Ονειρεύομαι.

Δεν ξέρω αν έχω το δικαίωμα πια να το κάνω αυτο.
H λογική, μου λέει οχι,που πας μωρή...
Δεν είσαι κοριτσάκι πάρτο επιτέλους χαμπάρι.
Τίποτα όμως δεν μπορεί να με σταματήσει. Στα κομμάτια η λογική.
Από πότε υπολόγισα εγώ τη λογικη; σιγα μην το κάνω τώρα!
Εμένα το συναίσθημα με οδηγούσε πάντα (γιαυτο τα έκανα σκατά στη ζωή μου) στιγμή δεν το μετάνιωσα όμως!
Τι να την κάνω μια ζωή «στρωμένη με λογική, αλλά...άδεια;»
Ονειρεύομαι έναν έρωτα, ένα πάθος, μια τρέλα.
Μα δεν έχεις ανάγκη από ένα σύντροφο; με ρωτάνε, φυσικά έχω, όμως...
όχι έναν οποιονδήποτε σύντροφο για να μην είμαι μόνη, θέλω έναν έρωτα σύντροφο, αλλιώς μια χαρά είμαι παρέα με τις αναμνήσεις μου, από έρωτες δυνατούς, από δοσίματα φωτιάς.
Ακόμα κρατάει η φλόγα της ψυχής μου, δε λέει να σβήσει αν και καμιά φορά θα το'θελα αυτό, να ηρεμήσω. να γίνω και να αισθάνομαι γιαγιά, χωρίς εντάσεις χωρίς ονειρέματα.
Προσπάθησα αυτές τις μέρες να πείσω τον εαυτό μου ότι μπήκα στον..."σωστό" δρόμο, -όταν πέθανε μια θεια μου μεγάλη πολύ,- ότι άρχισα να εξοικειώνομαι με τον θάνατο, και... ότι μου αρέσει κιόλας να πηγαίνω σε κηδείες.(έτσι είχα ακούσει ότι αισθάνονται η μεγάλες, το κάνουν λέει αυτό... για να προετοιμάζονται για το δικό τους φευγιό) παλιά έτρεμα να αντικρίσω νεκρό, τώρα στα μέσα και στα έξω ήμουνα, καθόμουν μπροστά της και την κοίταγα, και σκεφτόμουν...
ΔΕΝ τον φοβάσαι τον θάνατο!
Να κοίτα, ένας μεγάλος ύπνος είναι, τίποτα δεν καταλαβαίνεις, κάτσε κι άλλο, μαζοχίσου ηλίθια. Σιγά!
Ποιον πάω να κοροϊδέψω; με έστησε απέναντι ο άλλος μου εαυτός, αυτός τις φωτιάς, και με έφτυσε κατάμουτρα, σα δε ντρέπεσαι λιγάκι... τι μαλακίες είναι αυτές που κάνεις; Αφού η ζωή είναι μέσα σου, αφού την αγαπάς, αφού έχεις πολλά ακόμη να κάνεις, να δώσεις και να πάρεις, να νοιώσεις.
Δεν ξέρω αν πρέπει να ντρέπομαι, αλλά αισθάνομαι κοριτσάκι έτοιμο για νέα ξεκινήματα, τι κι αν τρεις μέρες τώρα, η μέση μου πονάει και μου θυμίζει ότι δεν είμαι; τι κι αν οι ρυτίδες κάθε μέρα που κοιτάζω στον καθρέφτη είναι πιο βαθιές και... σα να γεννάνε βρε παιδί μου, κάθε μέρα και άλλη προστίθεται στο άλλοτε όμορφο και δροσερό μου πρόσωπο.
Ας είναι!
Είμαι ένα κορίτσι, κρυμμένο, σε ένα όλο και πιο ρυτιδιασμένο πρόσωπο.
Σε ένα όλο και πιο σακατεμένο κορμί.

Ετσι που τα θυμάμαι... μετά απο καιρό.

Γέννησα χωρίς κανένα πρόβλημα 3 παιδιά.
Ακουγα για άλλες γυναίκες που είχαν προβλήματα, στεναχωριόμουν, λυπόμουν πολύ, αλλά εντάξει δεν μπορούσα εγώ να κάνω κατι.
Οταν η μεγάλη μου κόρη παντρεύτηκε, στην αρχή λέγανε με τον γαμπρό μου ότι δεν θέλανε παιδί αμέσως αλλά σε δυο χρόνια.
πέρασαν τα δυο χρόνια... πέρασαν τα τρία... παιδί πουθενά.
Αρχισαν να ανησυχούν, πήγανε στο ένα γιατρό υδροσαλπιγγες είπε, η κόρη μου, αδύναμο ακίνητο σπέρμα ο γαμπρός μου.
Είπε στην κορη μου για λαπαρασκοπιση.
Αποφασίσανε να πάρουν δεύτερη γνώμη... τρίτη... πεμτη...εκατοστή...
Ο ένας γιατρός το μακρύ του... ο άλλος το κοντό του.
Ο τελευταίος είπε ότι δεν υπάρχει θέμα χειρουργείου, τι βλακείες είναι αυτές; θα κάνουμε την εξωσωματική ( έτσι...χωρίς καμία θεραπεία για το σπέρμα)φυσικά απέτυχε. δεύτερη σπερματενχυση ( δεν ξέρω αν το λέω σωστά)
Τίποτα φυσικα.
Εγώ εκεί.
Δίπλα. έβλεπα το παιδί μου να τρυπιέται, να καταπίνει φάρμακα, και τη λαχτάρα της να γίνει μανούλα!
Τον πόνο, όταν την πολυπόθητη μέρα θα ξέραμε.
Την αγωνία.
Προσπαθούσα να μην είμαι, ούτε υπερβολικά αισιόδοξη, ούτε απαισιόδοξη, ούτε να την ενθαρρύνω, ούτε να την αποθαρρύνω.
Και πονούσα. πόσο πονούσα θεέ μου!!!
Οσπου...
Τουαλέτα...
Σιωπή!!!
Μαμά έλα...
Αίμα!!
Πώς να το παρηγορήσω αυτό το παιδί;
Με πια δύναμη; που να βρω το κουράγιο;
Το βρήκα.
Είπα ότι μαλακία μου ερχόταν στο μυαλό, ο θεός ήθελε κοριτσάκι μου, να σε προφυλάξει γιαυτο δεν άφησε να γίνει.
Εκείνος ξέρει...
μπορεί να πόναγες περισσότερο αργότερα,μπορεί ένα άλλο παιδάκι που υπάρχει κάπου να σε έχει διαλέξει για μαμά του, να σε χρειάζεται...
Και πολλά που πίστευα ότι θα ηρεμούσαν την ψυχούλα της.
Περάσανε αλλά 4 χρόνια, άρνησης, ελπίδας, σκέψης. Γιατροι... Λεφτά... Λόγια...
Ωσπου μια φίλη μου που είχα καιρό να δω. και που δεν έκανε παιδιά μου είπε ότι γέννησε.Μου έδωσε τα στοιχεία του γιατρού της και με πίεσε,
Να πείσω την κόρη μου να πάει σε αυτόν, πήρε και την ίδια και την έπεισε.
Της είπε ότι αυτός ο άνθρωπος θα της πει ξεκάθαρα αν έχει ελπίδες να κάνει παιδί η όχι. όταν επέστρεψε από το ραντεβού που η ίδια η φίλη μου της είχε κλείσει..
Ελαμπε από χαρά.
Μαμά μου είπε, κανένας δεν μου μίλησε όπως αυτός ο άνθρωπος.
κανένας δεν μου είχε ακριβώς εξηγήσει το πρόβλημα, μου είπε ότι το πολύ σε ένα χρόνο θα έχω παιδί!!!
Και είχε!!!
(Άσχετα αν από αμέλεια να το πω; ανευθυνότητα να το πω; αυτού του ίδιου γιατρού, πέρασε όλα αυτά που πέρασε, η κόρη μου στον τοκετό, και πολλή αργότερα, και που ακόμα δεν ξέρουμε πότε, και αν, θα σταματήσει, τη φαρμακευτική αγωγή.)
Ακριβώς σε ένα χρόνο!!!
Ο εγγονός μου είναι τώρα Τριων ετων και κατι, και είναι αξιολάτρευτος.
Θεέ μου, εχετον πάντα γερό.
Προστατεψέ τον Παναγιά μου, από κάθε κακό.
Τον εγγονό μου...
Την εγγονή μου...
Ολου του κόσμου τα παιδιά!!!

