρτο αλλιώς (Εντελώς όμως!!!)
5. ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ
α) μαθηματικά - γεωμετρία
β) χημεία - φυσική
γ) έκθεση και γλώσσα
δ) ιστορία - γεωγραφία
ε) θρησκευτικά και γυμναστική
Μάθημα αγαπημένο, λυπάμαι που... θα σας στεναχωρήσω, αλλά δεν είχα κανένα, γι'αυτό και έμεινα κούτσουρο απελέκητο.
6. ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ PET
α) γατάκι
β) σκυλάκι
γ) ψαράκι
δ) πουλάκι
ε) κροκοδειλάκι
7. ΔΙΑΚΟΠΕΣ
α) στη θάλασσα
β) στο βουνό
γ) στη Μύκονο
δ) στη Γαύδο
ε) στην Αθήνα
Τα τελευταία χρόνια άρχισα να αγαπάω τη θάλασσα, η λατρεία μου είναι πάντα το βουνό.
8. ΧΡΩΜΑ
α) λευκό
β) κόκκινο
γ) μοβ
δ) μπλε
ε) μαύρο
Μου αρέσουν τρελά τα έντονα χρώματα όπως... πορτοκαλί...
9. ΣΗΜΕΙΟ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ
α) κρεβατοκάμαρα
β) κουζίνα
γ) τουαλέτα
δ) σαλόνι
ε) πατάρι
Το δωμάτιο μου το ζω και το χαίρομαι, περνάω εδώ πολλές ώρες τις ημέρας, δεν είναι για μένα χώρος μόνο για ύπνο.
10. Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΧΕΣΗ ΜΟΥ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ
α) 7 ώρες
β) 7 ημέρες
γ) 7 μήνες
δ) πάνω από 7 χρόνια
ε) ε, όχι και 7 χρόνια._
Α ρε φιλενάδα...Πάλι διαφωνούμε χαχα
Δεν ξέρω ποιος δεν το έχει παίξει, δεν ξέρω σε ποιον να προτείνω Φαραωνα μου.
Καλά...Εγώ θα πω, και αν το έχουν παίξει... Ας το παίξει όποιος θέλει.
Καλώ λοιπόν τη Νινέτα, τη neni,Τον πριόνι, Την ξανθούλα, την Anna-Silia, την Θεία Λένα
Τελικά θα μου πει κάποιος ποιος είναι ο...Καλός σκοπός αυτού του παιχνιδιού;

Κόκκινο....

Σαν κόκκινο, το Όνειρο φαινόταν..
Προκλητικό κι αθώο... Μου χαμογελούσε.
Με ξελόγιασε... Με θάμπωσε...
Και σαν τυφλή το ακολούθησα.
Άλλαζε χρώματα πολλά σε κάθε οδό...
Τη μια λευκό... Την άλλη μοβ του πένθους.
Περίεργη, και καταματωμένη...
Ακόμα τυφλά το ακολουθώ...
Το τελευταίο χρώμα...
Δεν θα φύγω αν δεν το δω.





Κόκκινο το πρώτο κοριτσίστικο φόρεμα μου.
Mαγνήτης για απονήρευτα αρσενικά.
Κόκκινο το τριαντάφυλλο που κόψανε τα χέρια μου,
απ"έναν μυρωδάτο κήπο, κι έκλεψα την καρδιά του τότε.

-Μα... μη ξεχαστώ, κι' απ την πορεία μου ξεφύγω...
Και χάσω του Ονείρου μου το χρώμα.
Κίτρινο τώρα τ’ Όνειρο, σε τούτη την οδό.
Πορτοκαλί στο επόμενο στενό...
Αργεί...
Μα εγώ... Θα κάνω υπομονή.
Θα κοκκινίσει κάποτε στη λεωφόρο το όνειρο μου.

Χωρίς...τίτλο.

Θα προσπαθήσω να μιλήσω για μένα, για τον δικό μου τρόπο σκέψης και αντίληψης των πραγμάτων.
Δεν έμαθα γράμματα πολλά, για την ακρίβεια... Σχεδόν καθόλου!
Δεν ξέρω πως, δεν ξέρω γιατί, στην πορεία μου μέχρι τώρα... Είδα... Ακουσα... Μπορεί και... Να έμαθα.
Πάντα όμως είχα στο νου μου αυτό. Εγώ ξέρω καλύτερα!
Όχι εγωιστικά πιστεύω, αλλά... το μονοπάτι που έπρεπε να ακολουθήσω ήταν προδιαγεγραμμένο.
Ήρθα για ένα σκοπό, αυτόν έπρεπε να ακολουθήσω, αυτό δεν σημαίνει ότι έκλεισα αυτιά και μάτια, το αντίθετο.
Ηξερα όμως, ότι αυτό που έβλεπα και άκουγα δεν ήταν δικό μου, έτσι έπαιρνα ότι νόμιζα καλύτερο, δεν υιοθετούσα τίποτα, όταν διάβαζα κάποιο βιβλίο εσωτερικής αναζήτησης, η αυτοβελτίωσης, έλεγα...Ωραία! Γιατί εγώ τώρα θα πρέπει να ακολουθήσω αυτά που λέει αυτός ο τύπος, που θεωρεί σοφό τον εαυτό του, και...Την πουλάει ακριβά τη...Σοφία του, δίνοντας... <Συνταγές>; Εγω θέλω να κουβαλάω τη δική μου σκέψη και τρόπο, να μάθω από τη δική μου ζωή, και τη δική μου εμπειρία.


Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να μπερδευτεί σε άγνωστα και αμφίβολα μονοπάτια.
Δέχτηκα από πολύ νωρίς ότι είμαι μια μετριότητα.
Ίσως και... Λίγο λιγότερο από μια μετριότητα. Όμως αυτή η μετριότητα ήμουν εγώ.
Χωρίς μπολιάσματα, χωρίς μπερδέματα. Ίσως γιατί... Ημουν τεμπέλα.
Η... Μήπως αυτάρκης;
Έχω έναν αδερφό ο οποίος πέρασε από πάμπολλα τέτοια ψαξίματα.
Τον παρακολουθούσα πάντα με προσοχή και ανησυχία, έχοντας τεντωμένες τις κεραίες μου να τον κρατήσω όρθιο σε κάποιο παραπάτημα.
Με καλούσε σε διάφορα…. Μερικές φορές πήγα.
Έτσι για να δω….Μήπως έχει δίκιο; αναρωτιόμουν...
Τον άκουγα νύχτες ολόκληρες, να μου μιλάει για την ομορφιά του νέου του μονοπατιού.
Με έλεγε άκαμπτη, προσπαθούσε να μου αναίρεση όλα όσα ήξερα και πίστευα, άλλοτε με αποδείξεις και άλλοτε με επιχειρήματα, σωστά η όχι…
Μετά έβλεπε ότι όλο αυτό που ακολουθούσε ήταν μια φούσκα που ξεφούσκωνε πολύ εύκολα, ότι δεν στηριζόταν σε γερά θεμέλια, και έφευγε.
Μετά ακολουθούσε κάτι άλλο…

Την τελευταία φορά προσπάθησε, να μου ανατρέψει την θρησκεία μου, την θρησκεία που εγώ και αυτός, και όλοι μας μάθαμε, γαλουχηθήκαμε, έγινε ένα με μας.
Πολλά από αυτά που μου έλεγε στεκόταν, είχαν αρχή και τέλος. Είχαν λόγο.
Τον άκουσα. Γνώρισα ανθρώπους που ήταν φίλοι και συνοδοιπόροι στο νέο του μονοπάτι, φάγαμε και ήπιαμε μαζί, καλαμπουρίσαμε, και συζητήσαμε με σεβασμό στην άποψη του άλλου.
Και ήρθε η ώρα που έπρεπε να αποφασίσω, αν θα ήμουν κοντά του στη μεγάλη αλλαγή.
Μου το ζήτησε. Σε θέλω κοντά μου σε αυτό που θα κάνω, άσχετα αν το δέχεσαι η όχι, θέλω να είσαι εκεί.
Πήγα...Σεβόμενη την επιθυμία του, και γιατί αγαπώ τον αδερφό μου.
Ήταν μια τελετή. Μια τελετή που αναιρούσε ότι μέχρι τότε έζησε και πίστεψε.
Άλλαξε το όνομα του, την θρησκεία του, τα άλλαξε όλα!

Ομολογώ ότι ήταν μια όμορφη, παράξενη τελετή. Εκεί... Στη μέση του πουθενά. Ακούγονταν ήχοι... Αγνωστοι, αλλά...Τόσο γνώριμοι κι' αγαπημένοι...
Ανθρωποι ντυμένοι με όμορφα ρούχα. Μια άγνωστη παράξενη μυρωδιά απλωνόταν παντού.
Σχηματίστηκε ένας κύκλος ανθρώπων που... Με δέος περιμένανε. Τι;
Άνθρωποι σπουδαίοι, άνθρωποι των γραμμάτων, των τεχνών με σπουδαίες θέσεις
Και εγώ... Σα μύγα μες το γάλα να αναρωτιέμαι…

Είναι ευτυχισμένοι όλοι αυτοί; Είναι πιο ευτυχισμένοι από μένα;
Όταν τελείωσε όλο αυτό, είδα κατάλαβα ότι... Οχι δεν είναι!
Δεν είναι καν σίγουροι για αυτό που κάνουν!!!
Μια φράση του... «Αρχηγού» στάθηκε ικανή να τους κλονίσει όλους!!! Τους έβλεπα να αναρωτιούνται…
Να οργίζονται. Να αντιδρούν!!!
Και εγώ… Αισθάνθηκα τυχερή. Ασφαλής!
Το ήξερα από μικρή, το είχα αποφασίσει ότι, το ένστικτο μου μόνο θα άφηνα να με οδηγεί. Ήμουν σίγουρη ότι δεν θα έκανε λάθος.
Έτσι πάντα το βάζω στο τραπέζι απέναντι μου, και ...«μιλάμε» Εγώ,κι'εγώ.
Εγωισμός;
Ίσως. Ίσως και όχι.
Ίσως φόβος για το άγνωστο.
Η…Γνώση; Γνώση από το πουθενά.
Θέλω να πω με λίγα λόγια, ότι...
Η Σοφία βρίσκετε μέσα μας. Ο καθένας μας την κουβαλάει.

Απλά κάποιοι την κάνουν επάγγελμα, για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους και οφέλη.