Τι γιαγιά είμαι εγώ...

Καμάρωνα σα γύφτικο σκεπάρνι αυτές τις μέρες.
Την Παρασκευή η εγγονή μου είπε το ποίημα της στο νηπιαγωγείο, πανέμορφη και αγέρωχη μέσα στο λευκό σατέν ριχτό φουστανάκι της ήταν η... Δόξα.
Τη Δευτέρα ο εγγονός μου είπε το δικό του στον παιδικό σταθμό, κανείς δεν καταλάβαινε τι έλεγε, αφού δεν μιλάει καθαρά ακόμα.
Εγώ ούτε που τον έβλεπα καλά καλά, θόλωσαν τα μάτια μου από δάκρυα χαράς συγκίνησης.
Αυτό το παιδί... τόσος κόπος τόσοι αγώνες... χαλάλι του αγοριού μας όλα!!!
Είμαι τώρα ένα παιδάκι
Μα σε λίγο θα με δείτε
που θα γίνω φανταράκι
και θα με χειροκροτείτε.
Θεέ μου έχε τον γερό.
Δεν ξέρω αν θα τον δω φανταρακι (
όχι μάλλον) αλλά...τον φαντάζομαι... και τον καμαρώνω από τώρα.
Μερικές φορές νιώθω ενοχές, γιατί... τι γιαγιά είμαι εγώ που δεν πλέκω ζακετουλες για τα εγγόνια μου, και δαδτελες για την προίκα τους;
εμένα έτσι έκανε η γιαγιά μου, ακόμα έχω τις πλεκτές μαξιλαροθήκες και τα σεμεν που ξεστραβωνόταν για να μου φτιάξει.
Και εγώ; τι κάνω; σερφαρω στο ιντερνετ, ούτε ένα παραμύθι της προκοπής δεν ξέρω να τους πω, αυτά που τους λέω τα κατεβάζω αυτοστιγμης απ το κεφάλι μου, και αν μου το ξαναζητήσουν δεν το θυμάμαι καλά καλά.
Εντάξει, η γιαγιάδες της γενιάς μου δεν είμαστε σαν τις δικές μας, αλλά... να βλέπω και τις άλλες συνομήλικες μου, ε... είναι πιο... γιαγιάδες από μένα, εγώ είμαι εντελώς άχρηστη σε ότι αφορά τα τυπικά, μόνο αγκαλιές χάδια και παιχνίδια τα χορταίνω, έστω κι έτσι όμως.... κάτι θα θυμούνται από μένα νομίζω.
Δεν θα δείξω στην εγγονή μου τσιγκελάκι, (όχι ότι δεν ξέρω, αλλά τα βαριέμαι θανάσιμα όλα αυτά( αλλά μακιγιάζ και ιντερνετ, θα τις διδάξω (αν διδάσκετε) τον τρόπο να είναι θηλυκό.
Όχι δεν είμαι μια γιαγιά με την κλασική έννοια του όρου, δεν ξέρω καν αν θα το ήθελα αυτό...

ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ ΠΙΑ ΓΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΩΣ?
ΠΩΣ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΛΙΓΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ?
ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΑΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΝΑΓΚΗ ΜΕ ΣΕΝΑ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΤΟΣΟ ΚΟΠΟ,
ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ,
ΟΧΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ,
ΟΧΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΟΥΝ,
ΛΟΓΙΑ, ΛΟΓΙΑ, ΛΟΓΙΑ...
ΑΣΚΟΠΑ ΛΟΓΙΑ.
ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΝΤΥΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΜΟΥΣΙΚΗ,
ΕΤΣΙ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ,
ΤΑΞΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ,
ΜΑ ΕΜΕΙΣ...
ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ ΠΙΑ ΓΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
(ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΠΟ ΜΑΣ)ΟΜΩΣ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΑΝΑΓΚΗ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ,
ΚΑΙ ΤΟ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΜΕ ΠΑΙΔΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΩΣ ΑΦΕΛΕΙΑ,
ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ!
ΘΑ ΤΟ ΖΗΣΟΥΜΕ!
ΠΟΣΟ ΠΑΡΑΝΟΪΚΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;

Η άνοιξη στην αυλή, και στην ψυχή μου.

Άνθισαν στον κήπο μου η ερικιές, η ροδακινιές, η τριανταφυλλιές πέταξαν νέα ολοζώντανα φύλλα, μέχρι και αυτές που πριν μερικές μέρες πήρα κόμπους από τη γειτόνισσα που κλάδευε τις δικές της πιάσανε και άρχισαν να βγάζουν φυλλαράκια.
Κάνανε πληγές τα χέρια μου σήμερα από την τσάπα, αλλά ούτε που με νοιάζει, βιάζομαι…ανυπομονώ να φυτέψω τα πρώτα λαχανικά μου, να τα δω να μεγαλώνουν, να καρποφορούν, να χρειάζομαι κάτι για το μαγείρεμα μου και να βγαίνω να το κόβω από τον μπαχτσέ μου νόστιμο αγνό και τζάμπα.
Οι εξετάσεις μου ήταν τζάμι, η γιατρός μου μου είπε... γλέντα, τραγούδα, Γέλα, διασκέδασε, ερωτεύσου, είσαι υγιέστατη.
Τι ήταν όλο αυτό; Χα γενετική ανωμαλία! Δηλαδή… βλαμμένη από γεννησιμιού μου.
Μια φλέβα λέει... είναι εκεί που δεν έπρεπε να είναι, δηλαδή στο θώρακα, η οποία ούτε με ενοχλεί, ούτε την ενοχλώ.
Καλά... δεν είμαι και το πιο ψύχραιμο πλάσμα στον κόσμο, χέστηκα από τον φόβο μου, ένοιωθα αδύναμη κουρασμένη άρρωστη, ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι είχα καρκίνο, είχα ‘ΔΕΙ’ και τις μεταστάσεις. ψυχολογία ετοιμοθάνατης.
Έδωσα υπόσχεση όμως στον εαυτό μου, ότι θα κόψω το τσιγάρο «γιατί το 80% αυτών που κάνουν καρκίνο των πνευμόνων είναι καπνιστές» και αυτό που πέρασα δεν θα το ξαναπεράσω!!! δεν μπορώ όμως μόνη μου «ξέρω την αδυναμία μου» και θα πάω να κάνω βελονισμό.
Έτσι...
Μπήκε η άνοιξη στην αυλή και στην ψυχή μου.

Χάλασα;

Δεν πιστεύω να είναι αυτό που νομίζω... αλλά... κάνε μια αξονική να βεβαιωθούμε.
Εξετάσεις ρουτίνας, ε.. έχω και μια ηλικία που πρέπει να το ελέγχω κατά καιρούς το σύστημα, γιατί... όπως όλα τα παλιά πράγματα, έτσι και το ανθρώπινο σώμα ¨χαλάει¨
Να... έχω και ένα βήχα επίμονο τελευταία, μάλλον κρύωσα {έβγαλα και διάγνωση τρομάρα μου)
Πήγαινε να κάνεις μια ακτινογραφία θώρακα είπε η γιατρός, με την οποία από την πρώτη στιγμή της συνάντησης μας, νοιώσαμε ότι γνωριζόμασταν από πάντα, είναι αυτές η φιλίες που γεννιούνται από το πουθενά και αισθάνεσαι τέτοια οικειότητα με τον άλλον που λες και τον ήξερες από πάντα.
Πήγα! Και ήρθε η ώρα να πάρω τις απαντήσεις, και... τις πήρα.
Αν πω ότι δεν φοβάμαι θα είναι μεγάλο ψέμα!
Χέστηκα από τον φόβο μου. Σε πανικό βρίσκομαι για να ακριβολογώ, μπήκα έψαξα, καρκίνος του πνεύμονα = ΘΑΝΑΤΟΣ!!! ο μόνος καρκίνος που δεν έχει βρεθεί κάποιος τρόπος για θεραπεία, η παράταση της ζωής του ασθενούς.
Προσπαθώ να μην χάσω την ψυχραιμία μου, αλλά αυτό δεν είναι και τόσο απλό, και φυσικά καθόλου εύκολο.
Και τις στιγμές που με πιάνει ο πανικός κάνω τις πιο φρικιαστικές σκέψεις, Σκεφτόμουν πριν από λίγο...(Πρέπει να αρχίσω να πηγαίνω στο νεκροταφείο συχνά και μόνη μου,και... όλες τις ώρες, πρέπει να εξοικειωθώ, πάντως.. ωραίο έγινε, την τελευταία φορά που πήγα το είχανε ανοίξει μεγαλώσει, έχει και ωραία θέα, μέχρι τώρα έτρεμα να πάω μόνη, ποτέ δεν το εκανα.Αν και η επιθυμία μου είναι να με κάψουνε, αλλά ξέρω ότι δεν θα το κάνουνε, εξ άλλου είναι δυσβάσταχτο οικονομικά να με πάνε στο εξωτερικό αφού εδώ δεν γίνεται.) μετά μάλωνα τον εαυτό μου, άντε βρε ηλίθια που έβγαλες κιόλας ότι είναι σώνει και καλά καρκίνος και θα πεθάνεις…
Μετά... γιατί ρε πούστη μου;
Γιατί σε μένα; Γιατί τώρα;
Ρε πουτάνα ζωή... ποτέ δεν μου χαρίστηκες γαμιόντας με πας τόσα χρόνια τώρα, θαρρείς και σου φορτώθηκα στην πλάτη.
Οκ... δεν είπα ότι μου χρωστάς, ούτε σου ζήτησα δανικά, να μη με κυνηγάς σου ζήτησα, άσε με ήσυχη πια, μη γίνεσαι φίλη μου, και αφού δεν θέλεις μη μου δείχνεις το όμορφο, το καλό σου πρόσωπο... Στην τελική αδιαφόρησε για μένα
Έχω αγωνία...
Έχω φόβο...
Θέλω να έχω ελπίδα.

Μη βγαίνεις...Μη φοράς αυτά τα ρούχα που όλα τα δείχνουν, Να είσαι σεμνή, Μη μιλάς, Μη γελας,Μην περπατας ετσι.Μην κοιτας τους αντρες στα ματια, Γίνε νοικοκυρά
Αυτά θα είναι η προίκα σου, όταν βρεθεί ένα καλό παιδί να σε παντρευτεί.
Έτσι μεγάλωσα, αυτό άκουγα πάντα.
Να βρω ένα... καλό παιδί και να "ανοίξω" σπιτικό.
Από τα δώδεκα μου άρχισαν οι γαμπροί να στέλνουν προξενήτρες και προξενητές.
Άλλος τη μάνα του, άλλος τη θεία του, άλλος... τον περιπτερά.....Δεν φαινόμουν τόσο, ήμουν γυναίκα, μια μικρή δροσερή, όμορφη γυναίκα εξωτερικά.
Η μανούλα βιαζόταν να με ξεφορτωθεί!
Και στα δώδεκα με αρραβώνιασε.
Στις… όποιες αντιρρήσεις μου… ( που για να λέμε την αλήθεια δεν ήταν πολλές- γιατί οπουδήποτε αλλού θα ήταν καλύτερα από κει) Πρόβαλε πάντα το γνωστό νανούρισμα.
Ναι...νανούρισμα.
Είμαστε φτωχοί ποιος θα σε πάρει;
Μην κλωτσάς μια τέτοια τύχη, τα χρόνια περνάνε,{τα ...χρόνια περνάνε! Ήμουν ...12!!!
Δέχτηκα να παίξω το ρόλο της αρραβωνιασμένης, οπως έπαιζα κρυφτό, και τις κουμπάρες με τις φίλες μου.
Όταν δεν άντεχα άλλο το ρόλο της μικροαραβωνιασμένης κατέβηκα από τη σκηνή.
Το τι επακολούθησε με την μανούλα είναι απερίγραπτο, φωνές , ψυχολογικοί εκβιασμοί, του τύπου... εσύ θα με πεθάνεις,Πουτάνα θέλεις να καταντήσεις;
Εμ… βέβαια έτσι που πάς ...Εκεί θα καταλήξεις...Κατάρες και πολλές τέτοιες μητρικές τρυφερότητες.
Το είδα σαν ευκαιρία όλο αυτό να πραγματοποιήσω το Όνειρο μου...
Έτσι κι" αλλιώς το μεγάλο μπάμ έγινε...
Έδωσα εξετάσεις και πέρασα ως εξαιρετικό ταλέντο.
Μπήκα στη δραματική σχολή.
Ήμουν ευτυχισμένη.
Αυτό όμως... Τρέλαινε την μανούλα.
Πως τολμούσα;πως είχα το θράσος να νιώθω ευτυχισμένη, με κάτι που ούτε να διανοηθεί δεν ήθελε;
Η κόρη της θεατρίνα, Δηλαδή…Πουτάνα.
Το έλεγε αυτή... αυτό το κορίτσι δεν θα κατέληγε καλά, και νάτο!
Μόνο ποτέ θα πεθάνει δεν ξέρει, το έλεγε...
Εγώ όμως ζούσα το Όνειρο, διάβαζα ρόλους. Πραγματικούς ρόλους!
Επαιζα ρόλους, αληθινούς!!!
Μαγευόμουν!!! Και μάγευα!!!
Ώσπου... γνώρισα εκείνον!
Τον έρωτα!
Και ώσπου... σε λίγο, μια καρδούλα χτυπούσε παράλληλα με τη δική μου.
Το δίλημμα...
Η εγώ και το θέατρο...
Η το παιδί και εγώ!
Δύσκολη απόφαση...
Βαριά απόφαση...
Ήθελα όμως, την τρυφερότητα που πλημμύριζε και ξεχείλιζε μέσα μου, χωρίς ποτέ να βρει διέξοδο να την προσφέρω,να την βγάλω...να την ακουμπήσω κάπου, και νά ¨ναι για πάντα.
Ήθελα τα χέρια μου να δώσουν το χάδι που δεν πήρα.
Το παιδί μου,και εγώ λοιπόν!!!
Αντίο όνειρα...