Αφιερωμένο, στην αγαπημένη μου Anna-Silia http://silia.wordpress.com

Όταν το Δρομάκι... Ανοίγει Δρόμους.

Τελευταία δεν ήμουν και στα καλύτερα μου.
Φάνηκε ε; και σήμερα ξύπνησα με μια διάθεση... Άντε να πέραση και αυτή η μέρα...
Τελείωσα σερνόμενη, τις απαραίτητες δουλείες μου... Πήρα τον καφέ μου, κάπνισα 512 τσιγάρα, και βόλταρα εδώ και κει, στους φίλους, και φίλους φίλων μου μπλόγκερ.
Πέρασα μια βόλτα από την αγαπημένη μου Αχτίδα, http://aktida.blogspot.com και... Βρέθηκα στο Δρομάκι.http://dromaki.blogspot.com
Σελίδα σελίδα τη γνώριζα, μου άρεσε... τη θαύμασα... ΚΑΙ............... Είδα όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που φτιάχνει.
Στην αρχή, νόμισα πως είναι μόνο ζωγραφική, σε μια απάντηση της όμως σε ένα σχόλιο, λέει πως είναι... τεχνική decoupage, κάτι μου θύμισε...
Πήγα στον Google έψαξα... Και τώρα... Πετάω από τη χαρά μου!!!
Αυτό είναι!!!
Αυτό που θέλω. Αυτό, η... Περίπου αυτό... Που πριν μετακομίσω στο χωριό, είχα αποφασίσει ότι θα πάω να παρακολουθήσω σεμινάρια,( μονο που φαντάστηκα ότι γίνεται μόνο σε ξύλο, γιατί γι'αυτό είχαμε μιλήσει, και μάλιστα οτι λέγεται μεικτή τεχνική σε ξύλο, χωρίς να μου διευκρινίσουν ότι είναι τρόπος για να τον δουλέψεις σε ότι υλικό θέλεις) μου είχαν πει επίσης ότι θα χρειαστούν έξη μήνες.
Απογοήτευση ...
Δεν είχα τόσο χρόνο. Είχε ήδη παρθεί η απόφαση της μετακόμισης, άσε που μου ζητούσαν 300 ευρώ το μήνα. Εγώ τότε κοιτούσα να " Σκοτώσω" το κολωμάγαζο που είχα, και που με κατέστρεψε οικονομικά (και ήταν- το ορκίστηκα,- η τελευταία απόπειρα εμπορείου που έκανα, γιατί...Ολη μου τη ζωή... Ανοίγω μαγαζιά και την υπόλοιπη τα κλείνω, κάποια άλλη στιγμή θα μιλήσω για... αυτές μου τις περιπέτειες) που να τα βρω λοιπόν; έτσι... το όνειρο, παρέμεινε όνειρο.
Πάντα μου άρεσε να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου. Ετσι... από μόνη μου, Φτιάχνω υπέροχες λουλουδοσυνθέσεις... Ψευτοκοσμηματάκια...Ε.. και καμιά φορά ... Πιάνω τα πινέλα και τα λάδια, οχι οτι ζωγραφίζω... Αλλά..Λέμε τώρα...( ολα αυτά... όταν τα οικονομικά μου μου το επιτρέπουν, γιατί είναι και πανάκριβα τα υλικά.
Έψαξα εδώ που ήρθα μήπως βρω κάτι...Κάποιο σεμινάριο, τίποτα.
Σήμερα λοιπόν, βρήκα κάτι, αλλά θα χρειαστεί να πάω στην Καβάλα για ενα τριήμερο, να δω πως θα τα καταφέρω, γιατί πρέπει να δούμε ποιος θα κρατήσει τη μικρή, την εγγονή μου που τη φροντίζω.
Θα τα καταφέρω όμως! Το θέλω τόσο πολύ....
Έτσι λοιπόν... Έφτιαξε η μέρα μου, και γέμισε χρώματα κι αρώματα, γέμισε ελπίδα και όνειρα.
Και όλα αυτά...Τα χρωστάω σε σένα Δρομάκι.
Σε ευχαριστώ!!!

Σου γράφω... κι' ας μην υπάρχεις.