Βρέχει...
Χιονίζει...

έχει λιακάδα...

E! και λοιπόν;

Τι με νοιάζει τι καιρό κάνει αφού δεν βλέπω,
δεν νιώθω, δεν μοιράζομαι,
της ψυχής μου την μπόρα θέλω να προλάβω.

Ο χρονος τελειώνει.

Ο χρόνος τελείωσε;
Είδα μπόρες άπειρες στο πέρασμα αυτό,

μα δεν με άγγιξαν.

Είχα τον ήλιο στην ψυχή,

τις κορυφές του Ολύμπου για στόχο,

περιδιάβαινα λάμποντας,

σκορπώντας κομμάτια,

δικά μου κομμάτια, όχι δανεικά.

Eχω.... Φώναζα... έχω...
Nα, πάρε και συ....

Kαι συ...

Oχι, δεν θέλω αντάλλαγμα.

Mόνο...

Aγάπησε με.

Tι... δεν μπορείς;

Kαλά.
Πάρε, να έχεις, να δώσεις αλλού.

Κύκλος είναι το μοίρασμα.

Τι να μου κάνει μια βροχή, τι άλλο να μου κάνει...

Μακραίνουν επικίνδυνα η κορφές, ποτέ δεν θα τις φτάσω.

Αυτό με νοιάζει,

Αυτή η μπόρα με λυγάει.

δεν φτάνουν τα χέρια μου,

μια, του ήλιου ακτίνα, καν να αγγίξουν,
αντανακλαστικά κουρασμένα...

Εκεί θα μείνουν να καούν.

Στάχτυ κομμάτια να μαζεύω....

Συντρίμμια αντί για μαργαρίτες.

Μαργαρίτες...

Μ αγαπά, δε μ'αγαπα.... ¨

Αιώνες ...

χιλιάδες μαργαρίτες.
Ιδια η απάντηση.

Χιλιοειπωμένη και αυτή.

Δε μ'αγαπα.

Μα η βροχή πάντα εκεί .

Τη βλέπω, μα δε μου μιλά...

Δεν έχει να μου πει.

Τι να μου κάνει μια βροχή...

Τι να παρασύρει τάχα;

Τι έμεινε;

Τι άφησα;

Τα βήματα μου ακολουθώ...

Εκεί με πάνε... στη βροχή.

Μια στάλα... δυο στάλες...

Χιλιάδες γιναν οι σταλαγματιές.

Ενα εγώ με τη βροχή...

Αφανίζομαι.

Μακάρι...

Μακάρι να μπορούσα να ξαναπιστεψω ότι ο ήλιος ζεσταίνει πάντα.

Μακάρι να άπλωνα τα χέρια να τον ξανα'κουμπισω,
να νιώσω το φως του στην ψυχή μου.

Μακάρι ο έρωτας για πάντα να κρατούσε.

Μακάρι να μην κρύωνα τόσο από την απουσία του.

Μακάρι να ξαναμπορεσω...

Μακάρι να μη φύγω με χέρια αδειανά..

Δεν την αντέχω τόση παγωνιά...

Γι'αυτο απέφευγα να αδειάσω.

Μην είναι ο κάμπος, τα βουνά…

Πάντα το ήξερα ότι είμαι μια χωριάτισσα ντιπ κατά ντιπ.
Όχι τόσο επειδή γεννήθηκα σε χωριό και έζησα εκεί μέχρι τα δώδεκα {όχι και τόσα πολλά μπροστά στον…πάνω από μισό αιώνα που ζω} αλλά γιατί πάντα λαχταρούσα να ζήσω στο χωριό, γιατί λάτρευα τον τρόπο ζωής της υπαίθρου.
Κρυφό μου Όνειρο και λαχτάρα λοιπόν να επιστρέψω κάποτε στον τόπο που με γέννησε, που έπαιξα τα πρώτα μου παιχνίδια -σε μια εποχή που εμείς τα παιδιά φτωχών οικογενειών δεν είχαμε κανένα παιχνίδι, και δεν μπορούσαμε καν να ονειρευτούμε πως θα αποκτήσουμε ποτέ- κι όμως… εμείς χορτάσαμε παιχνίδι.
Παίζαμε με το τίποτα! Παίζαμε με το χώμα…με τις πέτρες… με παλιοκουρελα που μόνα μας φτιάχναμε τα κορίτσια κάτι που έμοιαζαν με κούκλες.
Παίζαμε μεταξύ μας, και κατάκοπα γυρνούσαμε στο σπίτι, και πέφταμε με τα μούτρα να φάμε τη φέτα το ψωμί πασαλειμμένο με ζάχαρη και λάδι, και στις τυχερές μας μέρες με λίγη θρεψινη.
Χαμένη στο ρομαντισμό μου εγώ, και κρατώντας τις αναμνήσεις ζωντανές ονειρευόμουν την επιστροφή.
Και επέστρεψα!!!
Όταν πλησίαζε ο καιρός, και μετά στις αρχές… περίεργες σκέψεις τριγυρνούσαν στο μυαλό μου.
Λες να συμβαίνει αυτό επειδή…κοντεύει η ώρα μου να τελειώσουν η μέρες μου στη γη… και η μοίρα θέλει να βρίσκομαι εκεί που μου χαρίστηκε η ζωή…εκεί και να μου αφαιρεθεί; ξέρω εγώ; μπορεί ο χάρος να βαριέται τα ταξίδια, και με ήθελε εδώ.
Και γιατί βρε χαζή να μην συμβαίνει το αντίθετο;
Γιατί να μην η καλή σου μοίρα σε φέρνει πίσω για να ζήσεις ευτυχισμένη χαρούμενη και ελεύθερη επιτέλους;
Ναι αυτό είναι!!!
Να μαι λοιπόν εδώ, να ζω όπως ήθελα πάντα να ζω.
Απλά, ήρεμα, γλυκά, κοντά σε ανθρώπους που γνωρίζω από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκα, εδώ που με ξέρουν και οι πέτρες και φωνάζουν το όνομα μου, που βγαίνω στην εξώπορτα και ακούω άπειρες καλημέρες, καλημέρες με αγάπη, με χαμόγελο, και αληθινή ζεστασιά.
Εδώ που πριν καν φτιάξω τον δικό μου μπαχτσέ – αυτό ονειρεύομαι και όπου να ναι κοντεύει ο καιρός, τον άλλο μήνα θα φυτέψω τα πρώτα μου φυτά…- δεν έχω πάει στον μανάβη γιατί η μια γειτόνισσα μου φέρνει μαρούλια η άλλη κουνουπίδια και μπρόκολα, λάχανα η άλλη.
Εδώ που έρχεται το πρωί ο γαλατάς και μου φέρνει γάλα που έχει τη γεύση και τη μυρωδιά που πρέπει να έχει το γάλα, και που μόλις άρμεξε από της αγελάδες, και που σήμερα έφτιαξα το πρώτο σπιτικό μου γιαούρτι.
Τώρα συνειδητοποιώ πόσο δυστυχισμένη και στερημένη ήταν η ζωή μου στην πόλη.
Πόσο μόνη μου έζησα με την παρουσία ανθρώπων βιαστικών αγχωμένων ανθρώπων που ποτέ δεν προλαβαίνουν όσο κι αν τρέχουν, ανθρώπων που η ταχύτητα τους έκανε ψυχρούς και απόμακρους, ψεύτικους και δήθεν.

Δικαιώνοντας και δικαιολογώντας τον τίτλο μου…

Έτσι ακριβώς αισθάνομαι.

Ότι περπατάω ξυπόλυτη στα αγκάθια, δεν ξέρω την τύφλα μου από μπλογκ, δεν ξέρω καν τον τρόπο να βάλω μια φωτογραφία η μουσική.

Και το χειρότερο από όλα;

δεν ξέρω λέξη αγγλικά!

Και… οποιαδήποτε βοήθεια από οποιον θέλει…με χαρά δεκτή.

Τυχαία κάνω ότι κάνω, δεν ξέρω καν αν φαίνομαι πουθενά, και αν… κάποιος άτυχος διαβάζει τις…πατάτες μου.

Γιατί αφού πιστεύω ότι γράφω πατάτες με νοιάζει αν τις διαβάζει κάποιος;

Αυτό αναρωτήθηκα πολλές φορές και εγώ, και κατέληξα πως τελικά είμαι μεγάλο ψώνιο, και…μεταξύ μας.... δεν το πολυπιστευω ότι αυτά που γράφω είναι για τον σκουπιδότοπο.

Και… σκασίλα μου στο κάτω κάτω!

Εγώ γουστάρω να γράφω!

Το αν με διαβάζει κανείς είναι δικό του θέμα…και στην τελική πρόβλημα

Σαν... σε Τοίχο !!!

Ξέρεις...?
Μου λείπεις!!!
Μου λείπει το Όνειρο.
Μου λείπει η ελπίδα.
Μου λείπεις εσύ!!!
Οχι εσύ που είσαι αλλά... αυτό που εγώ έχω δημιουργήσει.
Μου λείπει κομμάτι μου, το έχεις εσύ.
Και είναι και αυτή η απαίσια... βροχερή συνεφιασμένη μέρα... που δε βοηθάει τη σκέψη να προχώρησει.
Ούτε το καλοκαίρι τη βοήθησε.
Αλλά τέτοιες μέρες σαν και σήμερα μου δίνουν τη δικαιολογία.
Με απαλλάσσουν.
Όχι δεν είναι απαραίτητο να πεις κάτι...
ούτε απευθύνομαι σε σένα.
Εσύ είσαι τόσο… γήινος...
Δεν περιμένω ούτε θέλω κάτι από σένα.
Μη μου αφαιρείς όμως τη δυνατότητα αυτή, να σου μιλάω.
Ναι...
όπως θα μίλαγα σε έναν τοίχο, που θα τον ονόμαζα εξομολογητή και "αποδέκτη" των συναισθημάτων μου.
Μα έναν τοίχο; αναρωτιέσαι…
Ναι έναν τοίχο.
Που τίποτα δεν έχει να μου δώσει... μα ούτε και να μου πάρει.
Έναν άνθρωπο.
Τον δικό μου άνθρωπο.
Εσύ είσαι αυτός!
Είναι τρελό.
Ναι... το ξέρω!
Δικός μου άνθρωπος εσύ;
Πως; Πότε;
Δεν έχω απάντηση να σου δώσω, απλά να σου πω ότι έτσι είναι!
Ετσι νιώθω... και ΔΕΝ κάνω λάθος!
Είσαι πολύτιμος για μένα!!!
Και ας με πόνεσες.Και ας με ταπείνωσες.κι’ας ...σε μισώ μερικές φορές.
Σε αγαπώ τις περισσότερες.
Και σε νοιάζομαι.
Αστείο;
Ναι είναι!
Με νοιάζει πως νιώθεις....
Αν κρυώνεις....
Αν είσαι ευτυχισμένος...
Σε σκέφτομαι μερικές φορές μόνο σου και πονάω.
Μαγείρεψες;
Έφαγες;
Άπλωσες εκείνα τα ρούχα η θα μουχλιάσουν στο μπάνιο;
Και.... κείνες οι άδειες γλάστρες στο μπαλκόνι σου με θλίβουν, δεν με άφησες να φυτέψω λουλούδια, θα είχαν ανθίσει πολλές φορές ως τώρα.
θα ομόρφαιναν τις γρίζες μέρες,και...
θα είχα και γω κάτι να σκεφτώ, μια δικαιολογία για να σου μιλώ,να μοιραστώ μαζί σου... Τώρα τι να μοιραστώ?
Είπες πως... δεν σου έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο.
Το ξέρω!
Ούτε θα σου ξανασυμβεί!
Ούτε εμένα μου συνέβη.
Δεν συνηθίζω να μιλώ σε τοίχους!!!
Συνειδητά νιώθω ότι νοιώθω.
Μη λυπάσαι...
Μη με λυπασαι!!!
Να προσέχεις τον εαυτό σου μάτια μου...
Γιατί...
Εγώ σε έχω ανάγκη!!!
Γιατί εγώ σε χρειάζομαι!!!

Εξωσωματική γονιμοποίηση!!! είναι τόσο... απλό???

Τώρα πια μπορώ να το πω!

Tώρα που ξέρω.
Τώρα που περνά... φεύγει ο εφιάλτης.

Ο εφιάλτης που ζήσαμε εδώ και τρια χρόνια εγώ και η οικογένεια μου.

Έχω ξανααναφερθει στην γέννηση του εγγονού μου που έγινε με τη μέθοδο τις εξωσωματικής.

Aνέφερα όμως μόνο το ευχάριστο κομμάτι της διαδικασίας αυτής.

Τώρα θα σας πω τις συνέπειες που είχε όλο αυτό!!!

Το κάνω, για να πω στις γυναίκες που το σκέφτονται να μπουν σε αυτή την διαδικασία ότι τελικά... μάλλον δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται εξ αρχής.

Πέραν του ψυχολογικού πόνου, ίσως υπάρχουν και άλλοι…
δεν λέω ότι πάντα συμβαίνει... και όλες κάτι θα πάθουν…
την δική μας περιπέτεια θα περιγράψω!!


Η κόρη μου, οκτώ χρόνια παντρεμένη, ένα όμορφο, υγιέστατο κορίτσι, με έναν καλό γάμο.

Τις έλειπε το παιδάκι που θα συμπλήρωνε την ευτυχία της…

έμεινε έγκυος με τη δεύτερη εξωσωματική…
ξεχάσαμε τον πόνο την αγωνία όλων αυτών των χρόνων, τώρα υπήρχε μόνο χαρά, εκείνη τρις ευτυχισμένη επιτέλους θα γίνει μανούλα!!!

Στον πέμπτο μήνα τις εγκυμοσύνης με πήρε τηλέφωνο μια φίλη της που μίλαγε μαζί της στο τηλέφωνο και μου είπε τρέξε κάτι έπαθε η ….

Μου κοπήκανε τα πόδια είχα φανταστεί αποβολή η κάτι τέτοιο.
Ανεβηκα, ησυχία ...την βρήκα στο κρεβάτι αναίσθητη.
Φώναξα βοήθεια , τέλος πάντων έκανε να συνέρθει πάνω από μίση ώρα… από ότι μου περοεγραψε η φίλη της απο τους ήχους που ακουγε απο το τηλεφωνο... πρέπει να ήταν επιληπτική κρίση.