Έτσι πέρασε η ζωή μου, αγάπη μου… Να σε περιμένω. Κάθε φορά νόμιζα πως σε συναντούσα. Μα δεν ήσουν εσύ. Μορφές μόνο που πηγαίναν και ερχότανε , με ξεγελούσαν κάθε φορά.
Τώρα ...Κοιτάω πάντα το δρόμο μήπως φανείς Ελπίζω και φοβάμαι...Φοβάμαι ότι ποτέ δεν θα έρθεις. Κι αν ερχόσουν όμως...Μεγάλωσα, δεν είμαι πια όπως παλιά, φοβάμαι μήπως με απορρίψεις, μήπως είμαι πολύ κουρασμένη για σένα, μήπως είναι πολλά αυτά που έχω ζήσει και σε λυγίσουν, και σε κάνουν να θέλεις να φύγεις.
Δεν είμαι νέα, αγάπη μου, κι εσύ... ακόμα να φανείς, κι εγώ όλο σε ψάχνω στα βλέμματα τα ξένα, με την ελπίδα πως είσαι εσύ, και δεν είσαι, γιατί θα σε αναγνώριζα αμέσως,και προσπαθώ να κρατηθώ να μη χάσω ότι μέσα μου όμορφο έχει μείνει, πριν πια ολοκληρωτικά παραδοθώ.
Μην αργείς!
Ο χρόνος μου στενεύει, και η ελπίδα να σε συναντήσω όλο και μακραίνει...Τώρα έλα, που ακόμα μπορώ, που ακόμα "έχω" Τώρα, αγάπη μου, πριν ο πόνος της απουσίας σου με τσάκιση. Γιατί τότε, δεν έχει νόημα να έρθεις, ίσως και να μη σε δω -να μη θέλω να σε δω- γιατί θα έχω χάσει τη δύναμη μου, επειδή δεν είχα από που να κρατηθώ.
Μα... αν είναι να μην έρθεις ποτέ, αν το έχεις αποφασίσει, πρέπει να με ειδοποιήσεις.
Βαρέθηκα την προσδοκία, έχει κόμπο στο λαιμό αυτή η λέξη, έχει δάκρυα που κυλάνε χωρίς λόγο, ετσι, γιατί συννέφιασε νωρίς,γιατί μπουμπουνίζει και φοβάμαι, γιατί ...γιατί...
Αν είναι να μην έρθεις... βρες κάποιο τρόπο να μου το πεις. Να μη σε κουράζω με τα παρακάλια μου, να μην προσεύχομαι άδικα, να μην πεθαίνω κάθε μέρα περιμένοντας σε.
Αν είναι να μην έρθεις...Ας μείνω έτσι, όπως έτσι πέρασε η ζωή μου, να δέχομαι, αυτό που έρχεται, κι ας μην είν αυτό που θέλω ακριβώς. Κι ας νοιώθω μισή, κι ας νοιώθω μια ζητιάνα, που το μόνο που εύχεται είναι ν' ανοίγει τα μάτια της στον ήλιο με χαμόγελο.
Δεν το αντέχω άλλο αυτό το κενό αγάπη μου, δεν αντέχω να ελπίζω και συ, ποτέ να μην είσαι εδώ.
Αυτά ήθελα να σου πω, και πως, καταλαβαίνω. Δε θέλω να λυπάσαι, όχι, δε θέλω να λυπάσαι για ότι δεν έγινε, για ότι δεν ήταν να γίνει, η αλήθεια δε με θυμώνει πια... Μόνο λύπη μου φέρνει καμιά φορά, αλλά και πάλι, μην ανησυχείς, αν δε θέλεις να έρθεις ή, πάλι, δεν μπορείς, θα καταλάβω.
Μόνο... Μήνυσε μου.

Εγκλήματα... Με... αγάπη.