Οταν το ανέφερα αυτό στο γιατρό της μου έβαλε τις φωνές!!!

ΔΕΝ την έβαλε να κάνει τις σχετικές εξετάσεις.

Και φτάνουμε στον τοκετό!!!

Η κόρη μου αποφάσισε... αφού πρώτα τον ρώτησε αν μπορεί να κάνει φυσιολογικό τοκετό.

Ετσι ξεκίνησε το μαρτύριο.

Εκείνη είναι μέσα στην αίθουσα τοκετού με τα πρώτα πονάκια Τεχνητά μπήκε ο γαμπρός μου να τη δει...
( εμένα δεν μου επιτράπηκε 'μια άλλη πονεμένη ιστορία αυτό΅ ποτέ δεν επιτρέπουν στη μάνα να είναι εκεί.
και ...όχι μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις. η μάνα στην απομόνωση! πιο ξένη από τους ξένους. πολύ με θυμώνει αυτό αλλά δεν είναι του παρόντος)

Βγαίνει λοιπόν και μου λέει... πάμε πάνω για καφέ, γύρω στο απόγευμα θα γεννήσει είπε η μαία,
πάμε και πριν προλάβουμε να παραγγείλουμε χτυπάει το τηλέφωνο του τον βλέπω να γίνεται κατακόκκινος να τα χάνει να μπερδεύει τις λέξεις, καταλαβαίνω ότι μιλάει με το γιατρό, κλείνει και μου λέει πάμε…

που πάμε? τι έγινε?

Γέννησε!
Τι γέννησε... πως γέννησε ...αφού είπες…

Τρέχουμε... είναι αναστατωμένος αλλά δεν μου λέει τίποτα, μας φωνάζουν στο δωματιάκι και μας δείχνουν το μωρό δεν έχω καταλάβει... αλλά δεν έχει σημασία!

Ρωτάω την νοσοκόμα η κόρη μου?

Ξέρετε... θα την δείτε αργότερα μόλις συνέρθει!

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Από τι να συνέρθει??????

Βλέμματα μεταξύ του γαμπρού μου και τις νοσοκόμας... δεν ξέρει τίποτα... λέει εκείνος.

Τι να ξέρω ? ρωτάω...

Ηρέμισε η ... έπαθε αυτό που είχε πάθη και την άλλη φορά!!!

Σωριάσθηκα σε έναν καναπέ, ώσπου... μας φώναξε ο γιατρός.

Αυτό που έπαθα σήμερα δεν το εύχομαι ούτε στον εχθρό μου είπε... κόντεψα να χάσω μάνα και παιδί.

Μην ανησυχείτε όμως είναι καλά και οι δυο… η μαμά είναι στην εντατική μόλις συνέρθει θα την δείτε.

Δεν θα μπω σε άλλες λεπτομέρειες…

Οταν μετά από παρακάλια και τελικα καυγά με άφησαν να τη δω το βραδάκι πια, είδα το παιδί μου διασωληνωμένο με χιλιάδες μηχανήματα τριγύρω του!!!

Σαν την καλή χαρά εγώ η έρμη... τις έλεγα πόσο υπέροχος είναι ο γιος της.. τι καλά θα πάνε όλα, και μπλα μπλα μπλα...

Αμ ο άλλος πόνος ???
αυτό το βρεφάκι που δεν ένοιωσε την αγκαλιά της μάνας του για τριάντα περίπου ώρες?

Το φιλοξενούσανε λέει... στα νεογνά ( ούτε αυτό με αφήσανε να δω, να το πάρω αγκαλιά να το παρηγορήσω να ζεστάνω την ψυχούλα του από όλα αυτά που πέρασε πριν ακόμα ανοίξει καλά καλά τα ματάκια του.

Οχι! ξένη και εκεί... μόνο τον πατέρα αφήσανε ευτυχώς !ο οποίος ήταν χάλια ο έρμος και αυτός.

Δεν ξέρω τι συναισθήματα ένιωθα ...τι μπορούσα να νιώθω!

Χαρά που γεννήθηκε το εγγόνι μου μετά από τόση ταλαιπωρία ???

Λύπη για το παιδί μου που ήταν στην εντατική???

θυμό για το γιατρό που κατά τη γνώμη μου φέρθηκε επιπόλαια???

Οργη ?

Και ενα μεγάλο γιατι!!!

Βγήκαμε από την κλινική, άρχισε τις επισκέψεις σε νευρολόγο, εξετάσεις ...κόντρα εξετάσεις... τίποτα!

Καμία εστία επιληψίας.

Κανένας γιατρός δεν μπορούσε να δώσει εξήγηση.

Η επιληψία είναι σύμπτωμα, δεν είναι ασθένεια.

Περάσαμε κυριολεκτικά έναν χρόνο αφού πια ξέραμε ότι ήταν κρίσεις επιληψίας μαρτυρικό.

Ετρεμα για το παιδί!!!

Και αν το κρατούσε αγκαλιά και συνέβαινε???

Είχα ενημερωθεί σχετικά και ήξερα ότι εκείνη θα συνερχόταν.

Το μωρό όμως?

Αυτό με έκανε υπερπροστατευτική... και ίσως ενοχλητική.

Εχασα την πίστη μου... αμφισβήτησα τον θεό!

Τον έβρισα... φώναξα... ούρλιαξα... γιατί????????????????????????????????????

Γιατί στο παιδί μου ????

Και όμως ...σε κείνη ποτέ δεν έδειξα αδυναμία, δεν έπρεπε... έπρεπε να φανώ δυνατή, να την στηρίξω.
Να δεχτώ επιθέσεις… γιατί…υπάρχει και το ψυχολογικό κοματι!!!

Πώς να αποδεχτεί μια κοπέλα που ποτέ δεν είχε πρόβλημα υγείας ότι είναι επιληπτική?

Που θα ξεσπάσει την οργή της?

Πήγε σε ψυχολόγο… Καποια στιγμη φάνηκε να το αποδέχεται.

Ο γιατρός αφού δεν υπάρχει κάτι στη μαγνητική τις σταματάει σταδιακά τα χάπια.

Την δεύτερη μέρα που έχει σταματήσει και το τελευταίο, κάνει δυο κρίσεις... τη μια στη δουλειά της.

Με βοήθησε ο θεός και δεν ήμουν παρούσα σε καμία.

Δεν νομίζω ότι θα το άντεχα αυτό!!!

Ξανά από την αρχή!

Χάπια... εξετάσεις εξονυχίστηκες, από πού προέρχεται?

Μέχρι για ανεύρυσμα ψιθυρίστηκε... η σκλήρυνση κατά πλάκας!

Και εχθές είπε τελικά ο γιατρός ότι δεν είναι τίποτα!!!

ΔΕΝ είναι επιληπτική...

Αν και οι κρίσεις, ήταν κρίσεις επιληψίας.

Ναι… οι ορμόνες!!!

Θα συνεχίσει να παίρνει τα χάπια για τρία χρόνια, και αν δεν ξανακάνει κρίση θα τα σταματήσει.

Υπάρχει όμως περίπτωση να ξανακάνει, αλλά από εξωτερικούς παράγοντες πχ με έναν υψηλό πυρετό ίσως.