Ένιωσες ποτέ απόλυτα ευτυχισμένη; υπήρξε ποτέ ένας άνθρωπος που σε έκανε να πεις...
Ναι...! Είμαι γεμάτη, τίποτα άλλο δεν επιθυμώ...
Είπε... η φωνή μέσα μου.
Όχι δεν ένοιωσα ολοκληρωτικά ευτυχισμένη.
Όμως... γνώρισες τον έρωτα. Την αγάπη. Συνέχισε εκείνη...
Ναι... τον γνώρισα. Μα όλοι θέλανε να πάρουνε. Όλοι, πήραν κομμάτι μου.
Τη είναι τελικά αυτό που θα σε έκανε ευτυχισμένη, ξέρεις;
Ναι ξέρω.
Αν ξαναγεννιόμουν.Αν η μάνα μου με ξαναγενούσε. Όχι άλλη...Αυτή. Η ίδια μάνα...Να με ξαναγενούσε. Να με αγαπούσε. Να με λάτρευε...
Και πιο πολύ να με αποδεχόταν, γι’αυτό που είμαι, όχι για ότι εκείνη θα θελε να είμαι. Τότε...Γεμάτη από τη μοναδική , την απαραίτητη αυτή αγάπη, τα βήματα μου θα ήταν σταθερά. Δεν θα κατέστρεφα τα πάντα επειδή φοβάμαι να νοιώσω ευτυχισμένη. Δεν θα έσερνα σε όλη μου τη ζωή το βάρος του ανικανοποίητου...
Δεν θα έψαχνα την αγάπη σε ξένες αγκαλιές... Δεν θα δωροδοκούσα για να εισπράξω αποδοχή. Δεν θα είχε κανένα αρσενικό τη δύναμη να με πληγώσει...
Δεν θα αναρωτιόμουν... Με αγαπάει; Γιατί με αγαπάει; Αξίζω να με αγαπάει;
Δεν θα έψαχνα πίσω από κάθε βλέμμα, από κάθε λέξη να ανακαλύψω το ψέμα, βέβαιη ότι υπάρχει.Ούτε θα ανεχόμουν συμπεριφορές που ο καθρέφτης μου τις φτύνει!!
Κατάλαβες απαίσια εσωτερική φωνή μου;
Αυτό θα με έκανε ολοκληρωτικά ευτυχισμένη. Αν ξαναγεννιόμουν!!!
Για την ευτυχία στον έρωτα λέω. Για την ευτυχία που μια γυναίκα μπορεί να πάρει από έναν άντρα. Ξέρεις τι πραγματικά θα ήθελα; Έναν άντρα να γνώριζα, να άνθιζα κοντά του, να ήταν ο κόσμος μου όλος, και εγώ ο δικός του.
Με κούρασε να μην ξέρω αν ξυπνήσω στην αγκαλιά που αποκοιμήθηκα, με σακάτεψε. Τίποτα. Απλά καθημερινά πράγματα ήθελα. Όλα τα ήθελα.
Την αγάπη πόθησα. Αυτήν. Από την ώρα που πρωτοάνοιξα τα μάτια μου, και όπως φαίνεται μέχρι την ώρα που θα τα κλείσω παντοτινά.
Περνάει ο χρόνος ψυχή μου, θα τον προλάβω;Δεν θέλω που λειώνω ακόμα για τηναγάπη.Δεν θέλω να τη ζητιανεύω। Με κούρασεπου ξοδεύτηκα αναζητώντας την.Ξεπέρασα τα πενήντα και έκανα το μισό δρόμο. Πόσα χρειάζομαι για τον άλλο μισό; Χαμένη υπόθεση από χέρι. Κανένας άνθρωπος δεν πήρε την αγάπη των γονιών του όπως, και όση ακριβώς ήθελε.Aυτοί όμως που την πήρανε, έστω και όχι με τον τρόπο που θέλανε η που χρειάζονταν, νομίζω ότι είναι καλυμμένοι συναισθηματικά για την υπόλοιπη ζωή τους.Ούτε πιστεύω ότι υπάρχει μάνα που δεν αγάπησε το παιδί της. Η αγάπη όμως που χρειάζεται ένα παιδί, δεν είναι η αγάπη του καθήκοντος, το γέννησα, πρέπει να το αγαπώ. Η αγάπη που χρειάζεται ένα παιδί είναι... Σε αγαπώ όπως κι αν είσαι. Σε αγαπώ γι αυτό που είσαι. Αγαπώ όλα όσα κάνεις γιατί τα κάνεις καταπληκτικά.
Πως ξεπερνάει ένας άνθρωπος όλα αυτά; Όσο και να δουλέψεις, με τον εαυτό σου, ποτέ δεν τα ξεπερνάς!!!
Πέρασα πολλά χρόνια της ζωής μου περιμένοντας την αναγνώριση, όμως αυτή δεν ήρθε ποτέ. Κανενός άλλου την αναγνώριση. Μόνο τη δική της. Εγώ πίστευα πάντα, ότι αξίζω. Πιστεύω στον εαυτό μου και στη δύναμη μου, στο μυαλό και τη θέληση μου.
Ποιος άλλος όμως το πιστεύει;
Μεγάλωσα...Μα... Ακόμα ήθελα να ακούσω ένα έστω, ένα μπράβο της, που όμως δεν ερχόταν ποτέ. Ώσπου, ένα βράδυ….Πριν μερικά χρόνια...
Έσπασα. Ξέσπασα. Έβγαλα από μέσα μου όλη την οργή, όλο το παράπονο, όλη την πίκρα τόσα χρόνια. Εκείνη στη αρχή τα έχασε (δεν περίμενε τέτοιο ξέσπασμα από μένα ποτέ.
Πάντα απέφευγα να την πικράνω, δάκρυζα, θύμωνα, πήγαινα στο άλλο δωμάτιο, ποτέ όμως δεν της μίλησα άσχημα)μετά άρχισε να διαμαρτύρεται κλαίγοντας, εγώ; Σε μένα τα λες αυτά; Εγώ δεν έκανα για σένα αυτό... εκείνο.. το άλλο...
Ναι μαμά τα έκανες. Από υποχρέωση όμως.Τι…; δεν σε αγαπάω εγώ; Αχάριστη ε, αχάριστη.
Με αγαπάς μαμά. Με αγαπάς επειδή με γέννησες. Δεν σου αρέσω όμως, δεν σου κάνω...
Δεν είμαι το παιδί που θα ήθελες να είμαι, και δεν μου το συγχώρεσες αυτό ποτέ.
Εγώ, όμως είμαι το παιδί σου, και θέλω να με αγαπάς για αυτό που είμαι. Γιατί το αξίζω να με αγαπάς.Κουράστηκα, εξαντλήθηκα, ξεψύχησα να προσπαθώ να κερδίσω μια γλυκιά κουβέντα βγαλμένη από την ψυχή σου.Δεν θυμάμαι το χάδι σου. Δεν με ζέστανε το βλέμμα σου.Δεν θέλω μαμά να φύγεις... η να φύγω από τη ζωή, και να μην βγάλω από μέσα μου ότι καταστρέφει τη ζωή μου.
Με καταστρέφει η άρνηση σου, μπορείς να το καταλάβεις αυτό;
Είπα...είπα...είπα... Θύμωσε πολύ, σηκώθηκε το ίδιο βράδυ να φύγει για Θεσσαλονίκη. την ικέτεψα να μείνει, να μην το βάλει στα πόδια αλλά στάθηκε αδύνατο.
Μόνο την ώρα που έμπαινε στο τραίνο ήρθε κοντά μου, έγειρε να με φιλήσει, και άκουσα έναν ψίθυρο, αρκετά δυνατό όμως... ώστε να είμαι σίγουρη…
Συγχώρεσε με παιδί μου………………………Στην αρχή σκέφτηκα ότι ήταν ειρωνικό….
Δεν ήταν όμως, και το διαπίστωσα λίγες μέρες αργότερα, και πάντα από τότε.
Σε αγαπάω παιδί μου. Κάθε φορά που μιλάμε στο τηλέφωνο το ακούω να μου το λέει, όχι δειλά, όχι δισταχτικά, όχι από υποχρέωση.ίσως... επειδή τώρα ξέρει ότι το έχω ανάγκη.
Όμως... Δίκοπο μαχαίρι, Και δυο ήταν οι δρόμοι, είχα αποφασίσει ότι... Έπρεπε να συνεχίσω τη ζωή μου χωρίς να έχω ανάγκη την επιβράβευση και την αγάπη της... Η αποφάσιζα... να κόψω κάθε γέφυρα που με ένωνε μαζί της....
Η ...Να κάνω αυτό που έκανα. Να χώσω βαθιά το μαχαίρι στην πληγή. Χαίρομαι που αυτό έκανα!!!
Είχα ορκιστεί...Μικρο κοριτσάκι ακόμα. Εγώ θα κάνω παιδιά και θα τα λατρεύω, θα τους δώσω τόοοση πολύ αγάπη... Τόσο χάδι...Τόσα μπράβο... Γιατί τα δικά μου παιδιά θα τα αξίζουν όλα αυτά! Θα τα αξίζουν γιατί η αγάπη μου θα τα κάνει σπουδαία...Θα είναι σπουδαία γιατί θα είναι της ψυχής μου τα παιδιά. Και δεν θα έχουν καμιά ανάγκη να ζητιανεύουν την αγάπη, αυτή...θα έρχεται στη ζωή τους σα δώρο...Σαν καθαρό νερό που κυλάει στο ποτάμι.

Μάνα...Γυναίκα...Γυναίκα... Μάνα...Μητέρα...Θηλυκό...

Οταν χώρισα ήμουν στα είκοσι πέντε. Τα παιδιά μου, ήταν επτά, τεσσάρων, και δυο ετών. Δεν υπήρχε βοήθεια από πουθενά. Οι γονείς μου έμεναν μακριά.
Δεν θα σταθώ όμως στο πρακτικό του θέματος... ούτε να τα θυμάμαι θέλω πια. Πολλές φορές αναρωτιέμαι... Εγώ ήμουν; Που την βρήκα τόση δύναμη; Πως άντεξα;
Δεν είμαι σίγουρη πια, αν η απόφαση μου να χωρίσω ήταν σωστή. Οχι για μένα, γι'αυτό ήμουν σίγουρη. Για τα παιδιά όμως;
Μήπως έπρεπε να μείνω και να ανεχτώ τα πάντα;
Σήμερα ...αυτό θα έκανα μάλλον.
Από την άλλη λέω... πως θα μεγάλωναν τα παιδιά με δυο γονείς που έχουν τόση απόσταση μεταξύ τους; πόσο θα άντεχα να μην δείχνω πως πραγματικά έχει η κατάσταση;
Τότε θεώρησα ότι είναι καλύτερο και για τα παιδιά να έχουν τον έναν από τους δυο και να ζουν μακριά από φασαρίες και ψυχικές παγωνιές.
Έχω πολύ καλή σχέση με τα παιδιά μου, ζεστή και τρυφερή. Είμαστε οικογένεια είμαστε εμείς οι τέσσερις, υπήρξαν όμως στιγμές πόνου, δεν θα ξεχάσω ποτέ που η μια μου κόρη σε ένα εφηβικό της ξέσπασμα, μου είπε.... με ρώτησες εμένα αν ήθελα να ζήσω χωρίς τον πατέρα μου;
Παρ'όλο που ήξερε... κι ας μην είχε καλή σχέση με εκείνον, και ήταν αρκετά μεγάλη πια για να ξέρει και να κρίνει συμπεριφορές, τι κι’αν μετά μου ζήτησε συγνώμη… τι κι’αν μου είπε χιλιάδες γλυκά λόγια; εγώ είχα ισοπεδωθεί, όχι για μένα, για εκείνη... και για τις αδερφές της. Τα παιδιά μου νιώθουν έτσι!!Εχουν πληγή. Δεν ήταν τόσο ανώδυνο όσο φαινόταν.

Ήμουν πολύ νέα για να μην κάνω σχέσεις με άλλους άνδρες, ήμουν πάρα πολύ προσεκτική πάντα... Ομως... Ειλικρινής και έντιμη στη σχέση μου μαζί τους, και όσο μεγαλώνανε καλλιέργησα σχέση φίλιας μεταξύ μας. Φιλία με... όρια. Ξέρανε καλά ότι είμαι πρώτα η μαμά τους, μια φιλική μαμά, ότι... τα πάντα μπορούσανε να κουβεντιάσουν μαζί μου.