Δοξάζω το θεό όμως που δεν ήταν κάτι από τα άλλα που υποψιάζονταν.

Παρακαλούσα να είναι επιληπτική... από το να βρουν κάτι άλλο!!!

Ξέρετε πόσο σκληρό είναι αυτό???

Αλλά... μεταξύ δυο κακών διαλέγεις το λιγότερο κακό.

Εχθές έκλαιγε το κοριτσάκι μου από τη χαρά του!!!

Εγώ δεν είχα καν το κουράγιο να εκδηλώσω τη χαρά μου.
δυο μερόνυχτα άγρυπνη.... σήμερα το συνειδητοποιώ καλά καλά.

Με εκδικήθηκε η φύση μου είπε, γιατί την παραβίασα!!!

Αλλά δεν με νοιάζει, και τη ζωή μου θα έδινα γι αυτό το παιδί!!!

Τέλος καλό... όλα καλά….!!! ????

Πάει πια πέρασε.
Eνα χρόνο ζούσα μέσα στο άγχος και στην τρέλα
(λέω εναχρονο γιατί τότε πια ξέραμε ότι ήταν όντως επιληπτική κρίση, αυτη στην εγκυμοσυνη.)

Είχα πει προχθές που έπρεπε εκείνη να μείνει άγρυπνη για ένα εικοσιτετράωρο και της εκανα παρεα ότι άμα βγουν τα αποτελέσματα και δεν είναι κάτι σοβαρό από αυτά που φοβόμασταν εγώ θα ξαναγεννηθώ!

Και ξαναγεννήθηκα!!!

Εχω να κοιμηθώ σαν κανονικός άνθρωπος όλον αυτόν τον καιρό 5-6 το πρωί στριφογύριζα σαν βρικόλακας στο κρεβάτι, άντε τώρα να τα καταφέρω που μου έγινε δεύτερη φύση το ξενύχτη


Όταν ξεκίνησα να γράφω για την δική μας περιπέτεια σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να περάσω ότι όποια κάνει εξωσωματική παθαίνει αυτό που έπαθε η κόρη μου.

Πιστεύω όμως και γω ότι δεν πρέπει να παραβιάζουμε τη φύση.

Όταν η κόρη μου απέτυχε την πρώτη φορά.. αλλά και πριν.. άρχισα να προσπαθώ να την κατευθύνω προς τη σκέψη της υιοθέτησης.

Ωρες τις μίλαγα και τις εξηγούσα ότι μάνα δεν σε κάνει η γέννηση ενός παιδιού, αλλά το κλάμα και η ανάσα του.

( και μάλιστα τις έλεγα εγώ γέννησα εσένα, ξέρω ότι γέννησα ένα κοριτσάκι εκείνη την ημέρα, είμαι σίγουρη ότι έφυγα με το ίδιο παιδί?

Κι άμα σε αλλάξανε στο μιαιυτηριο?

Το ξέρω εγώ?

Θα σε αγαπούσα λιγότερο τότε?

( παρατραβηγμένο το ξέρω)

αλλά ήθελα να καταλάβει, να πιστέψει ότι μπορεί να αγαπήσει ένα παιδί που δεν θα έχει βγει από μέσα της.

Είχε αποφασίσει ότι μετά από αυτήν την προσπάθεια δεν θα ξαναδοκίμαζε και ότι αν ο θεός ήθελε να μην τις δώσει παιδί θα το αποδεχόταν.

Καμία φορά σκέφτομαι τι είναι καλύτερο τελικά…

Παλιά λέγανε αυτή που δεν έχει παιδί έχει έναν καημο, αυτή που έχει, έχει πολλούς.

Και έτσι είναι.

Ναι έχουν χαρές τα παιδιά…

αλλά έχουν και πολλές πίκρες.

Από την στιγμή που γίνεσαι μάνα ποτέ δεν ησυχάζεις.. είσαι πάντα στην τσίτα ζεις σε μια διαρκή αγωνία.

Πρώτα τα παιδιά μετά τα εγγόνια… μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου.

Γι’αυτο λέω….

Δεν ξέρω αν φαίνομαι σκληρή…

Αλλά δεν είναι σκληρό να προσπαθεί μια γυναίκα πάση θυσία να να γίνει «φυσική» μάνα ...

Με.... όποιες συνέπειες?

Είναι μεγάλο σοκ αυτό που δέχεται ο οργανισμός και η ψυχή από αυτές τις κολωορμονες.

Το έμβρυο είναι εντάξει από τη στιγμή που θα γίνει η εμφύτευση.

Πριν όμως?

Ποιος μπορεί να μας πει το... τι μπορεί να νιώθει...

Αισθάνεται...???


Δεν είναι σοκ και για εκείνο?

Πολύ; η λίγο;

Μου κόστισε πολλά ο έρωτας, αλλά και τίποτα.
Δεν εξηγείτε αλλιώς ότι κάθε φορά τον ανταμώνω νέα και δροσερή με αθωότητα και αυθορμητισμό, σα να είναι η πρώτη φορά, σα να μη με πλήγωσε ποτέ.
Υπάρχουν οι αναμνήσεις από τους παλιούς έρωτες... η καλές και η κακές που όμως εξαφανίζονται μόλις εμφανισθεί ο νέος και μπαίνω σε αυτόν καινούρια εξαγνισμένη.
Τελικά μάλλον μου έδωσε ο ερωτας περισοτερα από όσα μου πήρε.
Δεν θα ήθελα να ζω χωρίς έρωτα.
Δεν ήθελα μια άδεια ζωή.
Ευγνωμονώ όλους αυτούς τους ανθρώπους που μου εμπνεύσανε τον έρωτα γιατί αυτοί... έστω και άθελα τους με κρατήσανε ζωντανή.

Βέβαια... η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κάνει απόπειρα αυτοκτονίας από έρωτα.
Δεν πήρα τους δρόμους ντυμένη νύφη σαν... άλλη Αστέρω ...
ούτε καν... τον προθάλαμο του Δαφνίου επισκέφτηκα.
Αφού λοιπόν δεν μου συνέβησαν όλα αυτά μάλλον δεν ερωτεύτηκα δυνατά?
Και το μέτρο πιο είναι?
Αν πάντως είναι έτσι χαίρομαι που δεν ερωτεύτηκα τον θάνατο, γιατί τι άλλο είναι ένας έρωτας που σε γεμίζει μόνο πληγές ικανές να σε κάνουν να βλέπεις στο πρόσωπο οποιου σε πλησιάζει έναν νέο εχθρό?
Δεν πέφτεις σε κατάθλιψη ; δεν ήταν δα και τόσο δυνατός έρωτας.
Παραμένεις ερωτευμένος για πολύ καιρό; είσαι κολλημένος και άρρωστος.
Τελικά πως ορίζεται ο έρωτας?

Πας... έρχεσαι... πας.