Δεν τα παραμύθιαζα τα παιδιά μου...Δεν τα μεγάλωσα στο ψέμα...Δεν έλεγα ποτέ πάω τη φίλη μου για καφέ ενώ έβγαινα ραντεβού με τον γκόμενο.( αυτό... ίσως έσωσε πολλά, γιατί ένα από τα κέρδη μου, είναι ότι... πέρα από την αγάπη, που είναι δεδομένη, με εκτιμούν ως άνθρωπο και χαρακτήρα.) όταν είχα μια σχέση την γνωρίζανε. (όχι απαραίτητα τον άνθρωπο, ευτυχώς είχα τη λογική και την προνοητικότητα να το αποφύγω αυτό σε μεγάλο βαθμό) αλλά όσο και προσεκτική να ήμουνα, όσο και να απέφευγα την οικειότητα του να έρχεται κάποιος σπίτι μου... σε σχέσεις μακροχρόνιες και δυνατές το επέτρεψα να γίνεται κάπου κάπου, (αναγκαστικά περισσότερο, δεν είχα άνθρωπο να τα αφήσω, έβγαινα μόνο όταν ερχόταν από τη Θεσσαλονίκη η μαμά μου-παρ όλη τη γρίνια της γιαυτό,- η η αδερφή μου που περνούσε μαζί μου τα διαστήματα που δεν είχε σχολείο. κάπου κάπου καμιά φίλη...περισσότερο έκανα συγκεντρώσεις στο σπίτι, γιατί πάντα ήμουν κοινωνικός και ζωντανός άνθρωπος.)
ΛΑΘΟΣ!!!
Πως όμως μια νέα κοπέλα, να στερηθεί τη χαρά του έρωτα; της αγάπης ενός άντρα; το φιλί...το γλυκό, η ...το... "βρώμικο;"... Το χάδι... τις νύχτες που κατάκοπη από τα προβλήματα... λυγάει και αφήνει ελεύθερο το λυγμό που καιρό κρατάει σαν κόμπο στο λαιμό; πως...και ποιος να της πει... όχι, δεν πρέπει... όχι δεν επιτρέπετε αυτό σε σένα... Ποιος θα έχει την απανθρωπιά να της πει...Κανένας δεν θα σου κρατάει το χέρι σου τις κρύες νύχτες της μοναξιάς; , Για κανέναν δεν θα πεις...Να ο άνθρωπος μου!

Μου είπε πριν λίγα χρόνια μια από τις κόρες μου ότι μια φορά ήθελε κάτι να μου πει αρκετά σοβαρό για εκείνη, και μπήκε στο δωμάτιο μου, φυσικά χωρίς να χτυπήσει την πόρτα εγώ κοιμόμουν, ήταν εκείνος τις είπε να μη με ξυπνήσει, αυτό ήταν! τον μίσησε!
Όταν καμιά φορά τον αναφέρω με τις φίλες, η με την αδερφή μου όπως τις προάλλες, ξινίζει... και λέει... ποιος; αυτός ο αντιπαθητικός;
Γιατί παιδί μου μια χαρά ήταν ο άνθρωπος, ναι... σιγά... θα ξεχάσω εγώ τότε που τον είδα στο δωμάτιο σου και μου είπε να μη σε ξυπνήσω.( και σίγουρα δεν ήταν για το ξύπνημα μου, ούτε η ίδια θα με ξυπνούσε, ήταν που θεώρησε ότι αυτός ο άνθρωπος εκείνη τι στιγμή μπήκε ανάμεσα μας) φαντάζομαι λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια τις σκέψεις που έκανε το παιδί μου και πόσο πληγώθηκε, και δεν συγχωρώ τον εαυτό μου.
Είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να προσέχει μια μάνα που μεγαλώνει μόνη της παιδιά... που δεν θα μου φτάσει ολόκληρο βιβλίο να τα γράψω.

Ναι... είναι προσωπικό θέμα, αλλά... δεν καταλαβαίνω, γιατί να μη μάθουν άλλες μάνες να αποφύγουν τα λάθη που έκανα εγώ; Θεωρώ ότι είναι ανθρώπινο και δε σηκώνει εγωισμούς. Για ψυχές παιδιών μιλάμε... Την... καλή εικόνα μας θα κοιτάξουμε να σώσουμε;!!!
Αφιερωμένο, με συμπάθεια και κατανόηση στην... single mamma, με την ευχή...
Να είναι όλα καλά για σένα ,και να έχεις τη δύναμη να αντιμετωπίσεις όλα αυτά που... Δεν θα αποφύγεις.

Κουτσομπολιό; η... Κοινωνική κριτική;