Κοριτσάκια μου…

Σαν χθες μου φαίνεται που τοσοδούλικα μωράκια σας κράταγα στην αγκαλιά μου,σας τάιζα σας έντυνα, σας χάιδευα σας φιλούσα και σας έπαιζα,μα πιο πολύ αγωνιούσα για το αύριο, το δικό σας αύριο,πόσο ικανή ήμουν να σας ετοιμάσω σωστά για την είσοδο σας στον έξω κόσμο;Μεγαλώσατε εδώ και καιρό, γίνατε μητέρες η ίδιες,είμαι περήφανη που γίνατε καλές και υπεύθυνες μητέρες .Δεν σας αλλάζω πια και δεν σας ταΐζω…Η αγωνία μου όμως ποτέ δεν σταματά,βγήκατε στον κόσμο έτοιμες και ικανές…αλλά εγώ πάντα αγωνιώ για τη ζωή σας, για την υγεία σας…για την κάθε μέρα… την κάθε στιγμή σας…Τη δική σας… και των παιδιών σας.Συγνώμη αν έκανα λάθη – σίγουρα θα έκανα…-Δεν ήξερα…κανείς δεν μου έμαθε πως να είμαι μάννα.εσείς μου το μάθατε αυτό.Εσείς με κάνατε, να νοιώσω τι σημαίνει αγάπη…μαζί σας μοιράστηκα τα πιο όμορφα κομμάτια της ζωής μου…μαζί σας έζησα την τελειότητα.Δεν κατάφερα και πολλά στη ζωή μου…Αλλά τα κατάφερα όλα!!!Έχω εσάς…Και κοιτάζοντας σας, ξέρω ότι… τίποτα… τίποτα δεν πήγε στραβά.Είμαι μια περήφανη μάννα.Είμαι η δική σας μάννα!Κοριτσάκια μου…Σας ευχαριστώ για όλα όσα μου δώσατε!Για την αγάπη, τον αυτοσεβασμό,την υπευθυνότητα, την τρυφερότητα που πλημμυρίζει την ψυχή και τη ζωή μου,χωρίς εσάς ίσως να ήμουν ένα τίποτα…Σας ευχαριστώ που διαλέξατε εγώ να σας φέρω στη ζωή,και έτσι πήρα το μεγαλύτερο, το ουσιαστικότερο δώρο μάθημα.Ψυχές μου…

Τέτοια γιαγιά...

Ήμουν επτά ετών όταν έφυγε η αγαπημένη γιαγιά μου .

Η μητέρα του πατέρα μου.

Μια γλυκειά, ζεστή Μικρασιάτισα.

Θυμάμαι την ημέρα εκείνη σα νατανε χθες.

Και ακόμα με πονάει το ίδιο... μου λείπει η αγάπη της...

Δεν πρόλαβε να μου πει παροιμίες και γνωμικά μου δίδαξε όμως κάτι πολύ σημαντικό, την προσφορά!

Το να μοιράζομαι πράγματα…

Οχι αυτά που μου περισσεύουν... αλλά τα μοναδικά... το ένα!!!

Tης άφησαν οι γονείς μας εφτά εγγόνια να φροντίζει,και φύγανε στη Γερμανία για ένα καλύτερο αύριο.

Και κείνη... η υπέροχη γιαγιά μου.... μας μάζευε σαν τα κλωσοπουλάκια γυρω της και μας προστάτευε... με την αγκαλιά της.

Το θυμάμαι…!!!

Ενα αυγό !!!

Εβρασε να φάει…. και το μοίρασε σε οκτώ…

Ενα αυγό…

Αυτή ήταν η γιαγιά μου!!!

Και θεωρώ τιμή μου που εκτός από το όνομα της, μου έδωσε πολλά στοιχεία του χαρακτήρα της .

Ζύμωνε ψωμί Θυμάμαι....και εγώ δίπλα της.... έβαζα τα χεράκια μου στο ζυμάρι και προσπαθούσα να ζυμώσω.... και όταν το ψωμί ψηνόταν το μοίραζε σε όποιον τύχαινε να περνάει....και γεμάτη καμάρι έλεγε η κουκλίτσα μου το ζύμωσε.και έκλεινε πονηρά το μάτι.

Όλοι όσοι ήτανε εκεί... τη μέρα που έφυγε... θυμούνται ακόμα το θρήνο ενός επτάχρονου κοριτσιού, που έχανε τη γη κάτω από τα πόδια του.

Και για πολλά χρόνια ήταν θέμα συζήτησης.


Η άλλη μου γιαγιά ήταν οι διακοπές μου.

Ολα μου τα καλοκαίρια ζούσα σε ένα πανέμορφο χωριό στους πρόποδες του Ολύμπου...ακούγοντας ιστορίες για δράκους... νεράιδες... και ξωτικά.Εκεί... σε ένα ρέμα που κάθε απόγευμα μαζευόμασταν όλα τα παιδιά του μαχαλά.... με το απογευματινό κολατσιό μας.... στα παλιά χρόνια ζούσε.... ένας δράκοντας ...που φύλαγε το μέρος και .....έβγαζε φωτιές από το στόμα του....

και εμείς συμπληρώναμε την ιστορία με τη δική μας φαντασία… ξέραμε ακριβώς που ήταν η σπηλιά του… και... μπορεί ξαφνικά κάποιο από τα παιδιά του.... να εμφανιστεί .... μπροστά μας.... και έτσι.... κρατούσαμε απόσταση..... ασφάλειας.

Στο παλιό αυτό σπίτι της γιαγιάς .... πάνω στην κεραμοσκεπή ζούσε.... ένα μεγάλο φίδι… κόκκινο.... και φορούσε ένα καπέλο…!!!


Ηταν έλεγε ο φύλακας του σπιτιού… και το βράδυ που κοιμόμασταν κατέβαινε και μας προστάτευε ,( ίσως γιαυτό συμπαθώ τα φίδια και θάθελα πολύ να έχω ένα)

Αυτή μου η γιαγιά.... μια βουνίσια γυναίκα.... που μέχρι το τέλος της ήταν περήφανη σαν κυπαρίσσι ....μου έμαθε την αξιοπρέπεια και την περηφάνια. Μου έφτιαχνε μπούκλες.... τα ξανθά τότε μακριά μαλλιά μου.... και σεργιανούσαμε τις ρούγες καμαρωτές καμαρωτές... σαν βασίλισσες.

Μου έμαθε τι σημαίνει γυναίκα.... θηλυκό.... εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.


Όση... απόρριψη πήρα από την μάνα μου.... τόση κι άλλη τόση επιβεβαίωση πήρα από τις γιαγιάδες μου.


Τέτοια γιαγιά θα είμαι και γω για τα εγγόνια μου!!!

Πόσο θα 'θελα...

Να μην μου το στείλεις σου είπα το μήνυμα του τέλους.

Και συ δεν το έστειλες.Μα δεν ήθελα να με ακούσεις.ήθελα να μου το στείλεις.Το περιμένω!!!Είμαι έτοιμη να τον βιώσω αυτόν τον πόνο.να τον νοιώσω να μου ξεσκίζει την ψυχή.Να με κάνει σμπαράλια.Να με κουρελιάσει.Να γίνω ένα με το πάτωμα. Να είμαι σίγουρη.Να μην μείνει καμία αμφιβολία.καμία ελπίδα που ακόμα με κρατάει.Κι' αν δεν κατάλαβα; Κι 'αν άλλο ήθελες να μου πεις;Κι' αν...;;;;Το θέλω αυτό το τελευταίο μηνυμα.Την έχω ανάγκη αυτή την μαχαιριά.Να με λυτρώσει...Και ΝΑΙ δεν θέλω εν τέλει να σου το κάνω τόσο εύκολο.Θέλω να μου το στείλεις αυτό το τελευταίο μηνυμα.Θέλω να δω πόσο ποιητικά μπορείς να με στείλεις στην κόλαση.Ποιές λέξεις θα γίνουν οι δικές σου σφαίρες...