Είμαι μια χωριάτισσα και το γουστάρω πολύ.
ένιωθα ευτυχισμένη όταν κατάφερνα να βρεθώ στο χωριό.Και όχι μόνο στο δικό μου.
Εκεί όμως, στο δικό μου χωριό...(πόσο τυχερή νιώθω που έχω το δικό μου χωριό!...)
Εκεί λοιπόν ζωντανεύω. Αναπνέω καθαρό αέρα, ξαναγίνομαι παιδί. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που επέστρεψα για να ζήσω εδώ.
Μου άρεσε πολύ τότε -που πριν καλά καλά φτάσω- (δεν καταλάβαινα ακόμα πως στο καλό το μυρίζονται ότι έφτασα) ακούω τον έναν πίσω από τον άλλο, να με φωνάζουν έξω από την καγκελόπορτα (όχι… για να μη νομίζουν μερικοί ... ότι δεν έχουμε καγκελόπορτα…
αμέ… και κάγκελα, και μάντρα έχουμε, τι… ακόμα με συρματοπλέγματα νομίζετε ότι είμαστε;)
Που θέλανε όλοι να πιούμε καφέ παρέα, να τα πούμε, να μάθουν τα νέα μου...τι κάνουν τα παιδιά;
Πιο παντρεύτηκε;;Χώρισε κανένα; Εγώ; Πως πάω; Έχω κανένα γκόμενο;
Γιατί, την άλλη φορά έλεγα για έναν Κώσταγιάννηπέτροκίτσογιώργολευτέρη,τώρα; Υπάρχει; Τον έστειλα για βρούβες;
Με έστειλε αυτός στον αγύριστο; Βεβαίως!!! Εχει σημασία! Γιατί άμα τον έστειλα…
Καλή... πουτάνα είμαι… (άντε βρε... φαινόταν από μικρή ότι ήταν γυναίκα τις π…..ας σιγά μην άλλαζε μεγαλώνοντας.
Μπα… με το...' κουσούρι' γεννήθηκε, βρε... δε θυμάσαι τότε που τους πιάσαμε στην αποθήκη με τον Γιαννάκη; Τάχα μου, ψάχνανε να βρούνε το γατί που χάθηκε, φταίει μετά το αγοράκι που τη στρίμωξε στη γωνία και της τον ψιλοακούμπησε;
Ας μην του κούναγε την ουρίτσα της η νυφίτσα)
Αμα με έστειλε… Ε…!! πώς να με αντέξει ο χριστιανός, τόσο εγωίστρια και ξεροκέφαλη που είμαι… άσε που μπορεί να με έπιασε και με κανέναν! που... μάλλον δηλαδή... Όλοι λοιπόν ήθελαν να με δούνε, να μάθουν… Και εγώ διασκέδαζα με όλα αυτά.
Με καλούσαν στα σπίτια τους να φάμε μαζί, να κοιμηθώ εκεί, να μαζευτούμε όλα τα παλιόπαιδα, Ααα… βρε είναι εδώ και η Άννα, από τον Καναδά, θα πάμε να τη δεις.
Τι κρίμα, άμα ερχόσουν μια βδομάδα νωρίτερα θα προλάβαινες και την Καίτη.
Τη φίλη σου βρε... την κοντούλα που είχε πάρει εκείνον τον αχαΐρευτο από την Κοζάνη τον…πως τον λέγανε….
Μωρέ… μια χαρά έκανε και του τα φόρεσε....Να τη δεις τώρα κυρία! με τον τότε γκόμενο, κατάφερε τον τύλιξε και την παντρεύτηκε.
Πολλά λεφτά, δυο και τρία φουστάνια την ημέρα άλλαζε, άσε τα χρυσαφικά της, η Άρτα με τα Γιάννενα. μη σου πω και η Θεσσαλία μαζί.
Και ρώταγε, και ξαναρώταγε για σένα. Βρε πολύ θα ήθελα να την δω αυτήν την κοπέλα, τι ωραία που περνούσαμε τότε μαζί.
Μη χέσω …ξέχασε τότε που τα έριξε σε κείνο το καλό παιδί από το διπλανό χωριό που σε αγαπούσε... Τώρα θέλει να σε δει. Καλό κορίτσι, πολύ καλό κορίτσι. μικρές ήσασταν τι μυαλό είχε τότε και αυτή?
Έλα, έλα να σου δείξω τι μου έφερε, χουβαρντού παιδί μου, ε… άμα τα έχεις…
Εγώ λοιπόν περνούσα και περνάω καλά με αυτούς τους ανθρώπους, γιατί με ξέρουν και τους ξέρω από τότε που γεννήθηκα, τους αγαπάω γιατί κρατούν ζωντανές τις μνήμες μου, και γιατί δεν διαφέρουν σε τίποτα από κάτι... δήθεν πολιτισμένους, που μετονόμασαν το κλασικό κουτσομπολιό σε… Κοινωνική κριτική.
Αλλά… μάλλον διαφέρουν σε κάτι… Αυτοί εδώ....είναι γνήσιοι…
Δεν θα σου την φέρουν πισώπλατα, άμα θέλεις να φυλαχτείς, ξέρεις από τι, και από ποιον, γιατί δεν ντύνονται την ψευτιά και την υποκρισία.
Περνάω καλά με αυτούς τους ανθρώπους γιατί άμα τους πω το πρόβλημα μου, θα δω τα μάτια τους να βουρκώνουν, και δεν θα πουν ότι τους πείραξε ο καπνός.
Τους αγαπώ γιατί όπως κι αν είμαι, για αυτούς είμαι εκείνο το κοριτσάκι με τα κοτσιδάκια και τις φακίδες που έπαιζε με τα δικά τους παιδιά, η με τους ίδιους. Που μοιραστήκαμε την ίδια φέτα ψωμί με ζάχαρη και λάδι.
Που τινάζαμε τα δέντρα και ρουφούσαμε τα ξυλοκέρατα.... Που αδειάζαμε τις κολοκύθες και τους κάναμε μάτια και στόμα, τους ανάβαμε ένα κερί και πιστεύαμε πως τρομάζαμε τον κόσμο.
Τους αγαπώ... Γιατί με αγαπάνε. Γιατί τους γνωρίζω και δεν τους φοβάμαι.